Vanavond  weer eens een jonge  talentvolle  24 jarige Engelse bluesgitarist op het Weerter podium genaamd Chris  King Robinson. Met  eveneens n vrij jonge drummer  Tom Relihan, en de wat oudere maar ervaren basgitarist  Karma Kanik.

In een recent verleden  zat er ook nog n jonge toetsenman bij , maar de manager vertelde me dat ze als trio verder gingen.

De band opende met de John Lee Hooker  bluesklassieker; Dimples. In dit breed uitgesponnen nummer kon Chris zich uitleven op zijn Fender , ook in het wat rustiger deel van dit nummer liet Chris horen ook het subtiele gitaarspel te beheersen.

Het 2e nummer  So many roads (van Paul Marshall- bekend geworden door Joe Bonamassa)  werd uitstekend vertolkt door Chris maar toch zijn eigen manier.  Zijn ietwat hese stem past precies bij deze song.

 Met het stuwende  When my train pulls en Going my own way blijkt dat Chris  meer in zijn mars heeft dan andermans songs coveren.

Tell me why you re scared vind ik toch wel een uitschieter  van de 1e set. Wel jammer dat Chris het zingt zonder de microfoon met stem vervormer.  

Na nog een 7 tal songs eindigt de 1e set met  All along the Watchtower van Jimmy Hendrix.  Deze song herken je niet in het begin omdat Chris er zijn eigen versie van maakt, deze uitvoering staat als een huis met geweldig soleer werk van Chris en een uitstekende ritmesectie.

In  de 2e set  gaat de band verder met waar ze gebleven waren, nl goede bluessongs spelen.  De song Red Pill is een beetje funky met koortje wat erg aanstekelijk werkte bij het publiek getuige het meeklappen. 

Na een  4 tal  songs beklom een jonge Poolse bluesgitarist  Jakub Andrzejewski  het podium. Deze jonge gast speelde 2 songs mee en het moet gezegd, hij kan  goed spelen en zingt ook niet onverdienstelijk en hij is enthousiast.

In de pauze sprak ik even met Jakub maar hij kan geen Engels,  met behulp van zijn Poolse vriend en tevens manager van Chris zijn band kwam ik toch te weten dat Jakub in een erg talentvolle jonge Poolse bluesband de frontjongen is.

Ik hoop voor Jakub dat hij  toch Engels gaat leren want dan  gaat  hij begrijpen waar de Engelse songs over gaan en dan kan hij  er zijn  emoties (beter)in leggen.

Na een paar  swingende songs en een slow blues song  eindigt deze set met  Chicken on the Farm,  een ietwat grappig maar catchy instrumentaal nummer waarin   de ritmesectie mag soleren. Na een bescheiden maar vette bas solo van Karma pakt Tom uit met een ouderwetse  afwisselende drumsolo waarin hij alle toms en cymbals gebruikt.  Goed hoor.

Conclusie, de Chris King Robinson  band is een talentvolle en veelbelovende band die meer publiek verdiend.

Verslag: Berry Rombouts

Foto's: Alain Broeckx