BLUES PEER – PEER – DAG 2 – 15 JULI 2017 – Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Zaterdagmiddag 15 juli 2017, stipt om twaalf uur werd de tweede dag van Blues Peer op gang getrokken door de Nederlandse formatie Barrelhouse. Het is hun tweede optreden in Peer, lang geleden in 1995 waren ze een eerste keer te gast op dit prestigieuze blues festival. Dat wil zeggen dat Tineke Schoemaker en haar jongens al een hele tijd meedraaien in het circuit en met succes. Dit jaar ontvingen ze nog De Edison Jazzism publieksprijs 2017 en hun uitstekende album 'Almost There', dat in 2016 verscheen werd overal lovend onthaald. Er zaten veel trage blues nummers in hun set, die instrumentaal erg goed in elkaar staken en met veel overtuiging gezongen werden door de mooie stem van Tineke. De titeltrack 'Almost There' uit hun recentste album was daar een schitterend voorbeeld van. Ook in de uptempo nummers zoals 'Walk That Road' kwam de band erg sterk uit de hoek en de twee uitstekende gitaristen Johnny en Guus LaPorte mochten om beurt met sterk snarenwerk in de schijnwerpers. Het was niet verwonderlijk dat het grootste gedeelte van de setlist uit nummers van hun nieuwe album bestond. Een hoogtepunt was zeker het stevige 'Don't Hold Your Breath', met sterk toetsenwerk van Han van Dam. Afsluiten deed Barrelhouse met de swingende blues shuffle 'Let Me Love You', zo konden de aanwezigen al vroeg de beentjes losgooien. De Nederlanders mochten terugblikken op een uitstekend concert.

 

 

 

 

 

De Belgische eer op deze tweede dag van Blues Peer werd hoog gehouden door Walter Broes & The Mercenaries. Walter is zeker geen onbekende in Peer want als presentator en als frontman van The Seatsniffers zijn de keren dat deze man op het podium stond nog amper op de vingers van twee handen te tellen. Verleden jaar bracht Walter met zijn nieuwe band The Mercenaries het album 'Movin' Up' op de markt. Met Clark Kenis op de upright bas en Lieven Declerck op drums is Walter sindsdien weer veel te zien op de Belgische podia. Het trio begon rustig met het erg mooie 'Dizzy'. Daarna werd het gaspedaal flink ingedrukt voor 'Movin' Up', de titeltrack van hun recentste album. 'Movin' Up' is rockabilly van een erg hoog niveau. Walter zijn goede stem is gemaakt voor dit soort nummers. De typische twangy gitaar was ook in Peer aanwezig en de ritmesectie speelde erg strak. 'Come On Down' is nog zo een lekker nummer, het zou zo van een Sneatsniffers album kunnen komen. De typische, maar heerlijke geluiden die Walter uit zijn gitaar tovert zijn ook hier weer van uitstekende kwaliteit. Het meest bluesy nummer van hun set was ongetwijfeld het heerlijke 'Don't You Ruin My High'. Een andere parel was het verschroeiende 'Sideshow', waarin het er iets vetter en rauwer aan toe ging, maar dat mocht. Grootse slide partijen kleurden dit knappe rootsrock nummer. Bassist Clark Kenis en drummer Lieven Declerck zorgden voor de heerlijke swingende groove. Afsluiten doen Water Broes & The Mercenaries met 'You And Me', een mix van rock'n roll en rockabilly, die uitnodigde om de benen in de lucht te gooien en die door Walter aan Christine werd opgedragen.

 

 

 

 

 

