CATFISH - CAFE DAX - TURNHOUT 10 MEI 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

De Britse formatie Catfish heeft op zeven mei 2019 hun derde album 'Burning Bridges' uitgebracht. Om dit uitstekende album, met daarop elf originele zelf geschreven songs, te promoten stak Catfish nogmaals de Noordzee over voor een veertiendaagse tournee, door België, Nederland, Luxemburg en Duitsland. In 2018 waren ze al te gast in onze contreien en wisten ze veel muziekliefhebbers te overtuigen met hun stevig bluesrock repertoire en hun power ballads. Op vrijdag tien mei werd het startschot voor deze tournee gegeven in Café Dax in Turnhout. Vrijdagmorgen om zes uur vertrokken Matt, Paul, Adam en Kevin in Zuist Oost Engeland om s'avonds in Turnhout hun eerste concert van deze tournee te spelen. Rond kwart na negen kondigde promotor Danny De Man de band aan en even later volgde dreigende geluiden uit de keyboards van Paul Long. Eens de andere instrumenten hun intrede deden barstte 'Up In Smoke' helemaal open en kregen we een zware rauwe midtempo rocker te horen. Bassist Adam Pyke en drummer Kevin Yates zorgden voor de zware rock groove en het uitstekende toetsenwerk van Paul Long op het orgel was het gehele nummer uitdrukkelijk aanwezig. 'Up In Smoke', een song uit hun nieuwste album, had een heel grote King King vibe, zelfs de stem van Matt deed bij momenten aan Alan Nimmo denken. Matt zong het nummer, dat een erg sterk refrein heeft, met veel overgave en overtuiging. De jonge gitaarvirtuoos plaatste zelf de kers op de taart met een schitterende en splijtende snarensolo op zijn Gibson Les Paul. Voor de stomende bluesrock shuffle 'Leading On Me' werd de Gibson gewisseld voor een Paul Reed Smith gitaar en daarna gingen de vier heren op hun elan verder. De ritmesectie, met drummer Yates Kevin en bassist Adam Pyke zorgden voor de stuwende groove. Paul Long was nog iets steviger aanwezig met pompend toetsenwerk en Matthew zijn twee snarensolo's waren heel intens en gevoelvol. De beklijvende bluesrock ballade 'So Many Roads', die geschreven werd door Paul Marshall en al door talloze artiesten werd gecoverd liet niemand onberoerd. Minuten lang stond de rijzige bonkige gitarist op de rand van het podium te imponeren met geweldig vlijmscherp en splijtend snarenwerk op zijn PRS sixstring. Zijn gitaarklanken gingen door merg en been. 'So Many Roads' was één van de weinige covers die de band bracht in Turnhout. Op twee songs na was het allemaal eigen werk.

 

 

Voor meer foto’s van Catfish in Café Dax in Turnhout, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157691378539103

 

 

 

In 'Too Far To Fall', zong Paul dat het niet altijd gemakkelijk is om je eigen weg terug te vinden na een mislukte relatie. Paul zijn stem klonk voller dan deze van Matt en paste veel beter bij dit nummer. Adam Pyke is een erg goede bassist en met een uitstekende baslijn op zijn zessnarige Ibanez SR120 GE zorgde hij voor een heerlijke rockgroove. Paul Long droeg het nummer met zijn orgelklanken en Matt haalde verschroeiend uit op zijn Paul Reed Smith gitaar. Het beste nummer uit set één was zonder meer de dreigende bluesrocker 'Soulbreaker', een duet dat door Paul en Matt afwisselend werd gezongen. Het strakke slagwerk van drummer Kevin Yates en de backbeat baslijn van Adam Pyke zorgden voor de stevige groove. Matthew Long had zijn vingers vervangen door de bottleneck en dat uitstekende slidewerk gaf het nummer een sterke Delta blues vibe. De treurige powerballade 'Ghosts', vertelde het verhaal over iemand die heel jong stierf omdat hij zijn verslaving en zijn innerlijke demonen en angsten niet de baas kon. Paul Long zong 'Ghosts' met heel veel emotie in zijn stem en zijn zoon Matt slaagde er in om die emotie en verdriet over te brengen met zijn intens snarenwerk. Matt's gitaarklanken waren zo het ideale verlengstuk van Paul's stem. Paul droeg de sound van dit trieste nummer met sober en warm toetsenwerk. Het geluid van 'Ghosts' riep herinneringen op aan de echte grote rockbands uit The Seventies. Hoewel 'Ghosts' en 'The Root Of All Evil' twee heel verschillende nummers waren, toch had de sound van de verschroeiende midtempo bluesrocker 'The Root Of All Evil' net als zijn voorganger veel invloeden uit de jaren zeventig. In 'Ghosts' ging het nog over verdriet en pijn, in 'The Root Of All Evil' was het alleen boosheid en frustratie vanwege het wanbeleid en de corruptie van de politieke leiders in de huidige wereld. Drummer Kevin Yates, met stevig en strak slagwerk, zorgde samen met bassist Adam Pyke zijn uitstekende diepe baslijn voor een zware rock groove. Paul Long haalde eerst knap uit met een erg mooie toetsen solo en even later nam Matt met zinderend en verschroeiend snarenwerk, dat door merg en been ging, op een sublieme wijze over van zijn vader. Catfish sloot set één af met de epische power ballade 'Exile', een erg knap opgebouwde song over depressie en angst. In deze meer dan tien minuten durende ballade klonk de stem van Matt in het begin heel emotioneel en gevoelvol, maar zijn stem zou, naarmate de song vorderde veranderen. Het begon heel rustig met alleen de gitaar en de stem van Matt en wanneer de andere instrumenten hun intrede deden veranderde deze warme ballade naar een krachtige heavy power ballade, waarin de instrumentale kwaliteiten van Matt, Paul, Adam en Kevin volledig tot hun recht kwamen. Geweldig einde van set één en het kwartet kreeg dan ook een daverend applaus.

