DANNY BRYANT XXL - DE BOSUIL - WEERT 19 NOVEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zondagnamiddag 19 november stonden er met de Brit Danny Bryant en de Amerikaanse Band SweetKiss Momma weer twee goede bands op het programma in De Bosuil te Weert. Dus staken we nog maar eens onze Noordelijke landgrens over om naar de gastvrije concerttempel in Weert te trekken. Sweetkiss Momma is een kwartet uit Seatle, USA. Ze zijn al voor de derde maal op tournee in Europa en hebben al verschillende albums op hun naam. 'Get Ready For The Getdown' is hun recentste album en dat kwamen ze in De Bosuil promoten. De band bestaat uit zanger/gitarist Jeff Hamel, gitarist Skyler Mehal, bassist Jonny Wade en drummer Like Dumke. Ze kondigden zichzelf aan als een rock'n roll band, maar na hun concert kwam ik toch tot de conclusie dat er heel wat Southern rock invloeden te vinden waren in hun muziek. Ze openden hun optreden met twee uptempo nummers uit hun nieuwe album, namelijk 'Old Dry Bones' en 'Go On, Get Off'.  Tijdens 'Old Dry Bones' pakte Jeff Hamel uit met knap blaas en zuigwerk op de mondharmonica. De ritme sectie met drummer Like Dumke en bassist Jonny Wade zorgden voor een knappe stevige groove. De Gretz bas van Jonny klonk erg mooi. Tijdens de verschroeiende rocker 'Hot Mess' haalde gitarist Skyler Mehal fel uit met vlijmscherp snarenwerk op zijn Gibson Les Paul Special. De jongens wisten hun eigen stempel te drukken op The Romantics cover 'What I Like About You'. Het beste nummer volgens mij was 'Rocket Ride' waarin Skyler het vingerwerk afwisselde met de bottleneck. Op het einde van het nummer stak een stukje 'Hey Jude' van The Beatles. Jeff Hamel beschikt over een aardige stem en wist alle songs met overtuiging te brengen. Afsluiten deed SweetKiss Momma met de uptempo rocker 'Mercy Love'.

 

 

 

Voor meer foto’s van SweetKiss Momma in De Bosuil: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157689885824705

 

 

 

 

 

 

Tot een paar jaar geleden was Danny Bryant een muzikant die regelmatig in België en Nederland te zien en te horen was. De laatste drie jaar is daar spijtig genoeg verandering in gekomen, want het was toch steeds genieten als de Brit de mooiste klanken uit zijn Fret King wist te toveren. Gelukkig had de organisatie van De Bosuil Danny Bryant weten vast te leggen tijdens zijn Nederlandse tournee. In België is er spijtig genoeg geen enkel concert vastgelegd. Het nieuwe project van Danny kreeg de naam XXL, een verwijzing naar de grote band die op Danny's laatste album 'Big, Live In Europe' te horen is en waarmee Danny ook op tournee is. Met maar liefst negen mensen stond Danny Bryant op het podium in De Bosuil te Weert. Naast bassist Alex Phillips en drummer Dave Raeburn, zijn vaste bandleden, waren ook nog toetsenist Stevie Watts, ritme gitarist Marc Raner en een blazerssectie van de partij. De blazerssectie bestond uit David Maddison op trompet, Alex Maddison op trombone, Lauren Young op tenor sax en Mark Wilkinson op bariton sax. 

 

 

Voor meer foto’s van Danny Bryant in De Bosuil: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157666575115759

 

 

 

Zoals vele fans al weten heeft Danny Bryant enorm veel respect voor zijn overleden muzikale helden en de invloeden van die legendes vind je ook regelmatig terug in de muziek van gitaar virtuoos. Het concert in Weert begon dan ook met een hommage aan Albert Collins, met het instrumentale 'On The Rocks'. De stuwende ritme sectie, met Alex Phillips op bas en Dave Raeburn op drums was in grote doen en Danny kon zich volledig laten gaan op zijn Rode Fret King gitaar en dan is de Engelsman op zijn best. Hij kreeg ook hulp van toetsenist Stevie Watts die een mooi vintage geluid uit zijn keyboards wist te toveren. De vier blazers verrijkten de sound nog en dat zorgde voor een opener die kon tellen en de negen koppige band kreeg dan ook een verdiend applaus van een gezellig gevulde Bosuil. De intense slowblues 'As The Years Go Passing By' kennen de meeste muziekliefhebbers in de versies van Albert King en Gary Moore, maar het is origineel van Fenton Robinson die het nummer in 1959 opnam. Het nummer zorgde voor het kippenvel moment van deze zondagnamiddag, met een fenomenale Bryant die zijn gitaar liet huilen, schreeuwen en krijsen dat het een lust was voor het oor. Danny etaleerde zijn klasse als gitaarvirtuoos tijdens deze geweldig mooie blues ballade. De rode Fret King werd gewisseld voor de blauwe en de band ging van start met het verschroeiende 'Take Me Higher'. De uitstekende inbreng van Stevie Watts op toetsen was erg bepalend en zijn toetsen solo was om van te smullen. Samen met de weer heel sterke gitaar riffs van Danny gaven ze het nummer een extra dimensie. Dit is een trager nummer met heel veel power en stomende, vlijmscherpe gitaar riffs. De blazers waren al die tijd al erg actief geweest, maar tijdens 'Take Me Higher' mocht trompettist David Maddison met een solo volop in de schijnwerpers.