De volgende in het rijtje was de Britse toetsen virtuoos Jon Cleary. Jon leeft al meer dan twintig jaar in de USA en ademt New Orleans rhythm and blues. Hier is hij misschien iets minder bekend, maar iemand als Patrick Cuyvers, die zelf toetsenist is en in Peer verantwoordelijk is voor de programmatie, weet natuurlijk wat vlees hij in de kuip heeft met Jon Cleary. In de United States weten ze al lang dat Jon borg staat voor klasse muziek en dito concerten. Ook andere artiesten zoals Bonnie Raitt, Taj Mahal, Ryan Adams, Eric burdon en B.B. King weten wel dat Jon een klasse muzikant is en werkten met hem samen. Geen gitarist op het podium, maar met Jon en Nigel Hall wel twee toetsenisten. Hoogtepunten waren zeker het erg aanstekelige funky nummer 'Just Kissed My Baby', waarin Jon erg funky geluiden uit zijn klavieren weet te halen. Met drummer A.J. Hall en top bassist Cornell Williams beschikte Cleary over een fenomenale ritme sectie. Erg sterk toetsenwerk kregen we in 'Po' Boy Blues'. Ook in de rustige, wondermooie ballade 'What Do You Want A Girl To Do' wist de toetsenist uit New Orleans te overtuigen op de toetsen en met zijn stem. Afsluiten deed Jon Cleary met het uptempo nummer 'Go To The Mardi Gras', een nummer van Professor Longhair, waarin de toetsen virtuoos van New Orleans nogmaals alles uit de kast haalde op zijn zwarte en witte toetsen. De liefhebbers van rhythm and blues kwamen zeker aan hun trekken tijdens dit concert.

 

 

 

 

 

De Amerikaan Mike Zito die vorig jaar met 'Make Blues Not War', één van de beste bluesrock albums uit 2016 uitbracht mocht de volgende vijfenzeventig minuten voor zijn rekening nemen. Samen met drummer Matt Johnson en bassist Terry Dry ging Mike dadelijk zinderend van start met de Southern rock boogie 'One More Train To Ride', waarin Mike uithaalde met verschroeiend slide werk. Het trio bleef op hetzelfde elan verder gaan met het aanstekelige 'Keep Coming Back', waarin de bottleneck weer gezwind over de hals van Mike's gitaar ging. Het tempo zakte een beetje voor de strakke blues rocker 'Roll On', waarin de stomende ritme sectie met Matt Johnson en Terry Dry weer waanzinnig sterk uit de verf kwam. Mike Zito kende in zijn set geen enkel zwakker moment en leverde een grandioos concert af. Het is dan ook moeilijk om een paar hoogtepunten op te noemen, al was 'Judgement Day' met een machtige gitaar solo van Mike zeker één van de smaakmakers. Ook met de mooie Texas blues ballade 'I'm Going To Texas' wisten Mike, Matt en Terry de aanwezigen te boeien. Tegen het einde van het concert riep Mike zijn oudste zoon Zach Zito op het podium om samen nog een paar nummers te spelen. In hun eerste song samen hadden ze een duidelijke boodschap aan alle leiders en hongerigen naar macht die het nog steeds niet begrepen hebben, met het waanzinnig sterke 'Make Blues Not War'. Als we die boodschap zouden uitvoeren zou de wereld er in ieder geval veel beter uitzien. Mike haalde er de blues legendes Robert Johnson en B.B. King bij om zijn boodschap nog te versterken. Eerst haalde Mike verschroeiend uit met de bottleneck, daarna mocht Zach zijn klasse op de snaren tonen en dat de appel niet ver van de boom gevallen is in de familie Zito viel meteen op. De jonge kerel imponeerde dadelijk op dat grote podium. De tent was waanzinnig en wilde meer van Zito en zijn band. Afsluiten deed Mike Zito in stijl met zijn versie van 'Fortunate Son' van Creedence Clearwater Revival. Iedereen kende het nummer en er werd dan ook massaal gedanst en meegezongen op deze John Fogerty hit. Waanzinnig optreden en voor mij het beste concert van deze tweede dag Blues Peer.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna ging het in Peer van stevige bluesrock naar gospel en soul met The Blind Boys Of Alabama. Dit achtkoppig gezelschap dat al sinds 1939 bestaat kan heel wat adelbrieven voorleggen. Ze wonnen al vijf Grammy Awards met hun geestelijk geïnspireerde songs. Jimmy Carter, Ben Moore, Paul Beasley en Eric McKinnie, de vier blinde zangers van The Blind Boys Of Alabama zaten vooraan het podium op een stoel. Gitarist Joe Williams, bassist Stephen Ladson, toetsenist Peter Levin en drummer Austin Moore moesten voor de instrumentale begeleiding zorgen. Om beurt of samen zongen de blinde zangers en ondanks hun heel hoge leeftijd beschikten de heren nog over een enorm sterke en zuivere stem. Openen deden de heren met het soulvolle 'Way down In The Hole'. 'Ain't Nobody's Fault but Mine' en 'Spirits In The sky' werden heel harmonieus gezongen. Met de gospel song 'Look Where He Brought Me' kwam er meer ritme in het concert. Eric 'Ricky' McKinnie was duidelijk de beweegelijkste van de vier zangers. Een ander hoogtepunt was ongetwijfeld 'I Shall Not be Moved'. Naar het einde van het concert ging Jimmy Carter nog een bezoekje brengen aan iedereen in de tent. The Blind Boys Of Alabama konden mij zaterdag in Peer niet helemaal overtuigen en persoonlijk denk ik dat ze beter tot hun recht komen in een zaal met een zittend publiek dan op een festival.

