Forest Sounds Festival 2017 – 02/09/2017

Het park van Vorst was deze zaterdag het scenario van een heuse festival. De eerste editie van het Forest Sounds Festival is dan ook meteen een schot in de roos. “Le Palais des Sciences”, het BRASS (Cultureel centrum van Vorst) en de gemeente Vorst hebben dit samen verwezenlijkt. Al hebben wat buurtbewoners geklaagt voor het lawaai, kan men zeggen dat er geen noemenswaardige problemen zijn opgetreden. Al bij al waren er ongeveer 6000 aanwezigen, dat is wel erg mooi voor een eerste editie. Daarbovenop was het gratis en kon je het park bereiken langs alle kanten. Politie en veiligheidsdiensten hielden alles in het oog, en zagen dat het goed was.

Sterke “madam” achter deze organisatie is Stephanie Grootaers, wel, CHAPEAU!

Door professionele verplichtingen kon ik maar later op de dag aanwezig zijn. Ik had spijtig genoeg heel wat groepen gemist, maar het viel mij meteen op dat de sfeer erg gemoedelijk was. Overdag waren er ook tal van randanimaties voor oa. ook de kinderen. Iedereen was welkom, van 7 tot 77 jaar en meer.

De eerste artiest die ik kan meepikken is Bombino, op de main stage. Deze Touareg is geboren op 1 januari 1980 een 80-tal km ten noorden van Agadez in Niger. Al heel zijn leven reist hij rond. In zijn jeugd worden de Touaregs verjaagd en reizen ze van Niger naar Mali en terug. Op 12-jarige leeftijd leert hij gitaar spelen. Tijdens een trip naar Niamey krijgt hij lessen van Haja Bebe. Op zijn 16de ontdekt hij video’s van oa. Jimi Hendrix en de Dire Straits. Dit zal een erg grote invloed hebben op zijn muziek. Aanvankelijk speelt hij traditionele Desert-Blues. Ik heb reeds kennis mogen maken met Tinariwen, maar Bombino is wel van een ander kaliber. Tijdens zijn optreden weet hij perfect een mix te brengen van die traditionele Desert-Blues en gigantische gitaarsolo’s. Dit is voor mij Desert-Power-Blues! Spijtig, ik vind niet meteen wat merchandising van die jongens. Maar onder de kerstboom mag er wel een cd van hem komen. Hij weet mij en het publiek door zijn fenomenale gitaarspel in hogere sferen te brengen. Wat een sfeer! Ik wil wel ook eens een akoestisch concert van die man meemaken, maar dan wel in het zand onder een Meharé tent.

De tweede groep dat ik meepik is PHOENICIAN DRIVE! op de BRASS stage. Hier hebben we te maken met jong Brussels opkomend talent. Ik erken meteen Valerian Meunier van bij Moaning Cities, verder heb je Gaspard Vanardois, Diego Moscoso, Matthieu Peyraud, Martin Rault & Joaquin Bermudez. Al van bij de eerste noten wordt al het goed gedroogd gras opgerookt. Deze heerlijke psychedelische trip had ik reeds gemaakt net voor de zomer. Alle nummers zijn voornamelijk instrumentaal, lang en opwindend. Het is vooral Oosters getint, erg zweverig en soms herken je een Jazzy structuur, aangevuld met wat stevig gitaar. Ze doen mij denken aan Hawkwind, meer nog, als je naar hun “Two coins for the boatman” luistert dan hoor je veel Ozrik Tentacles! In die twee maanden tijd zijn ze wel erg gegroeid. Hun sound is veel elektrischer geworden. Voor mij is dit een muzikaal orgasme. Zo wil ik er nog. Het publiek lijkt wel in trance. Spijtig kunnen ze maar een 40-tal minuten spelen.

De organisatie heeft dat wel erg goed voorzien. Nooit spelen er twee groepen samen. Een groep mag maar starten als de andere op het andere podium echt gedaan heeft. Zo zijn de verplaatsingen voor het publiek miniem.

Als afsluiter schotelen ze ons ATA KAK voor. Nog voor dat hij optreedt, scandeert het publiek zijn naam. Voor mij is hij een nobele onbekende. Dit is wel te verstaan, aangezien het zuivere Discotheek muziek is, maar wel voor de opperste amusement. Ata Kak, Yaw Atta-Owusu is zijn echte naam, is geboren in 1960 in Kumasi, Ghana. Na zijn studies vlucht hij zijn vrouw achterna naar Europa in 1985. Hij woont dan in Dusseldorf. Het is pas in die periode dat hij ook met muziek begint, eerst als Reggae drummer. Het is pas in 1994 dat hij zijn eerste opnames doet, met behulp van een Atari Notator en dan ook nog op cassetjes (50 stuks). Hij verkoopt er 3. Ze zijn bezongen in de Twi-taal. In 2002 valt Brian Shimkovitz op deze cassetjes en maakt van Ata Kak een discotheek hype. In Vorst zorgt hij voor een ware feeststemming. Je moet niet persé een fan van de muziekstijl te zijn om je hier te kunnen amuseren. Het is Disco-house met een erg grote aanstekelijkheid. Iedereen huppelt en danst lekker mee.

Het is feest in Vorst! Voor een eerste editie is dit wel erg gelukt. Ik hoop voor de organisatie hetzelfde. Ze hebben dat wel erg goed gedaan! Bravo Forest Sounds Festival, Bravo Stephanie Grootaers. Tot volgend jaar.