BOOGIE BEASTS - THEATER OOTELLO - MOL 28 OKTOBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De blues liefhebbers uit de Kempen kunnen sinds geruime tijd regelmatig naar het gezellige Theater Ootello komen om hun favoriete muziek en bands live te horen. Zaterdagavond achtentwintig oktober was Ootello gezellig vol gelopen voor twee Belgische bands, namelijk de Lommelse band Bottle Nose en het Limburgs/Luiks kwartet Boogie Beasts. Bottle Nose staat dit jaar tien jaar op de planken, maar volgens Raf, de aankondiger van dienst is deze band van plan om te stoppen met optreden. Voor de fans van Bottle Nose was dit concert waarschijnlijk één van de laatste kansen om de band live aan te werk te zien en te horen. Bottle Nose bestaat uit zanger/mondharmonicaspeler El Branzo, bassist/zanger Mr. Swinniboy, gitarist Ruby brown en drummer Mr. Siko. Waarom deze aliassen? Ik zou het echt niet weten, wat ik wel weet is dat deze band een mix speelt van originals, oude verloren gewaande blues klassiekers vermengt met eigen composities. Hun muzikale invloeden zijn Willie Dixon, Muddy Waters, Jimmy Reed, Sony Boy Williamson, Otish Rush, Howlin' Wolf, Albert King, Buddy Guy, Elmore James en BB King, namen die elke blues liefhebber wel kent. Met een gruizige intro op de mondharmonica begon het viertal aan hun concert met het swampy 'Devil Woman', dat ons dadelijk meenam naar het diepe Zuiden van de USA. Gitarist Ruben Brown mocht ook meteen vol aan de bak met een pittige solo. Mr. Swinniboy en El Branzo namen beurtelings het vocale gedeelte voor hun rekening en voor de Sonny Boy Williamson cover 'Help Me' was Mr. Swinnyboy aan de beurt.

 

 

Voor meer foto’s van Bottle Nose in Theater Ootello, klik op mijn flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157665580739629

 

 

 

Tijdens de shuffle 'Can't Get Even' waren het weer de gitaar en de bluesharp die sound van het nummer bepaalden. De bas van Mr. Swinniboy en het slagwerk van Mr. Siko zorgden voor de dansbare groove. Daarna vertraagde het tempo voor het bluesy 'Money', waarin El Branzo uithaalde met erg knap blaas en zuigwerk op de bluesharp. Wie zin had om de beentjes los te gooien kon dat in het erg dansbare 'Good Time Charlie', waarin gitarist Ruben zich in de schijnwerper speelde met uitstekend snarenwerk. Ook El Branzo op de mondharmonica liet zich niet onbetuigd in dit erg knappe nummer. Of 'You're Gonna Miss Me When I'm Gone' speciaal voor deze laatste optredens op de setlist stond weet ik niet, al ben ik er wel zeker van dat het bij sommigen in het publiek zo over kwam. Voor mij was 'So Low Down' van Lester Butler één van de beste songs die Bottle Nose brachten. De knappe groove en de gruizige bluesharp hadden daar een groot aandeel in. Er volgde nog het funky 'Bassman Mama' en de afsluiter 'On Fire'. Het publiek drong aan op een bisnummer en Raf bracht het viertal terug op het podium. Aan het applaus in de zaal te horen had Bottle Nose toch heel wat aanhangers, dus denkt Bottle Nose misschien toch nog maar even na voor ze definitief stoppen.

 

 

 

 

 

 

De tweede band van de avond was Boogie Beasts en deze band hoeven we niet meer voor te stellen, denk ik. Na hun uitstekende debuut album 'Come And Get Me', dat in 2015 verscheen, heeft Boogie Beasts waanzinnig veel op het podium gestaan, zowel in binnen als in het buitenland en in kleinere clubs maar ook op grote festivals. Het lijkt net of iedereen in de ban is van hun opdwepende en opwindende boogie ritmes. Raf stelde de dames die wilden dansen meteen gerust en wees hen er op dat er vooraan plaats genoeg was om te dansen. Dat was meteen het sein voor zanger/gitarist Jan Jaspers, zanger/gitarist Mathias Dalle, drummer Gert Servaes en showbeest/mondharmonicaspeler Fabian Bennardo om meteen vol gas te geven en te doen waar zij goed in zijn, namelijk stomende en opwindende boogie grooves de zaal insturen. Het begon met de uptempo boogie 'Do Her Thing' en zou pas tachtig minuten later stoppen op het moment dat de laatste noot van 'White Honey' uitgestorven was. Na het opwindende 'Do Her Thing' volgde 'On My Own Again' dat door Mathias gezongen werd. Gert Servaes begon met strak slagwerk aan ' Shake 'Em', de eerste echte knaller die iedereen in Ootello bij zijn of haar nekvel nam en meenam op een opdwepende muzikale reis. De psychedelische beat en het aanstekelig, steeds weerkerend gitaar riffje werkten als een drug. 'Shake 'Em' is bovendien een heel dansbaar nummer. Het hypnotiserende ritme en een begeesterende Fabian op de mondharmonica zorgden er voor dat deze 'Shake 'Em' een echte voltreffer werd.

 

 

 

 

 

 

Het stevige ritme van 'Dig' kon iets minder bekoren, maar Fabian maakte op de mondharmonica veel goed. De zinderende bluesrocker 'Souls Keeps Crying' had iets primitiefs en daar was het weergaloze mondharmonica werk van Fabian Bennardo zeker niet vreemd aan. De sterke stem van Jan, het uitstekende snarenwerk van Mathias en Jan en het strakke slagwerk van Gert deden de rest. Vooraan kwamen steeds meer mensen staan die spontaan begonnen te bewegen en te dansen. Op speciaal verzoek van Andre, die zo goed gekookt had voor de band, volgde het broeierige en opzwepende 'Coming Home To You', dat door het publiek met ritmisch handgeklap begeleid werd. Na dit verzoeknummer werd het gaspedaal weer verder ingedrukt voor 'Would You Please Shut Up'. Voor ze aan hun versie van 'Helter Skelter' begonnen, wou Mathias al de zestienjarige meisjes horen gillen. Dat deze grappige oproep resoluut zou tegenvallen wist iedereen, want er waren amper meisjes van die leeftijd in Ootello, maar het was een deel van de show. Het deed in ieder geval deugd om dit Paul McCartney nummer nog eens live te horen. Tijdens een verschroeiende 'You Don't Love Me' kwam het podiumbeest Fabian Bennardo volledig aan zijn trekken. Hij wervelde over het podium en blies en zoog aan zijn harp dat het een lust was voor het oog en het oor. Jan wist het nummer nog te kruiden met geluiden van de huilende wolf. De R.L. Burnside cover 'Someday Baby' was om duimen en vingers af te likken. Jan wist het nummer op overtuigende wijze te zingen en de gitaren van Jan en Mathias wisten weer heerlijke klanken te produceren. Gert zorgde voor het strakke slagwerk en Fabian deed wat hij al de hele avond deed, namelijk zichzelf en het publiek amuseren met begeesterend werk op de mondharmonica.

 

 

Voor meer foto’s van Boogie Beasts in Theater Ootello, klik op mijn flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157687696700251

 

 

 

Een andere cover die altijd op de setlist van Boogie Beasts staat is John Lee Hooker zijn 'Boogie Chillin''. De versie van Boogie Beasts is veel opwindender dan het origineel en door het meeslepende en hypnotiserende ritme was het niet te verwonderen dat heel wat vrouwen stonden te dansen voor het podium. De finale was ingezet en de band ging op hun elan verder met het opdwepende 'Blast', het verschroeiende 'Calling My Name' en 'The Game'. Met dit laatste nummer gingen de Boogie Beasts terug naar het prille begin van de band en hun debuut EP. Tijdens één van deze finale songs was Fabian ook al van het podium gekomen om tussen het publiek op de bluesharp te spelen. Afsluiten deed deze Belgische band met 'Disco Blues'. Mathias vroeg iedereen om recht te staan en bleef tijdens de song het publiek bespelen. Hij liet het publiek van links naar rechts gaan, door hun knieën gaan en tenslotte vroeg hij nog om de moonwalk te doen. Eenmaal dat spelletje voorbij kozen Boogie Beasts terug voor hun opwindende boogie groove. Een daverend applaus volgde en natuurlijk mocht dit optreden nu nog niet stoppen. Gelukkig kwamen Boogie Beasts terug om twee toegiften te spelen. Het eerste was een verschroeiende boogie en definitief afsluiten deden ze met de heel dansbare Morphine cover 'Honey White'. Boogie Beasts speelden weer een uitstekend concert en ik kan je nu al vertellen dat we volgend jaar een nieuw album van dit energieke en stomende viertal mogen verwachten. De volgende voorstelling in Ootello is op 16 december met de Belgian Quo Band en volgend jaar op 20 januari is er Tiny Legs/ Steven Troch Band.

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto’s en filmpjes: Walter Vanheuckelom