DAN PATLANSKY / THE BLUESBONES - DE BOSUIL WEERT 30 APRIL 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Het beloofde weer een geweldige zondagnamiddag te worden op 30 april 2017. In De Bosuil in Weert waren twee erg goede bands te gast met de Belgische band The Bluesbones en de Zuid Afrikaan Dan Patlansky. Gitaar liefhebbers zouden weer erg goed aan hun trekken komen met Stef Paglia en Dan Patlansky, twee gitaristen die erg veel gevoel in hun uitmuntende snarenwerk weten te leggen. Rond vier in de namiddag kwamen eerst The Bluesbones aan bod. Weert was de laatste halte van hun Europese tournee. Deze nog vrij jonge band, ik herinner me nog altijd hun eerste optreden in het Gompelhof te Mol op 17 mei 2012, heeft op vijf jaar tijd op alle grote festivals in België en Nederland gestaan en ook buiten de lage landen kennen de jongens vrij veel succes. Ze deden al meerdere buitenlandse tournees en ze hebben al twee studio en twee live albums op hun palmares staan. Dit jaar behaalden ze ook de tweede plaats op de European Blues Challenge in Denemarken. In Weert begonnen ze hun concert met 'Saved By The Blues'. Dadelijk viel de enorme sterke sound van de band en de geweldige stem van frontman Nico De Cock op. De Hammond klanken van Edwin Risbourg waren constant en uitdrukkelijk aanwezig. Koen Mertens op drums en Geert Boeckx op bas zorgden voor de fantastische groove. Met 'The End' werd het iets steviger en daar zorgde vooral bassist Geert Boeckx voor. Weer was er een hoofdrol weggelegd voor Edwin op de toetsen, maar ook Stef Paglia haalde hier voor het eerst erg fel uit op zijn Fender Telecaster. Frontman Nico blonk weer uit met zijn geweldige stem en zijn inlevingsvermogen wanneer zijn bandleden aan het instrumentale gedeelte bezig waren. De speelvreugde spatte zo van de jongens af, van vermoeidheid na hun Europese tournee was geen sprake. The Bluesbones zouden ook dit laatste optreden afwerken met de klasse die we van hen gewend zijn. Met 'I Try' heeft het vijftal de perfecte opvolger voor het sublieme 'Believe Me'. Deze super lange slowblues boeide vanaf de eerste seconde tot de laatste noot was uitgestorven. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers en wat Stef uit zijn gitaar toverde was werkelijk fenomenaal. Ik ga daar geen verdere woorden aan verspillen, want woorden zullen altijd te klein zijn. In zijn snarenwerk zat alles, inlevingsvermogen, gevoel, dramatiek, techniek en talent. Niemand bleef onberoerd bij dit magistraal vingerwerk van Stef. De meerdere sfeerwisselingen gaven het nummer nog een extra touch.

 

 

 

 

 

Daarna gaf Koen met de basdrum de groove aan voor 'Find Me A Woman'. Natuurlijk mocht deze single uit hun recentste studio album niet ontbreken. Heerlijke country blues met knap ritmisch slagwerk van Koen op de rand van zijn snare drum en gedreven, rauw slide werk van Stef op zijn Gibson. Ondertussen maakte Nico, met die prachtige stem van hem, allerlei beloftes aan de vrouw van zijn dromen. Hopelijk kan hij die beloftes ook nakomen. Daarna was het tijd voor een covertje. Het meer dan tien minuten, maar geen seconde vervelende 'She’s Got The Devil In Me' was het volgende nummer op de setlist. Ondanks het feit dat dit Davis & Kimborough nummer al zoveel maal gecoverd werd, behoort de versie van The Bluesbones tot één van de meest boeiende die we van deze klassieker al gehoord hebben. De wijze waarop toetsenist Edwin Risbourg de toetsen van zijn Hammond beroerde getuigde van grote klasse en naar het einde toe pakte Nico geweldig uit met die fantastische strot van hem. De imitatie van Barry White door Nico, kende weer heel wat succes. Met 'Runaway' wilden The Bluesbones de psychedelische sound oproepen van de grote bands zoals Led Zeppelin, Pink Floyd, Uriah Heep, Deep Purple enz. Het instrumentale begin van 'Runaway' was nog rustig, maar het nummer werd mooi opgebouwd en eens op dreef was het een strakke en stevige psychedelische bluesrock song met een verschroeiende Jimi Hendrix gitaar solo. Inderdaad, tijdens deze 'Runaway' etaleerde Stef Paglia zijn klasse op zijn Fender Stratocaster. Minutenlang wist hij iedereen in De Bosuil te bekoren met zijn fenomenaal gevarieerd snarenwerk. Hij liet zijn gitaar schreeuwen en huilen dat het een lust was voor het oor. De tweede cover was 'The Devil's Bride' van Matt Andersen. Het nummer had een rauwe, dreigende sound en beschikte over een boeiend, meeslepend ritme, waarin al de muzikanten zich volledig konden uitleven. Geert en Koen zorgden weer een zeer mooie basis door hun knappe groove, waarvan Stef en Edwin met veel plezier profiteerden. Vooral Edwin toonde zich een meester op de toetsen. Naar het einde toe, deed zanger Nico ook nog een forse uithaal met zijn strot. Stef maakte hier gebruik van een Elbow op de snaren van zijn Telecaster. Afsluiten deden The Bluesbones met een lange versie van het swingende 'Cruisin'', waarin Stef op gitaar en Edwin op de toetsen een erg knap duel aangingen. Eerst leek het te gaan mislukken, omdat er iets scheelde met het Hammond, maar dat bleek vlug verholpen. Gelukkig voor het publiek, want dit zijn momenten die live muziek zo leuk maken. Ook Nico deed zijn duit in het zakje met een stukje uit 'Radar Love' van Golden Earring. The Bluesbones eindigden hun Europese tournee in schoonheid en kregen een daverend applaus van de aanwezigen in De Bosuil.

