Op 21 augustus schitterde Ben Poole nog  op Swing Wespelaar, zijn eerste grote festival in België. De reacties van de aanwezigen en de pers waren lovend over de prestaties van deze jonge Brit en zijn band. Daarna vertrok hij voor een mini tour naar Duitsland en op de terugweg naar de UK hield het viertal nog een tussenstop in het gezellige The Maple in Ertvelde, een dorp vlakbij Zelzate. Zaterdag 12 september staat hij in zijn thuisland al op het Newark Blues Festival en daarna zal hij veel in de studio aanwezig zijn, want de opvolger van 'Let's Go Upstairs' zou in januari 2016 moeten verschijnen.

 

 

The Maple was gezellig vol op het moment dat Ben, Graig, Steve en Matt aan hun set begonnen met 'Let's Go Upstairs'. Er waren al een paar jonge meiden die begonnen te dromen, maar daar was Ben zeker niet mee bezig. Hij zou de mensen in Ertvelde nog een mooi concert bezorgen. Het geluid was niet helemaal top, maar de band startte heel enthousiast met dit vloeiende funky blues nummer. Steve Watts zorgde meteen voor enkele verschroeiende riffs op de toetsen, waarna de frontman met stijl  overnam op zijn witte Fender Telecaster. Ben nam zijn Gibson voor het heel gevoelige liefdesnummer 'Love Nobody No More'.  De jonge frontman zong deze door de toetsen gedragen song met heel veel gevoel en ook tijdens de gitaar solo slaagde hij er in datzelfde gevoel perfect over te brengen. Kippenvel moment. Ben begon solo op de Gibson aan de Freddie King klassieker 'Have You Ever Loved A woman'. Het was een betoverend begin met alleen de stem en het knappe gepingel op de gitaar. Even later vielen zijn drie kompanen in en vooral Steve Watts was heel aanwezig met zijn warme orgel klanken. De tijd vloog en voor we het wisten waren we vijftien minuten verder. De band kreeg verdiend een daverend applaus, want deze cover was af. Dan was het de beurt aan Graig Bacon die solo aan ‘Stay At mine’ begon met een lange en stevige drum intro.  'Stay At Mine', is één van de songs die je zeker zal terugvinden op het nieuwe album van Ben. Het nummer heeft een mooi ritme en er werd op het podium goed geïmproviseerd dit tot grote vreugde van de aanwezigen. Zo viel het duet tussen de toetsen van Steve Watts en de Fender van Ben Poole bijzonder goed in de smaak van het publiek. De eerste set werd afgesloten met een zeer knappe en lange versie van 'Hey Joe' , de onvergetelijke hit van Jimi Hendrix. Het werd een heel mooi opgebouwde versie met een heel rustig begin om een paar minuten later explosief los te barsten met een zinderende gitaar solo. Daarna bouwde de band terug af en ook het geluid werd geleidelijk gedempt. Ben begon zonder micro het refrein van 'Hey Joe' te zingen met alleen het geluid van zijn vingers op de snaren als achtergrond. Met één ruk werd even daarna het volume volledig terug opengedraaid en de band vervolgde het nummer instrumentaal. Prachtig einde van een goede eerste set.

 

 

 

De tweede set begon met 'I Don't Know Why I Love You'. Het is een nummer dat Ben al speelt van in zijn begin periode, maar dat nu toch een hele verandering ondergaan heeft. De perfecte mix van blues, rock en soul kon niet alleen mij bekoren, maar aan het applaus te horen de hele zaal. Op het laatste album van Ben Poole 'Live At The Royal Albert Hall' stond als teaser voor het volgende album een bonus nummer dat in de studio werd opgenomen. Deze vloeiende 'Starting Over' werd heel overtuigend gebracht. Graig Bacon op drums en Matt Beable zorgden voor de solide basis en Steve en Ben op hun beurt voor de creatieve impulsen. Van de dromende meisjes waarover ik het in het begin had, kon ééntje zich niet meer bedwingen en ze vloog lichtjes dronken het podium op, om haar gitaar god te omarmen. De reactie van de goedlachse Brit was : I think she likes me, en dat zorgde voor wat hilariteit in The Maple. De veel te jong overleden Gary Moore was één van Ben grootste idolen en de volgende song heeft hij geschreven met Gary in gedachten en hij wilde zoals altijd, ook nu 'Time Might Never Come' aan Gary opdragen. In dit tragere nummer kwam het sterkste punt, namelijk zijn enorm sterk en gevoelvol gitaar werk weer ten volle tot uiting. Spijtig genoeg waren we al aan het laatste nummer toe en Steve Watts rechtte de rug en begon solo met enkele indrukwekkende riffs op de toetsen aan 'Mr. Pitiful'. Bluesrock met de juiste dosis funk, zorgde voor dansende mensen in The Maple. Het was een maandag avond, maar de mensen wilden nog niet naar huis en riepen om een toegift. Organisator Ivan Bonne kwam nog wat pushen en het viertal op het podium begon aan een super lange versie 'Hanging In The Balance' om het enthousiaste publiek te danken voor hun aanwezigheid. Zowel Ben, als Matt, Steve en Graig gaven voor de laatste maal het beste van zichzelf. Vooral Graig mocht nog even vol in de schijnwerper met een drum solo. Een kwartier later was er dan het definitieve einde van een meer dan goed concert. Alain en ik stapten voldaan in de auto en we hadden nog heel wat te bespreken in onze tachtig minuten durende terugreis. We waren beiden tevreden over het concert. Over de belichting veel minder en dat resultaat zal je spijtig genoeg ook zien in onze foto's.

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom