(Ge)Varenwinkel wordt, zeker voor wat de blues betreft, nogal eens aanzien als afsluiter van de zomerfestivals. Dit Jaar, voor de 18^de editie, kon het festival doorgaan in uitermate zomerse omstandigheden. De talrijke bluesliefhebbers konden tot een stuk na zonsondergang in de open lucht van de blues genieten. Er was trouwens meer volk buiten de tent dan in de tent.

Ook dit jaar was er een tweede, kleinere tent waar diegenen die niet van pauzes houden konden terecht konden voor twee tijdopvullende optredens van de Britse Congo Felt Healers en twee concerten van Belgische, zeg maar Vlaamse D-Tale.

Congo Felt Healers klonken alles behalve een Britse band. Je zou eerder denken dat ze uit Zuid-Amerika komen dan uit het mistige Engeland. De trompet zorgde voor een Mariachi sfeer en zo nu en dan dacht ik dat ik naar Los Lobos aan het luisteren was.

D-Tale was dan weer een all-star band met Vlaamse bluesartiesten zoals Mario Pesic, Patrick Cuyvers, Steve Wouters en Jan Ieven .

Zowat halverwege hun tweede zet riepen ze dan ook nog eens Big Dave op het podium om even mee te jammen. Dit dreef de gezelligheid fors de hoogte in en er kon worden gedanst op de tonen van onder andere twee heel mooie John Hiatt klassiekers ‘Feels Like Rain’ en ‘Ridin’ With The King’.

De echte start op het grote podium om 15u was echter voorbehouden voor de jonge wolven van The Blues Vision met name Arne Demets (zang en gitaar), Hanne Vandekerckhove (bas) en Bernd Coene (drums). Op hun setlist stonden eigen nummers zoals ‘No Sleep Tonight’, ‘The Drummer Gets All The Girls’, ‘What Now’ en de rocker ‘Lonely Nights’. Er werd ook een nieuwe song uitgeprobeerd die ‘Bad News’ als titel meekreeg en de twee klassiekers van dienst waren ‘Every Day I Have The Blues’ en ‘Hey Joe’.

The Blues Vision mochten uitermate verdiend een bisnummer aan hun optreden breien en dit werd dan de verschroeiende rocker van Mike Henderson ‘When I Get Drunk’.

We hadden reeds veel goeds over de bluesman uit New York Chris Bergson horen vertellen en dit werd op (Ge)Verenwinkel bevestigd. Het gitaarspel van Bergson was zonder meer subliem en hij kon nog uitstekend zingen ook. Chris Bergson was een verrassing in de aangename zin. Hij opende zijn optreden met het flink uit de kluiten gewassen ‘61st & 1st’, dat over de buurt gaat waar Bergson zijn jeugd doorbracht. Hij liet zijn gitaar zingen in songs als ‘Heavenly Grass’, ‘Greyhound Station’, ‘Float Your Mind’. Ook Chris Bergson mocht een bisnummer aan zijn set toevoegen en dit werd dan ‘Hello Bertha’.

Eugene ‘Hideaway’ Bridges’ komt uit Houston, Texas, maar reist momenteel zowat de wereld rond. Hij kocht ondermeer een huis in het Australische Perth.

Met Eugene ‘Hideaway’ Bridges, weet men zo nu onderhand wel wie men in huis haalt. Bij hem is de kwaliteit gegarandeerd en dit was nu weer niet anders. Met zijn gespierd gitaarspel en zijn ijzersterke zang had hij de tent helemaal in de hand. Voor wie Eugene ‘Hideaway’ Bridges nu al een tijdje volgt klinken zijn nummers als klassiekers. Dit is zo het geval met de opener ‘Woke Up This Morning’, Change Your Name’, ‘She Wanna Dance With Me’ en ‘Jump The Joint’  Uit dit vat lusten we altijd en pint.

In juni jongstleden hadden we de eer en het genoegen om in Chicago te gaan lunchen met Bruce Iglauer, de grote baas van Alligator Records. Hij vertelde ons dat hij einde augustus naar België kwam, samen met de twee grootste beloften die de blueswereld momenteel in zijn rangen telt. We hebben het hier over Jarekus Singleton en Selwyn Birchwood..

Ze werden op het podium aangekondigd door Bruce Iglauer himself. We hebben het nog niet meegemaakt dat een publiek zo collectief uit de bol ging voor de vedetten die op het podium stonden. De twee jonge goden hebben hun entree op Belgische bodem niet gemist.

Jarekus Singleton is afkomstig uit Mississippi maar heeft een platencontract met Alligator Records uit Chicago. Hij ging als een wervelwind doorheen ‘I Refuse To Lose’, ‘Keep Pushing’ en Come With Me’.

Na zijn optreden hield Jarekus Singleton een signeersessie waar hij, ondanks al te opdringerige dames, gelukkig heelhuids is uitgekomen.

Hetzelfde lot stond Selwyn Birchwood te wachten. De muziek primeerde echter en hij putte voor zijn set hoofdzaakelijk uit zijn schitterende cd ‘Don’t Call No Ambulance’.’Selwyn Birchwood pake het publiek in met zijn goede looks en sterke songs als ‘Love Me Again’, ‘Walking In The Lion’s Den’, ‘River Turnes Red’, ‘Tell Me Why’, en het opzwepende ‘Voodoo Stew’.

De 18^de editie van (Ge)Varenwinkel was zonder twijfel één van de meest hoogstaande die we ooit mochten meemaken en daar zijn Jarekus Singleton en Selwijn Birchwod zeker niet vreemd aan. In ieder een pluim voor Bruno en zijn ploeg dat ze hun nek durfden uitsteken om jong bluestalent naar Europa zouden halen.

Ivan Van Belleghem

Courtesy: liveactsbelgium