BEN POOLE/ STEF PAGLIA TRIO – DE BOSUIL – WEERT 6 NOVEMBER 2022 – Berry Rombouts

 

 

 

 

Op deze sombere herfst zondag leek het me een goed idee, om eens wat muzikale vitaminen in te slaan. Goed voor de geest, en om de herfstperiode lekker door te komen. Dus op naar de Bosuil in Weert voor een concert van de Engelsman Ben Poole. Maar de organisatie heeft er op het laatste moment nog een voorprogramma aan toe gevoegd, namelijk het Stef Paglia Trio uit Belgie. Dus nog meer vitaminen.

 

 

 

 

 

Stef is ook bekend als gitarist van de Bluesbones en Kaz Hawkins. Naast Stef Paglia, die de vocalen en gitaar voor zijn rekening neemt, bestaat de band uit bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen. In de 1e stevige song Stand Up kan het publiek al meteen genieten van  Stef’s scherp gitaarspel.  De ritmesectie is goed op dreef in Blue Eyes, een lekker nummer met  wat tempo wisselingen, met subtiel, splijtend en weer subtiel snaren spel van Stef.  Met een lange gitaarsolo van Stef begint Warmth instead of Cold.  Geert en Sven houden de song klein met ingetogen spel, ongeveer halfweg gaat Stef nog even hevig te keer op zijn sixstring, om daarna ook ingetogen te eindigen. Please come back to Me is een mooi (zoet) liefdesliedje, wat klein en subtiel gespeeld wordt door Stef en zijn mannen. 

 

Voor foto's van Stef Paglia Trio klik je op mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720303487656

 

 

Het tegenovergestelde is Queen of Darkness, een onheilspellend klinkend lied met spooky slidespel van Stef, en gruizig basspel van Geert. Iris Theunissen is de vriendin van Stef, en zij schrijft liedjes voor/met Stef. Chasing Dreams is een mooi liedje van Iris, dat gaat over je dromen najagen, dat zonder opsmuk gespeeld wordt. Sven drumt met kwastjes vooral op de snare. Van een andere orde is Ball Peen Hammer, een song met wat psychedelische invloeden, echo op de gitaar, subtiel en ruig snarenspel van Stef, uitstekend drum werk van Sven, en stuwend basspel van Geert. Met zo’n goede ritmesectie kan je als gitarist helemaal los gaan. Deze song is een mooie op maat naar de (onbekende) Jimi Hendrix song  Freedom.  In deze  song zet het trio zich in de spots, met geweldig snaren spel van Stef, ruig, subtiel , met wah wah en scheurend. Sven rockt achter zijn drums en Geert slingert vette baslijnen de zaal in. 

 

 

 

 

Wat een geweldig einde van een  goede, en boeiende set van het Stef Paglia Trio.  Ik heb mijn 1e portie muzikale vitaminen binnen, en dat smaakt naar meer.

 

 

 

 

 

Ben Poole is een erg getalenteerde Engelse  blues rock gitarist die vijf albums heeft uitgebracht. Ben is bezig met een kleine tour die hem in Belgie, Duitsland en Nederland brengt. Ben Poole mag de aardig gevulde Bosuil op temperatuur houden, of verhogen na het goede optreden van het Stef Paglia Trio. 

 

 

 

 

 

 

Na jaren getoerd te hebben met een 4 piece band, is Ben nu weer op pad met een 3 piece band.  Steve Amadeo speelt op bas en Stephane Avellaneda zit achter de drumkit, als vervanger van Wayne Proctor. De band opent met Take It no More, een lekkere mid tempo blues met een paar perfect getimede breaks, en mooie gitaar riffs van Ben. Tijdens de 2e licht rockende song Win You Over heeft Ben al klappend interactie met het publiek. De Jude Anthony klassieker Start the Car heeft Ben zich eigen gemaakt met een pakkend ritme, wat perfect past bij Ben zijn ietwat hese, maar soulvolle stem. Ook de Don Henley song Dirty Laundry is door Ben bewerkt tot een pareltje. In deze 2 songs kan het publiek genieten van fantastisch gitaarspel van Ben.

 

 

Voor foto's van Ben Poole klik je op mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720303491767

 

 

Een ballad staat uiteraard op het repertoire van Ben. Ben’s stem is uitermate geschikt voor een ballad en Ben kan lekker(lang) improviseren op zijn gitaar. Met Stephane en Steve heeft Ben 2 klasbakken in zijn ritmesectie. In de wonderschone, en lang uitgesponnen song The Question Why met een latin - jazzy ritme, speelt Ben de sterren van de hemel en de ritmesectie doet niet voor Ben onder. Hoogtepunt. Het publiek klapt de handjes stuk. Steve en Stephane zorgen voor een stevige groove in het melodieuze Further on down the Line, en Ben schittert met spatzuiver snarenwerk.  Ben heeft nog steeds maniertjes op het podium, tong uitsteken, hand in een bepaalde pose, en een alcoholisch drankje hoort er ook bij. De song  Have you ever loved A Woman van Freddie King ontbreekt zelden op de setlist van Ben. Dus ook vanavond komt deze song voorbij.  Ben zet met een subtiele en gevarieerde solo van een minuut of 4 deze song in gang, en begint dan pas te zingen. Op enig moment zet hij zijn Gibson bijna uit, en soleert verder. Het publiek is even verbaasd, maar blijft gelukkig muistil. De song eindigt na een minuut of 12 met een gecontroleerde overstuurde gitaarsound van Ben. Deze song bleef van het begin tot eind boeiend, knap van 3 man. 

 

 

 

 

 

Een tranentrekkende midtempo ballad is Found out the hard Way, met een gepassioneerd zingende Ben Poole, en Steve valt op met mooie baslijntjes. In de laatste lange song van deze set, Anytime you Need Me, geeft Ben Steve en Stephane de ruimte om hun skills apart te tonen in een solo. Stephane pakt uit met gevarieerd drumspel, waarin hij zelfs staand drumt. Steve zet zich in de spots met een schandalig vette en lange bassolo. Top. Ben improviseert en imponeert met geweldig fretspel op zijn Fender Telecaster. Het publiek beloont de band terecht met veel applaus. Na deze lange en energieke set zit er zelfs nog een toegift in. De al oude song Hanging in the Balance wordt zelfs in een lange versie gespeeld, de band zet zich nogmaals in de spots met strak drumspel, vette baslijnen en mean gitaarspel. Het publiek heeft een top namiddag beleefd, de band was on fire, en heeft bijna 2 uur gespeeld.  Door deze 2e portie muzikale vitaminen kan ik de herfstperiode lekker doorkomen. 

 

 

 

 

Verslag: Berry Rombouts

Foto's en filmpje: Walter Vanheuckelom