 

 

 

 

 

 

De verschroeiende rauwe mix van blues en rock van 'Blood Money' raakte vanaf de eerste noot elke vezel van je lichaam. Er waren wat problemen met het pedaalbord van Danny, maar dat werd heel kalm en professioneel opgelost. Ondertussen kregen Stevie Watts op toetsen en David Maddison op trompet nogmaals de kans om hun instrumentale virtuositeit te delen met het publiek in De Bosuil. Voor mezelf is 'Just Won't Burn' het sterkste nummer op het album 'Blood Money' en daar heeft het uitstekende gitaarwerk van Danny en Bernie Marsden een groot aandeel in. Maar ook in De Bosuil zonder Bernie bleef het nummer heel boeiend en dat was de verdienste van Danny, die met vet, vlijmscherp snarenwerk imponeerde tijdens deze erg mooie, meer dan tien minuten durende bluesrock ballade. Stevie Watts verzorgde de intro op de piano en ook tijdens het nummer speelde hij zich tijdens een solo op een uitstekende wijze in de spotlights. In het laatste gedeelte kwamen de blazers zich ook meer en meer bemoeien en dat gaf het nummer nog een extra touch. 'Just Won't Burn' bleef ook in deze versie een pareltje waar je nooit genoeg van krijgt. Met het verschroeiende 'Greenwood 31' bracht Danny een prachtig en verschroeiend eerbetoon aan blues legende Hubert Sumlin. Drummer Dave Raeburn en bassist Alex Phillips toonden nogmaals hun klasse met een prachtige stuwende groove. Danny vertraagde het ritme en begon aan een geweldig stukje snarenwerk, zoals alleen hij dat kan. De boogie blues 'Holding All The Cards’ was een knipoog aan het adres van Jimmy Reed. Het fijne honky tonky vingerwerk van Stevie Watts op de piano gaf het nummer een fris geluid en op de strakke en stomende groove van Dave en Alex pakte David Maddison uit met een erg pittige solo op de trompet. Eenmaal David zijn longen leeg waren, namen Lauren Young op Tenor sax en Mark Wilkinson op bariton sax het van hun collega over. Ook Stevie Watts kreeg de tijd en de ruimte om nog een mooie solo uit zijn orgel te toveren.

 

 

 

 

 

Bassist Alex Phillips en drummer Dave Raeburn zorgden nogmaals voor een stevige groove tijdens 'Prisoner Of The Blues', waarin Danny weer weergaloos te werk ging op de snaren van zijn Fret King gitaar. Stevie Watts zorgde met pittig toetsenwerk voor een mooie afwisseling in de sound. Danny liet hier nogmaals veel ruimte voor zijn band, die op de ritme sectie na weer elk apart de tijd kregen om zich solo in de kijker te spelen. In het tragere 'I Must Chance' kregen Alex en Dave op hun beurt de gelegenheid voor een bas en drum solo. Natuurlijk wist ook de frontman op zijn six string weer te overtuigen met knap vingerwerk op de snaren van zijn Fret King. Dat Danny een uitstekend songwriter is blijkt uit het feit dat zijn oorspronkelijke songs ook met deze andere arrangementen uitstekend overeind blijven. Dat is ook het geval met 'Temperature Rising' waar de blazers heerlijk ingepast zijn, ze groeiden op een knappe wijze mee in dit opdwepend nummer. Van de stem en het gitaarwerk van Danny spatte de passie, zoals we van hem gewoon zijn, weer duidelijk af. Ook Stevie Watts was erg knap aanwezig op de toetsen. De intro van de ballade 'Painkiller' werd verzorgd door de toetsen van Stevie. Met mondjesmaat werd het nummer opgebouwd en kwamen Danny's stem en andere instrumenten het nummer versterken. Het ingetogen gezongen nummer explodeerde wanneer Danny zijn duivels ontbond en al zijn energie stak in een beklijvende bevrijdende gitaarsolo. Dat was spijtig genoeg ook het einde van dit geweldig concert met negen muzikanten. Het publiek wilde duidelijk meer en kreeg ook meer met een geweldige versie van 'Stop Breaking Down' waarin we nog een instrumentaal duel kregen tussen de gitaar van Danny en de toetsen van Stevie. Het was weer een geweldig concert in De Bosuil en de afwezigen hadden weer ongelijk. Ook nog Maarten Wijler en Guus Giambarresi bedanken voor het prachtige geluid en ook Rob Ogier van het licht bedanken voor de mooie lichtshow.

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom