The Bluesbones--  26-6-2021.   De Bosuil-Weert - Berry Rombouts

Voor het eerst na 15 maanden lockdown vanwege het C virus, werden weer eens ruime versoepelingen toegestaan door de  demissionaire Nederlandse regering. Dit goede nieuws betekende dat de mensen ook weer eens konden gaan genieten van culturele evenementen, zoals het bezoeken van een concert in een zaal. Maar wel onder bepaalde voorwaarden, men moest o.a. aantoonbaar gevaccineerd zijn, of een negatieve testuitslag overleggen. Veel mensen lieten zich niet ontmoedigen door deze  maatregelen. Het (grote) verlangen naar het oude normaal, waaronder het beleven van live muziek en de sociale contacten die daar bij horen, won het ruimschoots van bovengenoemde maatregelen. Buiten en binnen bij de kaart en C controle waren het publiek, en het Bosuil personeel opgetogen en opgewonden, om weer eens een live concert mee te maken.

De Belgische band The Bluesbones mocht het bijna ‘oude normaal’ in een nog tijdelijk nieuw jasje aftrappen in een redelijk volle Bosuil.

Eind 2020 had de band nog een nieuw album (4^e) uitgebracht, Live On Stage getiteld. Zo’n album wil je als band natuurlijk promoten en vooral spelen. Maar dat hele C gedoe gooide het hele tourschema en zelfs de repetities een periode in het slot. Deze avond stond er een band op het podium, die heel ERG gedreven was om te spelen.

De band opent met het swingende ‘Find my Way Out’ , dit is misschien wel het juiste nummer om de toon voor vanavond te zetten.  Met een stuwende basloop zet Geert Broeckx ‘The End’ in gang, halverwege deze song speelt Stef Paglia een subtiele en daarna verschroeiende solo op zijn gitaar. De imposante Nico de Cock sluit de song af met een ferme vocale uithaal. Meteen even de rest van de band voorstellen, achter de drums zit Jens Roelandt en Edwin Risebourg  bespeelt de toetsen. In het country klinkende ‘Find me a Woman’ geeft Stef een voortreffelijk stuk slidespel ten beste.

Nico blijkt ook een erg amusante verteller te zijn, maar geen helderziende. Wat betreft het EK voetbal zit hij er met de rode Duivels en Oranje dik naast.  In de slow blues rock song Voodoo Guitar van hun 1^e album speelt Stef de pannen van het dak met gedragen gitaarspel en een jankende solo.  Het catchy Demon’s Blues wordt door Stef wat enger gemaakt met mooi wah wah spel. Edwin drukt zijn stempel op deze song met wervelend Hammondspel.  Maar ook in No good for Me valt Edwin op met uitstekend toetsenwerk, zowel solo als ondersteunend bij de meane gitaarsolo van Stef. Deze 2 songs zijn toch wel  hoogtepunten in deze 1^e set. De ritme sectie is de hele set al top, en dat is duidelijk hoorbaar in Romance for Rent.  Met het pakkende ‘She is got the Devil in Her’ kondigt Nico de laatste (lange) song aan van deze 1^e set, en daarna is het efkes tijd voor n pintje en een sigaretje. Edwin pikt nog even de hoofdrol met geweldig Hammondspel. En Nico vertelt/zingt een stukje op zijn  Barry White’s, en eindigt met een paar ferme uithalen. Het publiek is enthousiast, en laat dat merken met een vet applaus.

Na een klein half uur is de band terug op het podium, en opent met de rocker ‘Witch Doctor’. Edwin pakt uit met geweldig toetsenspel op zijn Rhodes piano. De ritme sectie zorgt er met pompende basrifs en strak afwisselend drumwerk voor dat Stef nog eens gruwelijk tekeer kan gaan op zijn gitaar. De band is geweldig op elkaar ingespeeld, er is van eventueel weinig repeteren tijdens de C crisis niks te merken.       De band staat zichtbaar te genieten op het podium.  Met ‘I am still your Man’ hebben de Bluesbones een echte dampende traditionele slow bluessong op het repertoire staan. Gemene gitaarsolo van Stef, stuwend baswerk van Geert, en de  emotionele vocalen van Nico vallen op in deze song. Na een commercieel praatje van Nico, (band heeft moeilijke tijden gekend) volgt de mooie door Edwin geschreven song  ‘Betrayal’ met wat jazzy pianospel van Edwin op zijn Rhodes. Geweldig.

Stef pakt nog eens uit met droevig en jankend slidespel op zijn gitaar in ‘I am going Down’, een ietwat onheilspellende song. Nico refereert met deze song nog even aan de overleden Lemmy van Motorhead. Met een lekkere gitaarintro zet Stef  het rockende ‘Pshyco  Mind’ in gang. Edwin schittert in deze song met dwingend Hammondspel, wat sterk herinnert aan de Doors.

Over de ellende die een oorlog teweeg kan brengen, en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn voor de mensen, die gevolgen worden vertolkt in ‘Sealed Souls’, dat collectief met veel emotie en gevoel wordt gespeeld.  Hierna stelt Nico de band nog eens voor. Met een snare roffel zet Jens de boogiewoogie Cruisin’ in gang. Geert valt in deze song op met vet basspel, en Edwin zet zich nog eens in de spots met stomend Hammondspel.  

Nico kondigt de laatste song aan, en vertelt er meteen bij dat er na de show geen ontmoeting bij de merchandise zal zijn. Dit vanwege het feit dat de jongeren in de  band nog niet allemaal gevaccineerd zijn, en omdat ze de geplande shows niet in gevaar willen brengen. Maar  Iris zal de merchandise verzorgen namens de band.  En met het  rockende Devil’s Bride wordt afscheid genomen, maar niet echt.

Nico en Stef komen als eerste samen terug op het podium. Stef zet met een paar gelikte gitaarrifs ‘Whiskey Drinking Woman’ in gang. En als Nico inzet is de hele band weer op het podium. In deze uitgesponnen en dampende blues klassieker tonen de heren hun skills nog eens. Vooral Stef zet zich in de spots met weergaloos gitaarspel.  Wederom is er veel applaus voor de band.

Na 15 saaie maanden kunnen we hopelijk meer, en verlost van vrijheids beperkende maatregelen, weer  gaan genieten van geweldige live muziek, zoals we vanavond hebben ervaren.

Het was een memorabele topavond voor muzikanten en publiek.

Het geluid en licht was weer als vanouds goed en vertrouwd in De Bosuil, complimenten.