BLUES ALIVE BOXMEER - DE WEIJER BOXMEER 16 september 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Voor de vierde maal werd in De Weijer te Boxmeer het Blues Alive Festival georganiseerd. De Weijer is een heel mooie locatie, waar in twee zalen gespeeld werd. Je had het hoofdpodium waar Meena Cryle & The Chris Fillmore Band, The Keith Dunn Band en Kat Riggins And Fat Harry & The Fuzzy Licks het publiek verwenden met hun muziek en je had er een kleinere zaal waar je onder de pauzes kennis kon maken met de muziek van Dede Priest & Raymond Nijenhuis. Omstreeks kwart over acht begon The Chris Fillmore Band aan deze vierde Blues Alive te Boxmeer. Als opener speelde het trio een instrumentaal nummer, waarna Chris zijn frontvrouw Meena Cryle aankondigde en die begon meteen aan de rauwe Gary Clark Jr. cover 'Bright Lights'. Chris nam meteen zijn nieuwe zwarte Hagstrom gitaar rond de schouder en dat die erg mooi klonk mochten we enkele ogenblikken later al dadelijk horen, wanneer Chris aan een verschroeiende solo begon. De groove van deze strakke bluesrocker werd verzorgd door de sterke ritme sectie met bassist Joris Hendrik en de nieuwe drummer Philippe Mies. Dat Meena een krachtige en mooie stem heeft weet ondertussen elke blues liefhebber en ook in Boxmeer zong de Oostenrijkse haar nummers met veel passie en gevoel. Hoogtepunten waren zeker de beklijvende slowblues 'Since I Met You', dat met heel veel emotie gezongen werd door Meena en waarin gitaarvirtuoos Fillmore minutenlang imponeerde met gevoelvol vingerwerk op de snaren van zijn Fender Stratocaster. Voor de dansers was er de swingende blues shuffle 'Sweet Lovin' Woman'. 'Bring Me The Water' en 'Lord Have Mercy', twee erg mooie trage blues nummers met een gospel rand zorgden voor kippenvel bij het publiek in De Weijer en daar hadden de geweldige stem van Meena en het intens en gevoelvol snarenwerk van Chris Fillmore een heel groot aandeel in.

 

 

 

 

 

 

Ook als het steviger moet weten Meena Cryle & The Chris Fillmore Band het publiek te verwennen. Dat bewezen ze met de stevige bluesrocker 'Enough Is Enough', een sterk nummer met een rotsachtig en ruw geluid, dat uit hun laatste studio album 'Tell Me' komt. Het contrast met de twee voorgaande songs kon bijna niet groter zijn. 'Enough Is Enough' was voor mij één van de sterkste uptempo nummers van het concert. Het werd minder stevig, maar het kwartet bleef swingende uptempo nummers spelen en de grote zaal van De Weijer veranderde opnieuw dansende menigte die ritmisch in de handen meeklapten met de aantrekkelijke dansbare songs 'You Can Have My Husband' en 'Ti Na Nee Na Nu'. Een ander hoogtepunt was de beklijvende Etta James cover 'I'd Rather Go Blind', waarin Meena iedereen wist te beroeren met haar enorme sterke stem en inlevingsvermogen en ook Chris wist nogmaals met indrukwekkend en gevoelvol snarenwerk op de Strat te imponeren. Afsluiten deed de Oostenrijkse band met het rauwe 'Movin' On', een song die zelden op de setlijst staat en volgens de zangeres nog komt uit de tijd dat ze aan de Europese Blues Challenge deelnam en het pittige aanstekelijke Delta blues nummer 'Take This Pressure Off Of Me', dat ons meenam naar de Mississippi delta. Chris had voor dit nummer de dobro genomen en de bottleneck rond de vinger gedaan en hij domineerde het nummer met een steeds weerkerende sterke riff en liet het publiek genieten van zijn sterk slide werk. Ook de nieuwe drummer Phillippe Wies kreeg en nam zijn moment met een mooie drum solo. Meena Cryle & The Chris Fillmore Band zorgden er voor dat deze vierde Blues Alive in Boxmeer op een voortreffelijke wijze ingezet werd.

