BLUES PEER FESTIVAL - PEER 20 JULI 2019 - DAG 2 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
BLUES PEER FESTIVAL - PEER 20 JULI 2019 - DAG 2 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Blues Peer Festival
Date: 
20/07/2019
Venue: 
Festival terrein
Place: 
Peer
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
BLUES PEER FESTIVAL - PEER 20 JULI 2019 - DAG 2 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
Zaterdagmiddag om twaalf uur stipt kondigde presentator Rick de Leeuw de Belgische formatie Travellin' Blue Kings aan. Zij mochten de tweede dag van het 35ste Blues Peer Festival aftrappen. Voeg twee porties Electrophonics en twee delen van Howlin 'Bill samen met een snuifje Rhythm Bombs, Liberators, Fried Bourbon, Regulators en Eastville Sinner, schud goed, haal de room eraf en je krijgt vier gallons explosieve benzine aka Travellin' Blue Kings. In november 2018 verscheen hun prima debuutalbum 'Wired Up', dat overal goed onthaald werd. De setlist in Peer bestond voor het grootste gedeelte uit nummers van dat album. Op het podium ontbrak één bekend gezicht, namelijk dat van gitarist Jimmy Hontolé. Hij was op vakantie, maar met de Nederlander Richard van Bergen stond een waardige vervanger op het podium. Ondanks het vroege uur waren de jongens van Travellin' Blue Kings al vol energie en dat uitte zich in een uitstekend en stomend concert. Zanger en mondharmonicaspeler Stephan Hermsen en gitarist Richard van Bergen voelden elkaar meteen goed aan. De solide ritmesectie met Marc Gijbels op drums en Winne Penninckx op bas staken dadelijk stevig van wal. Hoogtepunten waren wat mij betreft het instrumentale surf nummer 'Wired Up', waarin de ritmesectie met drummer Marc Gijbels en bassist Winne Penninckx voor de heerlijke groove zorgden en Richard van Bergen de sound kleurde met zijn twangy gitaarwerk. Met een sterke, steeds weerkerende hypnotiserende gitaar riff trok Richard 'About This World' op gang. Even later kwam de gruizige mondharmonica van Stephan de gitaar versterken en was het feestje weer vertrokken. Het meeslepende 'I Cannot Believe' had een jazzy touch. De uitstekende mondharmonica solo van Stephan Hermsen en de gevoelvolle gitaar solo van Richard waren om duimen en vingers af te likken en gaven het nummer nog een extra touch. Drummer Marc en bassist Winne trokken alle registers open en zorgden voor een stomende en stompende groove tijdens het afsluitende 'I Don't Wanna Stop'. De gitaarsolo van Richard was pittig en had de nodige twang. In het laatste gedeelte kwam Stephan met opzwepend blaas en zuigwerk op de mondharmonica het nummer helemaal compleet maken. Er volgde nog een toegift met het swingende 'Lollipop Mama' en daarna was het afgelopen voor Travellin' Blue Kings, die mogen terugblikken op een uitstekend concert.
 
 
 
 
 
 
 
Daarna kwamen de liefhebbers van stevige rockmuziek aan hun trekken met de Canadees Anthony Gomes. Nadat Anthony een tijdje sideman was bij Magic Slim And The Teardrops, richtte hij zijn eigen band op. In 1998 leverde hij een uitstekend debuutalbum 'Blues In Technicolor' af en iedereen voorspelde hem een gouden toekomst. In 2012 werd zijn album 'Up To Zero' door verschillende bluesmagazines verkozen tot blues album van het jaar en met het akoestisch album 'Before The Beginning' uit 2013 won Anthony ook verschillende Awards. In november 2017 won Gomes de Best Musician,Live Performance, Award tijdens de zevenendertigste European Blues Awards en sindsdien krijgt hij ook in Europa de waardering die hij verdiend. Zijn recentste album 'Peace, Love & Loud Guitars' verscheen op 19 oktober 2018 en stond in mijn persoonlijke top tien albums van 2018. Het grootste gedeelte van de setlist bestond trouwens uit nummers van dit uitstekende album. Drummer Jeremy Howard trok met ritmische tikjes op zijn cymbalen de verschroeiende rocker 'Nasty Good' op gang. Jeremy wist samen met bassist Jacob Mreen voor een stevige en solide groove te zorgen. Frontman Anthony Gomes imponeerde van in het prille begin met zijn powervolle rockstem en zinderend gitaarwerk. 'Your Mama Wants To Do Me' was een stevige rocker met een sterk meezing refrein. Ook hier strooide de Canadese gitaarvirtuoos gretig rond met vlijmscherpe gitaar riffs. Drummer Jeremy Howard zorgde met een erg knappe gevarieerde drumsolo voor een lang uitgesponnen intro van de klassieker 'Voodoo Chile', een cover van The Jimi Hendrix Experience. Met een luide kreet roept Anthony daarna of het publiek klaar is om te feesten en hij zet daarna zelf de stomende en stompende bluesrocker 'White Trash Princess' in. Er zitten veel rock invloeden van de jaren zeventig en tachtig in dit stevige nummer en Anthony haalt weer zinderend uit op zijn rood/witte Fender Stratocaster Hardtail. Hetzelfde kan gezegd worden van 'Turn It Up'. 'Peace, Love & Loud Guitars', de anthemische titeltrack van zijn recentste album, had Anthony Gomes tot het laatste gehouden. Het werd het eerste grote meezingmoment van deze tweede dag Blues Peer en dat was niet verwonderlijk, want het sterk en catchy rockrefrein leende zich daar schitterend voor. Het beukende slagwerk van drummer Jeremy Howard en de diepe heavy baslijn van Jacob Mreen zorgden voor de stomende rock groove en Anthony zette zelf de kers op de taart met een minutenlange scheurende vlijmscherpe snarensolo. Het publiek wilde duidelijk meer en volgde een minutenlang daverend applaus. Het bisnummer was de geweldige midtempo rocker 'Come Down', waarin Anthony smeekt aan BB King om terug naar de aarde te komen, omdat deze wereld geen koning meer heeft na het overlijden van blues legende BB King. De fanbase van Anthony Gomes zal na dit schitterend concert zeker weer gegroeid zijn en hopelijk zien we hem in de nabije toekomst terug op onze podia.
 
 
 
 
 
 
Volgens Rick de Leeuw kregen we met 50 Years Neil Young, het kruim van de Belgische muzikanten op het podium. Met acht muzikanten was het podium goed gevuld om een eerbetoon te brengen aan deze levende legende. Zanger/gitarist Guy Swinnen, zanger/gitarist Gertjan Van Hellemont, zanger/gitarist Bjorn Eriksson, bassist Axl Peleman, zanger/gitarist Patrick Riguelle, zanger/gitarist Piet De Pessemier, drummer Ron Reuman en toetsenist Jan Hautekiet waren de acht muzikanten die de Neil Young muziek moesten overbrengen naar het publiek. Met vijf zangers op het podium die beurtelings zongen kregen we steeds een andere klankkleur. Persoonlijk vond ik dat de stem van Piet De Pessemier deze van Neil Young het meest benaderde en daardoor gaf hij toch het meest het Neil Young gevoel door. Het moet moeilijk geweest zijn om een keuze te maken in de zeer rijke songcatalogus van Neil Young. De jongens van 50 Years Neil Young hadden ongetwijfeld de hele dag in Peer kunnen vullen. Met de stem van Guy Swinnen werd geopend met 'The Loner' gevolgd door een hele mooie versie van 'Walk On', gezongen door Gertjan. Tijdens het door Piet gezongen 'Time Fade Away' kleurden Bjorn Eriksson op de Lapsteel gitaar en Patrick Riguelle op mondharmonica op heerlijke manier de sound van het nummer. Andere beklijvende momenten waren er bij het prachtige 'Old Man' dat gezongen werd door GertJan en 'Down By The River' met de stem van Piet De Pessemier. Patrick Riguelle verzorgde op mondharmonica de intro van het door Guy Swinnen gezongen 'Long May You Run'. Patrick Riguelle schitterde tijdens 'Cinnamon Girl' en GertJan tijdens 'Heart Of Gold'. Het concert van 50 Years Neil Youg werd afgesloten met de aanstekelige verwachte rocker 'Rocking In A Free World', waarbij het publiek het refrein luidkeels meezong.
 
 
 
 
 
 
De ongerepte wateren van Honey Island Swamp, de levendige straten van New Orleans, de wazige hoek van Haight Asbury in San Francisco, The Honey Island Swamp Band heeft de verwoesting, verhuizing en revitalisatie van deze gebieden allemaal doorstaan. Deze band staat garant voor de Bayou Americana sound, een mix van blues, roots, country en soul. In 2016 verscheen hun derde album 'Demolition Day', het was tevens hun eerste album voor Ruf Records. Honey Island Swamp Band is een band die live hun songs nogal eens durven rekken met heerlijk solo werk, om zo de instrumentale virtuositeit van de muzikanten extra in de verf te zetten. Met de energieke bassist Sam Price en de strakke drummer Paul Garland bezit deze band een geweldige ritmesectie. Chris Mulé is een uitstekend slide gitarist en met Trevor Brooks bezit de band  een schitterende toetsenist. Frontman Aaron Wilkinson heeft een erg aangename stem en buiten zijn gitaar neemt hij ook nog de percussie voor zijn rekening. In het begin had de band wat problemen van technische aard, maar eenmaal die verholpen waren, zette de band een erg sterk concert neer. 'Chocolate Cake' is niet alleen lekker om te eten, het is ook de een geweldig nummer uit hun debuutalbum 'Good To You' uit 2010. Eerst kregen we een wervelende solo op het orgel van Trevor Brooks, daarna nam een imponerende Chris Mulé het minutenlang lang over met erg knap snarenwerk op de gitaar. De baslijn van Sam Price kon erg bekoren in de funky rocker 'Watch And Chain'. Net zoals in 'Chocolate Cake' zorgde de vette slide solo van Chris Mulé samen met het wervelende toetsenwerk van Trevor Brooks voor de kers op de taart. 'Head High Water Blues' had een erg knappe swampy, funky groove. Het nummer is een persoonlijke terugblik op de ravage die orkaan Katrina in 2005 aanrichtte en over de emotionele littekens die nooit volledig kunnen gewist worden. Bassist Sam Price leverde weer prachtwerk af op zijn dikke bas snaren. Het vijftal nam afscheid met het stevige funky 'Boneshaker', waarin eerst toetsenist Trevor Brooks weer geweldig uithaalde, daarna nam Chris Mulé het over met een splijtende slide solo die je raakte tot in de kleinste vezel van je lichaam. Ik ken deze band al langer en was niet verrast door hun sterke prestatie. Hopelijk hebben de jongens van Honey Island Blues Band nog meer mensen kunnen overtuigen van hun klasse.
 
 
 
 
 
 
 
Daarna was het de beurt aan ex Black Crowes lid Chris Robinson, die met zijn Chris Robinson Brotherhood net zijn zesde album 'Servants Of The Sun' uitbracht. Op het nieuwe album krijgen we ouderwetse Southern rock met een snuifje blues en soul. Deze verzameling van gerespecteerde muzikanten zijn bijna het hele jaar door op tournee en zijn daardoor een geoliede machine geworden. Dat was ook te merken op het podium waar weinig begeestering en beleving te bespeuren viel. Instrumentaal was alles in orde, de stem van Chris Robinson vond ik niet goed klinken. Het begin van het concert stond volledig in het promoten van het nieuwe album, met als opener 'Comin' Round The Mountain', een uptempo funky Southern rocker die gedomineerd wordt door de heerlijke schreeuwende gitaar van Neal Casal en waarin het refrein heel harmonieus door de band werd gezongen. Het werd wat psychedelischer in 'Venus In Chrome', waarin toetsenist Adam MacDougall de intro voor zijn rekening nam met een The Doors achtig geluid. Chris Robinson voorzag dit nummer van een ietwat heidense tekst. 'A Smiling Epitaph' had een psychedelische spacerock melodie en kende verscheidene sfeerwisselingen, die gingen van heel somber tot heel levendig. 'The Chauffeurs Daughter' was een relax liefdeslied. Er zaten veel country invloeden in het nummer en het was genieten van de gedempte gitaarsolo van Neal Casal. Voor mezelf was 'Rare Birds' uit het nieuwe album het hoogtepunt van dit concert. 'Stars Fell On California' was een prachtige Southern rockballade. In het afsluitende 'Let It Fall' hoorde je duidelijke Black Crowes invloeden. 'Let It Fall' had dankzij drummer Tony Leone en bassist Jeff Hill een heerlijke funky groove. Chris Robinson Brotherhood heeft me zaterdag toch niet helemaal kunnen overtuigen.
 
 
 
 
 
 
De Brit Paul Carrack was in 2016 nog op Blues Peer, waar hij toen een geweldig concert gaf. Carrack is een voor Grammy's genomineerde singer/songwriter/multi-instrumentalist, met wereldwijde nummer één hits, die ondanks dit alles in zekere anonimiteit zijn privé leven kan leiden. Al meer dan twintig jaar zingt Carrack met, schrijft voor, treedt op met, of is bandgenoot van ontelbare artiesten. Daarmee behelst zijn repertoire dan ook alle muzikale gebieden, variërend van pop, rock tot soul. De lijst van muzikanten waarmee Carrack in aanraking is geweest is indrukwekkend. Hij werkte met Sting, Phil Collins, The Eagles, Elvis Costello, Roger Waters, Diana Ross, Rod Stewart, The Frankie Miller Band, Roxy Music, The Smiths, The Undertones, Madness, John Hiatt, The Pretenders, Michael McDonald, Tom Jones, BB King, Eric Clapton en velen anderen. Als bandlid scoorde hij hits zoals 'How Long' met Ace, 'Tempted' met Squeeze en 'Over My Shoulder' met Mike And The Mechanics. Paul die buiten de gitaar, ook nog het orgel en de piano voor zijn rekening nam, had nog andere klasbakken naast hem op het podium staan. Bassist Jeremy Meek, gitarist Andy Staves, toetsenist/saxofonist Steve Beighton, drummer Dino Dukes, drummer/percussionist Jack Carrack (zoon van Paul) en keyboardspeler James Locke waren de muzikanten die Paul moesten bijstaan en ervoor moesten zorgen dat dit concert een topper werd. Vanaf de stevige swingende opener 'Make Your Mind Up' lieten Paul en zijn band een schitterende indruk. Saxofonist Steve Beighton zette met een knappe sax solo de kers op de taart. Het concert bleef boeiend en levendig met het aanstekelige 'In The Cold Light Of Day', dat met veel overtuiging gezongen werd door Paul. Andere hoogtepunten waren de mooie melodieuze ballade 'Life In A Bubble', dat gedragen werd door de warme Hammond klanken van Paul en gekruid werd met fijne intense snaren riffjes van gitarist Andy Staves. 'Perfect Storm' was een prachtige ballade. Bij het funky getinte 'Better Than Nothing' was het moeilijk om te blijven stilstaan en begon je automatisch mee te wiegen. Het werd een extra lange versie waarin tijd gemaakt werd voor wat solowerk. Andy Staves mocht dit solo festijn openen met een splijtende gitaar solo, Steve Beighton nam geweldig over op saxofoon, daarna was het de beurt aan groovemaster Jeremy Meek op bas. Het feestje ging maar door met Paul Carrack op piano, Steve Beighton mocht voor de tweede maal een sterke solo blazen op zijn saxofoon en tenslotte was het Paul Carrack zelf die op orgel de laatste solo speelde. Tijdens het laatste nummer 'How Long' en de toegift 'Over My Shoulder' had ik de indruk dat iedereen in de tent aan het meezingen was met Paul Carrack en zijn band. Peer sloot net als drie jaar geleden Paul Carrack in haar armen. Prachtig concert.
 