 

 

 

 

 

Ongeveer een jaar geleden verscheen het achtste album 'Introvertigo' van Dan Patlansky. Dit album werd door Blues Rock Review USA gekozen als beste bluesrock album van 2016. In zijn thuisland Zuid Afrika is Dan een echte vedette, maar de rest van de wereld begint ook te vallen voor de sterke stem, het fenomenaal snarenwerk en de geweldige sterke songs van Dan Patlansky. Hoelang we deze artiest nog in het club circuit aan het werk gaan zien weet ik niet, maar vroeg of laat staat Dan Patlansky in de grotere muziektempels en op de grote festivals. Verleden jaar stond Patlansky ook al in De Bosuil, toen met zijn eigen band, maar nu had hij een Duitse band meegebracht, met bassist Jonathan Murphy, toetsenist Tom Gatza en drummer Jannes Balzer. Het concert begon met het instrumentale 'Drone' en het viel meteen op dat de vingers van Dan erg soepel over de snaren van de hals van zijn Fender stratocaster bewogen, steeds de juiste snaar, noot of akkoord beroerend. Daarna kwamen met 'Sonnava Faith' en 'Stop The Messin'' een paar nummers uit het uitstekende recentste album 'Introvertigo' aan de beurt. Met het stevige 'Sonnava Faith' viel meteen de sterkte van de band op met een uitstekende Jonathan Murphy op bas en een zeer strak drummende Jannes Balzer die de perfecte basis vormden voor de verschroeiende en zinderende gitaar riffs van Dan. Terwijl Dan het publiek welkom heette en vertelde dat de meeste songs die ze zouden spelen uit het nieuwe album 'Introvertigo' kwamen, gaven Jonathan en Jannes de groove al aan voor 'Stop The Messin''. Ook hier weer stevige rock, al was er wel een heerlijk scheutje funk aanwezig en dat paste perfect in dit nummer. Tom Gatza was subtiel, maar constant aanwezig op de toetsen en het refrein van 'Stop The Messin'' was geweldig. Het bevatte ook een boodschap voor de vrouwen, namelijk dat ze niet zo verlegen moeten zijn in het liefdesspel en dat het gerust wat fantasierijker en gewaagder mocht. Dan nam de tijd om zijn Duitse bandleden voor te stellen en keerde dan met 'Bring The World To It's Knees' terug naar zijn album '20 Stones' uit 2012. Ook hier liet Patlansky vet en scheurend gitaarwerk horen. Met behulp van de Wah Wah pedaal klonk het allemaal nog iets rauwer en de baslijnen van Jonathan kriebelden heerlijk in je buik. De songs van Dan Patlansky hebben een stuwende en boeiende drive en dat maakt dat je als luisteraar steeds geboeid blijft en als daar als kers op de taart nog één van de beste gitaristen zijn waanzinnig sterk snarenwerk aan toevoegt kan het helemaal niet meer stuk.

 

 

 

 

 