 

Voor foto’s van Meena Cryle & The Chris Fillmore Band : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157689167159355

 

 

 

 

Volgens Keith Dunn was hij donderdag nog met een wondermooie corvette aan het rondrijden in Texas en nu stond deze mondharmonicaspeler/zanger in het Nederlandse Boxmeer samen met zijn Belgische band met drummer Thomas Pultyn en de gitaristen Bart Mulders en Renaud Lesire. Voor velen was het misschien opmerkelijk dat er geen bassist in deze band zit, maar die werd ook niet gemist want gitarist Renaud Lesire wist dat heel goed te compenseren door basgeluiden uit zijn Gibson te toveren. Keith Dunn is een Amerikaan, maar heeft al jaren zijn verblijfplaats in Nederland en dus is het voor hem eigenlijk ook een thuismatch in Boxmeer. Keith weet met zijn muziek de vurige Delta blues ritmes te combineren met wat hij zelf noemt de trance blues. Het kwartet begon aan hun concert met de swingende 'Twist Boogie Woogie' waarmee Keith dadelijk de harten van het publiek in Boxmeer veroverde. Het gaspedaal werd nog iets dieper ingedrukt voor 'Shake Your Hips', waarin drummer Thomas Pultyn met ritmisch getik op de rand van zijn snare drum het ritme aangaf en gitarist Bart Mulders zorgde voor een aanstekelige steeds weekerende gitaar riff. Keith nam afwisselend het vocale gedeelte en het blaas en zuigwerk voor zijn rekening. Hij genoot van de dansende mensen voor het podium. Dat Keith een meer dan uitstekend mondharmonicaspeler is liet hij horen in het Delta Mississippi nummer 'Got love If You Want It', dat een meeslepend ritme had. Het hypnotiserende ritme van 'Sugar Sweet' was een erg goed voorbeeld van wat Keith Dunn, trance blues noemde. 

 

 

 

 

 

 

 

Renaud Lesire is zanger/gitarist van de Belgische band Little Hook, waarvan ook gitarist Bart Mulders deel uitmaakt. Renaud wisselde zijn Gibson voor een Fender en deed de bottleneck rond de vinger voor de Robert Johnson cover 'Dust My Broom'. Renaud nam ook het vocale gedeelte van dit ontelbare keren gecoverde nummer voor zijn rekening. Het jazzy blues getinte 'Can't Let You Go' had een Zuid Amerikaans ritme. Bart Mulders zorgde weer voor erg knap snarenwerk en Keith Dunn pakte uit met uitstekend blaas en zuigwerk. The Keith Dunn Band bleef voor opwindende, hypnotiserende grooves zorgen en het dankbare publiek kon er maar niet genoeg van krijgen, tot groot plezier van de frontman die met pretoogjes de dansende vrouwen voor het podium bespeelde. 'Afsluiten deden Keith, Bart, Renaud en Thomas met een extra lange versie van 'Strange Things Are Happening', een eigen nummer uit zijn album 'Alone With The Blues' uit 1998. Ook deze 'Strange Things Are Happening' bevatte dezelfde ingrediënten, namelijk een opwindende groove met hypnotiserende gitaar riffs en uitstekend blaas en zuigwerk op de mondharmonica. We kunnen stellen dat die elementen toch de belangrijkste troeven zijn in de muziek van The keith Dunn Band, die mogen terugblikken op een uitstekend concert.

 

Voor foto’s van The Keith dunn Band : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157686737195263

 

 

 

 

 

De vierde Blues Alive te Boxmeer werd afgesloten met de Amerikaanse Kat Riggins. Zij was al eens te gast op dit mooie festival, maar toen was ze in Boxmeer met haar Amerikaanse band Revival. Nu had ze de Nederlandse band Fat Harry & The Fuzzy Licks aan haar zijde om haar te begeleiden. Kat Riggins in een echte spring in het veld en op haar best wanneer ze live voor een publiek kan performen. Tijdens de energieke en soulvolle opener 'Jump Into My Fire' gooide ze meteen alle registers open en bestreek ze elke, nog beschikbare cm van het podium. Bats, boem meteen met de deur in huis vallen, dit was een opener die kon tellen. Het publiek was dadelijk mee met de erg beweeglijke zangeres en haar sterke band waarin frontman Harry al dadelijk uitpakte met verschroeiend snarenwerk op zijn Gibson Les Paul. Kat voelde zich als een vis in het water op het podium van De Weijer en betrok het publiek in haar concert. We zijn allemaal familie zei ze en daar wilde de zangeres dan ook op toasten. Het concert ging verder met de heel dansbare shuffle 'I'm Ready', waarin saxofonist Jan de Ligt, aangemoedigd door Kat, de longen uit zijn lijf blies tijdens zijn heerlijke solo. Even later nam Harry weer erg knap over op de gitaar. Met drummer Jacco van de Heuvel en bassist Hassan Abudaldah bezitten The Fuzzy Licks een stevige ritme sectie. Weinigen in Boxmeer wisten het antwoord op de vraag van Kat, wie als eerste 'Hound Dog' opnam. Natuurlijk was dat Big Mama Thornton. De versie van Riggins was vocaal als instrumentaal erg opwindend en daar had de stem van Kat en de instrumentale virtuositeit van Harry op de gitaar en Rene Schutte op de piano een groot aandeel in. Jacco van de Heuvel sloot af met een korte drum solo. Met 'Queen Bee' een afleiding van 'King Bee' en 'Oewee Baby' wist de kleine pittige zangeres uit Texas het enthousiaste publiek in Boxmeer dansende te houden.

 

 

 

 

 

 

 

Het favoriete nummer van haar overleden moeder was 'Change Is Gonna Come' van Sam Cooke en deze cover was voor mij één van de hoogtepunten uit dit sterke concert. Kat weet als niemand anders wat discriminatie betekent, want ze is zwart en ze is getrouwd met een vrouw. gelukkig is er al heel wat verandert tegenover de periode van haar moeder en daar was de zangeres ook blij om. Deze beklijvend mooie 'Change Is Gonna Come' zorgde dan ook voor het kippenvel moment van haar concert. Kat Riggins is van alle markten thuis en dat mochten we horen in het heel funky 'Shaky Ground', waarin bassist Hassan de kers op de taart plaatste met een bas solo. 'Wang Dang Doodle' zorgde dan weer voor een schitterende ambiance. Tijdens 'I Can't Stand The Rain' begeleidde het publiek de band met ritmisch handgeklap en het toverde de grote zaal van De Weijer weer om in een grote danszaal. Nog een hoogtepunt was de funky blues song 'Blues Is My Business', dat schitterend gezongen werd door Kat en waarin Fat Harry weer knap uithaalde op de snaren. Het zorgde eveneens voor het meezing moment in Riggins haar concert. 'Kitty Won't Scratch', een duet met Albert Castiglia is de recentste single van Kat Riggins. In Boxmeer vond ze in Fat Harry de ideale partner om dit swingende blues duet te zingen. Afsluiten deed Riggins met een erg lange versie van de blues ballade 'Born With The Blues'. De zangeres kwam van het podium en ging tussen het publiek verder zingen en dat gebaar werd door de mensen heel enthousiast onthaald. Kat heeft het publiek nodig om het beste in haar boven te halen, deze vrouw is geboren om op een podium te staan. Als bisnummer kregen we een knappe versie van 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin, waarin nog een stukje 'Going Down' werd in verweven. Prachtig einde van een knap en erg gedreven concert.

 

Voor foto’s van Kat Riggins And Fat Harry & The Fuzzy Licks : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157686764163674

 

 

 

 

 

 

 

Het was al twee uur in de morgen wanneer er in De Weijer nog begonnen werd aan een jam. Voor mij was het hoog tijd om naar huis te gaan want ik had nog een rit van twee uur met de auto voor de boeg. Gelukkig had ik genoeg mooie momenten om na te genieten tijdens deze lange eenzame auto rit naar huis.

 

 

 

 

Foto's, filmpjes en verslag: Walter Vanheuckelom