BELGIAN BLUES CHALLENGE 2022 - OC DE DJOELEN - OUD-TURNHOUT 15 OKTOBER 2022 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
BELGIAN BLUES CHALLENGE 2022 - OC DE DJOELEN - OUD-TURNHOUT 15 OKTOBER 2022 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Belgian Blues Challenge 2022
Date: 
15/10/2022
Venue: 
OC De Djoelen
Place: 
Oud-Turnhout
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
BELGIAN BLUES CHALLENGE 2022 - OC DE DJOELEN - OUD-TURNHOUT 15 OKTOBER 2022 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
Na een paar jaar zonder Belgian Blues Challenge, was er op zaterdag vijftien oktober 2022 eindelijk weer een strijd om deze wedstrijd te winnen. De organisatie lag in de handen van GoeZot en plaats van het gebeuren was OC De Djoelen in Oud-Turnhout. Wie Steven Troch zou opvolgen kwamen we iets voor middernacht te weten. De kandidaten waren in volgorde van optreden, Travellin' Blue Kings, The Fast Food Kings, Ozgur Hazar's Blues Syndicate, Strawdogs, Lazy Grey, Wilk, PD Martin en Blues Messenger. De winnaar krijgt de eer om volgende zomer ons land te vertegenwoordigen op de Elfde European Blues Challenge in het Poolse Chorzow. Elke band kreeg twintig minuten de tijd om de jury en het publiek te overtuigen. De aanwezigen hadden allemaal bij het binnen komen een papiertje gekregen en zij mochten de publiekswinnaar kiezen.
 
 
 
 
 
 
De eerste band die Peter Hannes mocht aankondigen was Travellin' Blue Kings, een band die vooraf getipt werd als de grootste kanshebber. De meeste nummers kwamen uit hun recentste CD 'Bending The Rules', die in april 2022 verscheen. Wat nodig is moet gedaan worden zong JB Biesmans in de bluesy  opener 'What Needed Doin' Done'. Patrick Hontolé kleurde het nummer met heerlijke riffs, die voorzien waren van de nodige vibrato en Patrick Cuyvers schitterde op zijn klavieren. Met twee knappe solo's zette gitarist Hontelé zijn sterke prestatie nog wat meer in de schijnwerpers. Met het stomende 'Too Many People' trokken Travellin' Blue Kings alle registers open. Drummer Marc Gijbels en bassist Winne Penninck zorgden voor een verschroeiende groove. Frontman JB Biesmans zong het nummer met de nodige overtuiging en met zijn uitstekend blaaswerk op de saxofoon gaf hij het nummer nog meer cachet. Toetsenist Patrick Cuyvers was het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig en hij plaatste zelf de kroon op zijn knappe instrumentale prestatie met een wervelende solo. JB Biesmans kleurde de mooie slowblues 'Never Never Land' met heerlijke saxofoonklanken. Patrick Cuyvers droeg de melodie met zijn warme Hammond klanken en Jimmy Hontelé pakte uit met een gevoelvolle en melodieuze snarensolo. Ze sloten hun set af met de swingende boogierocker 'I Don't Wanna Stop'. Travellin' Blue Kings legde meteen de lat erg hoog voor de zeven bands die nog moesten komen.
 
 
 
 
 
 
 
 
Daarna was het de beurt aan The Fast Food Kings. Met zanger/mondharmonicaspeler Wim Degeest, gitarist Bart Rico Ulens, bassist Rusty Thomas en Toon Derison op drums hadden The Fast Food Kings heel wat ervaring op het podium staan. Ze openden met het opgewekte 'Hey little Girl', een nummer met een vintage sound. Bart Rico Ulens kleurde de mooie slowblues 'Highway Back Home' met uitstekend gitaarwerk. Hun eerste single, het swampy bluesnummer, 'Howlin' At The Blue Moon' mocht zeker niet ontbreken in hun set. Drummer Toon Derison en bassist Rusty Thomas zorgden voor de heerlijke groove en Ulens strooide het gehele nummer gretig rond met uitstekende riffs en ook zijn solo was van prima kwaliteit. Naar het einde toe haalde Wim Degeest nog prachtig uit op de mondharmonica. Met 'Crush Your Heart' kregen we opnieuw een traag nummer. Ze sloten hun set af met het swingende  'So Long Baby Goodbye' een cover van The Blasters. Dat het erg moeilijk was om te blijven stilstaan bij dit aantrekkelijke nummer bewezen een paar dansers vooraan het podium.
 
 
 
 
 
 
Uit het Leuvense kwam vervolgens Ozgur Hassar's Blues Syndicate. In 2020 verscheen hun veelbelovende debuutalbum 'Sad & Blue'. Naast wereldburger en gitarist Ozgur Hazar bestaat de band nog uit zangeres Arianne Yaya, toetsenist Pieter Akkermans, bassist Geert Zonderman en drummer Vincent Caers. Ozgur Hazar begon solo aan hun set met een sublieme en gevoelvolle solo op zijn gitaar. Even later vervoegde de rest van de band hem en speelden ze samen de slowblues 'Can't Stop Missing You'.  Instrumentaal bleef het genieten van het gevoelvol snarenwerk van Ozgur Hazar. In het swingende 'Mama, He Treat Your Daughter So Bad' speelde Pieter Akkerman zich in de kijker met wervelend toetsenwerk. Zangeres Arianne Yaya verkende elke vierkante centimeter van het podium en zong het nummer met veel overgave en energie. Met het erg knappe 'Let Me Be Your Man' sloten Ozgur Hazar's Blues Syndicate hun set af. Drummer Vincent Caers en bassist Geert Zonderman zorgden voor een heerlijke groove waarop toetsenist Pieter Akkermans en vooral gitarist Ozgur Hazar hun uitstekende instrumentale virtuositeit konden etaleren.  
 
 
 
 
 
We reisden van Leuven verder naar Brussel met Strawdogs, die hun thuisbasis hebben in onze hoofdstad. Het is een quartet bestaande uit zanger/toetsenist en mondharmonicaspeler Hans Van Campenhout, gitarist/mondharmonicaspeler Geert Taveirne, drummer Bert Van der Elst en bassist Roe Van De Wygaert. In 2003 namen ze met 'Down The line' al een een mini CD op en in 2006 volgde het album 'All My Dark Places'. Met 'Motel Chronicles' (2007) en 'Bubblegum Heartache' (2013) volgden nog een paar albums. Ze openden hun set met het sterke 'The Retarded Son Of Jesus', een ouder nummer uit 'Motel Chronicles'. Daarna volgden nog knappe versies van 'Shotgun Blues' en 'Walking Talking Johnny Cash Blues'. Dit laatste is een cover van The Godfathers, waar Strawdogs toch hun eigen stempel op drukten. Het bluesgehalte was bij Strawdogs niet zo hoog, het rockgehalte des te hoger. 
 
 
 
 
 
 
Met Lazy Grey kregen we een band uit het Antwerpse. Ze vonden elkaar tijdens een jamsessie in het Crossroads Café in Antwerpen. Met bassist Jan Meyers, ex Blue Blot en Joost de Lange, van Joost de Lange Band kregen we  bekend volk op het podium. Verder bestaat Lazy Grey uit zanger Thomas Maenhout, toetsenist Stefan Verbeek en drummer Robert Cogen. In het begin speelden ze alleen maar covers, maar die fase ligt al achter hen. Ze begonnen ook eigen nummers te schrijven en in alle stilte wordt er ook gewerkt aan een album. In Turnhout brachten ze allemaal eigen nummers. Ze begonnen in Turnhout met het stevige en lekker groovende 'Long Time Coming', waarin toetsenist Stefan Verbeek schitterde met wervelend toetsenwerk op het Hammondorgel. Het tempo zakte een beetje maar het bleef stevig tijdens 'Equation', waarin Thomas Maenhout liet horen dat hij over een goede rockstem beschikt. Met drummer Robert Cogen en bassist Jan Meijers beschikt Lazy Grey over een sterke en solide ritmesectie. Gitarist Joost de Lange en toetsenist Stefan Verbeek zijn de instrumentale smaakmakers. Met hun verschroeiende gitaar solo's en wervelende Hammond solo's tillen zij de songs naar een hoger niveau. Ze vullen elkaar ook erg goed aan zoals in 'Heavy Rain' en het prachtige 'Hole In My Pocket'.
 
 
 
 
 
 
Met Wilk was er ook een band uit het Gentse aanwezig. Sinds Wilk voor het eerst wat Nationale bekendheid kreeg via het TV programma 'Belgium Got Talent' is de band aan een steile opmars bezig. Zo stonden ze onder andere dit jaar op Swing Wespelaar en Hageland Blues & Roots Festival. 
Het podium in Oud-Turnhout was goed gevuld, want met zanger/gitarist Jorg D'Dhondt, toetsenist  Jan Borré, bassist Jef Ghijselen, drummer Natan Goessens, tenor saxofonist Stijn Despiegelaere, Bariton saxofoniste Katty van Kerkhove en trompettist Siebe Duthoit telt Wilk maar liefst zeven muzikanten. Wilk opende sterk met 'Head Up', een nummer met een heel mooi contrast tussen de gevoelvolle stroves en het uitstekende sterke refrein dat vooruitgeblazen werd door de uitstekende blazerssectie. Met een gevoelvolle en sublieme snarensolo op zijn rode Gibson ES335 maakte Jorg het uitstekende nummer helemaal af. Ook tijdens 'Stand Your Ground' en 'Burning Man' leverden de zeven uitstekende muzikanten van Wilk prima instrumentaal werk af.  Het afsluitende 'Running Man' vond ik misschien nog wel het beste nummer dat de band speelde. Het had een stomend ritme. Instrumentaal was het genieten van het mooie toetsenwerk van Jan Borré, het gevoelvolle gitaarwerk van Jorg en de waanzinnige blazerssectie met Katty van Kerkhove in een glansrol. Wilk wist elke seconde van hun set te boeien. 
 
 
 
 
 
 
Piet Vercauteren van PD Martin Band, speelde zo goed als een thuismatch. Zijn ouders waren zelfs met de fiets tot in het OC De Djoelen gereden. Piet speelde al in heel wat bands, maar sinds een paar jaren vormt hij een energiek trio met bassist Joris Holderbeke en drummer Rien Gees. Het trio leverde een sterke en gevarieerde set af. In de opener '4T2' heb ik met volle teugen genoten van de energieke en uitstekende baslijn van Joris Holderbeke. De sterkte van het trio kwam eveneens tot uiting in het erg mooie 'Artificial State Of Misery' en het lekker groovende 'Wild River'. Heerlijk nummer, waarin de sterkte van de drie muzikanten weer erg goed tot hun recht kwam. Piet bezit een aangename stem en hij zong zijn nummers met veel passie en overgave. Zelfs aan de mensen van de bar had Piet gedacht want met het afsluitende 'Bartender' bracht hij een ode aan deze hard werkende mensen. Het was een erg vloeiend en dansbaar nummer en dat snapten de fans vooraan dadelijk. Ze waagden zich aan een dansje.
 
 
 
 
 
 
De laatste set van de avond was Blues Messenger aka Ruben Bertrands. Voor deze gelegenheid had hij toetsenist Tom Eylenbosch meegenomen. Het was pas de tweede keer dat ze samen speelden, maar klasse voelt elkaar vanzelf aan. Het was de meest bluesy set van de avond. Het duo begon met de Nina Simone cover 'Be Your Husband', ze brachten het wel in de Jeff Buckley versie. Zelfs Joe Cocker herleefde in OC De Djoelen met 'Unchain My Heart'. Pianist Tom Eylenbosch zorgde voor de sobere, maar heel mooie instrumentale begeleiding bij deze oude klassiekers. Andere pareltjes waren 'Mess Around' een cover van Ray Charles en 'Red Beans' een cover van Professor Longhair. Ruben kruidde die songs ook nog met zijn knap mondharmonicawerk. Tijdens het afsluitende 'St.James Infirmary' bleek dat Blues Messenger de tijdslimiet had overschreden, maar daar trok het duo zich niets van aan. Ze gaven zelfs nog een glansrijk bisnummer met de Son House cover 'John The Revelator'. Nu was het de beurt aan het dankbare publiek om met ritmisch handgeklap de stem van Ruben te ondersteunen. 
 
 
 
 
 
 
Na dit schitterende bisnummer waren al de acht bands aan het werk geweest en was het wachten op het verdict van de jury. Op het ogenblik dat Peter Hannes op het podium verscheen steeg de spanning. De publieksprijs werd gewonnen door Lazy Grey. De band kreeg een verdiend en enthousiast applaus. Toen Peter aankondigde dat Ozgur Hazar's Blues Syndicate de Belgian Blues Challenge 2022 hadden gewonnen was er veel vreugde in OC De Djoelen, maar ook veel  verdriet. Dat zal er altijd zijn op een wedstrijd. Zeker in muziek, kan je moeilijk een wedstrijd organiseren omdat smaken zoveel verschillen. Ik wens Ozgur Hazar's Blues Syndicate veel succes toe in Polen en in hun verdere carriére. Ook wil ik GoeZot bedanken voor de goede organisatie en de vlotte materiaalwissels tussen de verschillende bands.
 
 
 
Foto's en verslag 
Walter Vanheuckelom