De setlist die Garland Jeffreys had samengesteld was ronduit verbluffend en vooral ook verrassend te noemen. Veel songs uit zijn laatste drie albums, al zijn bekendere songs en vooral ook een niet onaardig aantal oudere lp-tracks waaraan niemand zich had verwacht. Er werd nog bescheiden geopend met nieuwe songs als 'The Contortionist', 'Reggae On Broadway' (een song over de avond dat Joe Strummer in New York een concert van Jeffreys bijwoonden), 'When You Call My Name' (een nieuwe song die, ik zweer het, een dijk van een discohit zou geweest zijn moest het in 1978 zijn uitgebracht), 'Venus' (niet van Shocking Blue) en 'Schoolyard Blues' (rock-'n-roll zoals die lang geleden werd gebezigd). Vervolgens werd stevig uit het vaatje met Garland Jeffrey-hits getapt. In een razend tempo volgden 'Wild In The Streets' (een reus van een riff, zelfs nu nog, 45 jaar nadat de song geschreven is), 'Matador' (klonk eerlijk gezegd een beetje flauw, misschien wel omdat de stem van Garland Jeffreys op zijn 74-ste niet meer is wat ze ooit was), '96 Tears' (waarin de begeleiders ruim mochten schitteren) en 'Hail Hail Rock-'n-Roll' (klonk een beetje rommelig). In het rijtje met verrassingen vielen vooral op: 'Nothing Big In Sight' (De Casino werd prompt in een rokerige jazzclub omgetoverd), 'Coney Island Winter' (een hoogtepunt), 'Mystery Kids' (waarop Jeffreys ons vertelde over zijn armoedige jeugd in het Harlem van de jaren 50), 'R.O.C.K.' (in de studioversie een machtige vuist van een rocksong maar hier om één of andere reden niet uit de verf komende) en 'Til John Lee Hooker Calls Me' (een boogie in onvervalste ZZ Top-traditie). De allergrootste verrassingen waren misschien wel '35 Millimeter Dreams' (een song over zijn andere grote fascinatie, de cinema) en 'New York Skyline' (een hartverscheurende ode aan zijn hometown, net zoals 'I'm Waiting For The Man' van de hand van gevallen kameraad, Lou Reed).