BEN POOLE - SPIRIT OF  66 - VERVIERS 27 OKTOBER 2022 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Het was van  24 oktober 2019 geleden dat de tweeëndertigjarige Ben Poole nog op het podium stond van Spirit Of 66. Donderdagavond stond hij na drie jaar terug in Verviers voor de start van zijn nieuwe Europese tournee. Ben heeft een vijftiental shows in België, Duitsland en Nederland. Het concert in Spirit Of 66 was het enige concert van Ben Poole in België. De trip naar Verviers strooide wat roet in het eten. Ik was meer dan twee uur onderweg. Op de autostrade tussen Luik en Verviers stond ik één uur stil door een zwaar ongeval. We raakten toch nog op tijd in Verviers om het concert vanaf de eerste rij te kunnen bijwonen. 

 

 

 

 

 

Rond half negen opende het trio met 'Take It No More'. Voor hij aan die eerste song begon, heette Ben het publiek welkom, dat op een donderdagavond toch de moeite gedaan had om naar de Spirit Of 66 te komen. Hij beloofde om er een feestje van te maken. 'Take It No More' opende met een knappe grungy fuzzy gitaar riff van Ben. Drummer Stéphane Avellaneda en bassist Steve Amadeo zorgden voor een stevige mid tempo groove. In het nummer zaten veel King King invloeden en het contrast tussen de zware instrumentale sound en de aanstekelige zachte zang van Ben gaf het nummer nog meer cachet. De sound van deze song werd nog meer gekleurd door het onweerstaanbare en gevarieerde gitaarwerk van Ben Poole op zijn witte Fender Telecaster. In de tragere melodieuze shuffle 'Win You Over' eisten Ben en zijn Telecaster opnieuw een hoofdrol op.  Na zijn eerste solo vertraagde hij het ritme om zijn bandleden Stéphane en Steve voor te stellen. Daarna bouwde Ben 'Win You Over' op een prachtige wijze terug op en het publiek hielp hem met ritmisch handgeklap. 'Start The Car' is een Jude Cole cover, die op het album 'Anytime You Need Me' te vinden is. Ben liet de blazers van de originele versie weg en maakte er een aanstekelige funky rocker van. 'Start The Car' had een aanstekelijke groove en een catchy melodieus refrein. Met strak slagwerk en een uitstekende baslijn zorgden Stéphane Avellaneda en Steve Amadeo voor een heerlijke groove. Ben zelf imponeerde weer met een geweldige vingervlugge snarensolo. 

 

 

 

 

 

De live versies in Verviers waren iets langer dan de studio versies, zodat de drie muzikanten de kans kregen om hun instrumentale klasse te demonstreren. We waren nog maar drie nummers ver en de band was al meer dan twintig minuten aan het spelen. Een andere cover is het door Don Henley/Danny Kortchmar geschreven 'Dirty Laundry'. Ben speelde deze cover niet zomaar achterna, maar hij probeerde zijn eigen stempel op deze song te drukken en dat lukte hem ook. De ritmesectie, met bassist Steve Amadeo en drummer Stéphane Avellaneda, zorgden weer voor een uitstekende groove. Op die perfecte basis  haalde Ben andermaal onweerstaanbaar uit op zijn sixstring en dat leverde briljant en vlijmscherp snarenwerk op. Er werd wat gas terug genomen voor de zwoele soulvolle blues ballade 'Don't Cry For Me', die geschreven werd door Steve Wright. Dit soort nummers zijn op het lijf van Ben geschreven. Zijn ietwat hese stem is gemaakt om dit soort songs te zingen. Hij zong het nummer met veel emotie in zijn stem en zijn prachtig gevoelvol vingerwerk op de snaren van zijn Gibson zorgde voor het perfecte verlengstuk van zijn stem. De Gibson was ook van dienst in 'The Question Why' uit het schitterende album 'Time Has Come' uit 2016. Het melodieuze 'The Question Why' had een vintage sound uit de jaren zeventig en bevatte een mooie mix van soul met de Latijnse sound van Carlos Santana. Halfweg het nummer vertraagde het nummer en werd ook het geluid stiller, maar even later trok Ben het nummer opnieuw op gang. Eenmaal het nummer weer helemaal vertokken was haalde Ben geweldig uit op zijn sixstring en dat leverde een heel gevoelvolle en vingervlugge snarensolo op. 

 

 

 

 

Ben Poole greep terug naar zijn witte Fender Telecaster voor het stevige en melodieuze 'Further On Down The Line'. Ben, Steve en Wayne mengden in dit nummer het jaren zeventig gevoel met de vroege Lenny Kravitz sound. Steve Amadeo zorgde met een schitterende baslijn voor de onbetwiste basis. Frontman Ben Poole zette ook in deze song de kers op de taart met zijn vocale prestatie, maar nog meer met zijn stevige fuzzy gitaarpartijen die vol vibrato zaten. Met een lang uitgesponnen snarenintro op zijn Gibson begon Ben aan de Freddie King cover 'Have You Ever loved A Woman’. Het was een betoverend begin met alleen Ben’s stem (zonder micro) en zijn gitaar. Even later draaide hij de volumeknop van zijn gitaar helemaal toe. Gelukkig was het muisstil in Spirit Of 66, zodat we het gepingel van Ben op zijn snaren toch nog konden horen. Na deze prachtige intro viel de band in. Ben gaf een fenomenale minutenlange snarensolo die niemand in de Spirit Of 66 onberoerd liet. De tijd vloog voorbij met dit geweldige nummer en voor we het beseften waren we meer dan tien minuten verder. Wanneer de laatste noot van 'Have You Ever Loved A Woman' uitgestorven was barstte er een daverend en langdurig applaus uit. 'Found Out The Hard Way' as een prachtige soulvolle en melodieuze ballade.  Ook hier hoorden we weer dat de melodie heel belangrijk is in de muziek van Ben Poole. In deze ballade verplaatste hij de harmonie van majeur naar mineur en vice versa en dat zorgde voor een emotionele sfeer tijdens het refrein. Naar het einde toe etaleerde Poole nogmaals zijn klasse als gitarist met een waanzinnige gitaarsolo, waarbij geen enkele gitaarliefhebber onberoerd bleef.

 

 

 

 

 

Daarna was het tijd voor 'Anytime You Need Me', de titeltrack van zijn recentste studioalbum. Deze aanstekelige funky getinte bluesrocker had een positieve boodschap, namelijk dat je er moet zijn voor de mensen waar je om geeft. Zoals we van Ben gewend zijn wist hij ook dit nummer weer met heel veel gevoel te zingen. De drums van Stéphane Avellaneda zorgden voor de knappe groove. Steve Amadeo etaleerde minutenlang zijn klasse met een mooi opgebouwde en gevarieerde bas solo. De twee zinderende snaren solo's van Ben getuigden weer van grote klasse. De eerste was een knappe edgy solo en de tweede een vlijmscherpe solo die je tot op het bot raakte. Het catchy en sterke refrein van 'Anytime You Need Me' gaf het nummer nog een extra troef, maar het was jammer genoeg ook het laatste nummer van dit schitterende concert. Onder een daverend applaus verdweneen het trio van het podium. Natuurlijk wilde het enthousiaste publiek nog meer van dit sterke trio horen en ze kregen ook meer. Als toegift kregen we nog een lange versie van 'Hanging In The Balance'. Naar mijn gevoel verwoordde het nummer perfect hoe de muzikant zich momenteel voelt. De jonge muzikant weet goed wat hij wil en zijn leven is in balans. Net als in een paar vorige songs begint deze 'Hanging In The Balance' erg rustig, om na een paar minuten helemaal te exploderen. Voor de laatste keer konden we genieten van het indrukwekkend gitaarspel van deze jonge Engelsman. Na het concert zag men overal blije gezichten en op de lange terugreis heb ik nog lekker nagenoten van dit top concert. Bedankt Francis voor je goede muzikale keuze. 

 

 

 

 

Voor foto's van Ben Poole in Spirit Of 66 klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720303239744

 

 

 

Verslag, foto's en filmpje: Walter Vanheuckelom