BEN POOLE - SPIRIT OF 66, VERVIERS 30 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De Brit Ben Poole is sinds de release van zijn nieuwe album 'Anytime You Need Me', nog maar amper thuis geweest. De uitgebreide promotie tournee bracht Ben al in Tsjechië, Zwitserland, Oostenrijk, Italië, Hongarije, Spanje, Nederland en Duitsland. Ook de volgende maanden staan nog in het teken van dat album want het blijft druk met de Duitse en uitgebreide UK tournee. Muziekkenner Francis Geron had dit Brits goudhaantje weten te strikken voor het enige concert in België. Afspraak was dinsdag dertig oktober in de Spirit Of 66 in Verviers. Het album 'Anytime You Need Me' is naar mijn mening één van de beste albums van dit jaar en ik was dan ook benieuwd hoe de nummers live zouden klinken. Rond half negen verschenen Ben, toetsenist Joe Mac, bassist James Hartley en drummer Chris Hardwick op het podium om te starten met de funky titeltrack van het in 2012 verschenen album 'Let’s Go Upstairs'. Toetsenist Joe Mac droeg het nummer met zijn keyboards en Ben mocht als eerste alle registers open trekken met een verschroeiende solo, op zijn Fender Telecaster. In de tragere melodieuze shuffle 'Win You Over' eiste Joe op de toetsen een hoofdrol op met een uitstekende pittige solo. Ben nam het even later over van zijn toetsenist met spetterend vuurwerk op de gitaar. Na de solo vertraagde hij het ritme om zijn bandleden voor te stellen. Daarna bouwde Ben 'Win You Over' op een prachtige wijze terug op en het publiek hielp met ritmisch handgeklap het ritme bepalen. Voor hij aan de eerste song van het nieuwe album begon heette Ben het publiek welkom dat op een dinsdagavond toch de moeite gedaan had om naar de Spirit Of 66 te komen. Hij beloofde om er een feestje van te maken. 'Take It No More' opende met een knappe grungy fuzzy gitaar riff van Ben en wanneer Joe Mac op het orgel inviel was deze prachtige song definitief vertrokken. Drummer Chris Hardwick en bassist James Hartley zorgden voor een stevige mid tempo groove. In het nummer zaten veel King King invloeden en het contrast tussen de zware instrumentale sound en de aanstekelige zachte zang van Ben gaf het nummer nog meer cachet. De sound van deze song werd nog meer gekleurd door het zinderende toetsenwerk van Joe Mac en het weer onweerstaanbare en gevarieerde gitaarwerk van Ben Poole.

 

 

 

 

 

 

De Fender Telecaster werd even opzij gezet en vervangen door een Gibson voor 'The Question Why'. Het melodieuze 'The Question Why' had een vintage sound uit de jaren zeventig en bevatte een mooie mix van soul met de Latijnse sound van Carlos Santana. Joe Mac toonde nogmaals zijn klasse op de toetsen en kreeg daarvoor een welverdiend applaus van het publiek. Na de knappe toetsensolo, trok Ben alleen met zijn stem en zijn gitaar het nummer opnieuw op gang. Even later viel de band prachtig in en dat was het signaal voor Ben om uit te pakken met een heel gevoelvolle en vingervlugge snarensolo. Ben vertelde hoe hij op dertienjarige leeftijd kennis maakte met de blues en hoe 'Have You Ever loved A Woman’, een Freddie King nummer, een onweerstaanbare indruk op hem maakte. Ben begon met een lange solo op zijn Gibson aan deze Freddie King klassieker. Het was een betoverend begin met alleen Ben’s stem (zonder micro) en zijn gitaar. Na deze prachtige intro viel de band in en Joe Mac was heel nadrukkelijk aanwezig met zijn warme orgelklanken. Ben gaf een fenomenale minutenlange snarensolo die niemand in de Spirit Of 66 onberoerd liet en daarna nam collega Joe Mac het magistraal over op zijn keyboards. De tijd vloog voorbij met dit geweldige nummer en voor we het beseften waren we een kwartier verder. Toen de laatste noot van 'Have You Ever Loved A Woman' uitgestorven was barstte er een daverend en langdurig applaus uit. Met het stevige en melodieuze 'Further On Down The Line', uit het nieuwe album mengden Ben, Joe, James en Jim het jaren zeventig gevoel met de vroege Lenny Kravitz sound. James Hartley zorgde met een schitterende baslijn voor de onbetwiste basis. Frontman Ben Poole zette ook in deze song de kers op de taart met zijn vocale prestatie, maar nog meer met zijn stevige fuzzy gitaarpartijen die vol vibrato zaten. Het door Richard Watts geschreven 'Longing For A Woman' is één van de hoogtepunten uit het uitstekende album 'Time Has Come'. In deze soulvolle ballade, die door Ben met erg veel gevoel gezongen werd, etaleerde Joe Mac nogmaals zijn klasse op de toetsen. Het nummer barstte open op het moment dat het gezongen gedeelte stopte en de explosieve gitaar van Ben het heft in handen nam. De gitaar liet overduidelijk horen waarover het nummer ging, namelijk het verlangen naar een vrouw. De temperatuur in de zaal steeg een paar graden tijdens de weergaloze intense snarensolo die Ben uit zijn sixstring toverde.

