THE BLUESBONES - PARKING CVO DIEST 15 JUNI 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Een erg mooi en origineel concertzaaltje is de containerconstructie op de parking van het CVO in Diest. Deze constructie is blijven staan na de Gitannekesfoor en dat vonden een paar fans van The BluesBones een ideale locatie om een concert te organiseren met hun favoriete band. Op vijftien juni om half zeven zou dit privé initiatief plaats vinden. Voor mij een ideale gelegenheid om één van mijn favoriete bands zo dicht bij huis aan het werk te zien. Bij aankomst viel meteen op dat dit zaaltje heel gezellig was ingericht. Rond zeven uur was het zaaltje gezellig gevuld en begonnen The BluesBones aan de eerste van twee sets met 'Saved By The Blues', keigoede blues gekruid met een flinke dosis funk. De ritme sectie met Geert Boeckx op bas en Jens Roelandt op drums zorgden voor de fantastische groove en toetsenist Edwin Risbourg zorgde voor een eerste warme en pittige solo op het Hammond. Een nummer dat je vanaf de eerste seconde vast nam en je niet meer los liet voor de laatste noot uitgestorven was. Met 'The End' werd het iets steviger en daar zorgde vooral bassist Geert Boeckx voor, die met een basintro het nummer ook op gang trok. Weer was er een hoofdrol weggelegd voor Edwin op de toetsen, maar ook Stef Paglia haalde hier voor het eerst erg fel uit op zijn Stoney Creek gitaar. Frontman Nico blonk weer uit met zijn geweldige stem en zijn inlevingsvermogen wanneer zijn bandleden aan het instrumentale gedeelte bezig waren. Drummer Jens Roelandt gaf zijn medemuzikanten geen rust, want de laatste noot van 'The End' was nog niet uitgestorven of hij gaf met de basdrum het ritme aan voor 'Find Me A Woman'. Natuurlijk mocht deze single uit het 'Saved By The Blues' album niet ontbreken. Heerlijke country blues met knap ritmisch slagwerk van Jens op de rand van zijn snare drum en gedreven, rauw slide werk van Stef op zijn rode Eastwood Airline H44. Ondertussen maakte Nico, met die prachtige stem van hem, allerlei beloftes aan de vrouw van zijn dromen. In het tragere 'Demon Blues' combineerden The BluesBones verschillende genres en tijdens het instrumentale gedeelte was het Edwin Risbourg die zijn instrumentale klasse mocht etaleren op zijn klavieren en hij deed dat met veel bravoure.

 

 

 

 

 

 

Nico vertelde dat pijnlijke en verdrietige ervaringen dikwijls leiden tot het schrijven van de mooiste songs. Het is net of die gebeurtenissen de ideale voedingsbodem zijn voor heel wat creativiteit. 'I Try' is zo een nummer. Deze slowblues boeide vanaf de eerste noot tot de laatste seconde. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers en wat Stef uit zijn Lipstick 'Stef Paglia signature' gitaar toverde was werkelijk fenomenaal. Ik ga daar geen verdere woorden aan verspillen, want woorden zullen altijd te klein zijn. In zijn snarenwerk zat alles, inlevingsvermogen, gevoel, dramatiek, techniek en talent. Niemand bleef onberoerd bij dit magistraal snarenwerk van Stef en hij kreeg dan ook een dik verdiend applaus van het publiek. Edwin zorgde voor de finishing touch met een knappe Hammond outro. In het erg swingende en heel dansbare 'Riding Out' waren er een paar dames, die de beentjes uitsmeten bij deze aanstekelige muziek. Edwin effende met een solo op zijn toetsen de weg voor snel vingerwerk van Stef. The BluesBones hebben altijd al knappe stevige rocknummers gebracht en ook 'A Better Life' uit hun laatste schitterende studioalbum 'Chasing Shadows' hoort in deze categorie thuis. Drummer Jens Roelandt en bassist Geert Boeckx bewezen nogmaals dat zij een erg solide en betrouwbare ritmesectie vormen, die een uitstekende groove kunnen neerzetten en ze rolden zo de rode loper uit voor de virtuoze instrumentale uitspattingen van Stef en Edwin. Stef met een vlijmscherpe snarensolo en Edwin met een verschroeiende toetsensolo bewezen nogmaals dat ze uit het goede hout gesneden zijn. Natuurlijk zorgde de volle, iets rauwe stem van Nico voor de kers op de taart. In dit genre van muziek mag Nico zeker tot één van de beste zangers gerekend worden. Het meer dan dertien minuten durende, maar geen seconde vervelende 'She’s Got The Devil In Her' was de afsluiter van de eerste set. Ondanks het feit dat dit Davis & Kimborough nummer al zoveel maal gecoverd is blijft de versie van The BluesBones tot één van de meest boeiende behoren die we van deze klassieker al gehoord hebben. De wijze waarop toetsenist Edwin Risbourg de toetsen van zijn Hammond beroerde getuigde van grote klasse en naar het einde toe pakte Nico geweldig uit met die fantastische strot van hem. Zijn Barry White imitatie deed het ook deze keer weer bij de vrouwen.