 

 

 

 

 

 

Set twee begon met de stomende uptempo bluesrocker 'Break Me Down', waarin de vier muzikanten op het podium alle registers opentrokken. De krachtige stem van Matt gaf het nummer nog een extra injectie en met een verschroeiende vingervlugge snarensolo leverde hij ook nog een solo af die perfect paste in deze geweldig krachtige song. Met strak slagwerk zorgde drummer Kevin Yates voor een pompende groove tijdens de stevige bluesrocker 'The Big Picture', een nummer dat door Paul Long gezongen werd. De uitstekende baslijn van Adam Pyke stuwde 'The big Picture' naar een hoger niveau en Matt Long etaleerde nogmaals zijn klasse als gitarist met sterk overstuurde riffs en een snarensolo om duimen en vingers af te likken. 'Broken Man' is de titeltrack van hun vorige album, dat in 2017 door Independent Blues Broadcasters verkozen werd tot beste album van het jaar 2017. 'Broken Man' was een meer dan acht minuten durend nummer dat elke seconde boeiend bleef en dat kwam omdat deze bluesrocker met Southern invloeden verscheidene sfeerwisselingen kende. 'Broken Man' had tevens een erg sterk refrein en stak instrumentaal weer erg knap in elkaar. Halfweg leek het nummer naar de prog rock over te hellen, maar dat was maar schijn, het was de manier waarop Catfisch de rode loper uitrolde voor een epische solo van hun frontman Matthew Long. Die nam dat aanbod dankbaar en gretig in ontvangst en bleef minutenlang met vlijmscherp en scheurend snarenwerk imponeren. Geweldige song gebracht door een erg sterke band. Voor de ingetogen soulvolle ballade 'Archangel' wisselde Matthew zijn PRS gitaar voor een Fender Stratocaster. 'Archangel' had een prachtige ontroerende tekst en de vier muzikanten zorgden nogmaals voor een geduldige, maar uitstekende opbouw van deze song. Matt zong het nummer met veel gevoel en emotie in zijn stem. Het meest dansbare nummer van de avond was ongetwijfeld de vloeiende rocker 'Better Days'. Paul Long eiste hier een hoofdrol op met een erg knappe toetsen solo. Het nummer kende halfweg een heel onverwachte, maar prettige sfeer wisseling. Het kwartet gaf ''Better Days' een reggae injectie en dat werd heel enthousiast onthaald door de aanwezigen in het Dax Café.

 

 

 

 

 

 

 

'Under The Gun' was een stomende bluesrocker, die geschreven werd door gitarist Matt Long en bassist Adam Pyke. Matt plaatste zelf de kers op de taart met een vingervlugge solo op zijn sixstring. Er waren duidelijke invloeden van Deep Purple ('Smoke On The Water') te horen in dit verschroeiende, maar uitstekende live nummer. Adam Pyke bespeelde zijn zes dikke snaren met veel klasse en energie en zorgde zo voor de stuwende groove en Paul Long haalde uit met een verschroeiende en wervelende toetsen solo. Top nummer. Vader en zoon Long waren nogmaals bepalend in de rauwe midtempo bluesrocker 'Big Shot'. De overstuurde gitaar riffs en de scheurende en knagende gitaarsolo riepen herinneringen op aan gitaarlegende Jimi Hendrix. Het was weer een snarensolo om duimen en vingers af te likken. Bassist Adam Pyke, die spijtig genoeg heel het concert achter Paul Long stond en zo weinig zichtbaar was, kreeg in 'Big Shot' zijn moment in de spotlights. Met een fenomenale bas solo wist deze jongeman het publiek nogmaals te overtuigen van zijn klasse en hij kreeg dan ook een dik verdiend en daverend applaus. Afsluiten deed Catfisch met een bijna twintig minuten durende versie van de Foy Vance cover 'Make It Rain'. Deze ingetogen ballade stak vol verdriet en emotie. Paul Long wist met gevoelvol toetsenwerk op het keyboard te bekoren. Matthew nam daarna heel intens en gevoelvol over op de snaren van zijn six string. Op de rand van het podium draaide hij de volumeknop van zijn gitaar geleidelijk toe zodat we nog alleen het geluid van zijn vingers en plektrum op de snaren hoorden. Spijtig genoeg moest hij even onderbreken omdat er een paar mensen niet konden genieten van dit speciale en intieme moment en meenden dat hun stem belangrijker was. Even later kon Matthew dan toch verder met zijn ingetogen snarenwerk dat geleidelijk ook weer aan volume won. Vanaf dan werkte de jonge gitaar virtuoos naar een climax en eenmaal dat moment aangebroken, brak deze song helemaal open. Matt trok alle registers open met vlijmscherp snarenwerk dat door merg en been ging. Na de solo werd deze prachtige 'Make It Rain' afgesloten met het refrein dat een paar maal na elkaar werd gezongen, om daarna stilaan uit te sterven. Catfish mag terugblikken op een geweldig openingsconcert van deze Europese tournee. Als je de kans hebt moet je zeker naar een concert van deze band gaan. Vandaag 13 mei zijn ze te gast in Spirit Of 66 in Verviers, op 15 mei in Brassserie Wenzel in Luxemburg, op 18 mei op het Blues Festival in Stekene en op 31 mei op Blues Maastricht in Maastricht.

 

 

 

 

Verslag, filmpjes en foto's : Walter Vanheuckelom