 

 

For more pictures of Ben Poole At Spirit Of 66 at Verviers, click on my Flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157702886413704

 

 

 

De zwoele soulvolle blues ballade 'Don't Cry For Me' werd geschreven door Steve Wright. Deze ballade is op het lijf geschreven voor de ietwat hese stem van Ben, die het nummer met erg veel gevoel zong. Ook in zijn vingerwerk op zijn Gibson wist de jonge Brit weer erg veel gevoel te leggen. Datzelfde kan gezegd worden van het toetsenwerk van Joe Mac. Daarna was het tijd voor 'Anytime You Need Me', de titeltrack van het nieuwe album. Deze aanstekelige funky getinte bluesrocker had een positieve boodschap, namelijk dat je er moet zijn voor de mensen waar je om geeft. Zoals we van hem gewend zijn wist Ben Poole ook dit nummer weer met heel veel gevoel te zingen. De drums van Chris Hardwick zorgden voor de knappe groove. De keyboards klanken van Joe Mac voegden de juiste sfeer toe en ze zwollen juist genoeg aan om niet dominant te zijn. De twee zinderende snaren solo's van Ben getuigden weer van grote klasse. De eerste was een knappe edgy solo en de tweede een vlijmscherpe solo die je tot op het bot raakte. Het catchy en sterke refrein van 'Anytime You Need Me' gaf het nummer nog een extra troef. Gary Moore was en is nog steeds één van de grote idolen van Ben en hij had het geluk om samen met Gary te mogen spelen. Hij schreef voor de Ierse gitaar legende 'Time Might Never Comes'. Deze mooi opgebouwde ballade met een indrukwekkende gitaar partij deed denken aan de glorie dagen van deze veel te vroeg gestorven Ierse gitaarvirtuoos. De zang en de lange akkoorden van het Hammond waren gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurde overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo en niets liet vermoeden dat Poole plots explosief zou uit halen op zijn Gibson. Wie bij deze adembenemende snarensolo geen kippenvel kreeg, moet volgens mij een ijskonijn zijn. De intensiteit en het gevoel dat Ben in deze gitaar solo wist te leggen kan ik niet in woorden beschrijven, want dan doe ik Ben te kort, omdat woorden altijd te klein zullen zijn. Het overdonderde applaus na die solo bevestigde dat ik niet de enige was die dat gevoel had. Dit overweldigende nummer duurde bijna een kwartier, maar hoefde voor mij nog niet te stoppen. Het was meteen ook het einde van een prachtig concert. Natuurlijk wilde het publiek nog meer en het kreeg ook meer met funky uptempo nummer 'Stay At Mine', dat op gang getrokken werd door een lange drum intro van Chris Hardwick. De absolute uitschieter was het lange uitstekende duel tussen de gitaar van Ben en de Keyboards van Joe Mac. Na dit hoogstaand instrumentaal intermezzo stelde Ben nogmaals de band voor en liep het concert naar zijn einde. Ben Poole maakte indruk in Spirit Of 66 in Verviers. Hopelijk moeten we nu niet zolang meer wachten voordat deze geweldige gitarist nog eens op een Belgisch podium staat.

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpje : Walter Vanheuckelom