Ben Poole - Spirit Of 66 Verviers 14 september 2016 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
Ben Poole - Spirit Of 66 Verviers 14 september 2016 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Ben Poole
Date: 
14/09/2016
Venue: 
Spirit Of 66
Place: 
Verviers
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom

BEN POOLE - SPIRIT OF 66 VERVIERS - 14 SEPTEMBER 2016

 

Verleden week begon Ben Poole aan zijn Europese fall tournee van tweeëndertig concerten. Het enige concert in België was woensdagavond in de Spirit Of 66 in Verviers. Het was de tweede keer dat Ben Poole te gast was in deze populaire muziekclub van Francis Geron. Voor deze tournee heeft Ben Poole met drummer Ben Matthews, toetsenist Joe Mac en bassist Beau Barnard, een heel nieuwe band aan zijn zijde. Na de release van zijn uitmuntende album 'Time Has Come', begin dit jaar heeft Ben Poole al heel wat concerten gespeeld. Het viertal begon hun concert in Verviers met de titelsong 'Let's Go Upstairs', van het vorige studio album van de jonge Brit. In de tragere shuffle 'Win You Over' eiste Joe Mac op zijn Hammond een hoofdrol op en samen met zijn frontman op de gitaar zorgden ze voor instrumentaal vuurwerk. Onderweg werd het ritme wat vertraagd en het geluid geminderd, zodat Ben zijn nieuwe jongens aan het publiek in Verviers kon voorstellen. Het tempo werd gedrukt voor de wondermooie funky slowblues 'Love Nobody No More'. Weer liet Ben zijn witte Fender Telecaster spreken. Geen vingervlugge solo, maar de juiste snaar werd op het juiste moment beroerd. Soms jankte de Fender, soms was ze verdrietig en soms huilde ze. Op de drums begeleidde Ben Matthews zijn frontman op meesterlijke wijze. Ben vertelde hoe hij op dertienjarige leeftijd kennis maakte met de blues. Hij had van zijn vader het verzamel album ‘Backtrackin’ van Eric Clapton gekregen. Daar stond muziek op van Clapton solo, maar ook werk van Eric toen hij nog lid was van Cream, Blind Faith en Derek & The Dominos. Het nummer dat het meeste indruk maakte op de jonge Brit was ‘Have You Ever loved A Woman’. Ben begon met een lange solo op zijn Gibson Les Paul aan deze Freddie King klassieker. Het was een betoverend begin met alleen Ben’s stem en zijn gitaar. Joe Mac was na de lange intro, heel nadrukkelijk aanwezig met zijn warme orgelklanken. De tijd vloog voorbij met dit geweldige nummer en voor we het beseften waren we meer dan vijftien minuten verder op het moment dat de laatste noot viel en een langdurig applaus begon. Het resultaat kan je ook bekijken in bijgevoegd filmpje.  

 
 
 
Het was hoog tijd om wat songs uit het nieuwe album 'Time Has Come' te spelen en de rocker 'Lying To Me' was het eerste nummer dat we mochten horen in Verviers. In deze rocker maakte Ben gretig gebruik van de Wah Wah pedaal om zijn verschroeiende gitaar solo nog wat meer kracht te geven. ‘The Question Why’ was een melodieuze song die met erg gevoel werd gezongen door Ben. Halfweg mochten we genieten van knap en vlug vingerwerk van de frontman die alle aandacht naar zich toe trok met de waanzinnige solo op zijn Les Paul. Het stevige en strakke 'Someday You'll Have Your Own' werd gekenmerkt door minuten lang erg intens gitaarwerk, op een bepaald moment was het alleen nog Ben die aan het spelen was. De funky inslag van 'Starting All Over Again', zette aan om te dansen en je zag dan ook veel bewegende lichamen in de Spirit Of 66. Het viertal maakte er een uitgesponnen versie van, waarin Poole op de gitaar en Ben op drums voor vuurwerk zorgden. Later ging het ritme over in 'Sexmachine' van James Brown. Ben zette de aanwezigen aan om mee te zingen en het publiek liet zich niet pramen. De soulvolle en beklijvende ballade 'Longing For A Woman' barstte als een vulkaan open op het moment dat Ben Poole met zijn Fender telecaster het heft in handen nam en overduidelijk liet horen waarover het nummer ging, namelijk het intens verlangen naar een vrouw. Deze 'Longing For A Woman' was samen met de afsluiter 'Time Might Never Come', één van de hoogtepunten van dit meer dan uitstekende concert. Gary Moore is één van de grote idolen van Ben en hij had het geluk om samen met Gary te mogen spelen. Hij schreef voor de Ierse gitaar legende ‘Time Might Never Come’. In dit tragere nummer kwam het sterkste punt van Ben, namelijk zijn enorm sterk en gevoelvol gitaarwerk weer ten volle tot uiting.  De zang en de lange akkoorden van het Hammond zijn gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurde overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo, tot plots Ben vernietigend uithaalde op de Les Paul en minuten lang het beste van zichzelf bleef geven met erg intens vingerwerk op de hals van zijn Gibson. Het gevoel van angst en eenzaamheid werd zo perfect weergegeven door de gitaar dat je er kippenvel van kreeg. De gitaar jankte, huilde, schreeuwde zo, dat ze je raakte in elke bot van je lichaam. Ben Matthews, Joe Mac en Beau Barnard leverden groots werk in functie van hun frontman. Wat was dit wonderlijk mooi. We moeten er zeker één zin uit onthouden en dat is de volgende zin: Het moet vanavond gebeuren, want morgen is het misschien te laat. Misschien is het beter om naar het bijgevoegd filmpje te kijken om te begrijpen wat ik bedoel.
 
 
 
Als toegift kregen we nog een lange versie van 'Hanging In The Balance'. Naar mijn gevoel verwoordde het nummer perfect hoe de muzikant zich momenteel voelt. De jonge muzikant weet goed wat hij wil en zijn leven is in balans.  Net als in een paar vorige songs begint deze 'Hanging In The Balance' erg rustig, om na een paar minuten helemaal te exploderen. Voor de laatste keer konden we genieten van het indrukwekkend gitaarspel van deze jonge Engelsman. Na het concert zag men overal blije gezichten en op de lange terugreis heb ik nog lekker nagenoten van dit top concert. Er staan dit jaar nog heel wat veelbelovende concerten gepland in de Spirit Of 66. Voor meer info kan je terecht hun website op https://www.spiritof66.be/
 
 
Walter Vanheuckelom