BLUES PEER FESTIVAL - PEER - DAG TWEE 4 JUNI 2022 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
BLUES PEER FESTIVAL - PEER - DAG TWEE 4 JUNI 2022 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Blues Peer Festival
Date: 
04/06/2022
Venue: 
Blues Peer Festival
Place: 
Peer
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
BLUES PEER FESTIVAL - PEER - DAG TWEE 4 JUNI 2022 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
Ook op de tweede dag van het nieuwe Blues peer waren de weergoden de organisatoren goedgezind. De zon scheen op de uitverkochte festivalweide. Om twee uur mocht de plaatselijke band Ila de aftrap geven, van wat een schitterende zaterdag zou worden. Ila is een lokale band rond zangeres Ilayda Cicek. Samen met drummer Cas Kinnaer en gitarist/bassist Sam Smeets zorgden zij voor de eerste veertig minuten muziek. Met 'Montage' en het zopas verschenen 'Felt' heeft Ila al twee EP's uitgebracht. Ik kende de band niet, maar zag wel dat ze zeker bij de jeugd in de smaak vielen. Er ging heel wat power van het trio uit en de frontvrouw bezit een goede stem en het nodige charisma op het podium. Nummers die opvielen waren zeker 'Eternity', 'In Vain' en  de nieuwe single 'Leave Me Dry'. Ila was een mooie opener. Een pluim voor de organisatie dat ze plaatselijk jong talent de kans geeft om hun muziek aan een breder publiek voor te stellen. 
 
 
 
 
 
 
In de Mississippi Stage mocht het Stef Paglia Trio openen. Zanger/gitarist Stef Paglia, bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen hebben op een paar jaar tijd al een stevige reputatie opgebouwd. Het zijn drie sterke muzikanten, die nooit teleurstellen. Openen deden ze met de stevige shuffle 'Stand Up', waarin Stef al meteen liet horen dat hij een erg goed gitarist is. Met 'Head Into The Unknown', Watch Out', 'Take Me Away', de Jimmy Hendrix cover 'Freedom' en 'Crush On You' kregen we een aantal nummers uit hun schitterende debuutalbum 'Never Forget'.  'Blue Eyes' is misschien minder bekend. Het is een eigen nummer, dat niet op het debuutalbum stond. Wel spijtig want het is echt een geweldig nummer. Geert en Sven zorgden voor een uitstekende en heel strakke groove, waarop Stef nogmaals zijn klasse kon etaleren. Tijdens zijn geweldige solo explodeerde 'Blue Eyes' en kreeg het een knappe ritme versnelling, om na een tijdje terug te keren naar het oorspronkelijke ritme. Tijdens die ritmeversnelling toonde Geert met een knappe pulserende baslijn op zijn viersnaren Fender basgitaar dat hij één van de beste bassisten van het land is. 'Ball Peen Hammer' is een cover van Chris Whitley, de vader van Trixie Withley. De strakheid en de instrumentale virtuositeit van het Stef Paglia Trio kwam in dit erg genietbaar nummer nogmaals volledig tot zijn recht. Naar het einde toe begon Stef vocaal een beetje te scatten. Stef Paglia Trio mag terugblikken op een sterk optreden.
 
 
 
 
 
Er waren ook buitenlanders op Peer. De Amerikaan Dylan Leblanc, zoon van countryzanger James Leblanc, is een singer/songwriter uit Louisiana. Na het verschijnen van zijn debuutalbum 'Paupers Field' (2010) en 'Cast The Same Old Shadow' (2012) kreeg Dylan veel lof van Bruce Springsteen en Lucinda Williams. Een collega zei dat de stem van Dylan gelijkenissen vertoonde met deze van Joost Zweegers en ik volg hem daar wel in. Op 7 juni 2022, een paar dagen na zijn optreden in Peer, verscheen Dylan's vijfde album 'Pastimes'. De opener 'Bang, Bang' was meteen een schot in de roos. Andere hoogtepunten waren het autobiografische 'Born Again' en 'I See In Your Eyes'. Spijtig genoeg konden we het concert niet uitkijken, want in de Mississippi stage was geen frontstage en dus moesten we ruim op voorhand aanwezig zijn om ook van deze muzikanten wat foto's te schieten. Een frontstage en drie nummers foto's nemen was ook in de Misssissippi tent beter geweest. 
 
 
 
 
 
In die Mississippi stage was het al druk, want met de Boogie Beasts stonden er met Jan Jaspers en Gert Servaes, weer twee Limburgers op het podium. Ze kenden in 2016 met het album 'Come And Get Me' hun definitieve doorbraak en zijn sindsdien nooit meer weg geweest. Met hun stompende, smerige beats, hypnotiserende slide, huilende mondharmonica en lekker veel fuzz weten ze elke club of festivalweide in vuur en vlam te zetten en dat was in Peer niet anders. Openen deden ze met 'I Don't Care', uit hun recentste album 'Love Me Some'. Hun feestje duurde vijftig minuten en elke keer brachten mondharmonicaspeler en publiekslieveling Fabian Bennardo, zanger/gitarist Jan Jaspers, zanger/gitarist Patrick Louis en drummer Gert Servaes het enthousiaste publiek weer in extase met hun opwindende en hypnotiserende muziek. Het werd al vlug veel te warm en te druk in de dansende Mississippi tent. Boogie Beasts sloten hun uitstekende en stomende concert af met 'A Girl Like You'. 
 
 
 
 
 
 
Vijf jaar geleden zag ik op het Gevarenwinkel Festival in Herselt de Amerikaanse band Southern Avenue. Ze hadden toen juist hun titelloos debuutalbum uitgebracht. Een jaar eerder bereikten ze de finale op de IBC finale in Memphis. Ze bliezen me toen al omver en dus was ik heel benieuwd of Southern Avenue nog vooruitgang geboekt had. De kern van de band bestaat nog altijd uit oprichter en gitarist Ori Naftaly, zijn vrouw en zangeres Tierinii Jackson en haar zuster en drumster Tikyra Jackson. Southern Avenue bestaat verder uit bassist Evan Sarver, toetsenist Jeremy Powell en een backing zangeres, waarvan ik de naam niet weet. Ondertussen hebben ze met 'Keep On' (2019) en 'Be The Love You Want' (2021) al drie albums op hun naam staan. Ze begonnen aan hun concert met het uitstekende 'Push', waarin frontvrouw Tierinii bewees dat ze niet alleen over een krachtige en mooie soulstem beschikt, maar dat ze ook een uitstekende en wervelende danseres is. Ook met het funky uptempo nummer 'Switch Up' en het opwindende 'Rock Steady' konden Tierinni en haar band het enthousiaste publiek bekoren. Southern Avenue leverden een uitstekend en opwindend concert af, waar zowel de oren en de ogen veel plezier aan beleefden. Spijtig genoeg riep de plicht en moest ik weer voortijdig naar de Mississippi Stage. Daar hoorde ik dat 'Southern Avenue nog een knappe cover bracht van Aretha Franklin haar 'Chains Of Fools'.
 
 
 
 
 
In de Mississippi Stage kregen we met de zesentwintigjarige King Solomon Hicks de eerste echte bluesman van deze tweede dag op Blues Peer. Hicks begon gitaar te spelen op zesjarige leeftijd en zeven jaar later stond hij al op het podium van de legendarische Cotton Club. Met zijn uistekende debuutalbum 'Harlem' uit 2020 scoorde hij hoog en kreeg hij heel wat positieve recensies. Sindsdien mocht hij al samen met Joe Bonamassa op diens befaamde bluescruises. Hicks is een gitarist die nog zuiver speelt, dus geen rijtje pedals aan zijn voeten. Hij bracht heel wat oude Chicago blues covers zoals ' Rather Go Blind', 'Further Up On The Road', een prachtige versie van Sonny Boy Williamson's  'Help Me', 'Everyday I Have The Blues', 'Have Mercy On Me'  en nog zoveel andere mooie nummers. Elke keer weet Solomon Hicks er een eigen touch aan te geven. Die covers staan overigens ook op zijn debuutalbum 'Harlem'. Hij speelde ook een paar eigen nummers, waaronder 'Headed Back To Memphis', waarin hij liet horen dat hij ook goed met de bottleneck overweg kan.
 
 
 
 
 
Guy Swinnen voorstellen moeten we eigenlijk niet meer doen. Elke Belgische muziekliefhebber kent de frontman van The Scabs, misschien wel de beste Belgische rockband aller tijden. In Peer was hij met de Guy Swinnen Band. Met Bart Buls op bas, Marcus Weymaere op drums en gitaarvirtuoos David Piedfort had Guy drie sublieme muzikanten naast zich. Ze begonnen met 'Don't You Know' een hit van The Scabs, die meteen voor heel wat sfeer zorgde in de volle tent. Ook de schitterende versie van 'Perfectly Good Guitar' van John Hiatt kon op heel wat bijval rekenen van het enthousiast publiek. Guy wist ons te vertellen dat er in het najaar een nieuw album van hem, met de titel 'Rock Ain't Dead' zal verschijnen. We mochten er zelfs een paar nummers uit horen. Het eerste was de bluesshuffle ' I Think It Was Me' en wat later volgde 'Tiger Eyes'. Met het lekkere country nummer 'No One Can Make It All Alone' toonden Guy en de band dat ze een grote diversiteit aan stijlen kunnen brengen. Naar het einde toe volgde de enorme climax met een reeks Scabs nummers, zoals 'Robbin' The Liquor Store', 'I Need You' en hoe kan het ook anders 'Hard Times', waarvan we het publiek het refrein hoorden meebrullen tot in de Mississippi tent.
 
 
 
 
 
 
Terug naar de Mississipi Stage voor nog meer blues met de achtenzestigjarige Amerikaan Robert Finley. In zijn jeugd leek hij een carrière op te bouwen in de muziekwereld, maar hij werd stilaan blind en kende daardoor heel wat problemen. In 2015 werd hij opgepikt door Music Maker Relief Foundation, een stichting die hulp geeft aan bluesmuzikanten. In 2016 maakte Finley zijn eerste album. Hij gaf het de toepasselijke titel 'Age Don't Mean A Thing'. In Peer had hij zijn dochter bij als backing zangeres. Verder was er ook nog een gitarist en drummer aanwezig. Finley is een geboren verteller en hij wist zijn nummers op een heel aangename en grappige wijze aan elkaar te praten. Hij opende met  het gospel getinte 'I Just Wanna Tell You' en uit zijn nieuwe album volgde 'Sharecropper's Son'. Voorafgaand aan 'Age Don't Mean A Thing' disselde hij een verhaal op van hem en zijn dertig jaar jongere vrouw. Zij kwam bij hem omdat ze een sugar daddy nodig had om haar kinderen naar school te laten gaan. Finley zong het nummer met een falset stem. Krissy, de dochter van Finley, hielp op het podium haar vader met drinken en gaf hem op tijd en stond een handdoek, zodat hij zijn zweet kon afkuisen. Finley bedankte zijn dochter en plaatste haar in de schijnwerpers, want zij mocht de medley 'Rather Go Blind/At Last' zingen. Er kwam ook nog wat voodoo kijken bij 'Medicine Woman' en Finley eindigde zijn optreden met 'Get It While You Can'. 
 
 
 
 
 
Op de Main Stage stond om 21 uur de Limburgse rockband The Sore Losers op het podium. The Sore Losers bestaan uit zanger/gitarist Jan Straetemans, gitarist Cedric Maes, bassist Kevin Maenen en drummer Alessio Di Turi. In 2021 verscheen met ‘Ultra Elektric’ al het vijfde album van deze succesrijke rockband. Het was drummen op de eerste rijen, al waren het wel andere gezichten die er nu stonden. Het is niet mijn ding. Teveel en te hard kabaal voor een blues festival. Had nog niet gegeten, dus dit leek mij het geschikte moment. Van op afstand zag en hoorde ik dat het publiek in de tent zich wel amuseerde en dat is toch hetgene dat telt.
 
 
 
Het laatste optreden in de Mississippi stage was Cedric Burnside, een Grammy Award Winnaar die Mississippi Hill Country blues speelt. Cedric is de zoon van drummer Calvin Jackson en kleinzoon van R.L. Burnside. Burnside begon solo aan drie akoestische songs. Het uitstekende 'The World Can Be So Cold' en 'Hard To Stay Cool' waren er twee van. Daarna kwam drummer Artemas Lesueur het podium op en nam Cedric Burnside zijn elektrische gitaar. Met zijn krachtige stem weet Burnside dadelijk te imponeren. Het ritme van de muziek is nogal monotoon, maar dat is typisch voor de muziek die Burnside brengt. Hoogtepunten waren 'Just Like A Woman' en 'I'm Hurting'.
 
 
 
 
 
 
Afsluiter van dag twee was 10 CC, een Britse hitmachine uit de jaren zeventig. Ze zijn momenteel op tournee ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van 10 CC.  Momenteel bestaat de band uit drummer Paul Burgess, toetsenist Keith Hayman, gitarist Andy Park, bassist Iain Horna en leadzanger Graham Gouldman. De fans mochten anderhalf uur genieten van een hele reeks hits die op een heel professionele manier werden gebracht. Het begon met 'Wall Street Shuffle' en ging verder met 'Life is A Minestrone', 'The Things We Do For Love','I'm Not In Love', 'Dreadlock Holiday',  om te eindigen met de toegiften 'Donna' en 'Rubber Bullets'. Het uitzinnige publiek was in de wolken en bedankte de band na elk nummer met een waanzinnig applaus. Tijd om terug richting Tessenderlo te rijden om de batterijen terug op te laden voor de derde en laatste dag Blues Peer 2022. 
 
 
 
 
 
 
Verslag en foto's Walter Vanheuckelom