GEVARENWINKEL FESTIVAL - HERSELT 25 AUGUSTUS 2017 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
GEVARENWINKEL FESTIVAL - HERSELT 25 AUGUSTUS 2017 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Gevarenwinkel Festival
Date: 
25/08/2017
Venue: 
Gevarenwinkel Festival
Place: 
Herselt
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
GEVARENWINKEL FESTIVAL - HERSELT 25 AUGUSTUS 2017 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
De organisatie had voor hun twintigste jubileum voor een erg mooie affiche gezorgd. Dat de mensen van Gevarenwinkel ook een groot hart hebben weten we ondertussen al, want elk jaar gaat de opbrengst van het festival naar een goed doel, dit jaar werd het Centrum voor Aangepaste Sporten uitgekozen. Ik vertrok vrijdagavond met een heel goed gevoel richting Herselt. Het werd een heerlijke avond, maar toch met een minpuntje en daar trof de bands die allen een pracht prestatie leverden geen schuld, maar de klank was niet zoals het moest zijn. Zeker bij Robert Jon & The Wreck had ik de indruk dat de geluidsman er niet bij was. Veel te hard en veel te bas en drums maakten dat vele muziekliefhebbers uit de tent gingen om op wat afstand te genieten van deze top band, want in de tent was het niet te doen.
 
 
 
 
 
 
The Bluesbones mochten op vrijdagavond de tweede festivaldag openen. Voor Nico en zijn jongens was dit een thuismatch. Voorstellen moeten we deze band niet meer doen, want elke muziekliefhebber in België, Nederland en zelfs daarbuiten kent deze Belgische band, die dit jaar tweede werd op de European Blues Challenge ondertussen wel. Zanger Nico De Cock, gitarist Stef Paglia, toetsenist Edwin Risbourg, bassist Geert Boeckx en drummer Koen Mertens begonnen rond zeven uur aan hun concert met 'Saved By The Blues', keigoede blues gekruid met een flinke dosis funk. De ritme sectie met Geert op bas en drummer Koen Mertens zorgden voor de fantastische groove en toetsenist Edwin Risbourg gaf een eerste warme en pittige solo op het Hammond. Met 'The End' werd het iets steviger en dat was vooral de verdienste van bassist Geert Boeckx. Weer was er een hoofdrol weggelegd voor Edwin op de toetsen, maar ook Stef Paglia haalde hier voor het eerst erg fel uit. Frontman Nico blonk weer uit met zijn geweldige stem en zijn inlevingsvermogen wanneer zijn bandleden aan het instrumentale gedeelte bezig waren. Met 'I Try' heeft het vijftal de perfecte opvolger voor het sublieme 'Believe Me'. Deze slowblues boeide vanaf de eerste seconde tot de laatste noot was uitgestorven. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers en wat Stef uit zijn gitaar toverde is werkelijk fenomenaal. Daarna werd het gaspedaal ingedrukt voor de swinger 'Riding Out'. Nico vertelde ook dat er besprekingen waren met een label dat hoogstwaarschijnlijk hun nieuwe album begin 2018 zal uitbrengen. We kregen met het tragere 'Betrayal' en het stevigere bluesrock nummer 'I Find My Way Out' trouwens al twee mooie teasers te horen. Wat vooral opviel in deze nummers was dat er een belangrijke rol was weggelegd voor het Hammond en Edwin Risbourg. The Bluesbones sloten hun schitterende concert af met hun waanzinnige versie van 'The Devil's Bride'. Deze Matt Andersen cover had een rauwe en dreigende sound en beschikte over een boeiend, meeslepend ritme, waarin al de muzikanten zich volledig konden uitleven. Geert en Koen zorgden weer voor een zeer mooie basis door hun knappe groove waarvan Stef en Edwin met veel plezier profiteerden. Edwin toonde zich een meester op de toetsen en Stef toonde nogmaals zijn grote klasse. Naar het einde toe, deed de uitstekende zanger Nico ook nog een forse uithaal met zijn strot die kon tellen. Prachtig optreden van The Bluesbones.
 
 
 
 
 
Twintig jaar Gevarenwinkel en vijfentwintig jaar Chilly Willy, dat kon niet anders dan spetterend vuurwerk opleveren. Deze erg populaire band heeft gedurende de jaren al heel wat personeelswisselingen gekend, maar toch blijven ze een vaste waarde in de Belgische blues scéne. Daar heeft het talent en het enthousiasme van de bandleden zeker een groot aandeel in. Met Den Huibbe heeft Chilly Willy ook een ideale en begeesterende frontman. Momenteel bestaat Chilly Willy uit zanger Den Huibbe, drummer Walter Cuyvers, mondharmonicaspeler Rudy Eens, bassist Ronald Burssens en de gitaristen Andy Aerts en Alain Counye. Ze begonnen hun concert met de opdwepende Lester Butler song 'Wish You Would', waarin Rudy Eens al dadelijk mocht uitpakken met knap blaas en zuigwerk op de bluesharp. Iedereen weet wel dat Chilly Willy geen eigen nummers brengt. Hun mening is dat er al zoveel mooie songs geschreven zijn, die zij toch niet kunnen evenaren of overtreffen. Dus maken ze maar een eigen versie van uitstekende bluesnummers zoals van Howlin' Wolf zijn 'Taildragger' en 'Who's Been Talking'. In 'Taildragger' haalde eerst Andy op gitaar en daarna Rudy op zijn mondharmonica fel uit. De zevenenzeventig jarige Walter Cuyvers zat als een jong veulen knap slagwerk af te leveren en Den Huibbe voelde zich als een vis in het water op het podium van zijn Gevarenwinkel. Het was niet alleen Andy die op de gitaar schitterde, ook Alain kreeg en greep talrijke kansen om zich in de kijker te spelen. Hoogtepunten waren het rockende 'Rock This House', Het erg knappe 'Born Blind', waarin eerst Alain, daarna Andy op zijn rode Gibson en Rudy op de harp voor de instrumentale virtuositeit zorgden. Rudy zorgde voor de knappe intro van 'Help Me', een uitstekende Sonny Boy Williamson cover en afsluiten deed Chilly Willy in schoonheid met 'Hip Shake'. Tijdens dit opdwepende swingende nummer stond bijna heel de tent mee te dansen met Den Huibbe en zijn Chilly Willy.
 
 
 
 
 
De Amerikaanse Janiva Magness is de tweede gast op het grote podium van het Gevarenwinkel Festival. Het is het enige optreden in de Benelux van Janiva, die al zeven Blues Music Awards won en die dit jaar genomineerd is voor een Grammy voor Best Contemporary Blues Album met 'Blue Again'. Ze heeft haar eigen uitstekende band meegebracht, die bestaat uit de gitaristen Brophy Dale en Zach Zunis, bassist Gary Davenport en drummer Vince Fossett Jr.. Het concert begon met een paar instrumentale nummers, waarin vooral de twee gitaristen hun klasse mochten tonen. Daarna kwam de Amerikaanse haar band vervoegen voor een uur lang soulvolle blues. Ze begon met 'Bring Up', gevolgd door het stomende 'There It Is'. Dadelijk viel de volle en goede stem van Janiva op. Ze had het wel warm in de tent van Gevarenwinkel, want ze maakte regelmatig gebruik van haar waaier om zichzelf wat frisse wind toe te waaien. Het gitaar gedreven 'Real Slow' was een opwindend nummer en de erg mooie ballade 'When You Hold Me' bezorgde zeker menig muziekliefhebber kippenvel. De zangeres had veel interactie met haar publiek. Daarna was het tijd om haar nieuwe uitstekende album 'Blue Again' te promoten. 'I Can Tell' had een stomend ritme en de twee gitaristen kwamen weer sterk voor de dag. Janiva zong de ballades 'If I Can't Have You' en 'I Love You More Than You'll Will Ever Know' met erg veel gevoel. De eerste is een Etta James cover uit 1960, die ze op haar album in duet zingt met Sugaray Rayford, maar ook alleen weet Janiva met haar geweldige stem dit nummer op een onweerstaanbare wijze te brengen. Daarna werd het gaspedaal fors ingedrukt voor de swingende shuffle 'Tired Of Walking', waarin Brophy Dale en Zach Zunis, om beurt weer in de schijnwerpers mochten met fenomenaal snarenwerk. Janiva liet veel ruimte voor de muzikanten en ook drummer Vince Fossett Jr. en bassist Gary Davenport kregen in een later nummer hun solo moment. Afsluiten deed de Amerikaanse met de Creedence Clearwater Revival cover 'Long As I Can See The Light' en met de beklijvend mooie toegift 'Who Will Come For Me'.
 
