Als opwarmers voor onze favoriete Canadees (na Neil Young bedoel ik dan) kregen we eerst Paper Wings voor de kiezen, een trio dat bestaat uit de kopstukken van The Bony King Of Nowhere en Douglas Firs, aangevuld met zangeres Cleo Janse en dat zich heeft bekwaamd in de bijna verloren gegane kunst van wat men vroeger close harmonynoemde. Inderdaad, met hun drie rond de microfoon geschaard, deed Paper Wings ons de ene keer denken aan CSN&Y zoals ze geklonken moeten hebben tijdens hun debuut op het Woodstock-festival, dan weer aan de wonderlijke Gillian Welch en haar kompaan, David Rawlings en soms leek het zelfs of ze de soundtrack van O, Brother Where Art Thou? aan het inzingen waren. Lang niet slecht dus. Songs als The Chain (van Fleetwood Mac), New Mama (één van onze vele favoriete Neil Young-songs) en These Days (veruit onze favoriete Jackson Browne-song) kregen allen een grondige Paper Wings-bewerking en fladderden als nooit tevoren. Mooi dus, een fraaie 8 op 10.
Tijd dan voor Daniel Romano. Ik probeer me trouwens de reactie van Daniel Romano voor te stellen toen hij donderdag van de trein stapte en op weg naar De Casino in botsing kwam met die huizenhoge affiche van hem die al maanden lang zijn komst naar Sint-Niklaas aankondigt. Ik durf te wedden dat hij zich een hoedje schrok. Of liever, geen hoedje. Immers daar waar de man tot een aantal jaren geleden onafscheidelijk was van zijn Stetson is hij sinds die tijd, kameleon-gewijs om de haverklap van imago veranderd. Niet alleen van imago trouwens, zowat elke van de laatste 4 cd's die de man afleverde vormde een resolute stijlbreuk met dat wat vooraf ging. Dit zorgde er voor dat fans, die dachten op een avondje country getrakteerd te worden en zichzelf daarom een fraaie Stetson hadden opgezet, niet weinig verrast waren toen bleek dat Romano's set louter uit loeiharde rock-'n-roll bestond. Loeiharde rock-'n-roll zoals die in de seventies werd bedreven bedoel ik dan. De openingsakkoorden van zowat elke song deden me meteen aan Keith Richards denken, voorwaar een goed teken. Ook de look van Romano en zijn groep (ze noemen zich vreemd genoemd Jazz Police) zijn, lettend op de jeanspakjes, de bakkebaarden en de rolkraagtruien, helemaal retro (Romano zelf leek wel een wandelende Lois-reclame). Daar waar Paper Wings me eerder deden denken aan de softe seventies deed Romano me meermaals geloven dat ik getuige was van een Dylan-concert uit de legendarische Rolling Thunder Revue van halfweg de jaren zeventig. Geen geringe prestatie. Geen spoor meer van de country-deuntjes zoals die meesterlijk stonden te blinken op Romano's meesterwerk, Come Cry With Me, wel veel muzikaal geweld van Romano zelf, die een mean stukje gitaar speelt weet ik nu. Tegen het einde van de set pakken de Jazz Police nog uit met een medley van Gone, Gone, Gone (van de Everly Brothers) en My Generation (van jawel, The Who), beiden doorspekt met een venijnige Diddley-beat. De ultieme verrassing was een leuk huppelende versie van die oude, vergeten Ramones-parel, Swallow My Pride (deed goed aan het hartje). Ook mooi dus, nog een 8.
Conclusie: Paper Wings en Daniel Romano deden me donderdagavond twee uur lang geloven dat het opnieuw 1975 was. Zowaar een leuk gevoel (tenminste, toch tot ik later op de avond toevallig in de spiegel keek).