 

 

 

 

 

 

 

Met The Red Devils waren we al aan de voorlaatste band van deze tweede festivaldag gekomen. Deze legendarische band rond zanger en mondharmonica speler Lester Butler, die spijtig genoeg veel te vroeg overleed, heeft nog steeds een hele schare fans. Met gitarist Paul Size, bassist Jonny Ray Bartel, drummer Bill Bateman en ritme gitarist Mike Flanigin stond in Peer bijna de volledige bezetting van de originele Red Devils op de planken. Hun huidige frontman vonden ze in de Nederlandse harp virtuoos Big Pete en samen blijven ze de stomende muziek van The Red Devils levendig houden. Het vijftal begon met een erg sterke uitvoering van 'Mister Highway Man' aan hun stomende concert. De kenmerkende, aanstekelige grooves waarvoor drummer Bill Bateman en bassist Jonny Ray Bartel verantwoordelijk waren, bleven negentig minuten het concert domineren. Het was onmogelijk om te blijven stil staan bij deze opwindende muziek, dus zag je overal dansende mensen. Met 'I Wish You would' en een superlange versie van 'The Hook' ging het concert verder. 'Taildragger', 'Devil woman' en 'Who Do You Love' met zijn dwingende drums waren andere hoogtepunten. Lester Butler vervangen is niet zo gemakkelijk, daarom wil ik toch een pluim op de hoed van Big Pete steken voor de wijze waarop hij dat doet. Het was een plezier om Big Pete op de harp te horen. De stem was soms iets minder, maar The red Devils mochten terugblikken op een sterk concert.

 

 

 

 

 

 

Als afsluiter hadden de organisatoren van Blues Peer met ZZ Top weer een echt grote naam weten te strikken. Deze Amerikaanse southern rockband uit Houston, Texas werd opgericht in 1969 door Billy Gibbons. ZZ Top behaalde hun grootste successen in de jaren 70 en 80. De band bestaat uit zanger/gitarist Billy Gibbons, bassist Dusty Hill en drummer Frank Beard. Dat ZZ Top nog steeds erg populair is bij de muziekliefhebbers zag je aan de vele T shirts met ZZ Top als opschrift. Beginnen deed het trio met de verschroeiende rocker 'Got Me Under Pressure' en het strakke 'Jesus Left Chicago'. De band bleef verder gaan met de oudere succes nummers en even later knalde 'Gimme All Your Lovin'' al door de boxen van Peer. Ook van een paar sterke covers was ZZ Top niet vies, zo volgde een erg knappe versie van Jimi Hendrix zijn 'Foxy Lady'. Het trio op het podium had er duidelijk zin in , al was er weinig spontaniteit in hun show te bespeuren. Alles bleef beperkt tot de gekende poses en danspasjes. Maar laat ons eerlijk zijn muziek blijft nog steeds het voornaamste op een concert en wat dat betreft werden we verwend met hits als 'Just Got Paid', 'Sharp Dressed Man' en 'Legs'. Ook voor de toegiften had het Texaanse trio nog heel wat munitie over gehouden. Eerst was er het schitterende 'La Grange' en daarna een speciale versie van Elvis Presley zijn 'Jailhouse Rock'. ZZ Top is nog steeds een top band die weet hoe ze een tent of festival weide in vuur en vlam moet zetten. De organisatoren van Peer hadden weer voor een uitstekend programma gezorgd en het festival werd op een heel mooi uur werd afgesloten. Om middernacht lag ik al in mijn bed na te genieten van deze tweede festival dag.

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom