Het voorprogramma Sunpower uit Opwijk gaat al flink te keer als we te laat binnenkomen, mijn oprechtte excuses hiervoor .

Een jong luidruchtig vijftal. 
Korte razendsnelle nummers.
 Het publiek zingt de mij totaal ongekende nummers zeer enthousiast mee. Ik vind het steeds raar, onbegrijpelijk zelfs, maar dat ligt gewoonweg aan mij en mijn leeftijd (60) waarschijnlijk, dat een muziekgenre dat aanvankelijk gedoemd is om een paar maanden na het ontstaan te imploderen en verdwijnen nog steeds springlevend is. Voor mij persoonlijk is het gloriemoment als Punkrock overgaat in Post Punk . 

Cynisch is wel dat het PUNK-rockgenre dat aanvankelijk vernieuwing en personaliteit en D.I.Y., uitschreeuwt ook geblokkeerd zit aan dezelfde rituele dansen en gedragingen en dress code en bla bla bla, maar soit ik ben er bij toen het ontstond, deze jongeren niet, hun ouders zijn waarschijnlijk ook nog niet geboren. Dit is als volksdansen maar dan wat wilder met het onoverkomelijke blikje bier of fles wijn in de hand, aan rookverbod veegt menig jonge punk ook gewoon zijn/haar boots, ja ja  Buzzcocks zijn er ook voor de meisjes. 

Maar allemaal zeer tof hoor, maar hier komen we eigenlijk niet voor wel voor The Buzzcocks, één van mijn favoriete punkbands, samen met de zeven acht andere 'originals' uit '77, ik ga ze hier niet opnoemen. Zij zijn de punk Beatles, twee mooi ouder geworden heren Steve Diggle (De mod clown ,showman, working class Townshend.) en Pete Shelley (De stillere, introvert clevere, homosapien,nog steeds in een beetje in de knoop met zichzelf blijkbaar) aangevuld met de meer dan verdienstelijke bassist Chris Remmington en drummer Danny Farrant (The Alarm, Spear of Destiny.) die nog niks van hun oorspronkelijk punch verloren hebben.

 The Buzzcocks staan voor een iets melodischer benadering van de punkenergie, wat hen eigenlijk tot the officiële 'Godfathers' van alle latere Amerikaanse "greendaysumrancidblinkoffspringenz..." maken. 
Diggle en Shelley the 'odd couple', spelen een raar kat en muis spelletje op het podium er is een zekere spanning tussen de twee te merken op het podium nu Diggle zich ontpopt als een supershowman en co frontman maar het wordt gedogen, hij zingt toch een aantal van de nieuwe Britpop achtige (snelle) nummers. Shelley met grijs haar een aantal kilo's meer en een leuke grijze baard (vgl Peter Gabriel.) staat dan meestal met zijn rug naar het publiek. Er wordt ijzersterk geopend met ' Boredom' en meteen is duidelijk dat dit groepje voor een leuke avond gaat zorgen, het geluid is perfect, luid genoeg en klaar gemixt. De punkwet dat een punkrocksong maar uit drie akkoorden mag bestaan wordt hier maar eens dik en vet bij elk nummer overschreden. Shelley schrijft songs met wel 15 -20 of zelfs meer akkoorden (net als The Beatles.) , mineurs en zevendes, met intro's bridges en mooie eindes maar op gebied van gitaartechniek zijn ze in hun begindagen blijven steken en dat siert hen en maakt hen zeer authentiek.
Buiten alle soorten van barré akkoorden in op één snaar gespeelde melodie rifjes komen ze niet maar het werkt 100%.

 Daarom zijn zij de Punk Beatles, 60's pop, mod, northern soul het zit allemaal in hun songs die nooit sloganesk of politiek geladen zijn. Ze behandelen eerder  de 'politics ' van romantiek en relaties en bovendien zeer leuk en niet gespeend van enige zelfspot 'I Don't Know What To Do With My Life' is hier een 'case' voorbeeld van.
Hun songs gaan over de simpele dingen des levens. 
Pete Shelley kan nog steeds even hoog zingen (en dat is zeer hoog.) en de nieuwe songs, zij durven godverdomme nieuwe songs spelen, zijn bovendien niet minder sterk dan oude klassiekers als What Do I Get, Fast Cars, Harmony in My Head (was als enige iets minder), Noise Annoys, Fiction Romance, Orgasm Addict, Ever Fallen In Live....weet je, om het kort te houden ik beleef hier een leuke avond met een band uit de eerste britpunk generatie die het eigenlijk nog het beste doet van allemaal (The Stranglers niet meegeteld.) Ze zijn geen parodie van zichzelf geworden en brengen een zeer geloofwaardige simpele basic punkshow met een mengeling aan oude en nieuwe songs gezongen door twee originele frontleden een must en mogelijk op elk podium van pub tot club tot groot festival. 

Merci heren. (Kloot Per W )