Veel covers speelt Patlansky niet, maar 'Bright Lights, Big City' van Jimmy Reed staat wel regelmatig op zijn setlist. Blues muzikant Jimmy Reed scoorde heel wat hits en ook deze 'Bright Lights, Big City' stond in de jaren zestig van vorige eeuw  op nummer één in de hitparades. Dan heeft op deze meer dan een halve eeuw oude song, moderne arrangementen gemaakt en het klonk prachtig in De Bosuil. Zeker wanneer Tom Gatza op de toetsen begon aan een mooie solo en zo de rode loper uitrolde voor zijn frontman, die met heel veel finesse geweldig overnam van Tom. Minutenlang bleef Patlansky de muziekliefhebbers in Weert verwennen met magistraal snarenwerk op zijn Fender Stratocaster. 'Bet On Me' is zonder twijfel één van de nummers met de meeste hit potentie op 'Introvertigo'. Het catchy en uitstekend meezing refrein bepaalden de sound van deze song, die door warme orgelklanken werd gedragen. Dan zorgde met een vlijmscherpe solo voor de extra touch in deze knappe song. Het enige nummer waarvoor de Zuid Afrikaan van gitaar wisselde was 'Heartbeat'. De Strat werd gewisseld voor een Telecaster en met deze gitaar zorgde hij voor een erg knappe intro, tot plots Jannes Balzer met de bonkende basdrum en stevig slagwerk het nummer veranderde in een dreigende song waarin men zich bij de indianen op oorlogspad waande. 'Heartbeat' is geen oorlogslied, de tekst gaat over een bedelende, dakloze man en Dan ging ook in deze hypnotiserende song, met behulp van de bottleneck weer geweldig tekeer op zijn Fender. De ritme en sfeerwisselingen in deze song waren indrukwekkend en de verschroeiende solo op de toetsen van Tom Gatza was om van te smullen. Volgens Dan moet elk album en elk optreden minstens één slowblues bevatten. 'Still Wanna Be Your Man', dat het moeilijke verhaal vertelt van vele muzikanten, namelijk de juiste balans vinden tussen je familie en het leven on the road en daarbij de angst om je vrouw te verliezen als gevolg van het vele touren, is een pareltje. Dan zong ingetogen en ietwat weemoedig en Tom Gatza droeg met zijn Hammond klanken deze Gary Moore getinte ballade. Dit alles gebeurde in aanloop van een minuten durende imposante en scheurende gitaar solo. De huilende en jammerende gitaar sprak boekdelen en liet horen wat woorden nooit kunnen zeggen. Na het huilen en het jammeren, ging Dan solo met erg knap en gevoelvol vingerwerk de snaren van zijn Strat bepotelen. Het was muisstil in De Bosuil en iedereen genoot van deze geweldige gitaar virtuoos. Dit soort hoogstaand werk op de gitaar blijft me steeds boeien en bezorgt me elke keer weer kippenvel.

 

 

 

 

 

 

In Zuid Afrika, het thuisland van Patlansky, worden nog veel mensen neergeschoten en het nummer 'Daddy’s Old Gun' vertelde de story van een oude man die overvallen wordt en zijn vaders geweer neemt en de overvallers allemaal afknalt. Dit heel strakke en dreigende nummer werd nog rauwer omdat Patlansky de Wah Wah pedaal heel goed gebruikte. Na het pedaalwerk haalde de gitarist echt verwoestend uit en bassist Jonathan en drummer Jannes volgden moeiteloos hun frontman. Dit was zondermeer top en Dan bewees nogmaals één van de beste gitaristen van zijn generatie te zijn. Daarna volgde het rauwe ‘Backbite’, waarin de klanken uit de Fender Stratocaster door merg en been sneden. Het weergaloos en spetterend gitaarwerk van Dan paste perfect in dit stomende nummer met funky invloeden. Het refrein van 'Backbite' is heel catchy. Afsluiten deed Patlansky en zijn Duitse band met 'My Chana', waarin bassist Jonathan Murphy, toetsenist Tom Gatza en drummer Jannes Balzer elk met een erg knappe solo hun moment in de schijnwerpers kregen. De drie jonge muzikanten grepen deze kans en kregen van het publiek dan ook een welverdiend en daverend applaus. Het publiek kreeg niet genoeg van een imponerende Dan Patlansky. We kregen nog twee mooie toegiften, eerst met de wereldse ballade 'Loosen Up The Grip', dat ging over de pijn die kinderen elkaar aandoen in de kindertijd door pesten en hoe dat voor sommigen verstikkend blijft werken, ook als ze volwassen worden. Eerst hoorden we de piano en daarna de heerlijke gitaar riffs van Dan, daarna volgde Patlansky's gevoelvolle stem en de andere instrumenten. Het melodieus refrein was magistraal mooi en zette samen met de ingetogen, lichtjes huilende gitaar de kers op de taart van dit erg mooie nummer. Op het moment dat Dan het volume geleidelijk dicht draaide zodat je alleen nog het gepingel op de snaren hoorde, kon je een spijker horen vallen in De Bosuil. Wanneer het volume terug open gedraaid werd steeg een luid applaus op uit het publiek. Alle registers werden open getrokken voor het rauwe en felle bluesrock nummer 'Fetch Your Spade', met knap en sterk werk van Jannes Balzer op drums. Dan maakte het nummer af met subliem gitaarwerk. Het contrast tussen het refrein en de rest van het nummer was waanzinnig mooi en het nummer werd afgesloten met engelachtig gitaar getokkel op de Stratocaster. Dan Patlansky leverde weer een uitstekend concert af in De Bosuil te Weert. Op de terugweg naar huis heb ik in de auto nog nagenoten van deze geweldige muzikale namiddag.

 

 

 

 

Voor meer foto's van The Bluesbones klik op mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157680129931893

 

Voor meer foto's van Dan Patlansky klik op mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157683271945135

 

 

 

Walter Vanheuckelom