 

 

 

Voor meer foto's van The BluesBones in Diest, klik op de link van mijn Flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157709105004383

 

 

 

Set twee opende met de swampy bluesrocker 'The Witchdoctor' uit hun debuutalbum 'Voodoo Guitar'. Ook hier stelden we vast dat het uitstekend instrumentaal huwelijk tussen het Hammond van Edwin en de gitaar van Stef voor prima muziek zorgt. Stef Paglia was knap aanwezig met zijn door de Wah Wah pedaal gestuurde riffjes en Edwin kwam zijn collega aanvullen met uitstekend toetsenwerk op het Hammond. 'Psycho Mind' gaat over iemand die stemmen in zijn hoofd hoort. Brood op de plank voor de psychiaters onder het publiek. Geert Boeckx en Jens Roelandt zorgden weer voor een stomende groove in deze stevige psychedelische rocker. Edwin Risbourg en Stef Paglia mochten zich nog eens volledig uitleven op hun instrument en dat leverde nogmaals opwindend en begeesterend solo werk op. Op elk album van The BluesBones is een beklijvende slowblues terug te vinden, denk maar aan 'Believe Me' en 'I Try'. Ook op 'Chasing Shadows' staat zo'n aangrijpende ballade met 'Sealed Souls'. Dit nummer gaat over oorlog en is het meest gestreamde nummer van The BluesBones op Spotify. Nico zijn vocale kwaliteiten kwamen hier weer volledig tot hun recht en hij wist kracht en stemvastheid perfect te combineren. Edwin Risbourg droeg deze slowblues met zijn warme Hammond klanken en Stef haalde minutenlang lang geweldig uit op de snaren van het fretboard van zijn sixstring. Hij wist tijdens zijn pakkende gitaarsolo, intensiteit, gevoel en passie te combineren en ik ben er zeker van dat dit bij een aantal mensen in het publiek voor kippenvel zorgde. The BluesBones bleven bij hun laatste studioalbum met 'Going Down'. Voor alle duidelijkheid geen cover van de gekende Freddie King song, wel een eigen geschreven nummer. 'Going Down' was een zompige midtempo rocker met een verhaal waar je beter geen deel van uitmaakte. De steeds terugkerende vette slide riff van Stef Paglia was erg bepalend en beheerste de sound van 'Going Down', maar ook zijn slide solo op zijn Guild Aristocraat gitaar was om duimen en vingers af te likken. Het gesproken gedeelte wist Nico weer in zijn eigen gekende stijl te brengen en het paste als gegoten in dit sterke nummer. Het pedaalgestuurde snarenwerk van Geert Boeckx op de basgitaar gaf een extra touch aan 'Going Down'. De prachtige ballade 'Wrong' was één van de hoogtepunten van het concert. 'Wrong' had een prachtige opbouw, één van de sterke punten van The Bluesbones. Nico legde weer heel zijn hart en ziel in zijn stem en Stef Paglia haalde nogmaals uit met een vlijmscherpe en splijtende snarensolo, die door merg en been ging. Prachtig nummer.

 

 

 

 

 

 

De ballade 'Betrayal' werd niet alleen geschreven door Edwin Risbourg, hij was met zijn Hammond het gehele nummer door uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig. Een nummer dat zeker een positieve verandering heeft ondergaan sinds toetsenist Edwin Risbourg een paar jaren geleden bij de band kwam, is 'Broken Down Car' en ook zaterdag in Diest mochten we genieten van de meerwaarde van zijn fantastisch toetsenwerk. Veel covers hoor je niet tijdens een concert van The BluesBones en als er dan toch eentje komt dan proberen de jongens er toch hun eigen accenten aan toe te voegen, zoals aan de Matt Anderson cover 'The Devil's Bride'. Het nummer had een meeslepende en boeiend ritme en een rauwe, opwindende en dreigende sound. Groove masters Geert en Jens zorgden er met hun klasse weer voor dat zowel Stef als Edwin konden schitteren. Edwin was weer groots met wervelend en verschroeiend toetsenwerk en Nico haalde nog eens fors uit met zijn stem. De frontman stelde uitgebreid de band voor en hij nodigde iedereen uit voor de opnames van hun nieuwe live CD, die opgenomen wordt in CC Breughel in Haacht op 9 november. 'The Devil's Bride' was spijtig genoeg ook het einde van het concert. Het enthousiaste publiek wilde duidelijk meer en ze kregen ook meer. De eerste toegift 'Whiskey Drinking Woman' droeg Nico op aan zijn vrouw. Hij vertelde erbij dat het een waar en een auto biografisch verhaal is. Edwin Risbourg imponeerde op het Hammond. Daarna nam Stef Paglia het initiatief over op zijn sixstring en met een minutenlange gevarieerde en knap opgebouwde snarensolo zette hij, onder daverend applaus, de kers op de taart. Op aanvraag kwam dan 'Voodoo Guitar', één van de eerste nummers van The BluesBones. Sinds het begin heeft dit nummer wel een grote gedaantewisseling ondergaan en de nieuwe arrangementen van 'Voodoo Guitar' lijken elke keer dat ik The Bluesbones hoor nog beter te worden. De Hammond klanken droegen het nummer en Stef Paglia bespeelde met geweldig veel gevoel en met heel veel intensiteit de snaren van zijn Lipstick gitaar. Met het swingende uptempo nummer 'No Good For Me' sloten The BluesBones hun concert in Diest definitief af. Edwin en Stef krijgen nogmaals de ruimte en de tijd om hun instrumentale virtuositeit te tonen met een verschroeiende solo in dit lange nummer. Aan het applaus te horen was iedereen meer dan tevreden over dit concert. The BluesBones zijn nog steeds één van de beste bands in hun genre.

 

 

 

Foto's, verslag en filmpjes: Walter Vanheuckelom