 
 
 
 
 
Het was tien uur in de avond en tijd voor Beth Hart, de headliner van zaterdag. Beth had de harten van het publiek in Peer in 2015 al voor een eerste maal veroverd en ze zou dat ook dit jaar doen. Dat de verwachtingen erg hoog waren zag je vooraan aan het podium, waar het drummen was om deze dame aan het werk te zien en te horen. Op de tonen van de Etta James song 'Something's Gotta Hold On Me' betraden eerst gitarist Jon Nichols, bassist Bob Marinelli en drummer Bill Ransom het podium. Even later kwam Beth het podium op en tot verbazing ging ze niet achter haar piano zitten, maar ze kwam tot helemaal vooraan op het podium voor het jazz getinte 'Why Don't You Do Right?', een Memphis Minnie cover. Het nummer werd gekruid met een uitstekende solo van Jon Nichols op zijn Fender Stratocaster. Beth zong het nummer met veel passie en veel emotie in haar prachtige stem, terwijl ze op haar knieën vooraan op het podium zat. Er volgde nog een geweldige versie van 'Baby Shot Me Down'. Na een paar nummers kroop de prachtige dame achter haar keyboards voor een reeks emotionele ballades, waaraan steeds een verhaal aan voorafging. Het beklijvend en wondermooie 'Lay Your Hands On Me' was één van die ballades die me kippenvel bezorgde. Beth heeft een geweldige stem en daarin weet ze dan ook nog veel passie, gevoel, emotie en drama in te leggen en die combinatie maakt dat Beth Hart een echte diva en een top zangeres is. Dat het leven van Beth niet altijd rooskleurig geweest is weet ondertussen iedereen. Ze heeft veel afgezien van de scheiding van haar ouders en later met haar drug verleden. 'Tell Her, He Belong To Me' schreef ze toen haar vader zijn gezin verliet en bij zijn minnares ging wonen. Je voelt aan elk woord, aan elke zin dat de zangeres toen door een hel gegaan is en dat maakt haar muziek zo mooi. Ook de Bobby Bland cover 'I'll Take Care Of You' zorgde voor een kippenvel moment. Ze speelde ook een prachtig nummer uit haar nieuwe album 'War In My Mind', dat op 27 september verschijnt. Met het pittige en stevige 'Isolation' ging Beth terug naar het prille begin. 'Isolation' is een nummer uit haar debuutalbum 'Immortal' uit 1996. Een andere ballade waar je niet blij van werd was het zwaarmoedige 'Love Is A Lie'. Ook hier zat de zangeres achter haar klavieren en liet ze nogmaals horen welk groot stembereik ze heeft. De ritmesectie met bassist Bob Marinelli en drummer Bill Ransom zorgden voor een retestrakke groove en Jon Nicols maakte met een splijtende snarensolo het nummer helemaal af. Beth Hart sloot haar concert af met het opwindende 'Trouble', waarin de zangeres liet horen dat ze ook een stukje kan rappen en ook de interactie met het publiek was weer schitterend. Na een daverend applaus kwam de zangeres nog terug voor een paar songs die akoestisch gespeeld werden, met Beth, Jon, Bob en Bill netjes op een rij. Beth Hart was ook deze keer een geweldige afsluiter van een schitterende festivaldag.
 
 
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom