DANA FUCHS - DE BOSUIL, WEERT 11 NOVEMBER 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zondag 11 november 2018 is de dag dat we wapenstilstand herdenken en het was zondag juist honderd jaar geleden dat dit verdrag een definitief einde maakte aan de eerste wereldoorlog. Laat ons hopen dat we nooit deze horror hoeven mee te maken en dat er altijd en overal vrede mag zijn, al is dat wel ijdele hoop als je de dagelijkse nieuwsberichten hoort. Diezelfde dag kwamen in De Bosuil, de muziektempel van Weert, twee Amerikaanse bands optreden. Dana Fuchs die ik zeker niet meer hoef voor te stellen kwam haar nieuwe album 'Love Lives On' promoten en in het voorprogramma stond Roem Baur, een band uit San Francisco. Roem Baur, die hier nog onbekend is, stond in de USA al op het hoofdpodium bij de Super Bowl en hij was ook op TV te zien bij The Voice op NBC. Hij speelt honderdvijftig optredens per jaar en zijn laatste album 'Phases' werd door bloggers en de pers geprezen als één van de beste releases van deze zomer. Roem Baur heeft een klassiek geschoolde stem en heeft daardoor een waanzinnig vocaal bereik. Dit najaar is hij voor de eerste keer in Europa (Nederland en Duitsland) op tournee en de mensen van De Bosuil wisten hem te strikken om te openen voor Dana Fuchs. Samen met drummer Dan Schwartz en gitarist AJ McKinley begon Roem Baur rond vier in de namiddag aan zijn concert met de aanstekelige vloeiende rocker 'Complicated'. Meteen viel Roem's sterke stem op. Het merendeel van de songs die het trio speelde in De Bosuil kwamen uit het nieuwe album en daar was de poppy rocker 'Maybe I Don't Need You' geen uitzondering op. Gitarist AJ McKinley had het duidelijk naar zijn zin op het podium  en liet zich opmerken met uitstekende gitaar riffs en waanzinnige solo's op zijn Fender Jaguar. Het merendeel waren eigen nummers en als Roem Baur een cover speelde, drukte het trio er meteen een heel eigen stempel op. Een goed voorbeeld was de verrassende uptempo versie van Bruce Springsteen zijn 'I'm On Fire'. Het repertoire van Roem Baur bestond uit vloeiende  poprock, bluesrock en een beetje psychedelische rock en funky rock. Het stomende 'Oh Dear' had een erg sterk refrein. Dan Schwarz zorgde met strak en dwingend slagwerk voor een uitstekende groove en AJ McKinley haalde nogmaals erg knap uit op zijn Fender. 'Give Me A Reason' werd een medley, waarin Roem Baur hun nieuwe, nog niet uitgegeven single 'Been Down So Long' in verwerkte. Roem Baur is een man met een uitstekende stem en de muziek van het trio wist het publiek in De Bosuil ook te bekoren, want toen de frontman vroeg om mee te zingen, kreeg hij dadelijk reactie uit het publiek.

 

 

 

For more pictures of Roem Baur at De Bosuil, click on my Flickralbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157703506087485

 

 

 

De gezellige Bosuil was goed gevuld op het moment dat gitarist Jon Diamond, drummer Piero Perelli, bassist Walter Latupeirissa en toetsenist Nicola Venturini het podium betraden. Ze begonnen met een lange instrumentale intro aan het concert. Even later kwam frontvrouw Dana Fuchs de band versterken en met 'Ready To Rise', een strakke midtempo bluesrocker, kregen we een schitterende opener. Dana pakte meteen elke vierkante centimeter van het podium in en maakte dadelijk persoonlijk contact met de fans op de eerste rijen. Met de kracht en de overtuiging waarmee Dana 'Ready To Rise' zong geloof ik haar als ze zegt dat ze klaar is om haar leven en haar carrière in goede banen te leiden. De vlijmscherpe gitaar riffs van Jon Diamond gaven deze woorden nog kracht bij. Het publiek was dadelijk opgewarmd en in de juiste sfeer. Een ideaal moment voor Dana om de aanwezigen met 'Callin' Angels' nog wat nieuw materiaal uit haar uitstekende album 'Love Lives On' te laten horen. Ze vertelde dat het een heel persoonlijk nummer was voor haar. De zangeres verloor al eerder haar zuster, en in de laatste vier jaar stierven twee broers en beide ouders. Het aanstekelige en meeslepende 'Callin' Angels' werd met erg veel gevoel gezongen door Dana en toetsenist Nicola Venturi speelde zich in de schijnwerpers met een fijne gevoelvolle orgel solo. Het erg dansbare 'Sittin' On' werd gedragen door de warme orgelklanken van Nicola Ventura en de knappe baslijn van Walter Latupeirissa gaf het nummer een funky touch. Dana zong dat je pas iemand echt leert kennen en waarderen wanneer die persoon uit je leven verdwijnt. Jon Diamond zette de kers op de taart met een gevoelvolle vlijmscherpe solo die perfect bij nummer aansloot en ook Nicola etaleerde nogmaals zijn klasse met een erg fijne toetsensolo.

