Gedurende het weekend van 23, 24 & 25 juni organiseren zowel het Waals als het Brussels gewest “La Fête de la Musique”. Verspreidt over heel het Franstalig landgebied, vind je gratis concerten. Op zondag 25/6 is mijn keuze echter gevallen op Braine-le-Comte. Voor de tweede keer op rij wordt er daar gefeest in de Arboretum van “Le Bois de la Houssière”. Diep in het bos vindt men een natuurlijke amfitheater waar het lokale Cultureel centrum onder leiding van Joris Oster en zijn leger vrijwilligers ons een programma brengt die ons gaat verrassen. Na wat familiale verplichtingen kom ik rond 15 uur in het bos. De sfeer ziet er mij meteen gemoedelijk en familiaal uit. Met het eten en drinken ga ik zeker niet blut geraken.

De eerste groep dat ik meepik is PHOENICIAN DRIVE! Hier hebben we te maken met jong Brussels opkomend talent. Ik erken meteen Valerian Meunier van bij Moaning Cities, verder heb je Gaspard Vanardois, Diego Moscoso, Matthieu Peyraud, Martin Rault & Joaquin Bermudez. Al van bij de eerste noten wordt al het goed gedroogd gras opgerookt. 50 jaar na de Summer of Love heb ik het gevoel dat ik in een tele-tijdsmachine ben verzeild geraakt. Zulk een Psychadelica heb ik enkel op plaat gehoord, laat staan gezien tijdens een laat avond programma op Arte of Nederland 3. Alle nummers zijn voornamelijk instrumentaal, lang en opwindend. Het is vooral Oosters getint, erg zweverig en soms herken je een Jazzy structuur, aangevuld met wat stevig gitaar. Ze doen mij denken aan Hawkwind, meer nog, als je naar hun “Two coins for the boatman” luisterd dan hoor je veel Ozrik Tentacles! Het is lang geleden dat ik nagenoeg tijdens een complete set van een band zo’n kippenvel moment had. Voor mij is dit een muzikaal orgasme. Zo wil ik er nog. Het publiek lijkt wel in trance. Na een trip van één uur weet je perfect wat men kon beleven in een hippie commune!

Na een veel te lange sound-check krijgen we opnieuw Brusselaars, ROBBING MILLIONS. De jonkies, zo zien ze er toch uit; Lucien Fraipont (guitars/vocals), Gaspard Ryelandt (vocals), Daniel Bleikolm (keys), Leo Campbell (bass/guitar) & Jakob Warmenbol (drums), brengen ons een erg eenvoudige Popmuziek. Al is er weinig elektro, en wordt alles mooi gebracht, meteen vervelen ze mij. Hier en daar is er wel een leuk pop deuntje die mijn aandacht trekt, maar ik zie dat het publiek ook niet geboeid geraakt. De hoofdjes in het bos gaan niet op en neer, op scène daarentegen krijg je wel wat leuke danspasjes die mij aan mijn eerste schoolfuiven in 1982 doen herinneren. Aan hun Ego scheelt niks, ze zien er geweldig uit. Het is tijd om naar de bar te gaan.

Al bij de volgende sound-check merk ik dat de volgende jongen niet normaal zijn. OPMOC bestaat uit Jacob Miller (bass, acoustic guitar, lead vocals), Maxime Van Eerdewegh (drums), Martin Salemi (Keyboard), Antoine Lafontaine (trumpet), Bruno Borsu (alto saxophone) & Creo Cristoria (tenor saxophone). Van in het begin is het meteen volle bak. Met een mengeling van vele genres als Ska, Jazz, Salsa, Latino, Funk, enz. weten ze hier een supersfeertje te brengen. Ik heb zelfs bomen zien meedansen. Soms lijkt het wel op een Catalaans feestje van Manu Chao, dan weer op het absurde van Shanana. Maar de mayonaise heeft gepakt. Het is top amusement. Als je OPMOC op een affiche zie staan, dan kan je je best vrijmaken en zorgen dat je er deel van uitmaakt. Dit is een tweede ware hoogtepunt. Ik heb zelfs geen gitaar gemist.

Als afsluiter heeft Joris Oster gekozen voor een aparte formule. Geen groep meer op scène, maar het duo TRAM 33 onder een tent in het midden van het publiek. Het lijkt wel een huiskamerconcert te worden. Met een mengeling van Blues, Folk en Country weten ze perfect de overlevenden van het diepe bos warm te houden. Gewapend met Slide guitar en 1-string bas en Cajon serveren ze ons heerlijke nummers als “Baby Please don’t Go”. Met “Stand by Me” zingt iedereen uiteraard mee. Maar na het overmatig bierverbruik bij sommigen, klinkt het toch wat vals. Ze zijn een waardige afsluiter.

Ik kan met een gerust gemoed samen met de Elfjes de nacht ingaan. Het was een prachtige dag, waar de zon ook nog van de partij was. Joris Oster, je hebt dat prachtig gedaan. Tot volgen jaar!