***Noot vooraf: lomp Roeneke was zijn goeie camera thuis vergeten. En dus heb ik geen mooie fotootjes van het konsert, maar enkele slechte, gemaakt met mijn slimmefoon.*** 
Na een afwezigheid van 4 jaar keerde Roeneke vandaag terug naar de heilige grond van Roepaen. Het voelde aan alsof ik terugkeerde in de tijd. Van 2009 tot en met 2012 beleefde ik er 4 schitterende edities van het helaas ter ziele gegane Roepaen festival. Ik zag er onder meer Israel Nash Gripka tot twee maal toe schitteren. Hij was dé revelatie en dé ontdekking van de editie 2009 in de night club en hij bevestigde een jaar later op grootse wijze in de kapel. Israel Nash Gripka zou een Grote worden; daar waren mijn beste vriend en ik toen van overtuigd. En dus bleven we Gripka overal volgen. Mijn beste vriend zag hem inmiddels 12 keer, ik 6. En keer op keer bezorgde Gripka ons met zijn fenomenale orkaan van een stemorgaan en zijn groothartige americana-liedjes het soort extatische, bijna euforische gevoel dat wielrenners allicht ook ervaren bij het behalen van een overwinning in een grote klassieker. Helaas voor hem, en gelukkig voor ons, werd Gripka, ondanks een tournee enkele jaren geleden in het voorprogramma van Midlake, tegen alle verwachtingen in géén grote naam. Niet dat het hem kan deren, overigens. Gripka is een beer van een vent met een hart van goud. Een hippie die in het verkeerde tijdvak geboren is. Meer dan ooit verkondigde hij tussen zijn gloedvolle westcoast americanaliedjes een boodschap van liefde en samenhorigheid voor deze bizarre tijden, wat op het einde van het concert tot een climax leidde in de door de bomvolle nightclub massaal meegebrulde Bob Dylan-klassieker 'I shall be released'. Nu, 7 uur na het concert, zit ik nog steeds in die zalige roes van wat alweer een extatisch Gripka concert was.

https://www.facebook.com/events/112133545942200/