 

 

 

 

 

 

De Otis Redding cover 'Ain't Nobody's Fault But Mine' kennen de echte Dana Fuchs fans al langer, want dit nummer is de laatste tijd een constante op de setlist van de Amerikaanse. Dana drukte haar stempel op het nummer en gaf deze song een andere dimensie. De soulvolle Stax blues van het origineel werd hier gekruid met een flinke dosis funk en rock. Bassist Walter Latupeirissa en drummer Piero Perelli zorgden voor de heerlijke funky groove, waarop Jon Diamond nogmaals schitterend mocht uithalen op zijn sixstring. Dana legde heel haar hart en ziel in haar stem in deze energieke funky 'Ain't Nobody's Fault But Mine'. Op de tonen van het ingetogen snarenwerk en toetsenwerk van Jon en Nicola vertelde Dana het verhaal achter het volgende nummer 'Faithfull Sinner', dat over haar overleden vader gaat. De relatie tussen vader en dochter was niet altijd zoals ze moest zijn en de man maakte ook een paar verkeerde keuzes. Ondanks alle minder goede momenten gaf het nummer ook hoop door de nadruk te leggen op de onvoorwaardelijke liefde tussen dochter en vader. De emotievolle gospelstem van Dana zorgde tijdens deze beklijvende ballade voor kippenvel in De Bosuil, waar het zo stil was dat je een speld zou horen vallen. Dana Fuchs bleef bij haar nieuwe album met 'Sad Solution', een knap nummer met een mix van soul en funk. Walter Latupeirissa was weer uitsteking aanwezig met zijn uitstekende funky baslijn. Dana bleef haar nieuwe werk promoten met 'Sedative', een nummer met een levensles, namelijk dat het leven maar kort is en dat je nu moet genieten van het leven. In dit bluesy nummer schitterde Jon Diamond gedurende het ganse nummer met zijn twangy gitaar riffs.

 

 

 

 

 

 

Dana vroeg of het publiek van rock'n roll hield en voor het antwoord kwam scheurde de verschroeiende groove van 'Backstreet Baby' al door De Bosuil. 'Backstreet Baby' had een knap en catchy refrein en Jon Diamond gaf de song nog een extra touch met een vlijmscherpe gitaar solo. De prachtige ruige stem van Dana klonk nooit beter en wanneer het nummer wat gas terug nam ging ze, terwijl ze haar drummer Piero Perelli voorstelde, naast hem staan. Het refrein van 'Sympathie For The Devil' van The Rolling Stones werd er in het nummer gemixt en daarna volgde een geweldige drum solo van Piero, die met één drumstick en één hand het publiek wist te bekoren. Een daverend applaus van een enthousiast publiek volgde. Afsluiten deed Dana met de knappe en erg dansbare bluesrocker 'Long Long Game'. Eerst haalde Jon Diamond verschroeiend uit op de gitaar en daarna ging de zangeres op haar knieën voor Walter Latupeirissa zitten. Het teken dat de bassist aan zijn imposante bas solo mocht beginnen. Na die geweldige solo ging de song verder met de David Bowie & Queen cover 'Under Pressure' uit 1981. Het publiek klapte massaal ritmisch mee in de handen. Dana stelde haar band nogmaals voor en verdween dan van het podium, naar haar zoontje die in de backstage op zijn moeder zat te wachten. Jon Diamond, Walter Latupeirissa, Piero Perelli en Nicola Venturini breiden nog een instrumentaal verlengstuk aan het nummer en verdwenen nadien ook van het podium. Het publiek had er duidelijk zin in en wilde meer van Dana Fuchs en haar band. Na minutenlang handgeklap en geroep kwam Jon Diamond terug het podium op. Hij stemde de akoestische gitaar en even later kwam Dana hem vergezellen. In het akoestische country folk nummer 'Fight My Way' zong de Amerikaanse over de constante strijd die ze leverde tegen haar demonen om te overleven. Het was geen rijk instrumentaal nummer, maar het puike vingerwerk van Jon Diamond op de akoestische gitaar was meer dan genoeg om de stem van Dana op een uitstekende wijze te begeleiden.

 

 

For more pictures of Dana Fuchs at De Bosuil, click on my Flickralbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157703505268885

 

 

 

De eerste song die Dana ooit voor de Nederlandse TV deed was 'Keep On Rollin'' uit het album 'Love To Beg' en toen iemand uit het publiek vroeg om dat nummer te spelen was de zangeres meteen akkoord om deze prachtige, meeslepende ballade te zingen. Ze bleef op de rustige weg met de beklijvende ballade 'Misery', waarin Jon Diamond de meest gevoelvolle snarensolo van de namiddag uit zijn sixstring toverde. Voor haar laatste nummer 'Same Sunlight' had Dana nog een positieve boodschap en die wilde ze aan iedereen duidelijk maken. Alle mensen op deze aardbol leven onder dezelfde zon, dezelfde maan en dezelfde sterren. Het is de plicht van iedereen om er het beste van te maken en om van deze wereld een betere wereld te maken. Jon Diamond was weergaloos op zijn Telecaster in deze swingende uptempo song. En het dol enthousiaste publiek danste massaal mee terwijl het ritmisch in de handen klapte. Het was een meer dan uitstekend concert van Dana Fuchs in De Bosuil. Ook nog de mensen van het geluid en het licht bedanken, want zij zorgden voor de juiste sfeer en het prachtige volle geluid.

 

 

 

 

Foto's, filmpjes en verslag : Walter Vanheuckelom