Ze stamt uit een aristocratisch Italiaans nest, ze was nog voor haar twintigste één van de meest gewilde modellen op de catwalk, ze was 'een intieme vriendin' van zowel Mick Jagger als Eric Clapton, ze is getrouwd met een ex-president van Frankrijk (nadat ze een amoureuze affaire had gehad met een andere, soon-to-be president, een zekere Trump, Donald), haar telefoonnummer staat in de iphone van zowat alle groten der aarde (toch zeker van degenen die ertoe doen), ze is sinds haar muzikale debuut, nu 15 jaar geleden, een nieuwe schitterende ster aan het Franse muzikale firmament, ze is 50, ze is bloedmooi en ze stond afgelopen woensdag op de planken van een tot in de nok gevulde Roma. Tot zover het beknopte cv van Carla Bruni.

Vier schitterende muzikanten, een lading strategisch geplaatste sfeerscheppende kaarsen, een barkruk en haar eigen ravissante zelve, meer had La Bruni niet nodig om De Roma spreekwoordelijk 'in te pakken'. Of het moesten haar steeds weer tot de verbeelding sprekende songs zijn natuurlijk. Of beter, tijdens deze tour die haar recentste album met covers van Engelstalige liedjes moet promoten, 'French Touch' heet de cd, vooral de songs van anderen. Van Willie Nelson bijvoorbeeld, waarvan ze het klassieke 'Crazy' bracht, het nummer dat Willie destijds schreef voor Patsy Cline. Andere verrassende covers waren 'Enjoy The Silence' van Depeche Mode ('a fantastic band' volgens CB), 'Perfect Day' ('and this is a perfect night' voegde ze er nog met een pruilmondje aan toe) van Lou Reed ('a most fantastic songwriter'), een uiterst geslaagd 'Jimmy Jazz' van The Clash dat bijna klonk als iets dat van Bertold Brecht en Kurt Weill had kunnen zijn, het nog meer geslaagde op-een-barkruk-zittend-en-op-de-piano-leunend gebrachte 'Moon River' uit de filmklassieker 'Breakfast At Tiffany's' ('one of my favourite songs of the world' dixit CB) dat nog indrukwekkender was geweest mocht een sigaret uit haar mondhoek hebben gebungeld. Een ander uit een soundtrack geplukt hoogtepunt was 'Please Don't Kiss Me' dat Rita Hayworth (voor de jonkies die het nu in Keulen horen donderen, Google/afbeeldingen biedt soelaas) ooit croonde (of is het kreunde?) in de Orson Welles-klassieker 'The Lady From Shanghai'. CB voegde er, ervaringsdeskundige zijnde, nog aan toe, 'I know for sure it means exactly the opposite'. De cover die het meest van het origineel afweek was misschien wel 'The Winner Takes It All' (van de Zweedse Beatles). Alhoewel, hoe ze er in slaagde om  'Highway To Hell' (van de Australische Beatles) van alle rock-'n-roll te ontdoen en toch nog te doen swingen als de pest getuigde nog meer van haar uitzonderlijke klasse (de manier waarop ze 'I'm on my way to the promised land' zong alleen al was 'worth the price of admission'). Toen ze bij de introductie van de song ons nog toevertrouwde dat ze misschien liever toch naar de hel dan naar de hemel zou gaan ('Maybe I don't want to go to heaven, maybe it's much more fun in hell' waren haar woorden) joeg dat vooral bij  het mannelijke gedeelte van het publiek de polsslag even de hoogte in. Dat Bruni niet echt een uitzonderlijke zangeres is werd even duidelijk in 'Stand By Your Man' waar de hoge noten net iets te hoog waren voor dat breekbare stemmetje van haar (niemand in de zaal die het haar kwalijk nam overigens). Een andere aparte interpretatie was die van 'Love Letters' (bekend van onder andere Elvis en miljoenen anderen) dat met een Latin-sausje werd overgoten. En wat te denken van 'Miss You' (geschreven door haar ex-vriendje) dat ze aankondigde als 'we turned it into a flamenco-song but you can still dance to it if you want to' (we wilden wel Carla maar het is moeilijk manoeuvreren in die krappe zitjes van De Roma). Mag ik er nog aan toevoegen dat CB bij zowat elke song (behalve toen ze op de barkruk zat uiteraard) minutieuse danspasjes en subtiele, sensuele heupbeweginkjes maakten die ervoor zorgden dat menig luisteraar moeite had om het hoofd koel te houden. Tussen de covers door kwam uiteraard ook nog het Franstalige repertoire van CB aan bod. 'J'arrive à toi' (dat ze zittend vooraan op het podium bracht), 'L'amoureuse' ('we only have songs about love, I hope you don't mind' verontschuldigde ze zich), 'Je suis le plus beau du quartier' (ik geloof haar op haar woord) en natuurlijk haar bekendste song 'Quelqu'un m'a dit'. Tijdens de bisnummers, een sober 'Un garçon triste' en een ontroerend 'Déranger les pierres', was het nog even opletten geblazen toen iedereen richting podium stormde om een eigenste foto van de 'grande dame' te maken, gelukkig zonder veel erg.