 
 
 
 
Verleden jaar ontdekte ik Robert Jon & The Wreck en had ik het geluk om hen tweemaal aan het werk te zien. Deze Amerikaanse band uit Orange County, CA imponeren op CD, maar het best zijn ze toch wanneer ze live op een podium staan. De verwachtingen waren dus hoog gespannen om zanger/gitarist Robert Jon Burrison, drummer Andrew Espantman, toetsenist Steve Maggiora, gitarist Kristopher Butcher en bassist Dave Pelusi in Gevarenwinkel aan het werk te horen en te zien. Het begon allemaal in 2011 met hun CD 'Fire Started', maar echte naambekendheid kregen ze pas in 2015 na hun erg sterk album 'Glory Bound' en de uitstekende opvolger 'Good Life Pie' uit 2016. Op Gevarenwinkel hadden de jongens zelfs hun nieuwe album bij in de merchandise stand. Ze begonnen hun concert met 'Good Lovin''. Een sterke gitaar riff van Kristopher Butcher trok deze knappe rocker, met verscheidene sfeerwisselingen op gang. Het erg sterk refrein zorgde er meteen voor dat er sfeer was in de tent. Het vijftal ging op hun hoge niveau verder met de Southern rocker 'Blame It On The Whiskey', met een uitstekende Steve Maggiora op de toetsen. 'High Time' en 'Witchcraft' waren een heel aangename kennismaking met het nieuwe album. Andere hoogtepunten waren 'Cold Night' met zijn erg knap lang uitgesponnen intro, verschroeiende solo en ijzersterk refrein, 'Let Her Go' dat je vanaf de eerste noot bij de kraag vatte en je pas los liet wanneer de laatste noot uitgestorven was en de fenomenale rocker 'Rollin'', die de hele tent omtoverde tot een dansende massa. Iedereen zong het refrein mee en er heerste een geweldige ambiance. Een daverend applaus volgde en een toegift kon niet uitblijven, dat werd het verschroeiende 'Gipsy Of Love'. Robert Jon & The Wreck is een topper die vroeg of laat internationaal doorbreekt. Spijtig dat de geluidsman zijn werk niet zo goed deed als het vijftal op het podium. Zij speelden een reuze concert en de man aan de knoppen deed het tegenovergestelde. Slechte mix en veel te hard, daardoor liepen er veel mensen naar buiten en bleven op veilige afstand genieten van deze geweldige muziek.
 
 
 
 
 
De afsluiter van deze vrijdagavond was niemand minder dan Jeff Jensen, het Amerikaanse energieke trio uit Memphis dat op erg korte tijd al een stevige fanbase heeft opgebouwd in België en Nederland. Met bassist Bill Rufino en drummer David Green staat een Jeff Jensen concert steeds garant voor enthousiasme, energie, veel beweging en zinderend snarenwerk. Jeff begon aan het concert met de Willie Dixon cover 'Little Red Rooster'. Het werd in 1961 bekend door Howlin' Wolf en ook The Rolling Stones namen het nummer op. Dit gekende nummer met veel en sterk gitaarwerk zorgde er voor dat er dadelijk veel sfeer was in de tent. In zijn gekende stijl liep Jeff heen en weer, sprong, trok gekke bekken en tussendoor liet hij flarden van zijn puik vingerwerk op zijn gitaarsnaren horen. In de vloeiende funky rocker 'Make It Through' viel meteen de erg goede stem van Jeff op. De man uit Memphis ging weer erg knap te keer op zijn six string en dat tot grote voldoening van de aanwezigen in Herselt. De ritme sectie met drummer David Green en bassist Bill Rufino zijn erg belangrijk voor het concert en voor Jeff.  De lange instrumentale bas intro van de ballade 'Can't Believe We're Through' was erg knap en ingetogen. Tijdens het vervolg van dit sterk traag nummer bleef Jensen met heel fijn en gevoelvol vingerwerk op de Gibson het publiek bekoren. Het instrumentale 'JJ Boogie' dwong de drie muzikanten om het uiterste uit hun instrument te halen en dat kon het dankbare publiek wel waarderen, want het trio kreeg er een langdurig en stevig applaus voor. Andere hoogtepunten waren zondermeer de knappe swingende blues shuffle 'Brunette Woman', waarin Jeff fel uithaalde met verschroeiend gitaarwerk en het supersnelle 'Elephant Blue', met een puike bas solo van groovemaster Bill Rufino. Geweldige afsluiter van deze tweede festivaldag in Herselt.
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom