BLUES PEER FESTIVAL - PEER - DAG 3 - 16 JULI 2017 – Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

De laatste dag van het drieëndertigste Blues Festival in Peer werd zondagmiddag ingezet door het duo Johnny Mars & Michael Roach. Hen wachtte de ondankbare taak om zo vroeg deze laatste festivaldag te openen. De opkomst was spijtig genoeg nog miniem, maar eigenlijk was de old school akoestische blues van dit duo de beste manier om rustig aan terug in vorm te komen voor het stevigere werk dat er ongetwijfeld nog zat aan te komen. Michael Roach speelde akoestische gitaar en Johnny Mars de mondharmonica. Het vocale werk wisselden beide heren af. Bij 'Kansas City, Here I Come' verliet Johnny zijn stoel en kwam hij vooraan op het podium staan. Het publiek begeleidde het duo met ritmisch handgeklap. 'I Believe I Do' was een ander hoogtepunt van het concert en als toegift gaven beide heren nog een mooie, maar spijtig genoeg te korte versie van 'Sweet Home Chicago'. Het dankbare publiek gaf hun nog een daverend applaus mee.

 

 

 

 

 

Daarna was het de beurt aan Saron Crenshaw And Blind B & The Visionaires. Deze band met de moeilijke lange naam was bij het grootste gedeelte van het publiek nog onbekend. Het optreden in Peer was het eerste concert op Belgische bodem voor Saron Crenshaw. Patrick Cuyvers die instaat voor de programatie in Peer kende deze jongen wel, want Patrick speelt mee in de band van Saron als die in Europa is. Patrick kon vandaag niet spelen en met Bob Fridzema had de band niet de eerste de beste in huis gehaald om hem te vervangen. Verder bestond de band van Saron uit drummer Frank Duindam en bassist Bart Kamp. Crenshaw zelf is een begenadigd gitarist en hij pakte in Peer meerdere malen uit met weergaloos snarenwerk op zijn door B.B. King gehandtekende gitaar. Bovendien is Saron eigenaar van een zoete, mooie soulstem die hij met erg veel gevoel weet te gebruiken. Een uitstekende Bob Fridzema speelde op het Hammond alsof hij al jaren deel uitmaakte van de band. Het kwartet begon meteen erg goed met 'The Moon Is Full' en het aanstekelige 'You Lie To Me'. Andere hoogtepunten waren zeker de geweldige, superlange versie van B.B. King zijn 'Thrill Is Gone', waarin Patrick Cuyvers samen met Bob Fridzema het Hammond bespeelde en waarin Saron met geweldig vingerwerk uithaalde op de snaren van de hals van zijn rode Gibson. De blues shuffle 'Baby, Please Come home', die zich uitstekend leende voor het eerste meezing moment van de dag. Het aanstekelige 'Wang Dang Doodle' mogen we zeker niet vergeten omdat het zo mooi was en omdat Frank Duindam het publiek vergastte op een erg knappe drum solo. Voor de Eric Clapton fans had Saron Crenshaw nog een verrassing in petto met een beklijvende versie van 'Old Love'. Een echt kippenvel moment op het Blues Peer Festival. Saron Crenshaw And Blind B & The Visionaires waren buiten categorie deze laatste festival dag. Van deze geweldige gitarist en zijn uitstekende band gaan we in de toekomst nog zeker horen. Tot dan moeten we het doen met het sterke live album 'Goin' To Get Deep' en het erg mooie studio album 'Drivin', die beiden dit jaar verschenen.

 

 

 

 

 

De Canadese band The Bros. Landreth is de derde band op deze laatste festivaldag. De broers Joey en David Landreth vormen samen met drummer Ryan Voth en gitarist Ariel Posen deze band, die qua muziek dicht bij Little Feat en de Allmann Brothers aanleunt. In 2015 verscheen hun debuut album 'Let It Lie' en sindsdien gaat het The Bros. Landreth voor de wind. Veel positieve reacties op hun album en op hun live concerten brachten hen tot op het podium van Peer. Beginnen deden ze met 'Somebody's Knockin On My door' van Eric Clapton. Verder kon de erg mooie ballade 'Let It Lie' op veel waardering van het publiek rekenen. Tijdens 'I'm Going Home' begon het publiek spontaan ritmisch mee in de handen te klappen terwijl de jongens een akoestische uitvoering ten beste gaven. Alleen gitaren, de bluesharp en hun harmonieuze stemmen waren voldoende om het publiek in Peer warm te krijgen. Ook het strakke 'I Am The Fool' dat door vader Landreth geschreven is kon erg boeien. Het vloeiende 'Angelina', dat een erg catchy refrein had, kende verschillende sfeer en ritme wisselingen. De gitaarliefhebbers kwamen aan hun trekken want met Joey Landreth en Ariel Posen beschikte The Bros. Landreth over twee schitterende gitaristen.

 

 

 

 

 

Met The Magpie Salute stond er een echte rockband op het podium in Peer. In 2016 werd The Magpie Salute opgericht door voormalig Black Crowes gitarist Rich Robinson. De band heeft met Marc Ford en Sven Pipien nog ex Black Crowes leden in hun midden. De overige bandleden komen uit de Rich Robinson Band. Het repertoire in Peer bestond uit Black Crowes covers, zoals de opener 'My Morning Song’ en 'Exit'. In het midden van het concert kregen we covers van allerlei artiesten waarvan 'Ooh La La' van The Faces en de heel sterke Temptations cover 'I Know I'm Losing You' de bekendste waren. De extra large versie van deze laatste song was trouwens met voorsprong het beste nummer van dit concert. Het einde van het concert was dan weer volledig voor de muziek van Black Crowes, met 'Wiser Time', 'Horsehead' en 'Thorn In My Pride'. Ik zag The Magpie Salute verleden week nog op Bospop en daar gaven ze een betere indruk. In Peer klonken ze soms uitstekend, maar op andere momenten klonk alles nogal door elkaar en die wirwar aan klanken had geen positief gevolg voor hun sound.

 

 

 

 

 

 

Tijd voor wat jeugdsentiment met Jethro Tull. Deze band bleek nog steeds bijzonder populair te zijn aan de T shirts in Peer te zien. Jethro Tull is een Britse progressieve rockband en Grammy Award winnaar uit Luton, opgericht in 1968 rond de Schotse voorman Ian Anderson. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van Anderson. Hun ongewone en vaak complexe song constructies en de intelligente teksten waren ook kenmerkend aan de muziek van Jethro Tull. De band startte heel origineel met 'Living In The Past', met een fantastische Ian Anderson op zijn gekende dwarsfluit. Het eerste echt hoogtepunt kwam er met 'Thick As A Brick' uit het album 'Stand Up' uit 1972. Ian had de fluit even opzij gezet voor een gitaar. Toetsenist John O' Hara haalde geweldig uit op zijn klavieren tijdens zijn solo en daarna nam gitarist Florian Ophale met subliem en vlijmscherp snarenwerk over. Ian Anderson heeft veel binding met symfonische muziek en dat is te horen in de heel sterke Johan Sebastian Bach cover 'Bourrée'. Alle muzikanten op het podium toonden hun instrumentale klasse tijdens dit nummer en dat werd door het publiek erg gewaardeerd, want men begon spontaan ritmisch in de handen te klappen bij het aanhoren van zoveel moois. Nog een parel was de Hendrik VIII tribute 'Pastime With Good Company'. Bassist David Goodier verzorgde de intro van het knappe 'A New Day Yesterday'. Eindigen deed de extra vagante Ian Anderson met 'Aqualung', waarin de dwingende en dominerende drums van Scott Hammond heel bepalend waren. Het nummer kende heel wat ritme en sfeer wisselingen en dat maakte het nummer erg boeiend. Dat 'Locomotiv Breath' de toegift zou worden was enigzins voorspelbaar, maar dat kon de enorme, enthousiaste massa voor het podium niet deren. Deze klassieker met zijn heel bekende intro was het absolute hoogtepunt van een meer dan uitstekend concert. Jethro Tull en Ian Anderson zijn nog lang niet dood en het publiek genoot nog steeds van hun muziek. Bewijs was het minuten durende applaus dat de band kreeg op het moment dat ze het podium verlieten.

 

 

 

 

 

 

Hoeveel mensen Jools Holland And His Rhythm & Blues Orchestra telde weet ik niet, maar het grote podium in Peer was helemaal gevuld. Jools Holland zelf zat achter zijn vleugel en hij gaf een deel van de muzikanten de vrijheid om hun ding te doen op dit rhythm & blues feestje. Alles kon in dit anderhalf uur, van ballades, naar boogie woogie en populaire pop songs. Jools Holland wilde in Peer een feestje bouwen en dat deed de Brit ook. Al vrij vroeg begon hij aan een knappe 'Midnight Special' die luidop meegezongen werd door het publiek. Ook de zangeressen Ruby Turner, Beth Rowley en Louise Marsden kregen elk apart hun moment supreme. Tussendoor demonstreerde Jools dat hij een uitstekend pianist is. Andere hoogtepunten die door het publiek erg gesmaakt en uit volle borst meegezongen werden waren 'I Can't Help Fallen In Love With You' en 'Let The Good Times Roll'. Gilson Lavis hoefde iets later zelfs zijn jasje niet uit te doen voor een wervelende drum solo. Met het ska nummer 'Enjoy Yourself' namen Jools Holland And His Rhythm & Blues Orchestra van het publiek in Peer.

 

 

 

 

 

Blues Peer 2017 werd afgesloten met een band uit mijn jeugdjaren. Halfweg de jaren zestig werd Canned Heat opgericht. Van de originele formatie is momenteel nog alleen drummer Fito de la Parra van de partij, maar niemand in Peer die daar over zeurde. Canned Heat begon het concert met hun grootste hit 'On The Road Again'. Gitarist/zanger John Paulus nam het nummer vocaal voor zijn rekening en Dale Spalding zorgde voor de bluesharp. Natuurlijk was dit een binnenkomer die kon tellen en die het publiek laaiend enthousiast maakte. Er volgden nog een paar nummers maar het duurde toch tot 'Bulfrog Blues' en 'Going Up The Country' eer de vlam weer in de pan sloeg. Natuurlijk mocht ook 'Let's Work Together' niet vergeten worden in Peer. Wij van Concert Monkey zochten daarna onze auto op en reden huiswaarts met de gedachte dat er toch weer een paar heel mooie optredens geweest waren in Peer. Mike Zito en ZZ Top spanden de kroon op zaterdag. Zondag waren dat Saron Crensaw And Blind B & His Visionaires en Jethro Tull.

 

 

 

 

 

Foto’s en verslag: Walter Vanheuckelom