EMMY D'ARC - CELTIC ART GALLERY - HAM 11 JUNI 2022  - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 11 juni stond in de Celtic Art Gallery in Ham een groot talent uit onze eigen provincie (Limburg) op het podium. Emmy D'Arc is misschien een naam die (nog) niet bij iedereen een belletje doet rinkelen, maar in Borgloon en omstreken en bij de luisteraars van muziekzender MNM is ze helemaal geen onbekende meer. Eind november 2018 won Emmy D'Arc, toen nog onder de naam INE op MNM de grote talentenwedstrijd 'Rising Star'. Met haar aangrijpende versie van 'A Million Dreams' van Pink wist Ine zowel het publiek als de vakjury te overtuigen. Ondertussen is er al veel veranderd in het jonge leven voor de jongedame uit Alken. Ze heeft haar diploma als vroedvrouw behaald aan de Hogeschool PXL in Hasselt en kan zich nu volop op haar muziekcarrière richten. Haar schitterende debuutsingle 'The Odds' werd goed ontvangen door de pers en de single kreeg heel wat aandacht van de populaire Belgische radiozenders. Als kers op de taart mocht Ine in 2020 een platencontract tekenen bij Universal Music. Bij dat label bracht ze de EP' Reveal' uit.

 

 

 

 

 

In Ham had ze met John en Jack haar twee beste vrienden meegenomen. Om misverstanden te vermijden wil ik eerst nog zeggen dat Jack haar akoestische gitaar is en John haar elektrische Eastwood gitaar.  Op de setlist stonden twaalf originele, zelf geschreven nummers. 'I'm Alright' en 'It Wasn't You' waren twee songs uit de reeds verschenen EP 'Reveal'. De andere tien nummers had Ine de afgelopen maanden geschreven in haar studio en die wilde ze aan het publiek in Ham voorstellen. De bedoeling is dat zeker een deel van deze songs op het album komen waaraan Emmy momenteel aan het werken is. Op het moment dat Emmy vertelde dat zij deze eigen, nog onbekende songs, alleen op het podium kwam voorstellen, moest ik even naar adem happen. Dat is lef hebben, want zonder een paar bekende songs of covers in de setlist zie ik zelfs gevestigde waarden dit niet doen. Wat er allemaal omgaat in het hoofd van Emmy D'Arc kwamen we in de volgende tien songs te weten. 

 

 

 

 

 

 

In 'The Good Old Days' haalde ze herinneringen op aan vroeger, In het momenteel heel toepasselijke 'White Flag' kwam de oorlog aan bod en in 'The Day' bracht ze de boodschap dat je niets moet uitstellen, dat je moet leven en genieten, want dat het vlug kan gedaan zijn. Natuurlijk kwamen ook onderwerpen als twijfels, hartzeer en verdriet aan bod, maar ook van hoop en geloven in jezelf. Emmy wist elke song met veel inlevingsgevoel, passie en overtuiging te brengen. 'Good Old Days' was een mix van pop en Americana en zou zomaar in het repoire van The Boss kunnen. Met het dreigende goudklompje 'White Flag' zou Emmy wel eens een mega hit kunnen scoren. Na 'White Flag' bleek er aan Jack iets kapot te zijn, want Emmy vroeg aan iemand om hem wat op te lappen met wat tape. Het pop nummer 'It Wasn't You' had een sterk en catchy meezing refrein en werd dan ook door iedereen meegezongen. De prachtige ritme en sfeerwisselingen maakten van 'Gold' een waanzinnig sterk nummer. Er bleek toch iets meer tijd nodig te zijn om Jack helemaal op te lappen, daarom besliste Emmy om iets vroeger dan gepland een pauze te nemen. 

 

 

 

 

 

 

De glazen waren weer gevuld, de benen gestrekt en iedereen zat terug op zijn plaats, wanneer Emmy aan set twee begon met 'Your Face'. Op het moment dat Emmy haar stompbox gebruikte tijdens het Americana nummer  'Road', begon iedereen spontaan ritmisch mee te klappen in de handen. 'Frontline' heeft heel wat hitpotentie en het was één van de songs die me het meest raakte. Aan het applaus te horen was ik niet de enige die daar zo over dacht. De stompbox en het ritmisch handgeklap van het enthousiast publiek vormden weer een ideale begeleiding voor de geweldig mooie stem van Emmy en haar uitstekend akoestisch gitaarwerk tijdens 'Bring It On'. Ik hoop dat de aanwezigen ook geluisterd hebben naar de wijze boodschap van Emmy tijdens 'The Day'. Voor ze aan het prachtige 'Go On' begon, naam ze eerst wat loopjes op met haar speciale pedal. Het uitbundige publiek ging tijdens het uptempo refrein helemaal uit hun dak. Stel je voor dat je dit op een festivalweide kan brengen en duizenden mensen dezelfde reactie geven. Ook hier was het met volle teugen genieten van de verscheidene ritme en sfeerwisselingen. 

 

 

 

Voor meer foto's van Emmy D'Arc in de Celtic Art Gallery: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720299732878

 

 

 

Met het catchy 'I Don't Know Why' waren we al aan het laatste nummer gekomen en was de reis door het hoofd van Emmy ten einde. Het applaus en het we want more was oorverdovend en Emmy kwam dan ook graag terug op het podium, waar ze nog twee covers voor ons in petto had. Bovendien had ze ook nog een andere verrassing. Tijdens de Toots Sessies voor Canvas had ze Marijn Arijs leren kennen, met hem zong ze de Bruce Springsteen cover 'Thunder Road'. In Ham deden beiden die versie nog eens over. Hun stemmen matchten erg goed en het publiek genoot met volle teugen van deze mooie cover. Ze nam definitief afscheid van het publiek in Ham met een beklijvende versie van 'Troy', een cover van Sinéad O'Connor uit 1987. Met 'Troy' kon de jonge zangeres nogmaals haar vocale kwaliteiten in de spotlights plaatsen en wees gerust ze deed dat weer met grote klasse en met een vanzelfsprekend gemak. Het daverende applaus sprak boekdelen. 

 

 

 

 

 

 

Organisator Marc Reusen vatte het goed samen. Hij zei dat we Emmy D'Arc in de toekomst nog dikwijls op een podium zullen zien, dat dit nog in een tent van zestig personen zou zijn betwijfelde hij. Het zou eerder in grote zalen en festivals zijn. Marc haalde Roskilde aan en ik neem aan dat Emmy D'Arc daar ook graag op het podium zou staan. Het belangrijkste voor deze jonge muzikante is om geen stappen over te slaan. Ze heeft alles. Ze heeft talent, een geweldig mooie stem, ze kan sterke nummers schrijven en ze heeft de looks. Bovendien zit de muziek in elke vezel van Emmy's lichaam, ze ademt muziek en voelt zich als een vis in het water op het podium. Ik kijk in ieder geval met grote verwachtingen uit naar haar eerste full album. 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom