BLUESROCK FESTIVAL TEGELEN - TEGELEN 1 SEPTEMBER 2018 - Berry Rombouts

Het is een geweldig mooie dag om naar het Bluesrock Festival in Tegelen te gaan.  Ook het affiche en de locatie, overdekt Openlucht theater de Doolhof gelegen in een bosrijke omgeving zorgen voor een goed gevoel. Ruim 2000 andere mensen denken er ook zo over.

Stomping Grounds is een jonge Limburgse band die het festival mag openen en dus een thuiswedstrijd speelt. Het enthousiaste trio omschrijft  hun muziek als gypsy rock.   Ik vind het meer gypsy blues en rockabilly, goed in het gehoor liggende songs.

De song Rattleshake shake vond ik toch wel een hoogtepunt in hun set.

Gitarist Rick Stegeman heeft een aangename stem en is een goede gitarist. Hij wordt goed ondersteunt door Daan van de Ven op drums en Jesse Deledda op bass.

Stomping Grounds  is een veelbelovende band.

#######

Na deze aangename ouverture maakt de Canadese Tami Neilson haar opwachting.   De New Zealandse band verschijnt in een strak pak en Tami in een hemelsblauwe jurk. Ze trekt meteen de aandacht met haar verschijning en even later nog meer met haar stem.  Wat een power,wat een bereik. De muziek is een mix van country,blues and rockabilly.

Ze kan ook heel ingetogen zingen, bv in de song Don’t be afraid; geschreven door haar vader.  Toen ze veertig werd nam ze zich voor zich niks meer aan te trekken van wat de mensen van haar vonden en wat ze over haar zeiden. Deze instelling werkte bevrijdend voor haar getuige de song; Get out of my business. Even later haalt ze ferm  uit in de song; No good for my soul.  Geweldig.  Ook haar band speelt goed, strak en ook subtiel als het moet.

Ze sluit af met de James Brown klassieker; It’s a man’s world. Hierin toont ze nogmaals haar grote stembereik.

########

Als 3^e band mag de Amerikaanse Ben Miller het publiek gaan entertainen. Bij opkomst gaat alle aandacht al meteen uit naar de violiste in zijn band. Zelden een vrouw gezien met zo’n lang haar, ruim een meter. Toen ik een foto wilde maken van Ben himself ,knikte hij  zijwaarts naar mij. Zij moest op de foto. Ok Ben. De meeste aanwezige fotografen hebben heel wat foto’s van haar geschoten.

Dan naar de band. Ik ontwaar een enkel snarige bass en een gitaar met een rechthoekige klankkast, schijnt  door de heren zelf te zijn gemaakt. Ook een origineel wasbord en ouderwetse telefoon voor stemvervorming worden gebruikt. De instrumenten klinken goed in het geheel, maar ik hoor toch liever een 4 of 5 snarige bass.

Hier staat een goede band die de authentieke country en blues vertolkt. De bassist speelt ook nog drums en de wasbordspeler speelt ook nog basgitaar later in de set.  Het eerste deel van de set is wat rustig opgebouwd, in het 2^e deel wordt wat steviger werk gespeeld.  Ben is een goede leadzanger en gitarist met uitstraling. De violiste en bassist doen de typische country zangkoortjes.  De wasbordspeler is echt virtuoos op zijn wasbord. Dit geld ook voor de pittige  violiste die in bijna elk nummer speelt.  Hier staat een topband in het country genre.

########

King King is een Schotse top bluesband gevormd rond de imposante Alan Nimmo.   De andere bandleden zijn Lindsay Coulson op bas, Wayne Proctor achter de drums en Jonny Dyke achter de keybords.

Ik heb de band al 2X gezien maar de set is bijna voorspelbaar. De band opent met;She don’t gimme lovin’ van hun laatste album Exile&Grace. Ook komt de ballade; Who stops the rain voorbij en dan weer het steviger werk met onder andere, Stranger to Love en het fantastische Rush Hour wat door het publiek wordt meegezongen.

In die en andere songs worden we getrakteerd op de geweldige zang van Alan en op felle en gevoelige gitaarsolo’s van de man. Afwisselend met de gitaarsolo’s mooie solopartijen van Jonny op zijn Hammond. Deze muzikale hoogstandjes worden vakkundig ondersteund door Wayne en Lindsay.

Het publiek waardeert het optreden van de Schotse  blues rockers met een lang applaus.

########

Het is nu tijd voor de 2^e Nederlandse band  namelijk de Bintangs. De band bestaat al ruim 50 jaar. De gebroeders Arti en Frank Kraayeveld zijn de oprichters van de  destijds toch wel beroemde band. Arti Kraayeveld is in mei jongstleden overleden. Hij speelde al enkele jaren niet meer in de band.

De Bintangs is een echte rhythm &bluesband.  Frank staat nog te rocken op het podium als een jonge god.  Vocaal heeft Frank ingeleverd maar dat is normaal op zijn leeftijd en gezien zijn rock&roll leven.          Hij wordt nu bijgestaan door 3 wat jongere muzikanten. Maar hun muziek klinkt nog net als vroeger. (Toen ik nog fan was van de Bintangs en hun single’s kocht)

De hits van toen komen nog allemaal voorbij;  Ridin’on the L&N – Travellin in the USA --  I am on my own again, en Mona Lisa.  De oudere jongeren in het publiek genoten zichtbaar van deze muzikale nostalgie.

#########

Na dit Nederlandse geweld maakt de Engelse blues rock sensatie Laurence Jones zijn opwachting. De band bestaat  verder uit Phil Wilson achter de drums –Greg Smith op de bass en dan nog Bennett Holland op keybord/piano.  De laatste maanden is de band ook uitgebreid met 2 geweldige achtergrond zangeressen namelijk, Christina Chen Matovu en Tyrena Agy.

De openings track What would you do pakt het publiek meteen bij de strot, de toon is gezet voor een spetterende  en energieke show.  Er volgen nog een paar tracks van de cd ; the Truth waaronder  Gone Away en Give me your Time met heerlijke zangkoortjes van Bennett ,Christina en Tyrena. Ook de Eric Clapton song Before you accuse me komt voorbij met vlijmscherpe gitaarsolo van Laurence en mooie piano solo van Bennett. Het publiek smult ervan.

Laurence is de laatste 2 jaren uitgegroeid tot een podium persoonlijkheid die precies weet hoe je een publiek betrekt bij je show en enthousiast maakt. Ik heb veel shows van Laurence gezien en geen een show is hetzelfde. Hij schaaft voortdurend aan de songs om ze beter te maken, bv een ander intro of andere riffs, andere gitaar, of orgel solo of een orgel intro of Phil start met drums.  En soms een verrassende cover. Zo blijft spelen voor de heren zelf ook afwisselend en spannend.

Ook de song die altijd bij  Laurence zal horen, Thunder in the Sky komt voorbij, evenals de Jimi Hendrix klassieker All  along the Watchtower.  Laurence en zijn  band  zorgen ervoor dat het publiek helemaal uit zijn dak gaat.  Nog even een pluim aan de fantastische ritme sectie, Greg en Phil die zorgen dat de band muzikaal bij elkaar blijft.

Voor het eerst deze dag schreeuwt het publiek om een toegift.  De verrassende song is Fortunate Son  van de beroemde Creedence Clearwater Rivival. Na deze toegift klapt het publiek de handen stuk, wat een show. Ik zag Jan Smeets (Pinkpop) nog rondlopen voor de Laurence Jones show begon. Als Jan slim is boekt hij Laurence Jones voor Pinkpop 2019.

########

Als afsluiter van deze dag is de beroemde blues gitarist Walter Trout geprogrammeerd. Het publiek dromt massaal weer naar voren om niks te hoven missen van deze blues gigant. Walter is weer helemaal terug na zijn levertransplantatie in 2014. Tussen de songs door vertelt Walter over zijn ziekte periode die  hem 8 maanden  in bed gekluisterd hield en over zijn revalidatie hierna. Zijn vrouw adviseerde hem om hier een album over te maken. Battle Scars is de toepasselijke naam en het gevolg van dat advies.

Walter en band openen de show met stevige blues rocksongs. Na een paar songs volgt er een ballad waarin Walter  met een verschroeiende solo zijn kunnen toont. Ook de bekende song  Say goodbye to  the blues komt voorbij  met uiteraard  een hoofdrol voor Walter.

Ondertussen heeft Walter’s zoon Jon het podium betreden om een paar tracks mee te spelen. Ook word er een korte battle met Pa gespeeld.   Jon is ook een goede gitarist, maar dat zal wel in de genen zitten. Er staat trouwens nog een Pa-Zoon duo op het podium, namelijk keybord speler Sammy Avila  en zoon Danny Avila op bass.  Achter de drumkit zit Michael Leisure.  De band is erg goed op elkaar ingespeeld en het zijn topmuzikanten.

Walter’s vriend Andrew Elt komt ook op het podium om een paar songs te zingen.  Andrew is een echte rockzanger, maar het is een goede combi met blues muziek. Als Walter Andrew bedankt wordt Walter toch wel emotioneel. Met een drum en bas solo in het laatste nummer wordt de set beeindigd. 

Een gedenkwaardige dag met goede bands is voorbij gevlogen.  Kort samengevat, het was TOP. Nog een compliment aan de organisatie. Tijdschema en diverse voorzieningen  en catering waren goed geregeld.

#######

Nagekomen berichtje; Na het optreden van Walter Trout komen als toegift Jon Trout, Andrew Elt en Laurence Jones nog een keer op het podium om samen het nummer; I am going down te spelen. Helaas heb ik deze toegift gemist vanwege niet fit.

Foto's en verslag: Berry Rombouts