THE BLUESBONES / BLACK CAT BISCUIT - DE BOSUIL - WEERT 13 MEI 2023 - Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

Samen met mijn collega Berry Rombouts was ik zaterdagavond 13 mei te gast in de gezellige De Bosuil in Weert voor een Belgische muziekavond. Met The BluesBones en Black Cat Biscuit stonden er twee erg goede Belgische bands op het programma. Om kwart na negen begonnen Blue Cat Biscuit, met zanger/gitarist Bart Arnouts, gitarist Raffe Claes, mondharmonicaspeler Mark Sepanski, bassist Patrick Indestestege en drummer Jeffrey Gijbels aan hun set met het swingende West Coast bluesnummer 'The Way It Is'. Gitarist Raffe Claes en mondharmonicaspeler Mark Sepanski strooiden het ganse nummer gretig rond met heerlijke vullingen. Bart Arnauts zong het nummer op een aangename en relaxte wijze. Jeffrey Gijbels bepaalde het ritme met knap slagwerk en Patrick Indestege plukte aan de dikke snaren van zijn contrabas. Met het jump bluesnummer 'Haunting Me' bleef Black Cat Biscuit op hetzelfde elan verder gaan. Met uitstekend blaas en zuigwerk op zijn mondharmonica toverde Mark Sepanski een prachtige solo uit zijn kleine blaasinstrument. Natuurlijk kon de Raffe niet achterblijven en ook hij haalde uit met een erg knappe en pittige solo op zijn sixstring. Met een mondharmonica intro trok Mark 'Let The Blues Heal You' op gang. Drummer Jeffrey en bassist Patrick zorgden voor een lekkere groove en Bart zong deze knappe bluessong met veel overtuiging. Een sterke, steeds weerkerende riff bepaalde de sound van het nummer. Tot groot jolijt van het publiek haalde Raffe ook hier weer uit met knap solowerk op de gitaar. 

 

 

 

 

 

 

 

Na het grappige sneertje van Bart aan het publiek dat ze later de nog onbekende BluesBones ook een kans moesten geven begon het vijftal aan de gruizige bluesrocker 'Mean Is Just An Average'. Drummer Jeffrey en bassist Patrick zorgden voor de sterk stuwende groove van dit waargebeurd verhaal. Drummer Jeffrey gunde zijn muzikale kompanen geen rust, want de laatste noot van 'Mean Was Just An Average' was nog niet uitgestorven of hij zette met strak, ritmisch slagwerk 'Wheels' al in. BluesBones toetsenist Edwin Risbourg kwam het vijftal op het podium versterken en was dadelijk heel bepalend voor de sound van 'Wheels'. Met een uitstekend duel met de mondharmonica van Mark zette hij zijn prachtige bijdrage nog meer in de kijker. Gitarist Raffe liet zich niet onbetuigd en pakte uit met een priemende snarensolo, die later overging in een fijne, gevoelvolle solo. Even later bouwde hij zijn solo weer helemaal op en was 'Wheels' opnieuw helemaal vertrokken. Normaal waren Black Cat Biscuit hun set begonnen met 'I Don't Know', maar omdat het vijfkoppige koor nog niet klaar was, speelden ze dit West Coast bluesje midden in hun set. Bart vertelde dat de backing vocals normaal niet alleen prachtige stemmen hebben, maar dat ze ook een visuele impact hebben en dat was deze keer niet het geval, want met de vijf leden van The BluesBones hadden ze vijf lijvige personen als backing zangers. Het grapje werd goed onthaald door het publiek. Zo stonden er plots tien muzikanten op het podium en die zorgden voor een mooi en uniek moment op het podium van De Bosuil. Jeffrey schitterde achter zijn drumstel en Patrick plukte gedreven aan de dikke snaren van zijn grote contrabas. Bart, Raffe en Mark etaleerden in dit erg dansbare nummer andermaal hun instrumentale virtuositeit en The BluesBones maakten samen met Bart het vocale gedeelte helemaal af.

 

 

 

 

Voor meer foto's van Black Cat Biscuit in De Bosuil klik je op de link van mijn flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720308269719

 

 

 

 

Het opwindende 'Giovanni Winnetou' had een een geweldig pompende boogie groove. Het hoogtepunt kwam op het einde, wanneer de ritmesectie zich in de spotlights speelde met een knap duowerk van Jeffrey en Patrick op de drums en de contrabas. Het opwindende 'Train 66' was een bluesrocker met een hoog voodoo gehalte. Jeffrey Gijbels trok met een energieke en bulderende drumbeat 'Train 66' op gang. Eenmaal de andere instrumenten hun intrede deden daverde trein 66 met grote snelheid voort. Patrick Indestege zorgde er met een uitstekende diepe baslijn voor dat het lichtjes kriebelde in de buik van het publiek. Op zijn zelfgemaakte cigarbox zorgde Bart met de bottleneck voor vet slidewerk en mondharmonicavirtuoos Mark Sepanski kleurde de sound van 'Train 66' met begeesterende harp riffs en een fantastische solo. Na Mark was het de beurt aan Jeffrey om te schitteren met een geweldig sterke drum solo. Halfweg kwam zijn vader ook het podium op. Hij zette samen met zijn zoon op hetzelfde drumstel de geweldige drumsolo voort en dat tot groot jolijt van het enthousiast publiek dat zich kostelijk amuseerde met dit heel aantrekkelijke hoor en schouwspel. Het daverende applaus was dan ook meer dan terecht en verdiend. Er stonden nog een paar nummers op de setlist, maar spijtig genoeg was de tijd omgevlogen en zat de tijd van Black Cat Biscuit er op. Ze kunnen terugblikken op een erg goed concert. De rest van de avond was voor The BluesBones. Zij konden zich geen betere support act wensen. Het publiek was in de stemming en zeker opgewarmd door de aanstekelijke muziek van Black Cat Biscuit. Nu was het aan Nico, Edwin, Stef, Jens en Geert om de avond helemaal af te maken. Hoe de avond verder verliep lees je in het verslag van collega Berry Rombouts. 

 

 

 

 

 

 

Om eens een avond van Belgische kwaliteitsmuziek te genieten, hoef je niet naar Belgie. De Belgen komen naar ons toe, meer bepaald naar de Bosuil in Weert. Black Cat Biscuit mag het helaas matig opgekomen publiek in de juiste sfeer brengen, het zgn opwarmen. Mijn collega Walter Vanheuckelom doet hiervan verslag.

 

 

The Bluesbones zijn vanavond in de originele bezetting komen opdraven, dus met gitarist Stef Paglia op het podium. Stef heeft ook nog wel eens andere muzikale verplichtingen, en dan valt Stijn Bervoets in. De band heeft onlangs een nieuw album uitgebracht getiteld Unchained, dat wereldwijd erg goed ontvangen is, en daar van worden vanavond uiteraard wat songs van gespeeld. De band opent met  een song van hun nieuwe album, Changes. Mooie mid tempo song over keuzes maken, en dan veranderingen in gang zetten.  Na het swingende Saved by the Blues, volgt een trieste song Chaingang over het leven van een (onterecht) veroordeelde, die gekluisterd aan een ketting met medegevangenen aan het spoor moeten werken.

 

 

In de oudere song Find me A Woman, valt Stef opvalt met mooi slidespel en een wederkerende gitaarrif. Dan vertelt Nico nog ff dat hij E20,- heeft gekregen om de merchandise van Black Cat Biscuit te promoten, want dat waren de mannen vergeten mede te delen na hun optreden. Stef schittert met mean snarenspel in Voodoo Guitar, deze song lijkt wel speciaal gecomponeerd voor Stef.  In een andere nieuwe song Time to Learn, is er opvallend afwisselend drumwerk van Jens, en uitstekend slidespel van Stef. Een echte BluesBones klassieker is het pakkende She is got the devil in Her, met een paar tempowisselingen, en opzwepend Hammond spel van Edwin. De song eindigt met vocale uithalen van Nico. Na het nieuwe en swingende Road Ahead, wordt het publiek uitgenodigd om het refrein mee te zingen in het nieuwe, catchy en soulvolle Moving On. Edwin zorgt uiteraard voor de gloedvolle Hammond klanken.

 

 

 

Voor meer foto's van The BluesBones in De Bosuil klik je op de link van mijn flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720308269964

 

 

 

Het is nog niet gedaan, zegt Nico als Geert met een pompende basgroove The End in gang zet. Een andere echte stomende BluesBones klassieker, waarin de band hun niet geringe kwaliteiten individueel nog eens tonen. Goed hoor.  Dan een anekdote over het verhaal van Tim Brady. Nico had dit verhaal eerst geschreven over Tom Brady, maar hij schijnt een beroemde quaterback te zijn in de Amerikaanse basebal sport. Dus Nico verruilde hem voor Tim Brady, het is een trieste ballade geworden, gesitueerd in de jaren 40 over ene Tim Brady, wiens leven niet over rozen ging. Met stijlvol gitaar en piano spel van Stef en Edwin. Na deze droevige ballade spelen de boys een swingende song met de titel She is no good for Me.  Met een fijne gitaarsolo van Stef eerst in een lage toonsoort, en dan naar scherp en dus hoge toon.

 

 

 

Een persoon verliezen waar je van houd, is het zwaarste dat een mens kan meemaken. De song I Cry is opgedragen aan hun voormalige drummer Koen Mertens, die ruim 3 jaar deel uit maakte van de band, en die vorig jaar helaas op jonge leeftijd is overleden. Een waardige ode aan Koen met subtiel gitaar, en pianospel van Stef en Edwin. Met gedragen begeleiding van Geert en Jens, en gevoelig gezongen door Nico. Een geweldige song, en het publiek was gelukkig muisstil.  Nico stelt de band nog eens voor, Stef Pagli-gitaar/zang. - Geert Boeckx- bas.- Jens Roelandt-drums.- Edwin Risbourg-keys/zang, en Nico de Cock-vocals.  Romance for Rent is een krachtige up-tempo song, en gaat over de uitbuiting van vrouwen uit Oost-Europa die hier naar het westen zijn gekomen. Veel applaus, Nico krijgt de lachers op zijn hand om een soort van eucharastie viering te houden in De Bosuil, huh? In Talking to the Lord vraagt hij of zonden vergeven kunnen worden, maar door wie, en wie gaat je redden? Deze song is meer een aanklacht tegen de (Baptist) religie, wie houdt wie nu voor de gek. Maar je mag geloven wat je wil. In ieder geval is Talking to the Lord is een lekkere boogie, met wat Doors organ invloeden. De set eindigt met Devil’s Bride, een oudere song met een fijne groove van het album Saved by the Blues, die lang uitgesponnen wordt gespeeld. Veel applaus, en het publiek wil uiteraard nog more.  

 

 

 

 

Na enig crises overleg gaat er gejamd worden met de Black Cat Biscuit. De keuze valt op  2 songs, The Witch Doctor en Whiskey drinking Woman. Dan staan er in keer 9 man op t podium, en er gebeurt van alles. Het publiek krijgt een paar spannende  gitaar duetten van Stef en Raffe Claes voorgeschoteld. Mark Sepanski strooit tussendoor mooie harpklanken in de songs. Edwin soleert en vult aan waar nodig, met gevarieerd Hammond spel, Bart Arnouds danst en probeert  tussendoor Nico verschillende dansmoves aan te leren, wat Nico niet zit zitten. Nico gaat liever aan de slag met het wasbord, en doet dat niet onverdienstelijk. Bijna op het eind is er nog een virtuoos bas duet van Geert en Patrick Indestege, drummer Jef Gijbels moest helaas toezien vanwege maar 1 drumkit op t podium. Het plezier spat er vanaf, en de muzikanten gunnen elkaar een moment of glory. Fantastische jam was het.

 

 

 

Zo komt er na bijna 2 uur een einde aan een geweldige mooie Belgische  Blues muziek avond in de Bosuil. De thuisblijvers hebben veel gemist. 

 

 

 

 

Verslagen en foto's: Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom