Dat Crosby zich tegenwoordig laat begeleiden door een stel meestermuzikanten werd al meteen duidelijk bij de opener, In My Dreams (uit de CSN-lp uit 1977). Als ik zeg dat de sound die de groep voortbracht het midden hield tussen Steely Dan en Joni Mitchell ten tijde van Court and Spark dan begrijp je meteen wat ik bedoel. Crosby had een setlist samengesteld die een overzicht bood van zowat gans zijn carrière. Gaande van The Byrds (een vreemd maar toch wel indrukwekkend Eight Miles High) via Crosby, Stills and Nash (Guinnevere, Long Time Gone, Delta en Wooden Ships), over CSN&Y (Déjà Vu en een oorverdovend Almost Cut My Hair), via een hoofdstukje Crosby and Nash (Naked In The Rain en een mooi Homeward Through The Haze). Ook zijn solowerk en enkele songs van zijn hobbygroepje CPR (staat voor Crosby, Pevar en Raymond) passeerden de revue. Dieptepunten of zelfs mindere momenten waren niet te bespeuren, wel integendeel. Crosby was bovendien in zijn nopjes en leek haast even veel te genieten als het publiek zelf. Nooit een blad voor de mond houdend haalde hij tussendoor ook stevig uit naar Trump en beklaagde zich over de erbarmelijke staat waarin de Amerikaanse democratie zich momenteel bevindt. Crosby is nog steeds kwaad, zoveel is duidelijk. Voor de machtige afsluiter, Ohio, vroeg Crosby dan ook aan het publiek om voltallig mee te zingen ('Sing along, you know the words'). 'Four dead in Ohio' klonk het door het OLT, alsof het opnieuw 1971 was.