AYNSLEY LISTER/ THE DOGS - DE BOSUIL - WEERT 4 MAART 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De mooie bluesrock programma's volgen elkaar in sneltempo op in De Bosuil te weert. Verleden zondag waren Joost de Lange, Catfish en Stevie Nimmo nog te gast in deze gezellige en gastvrije concertzaal. Op de eerste zondag van maart was het de beurt aan de Belgische rockblues band The Dogs en aan de Britse Aynsley Lister en zijn band.

 

 

For more pictures of The Dogs at De Bosuil at Weert: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157664363201147

 

 

 

Om vier uur betraden bassist Dries Van Der Werf, drummer Bart Spits en zanger/gitarist Jan Willem Wellinghoff het podium. Zij mochten een klein uur het beste van zichzelf geven. Jan Willem vroeg heel enthousiast of iedereen in De Bosuil klaar was voor een feestje, maar daar kwam maar een slap antwoord op. Het was duidelijk nog te vroeg en het publiek wachtte nog wat af om eerst zelf te zien en te horen of het trio op het podium er zelf echt zin in had. The Dogs begrepen dat en gingen er vanaf het begin stevig tegenaan met 'Blues Makes Me Feel Good', een stevig bluesrock nummer met een opdwepende dwingende groove. Frontman Jan Willem liet met scheurend snarenwerk op zijn Gibson SG meteen horen dat hij een erg goede gitarist is. Toen hij even later vroeg aan het publiek of ze nu klaar waren voor een feestje was de respons meteen heel wat groter. Het publiek begon massaal ritmisch in de handen mee te klappen. De midtempo rocker 'Shanghai Express' had dankzij de stevige ritmesectie een verschroeiende groove, waarop Jan Willem fel uithaalde op zijn sixstring. Zijn knagend en zeurend snarenwerk ging door merg en been. Invloeden van Gary Clark Jr. waren duidelijk merkbaar in dit sterke nummer. Bart Spits zorgde met strak en stevig slagwerk voor de intro van 'Move On', dat een erg aanstekelijk refrein had. The Dogs kregen een daverend applaus en het was duidelijk dat het publiek het naar hun zin had met de stevige rockblues van deze Belgische band. Wat de gevolgen zijn van teveel bier kregen we te horen tijdens 'Drunk Rising', waarin Jan Willem weer schitterde met uitstekend snarenwerk. Halfweg het nummer kregen we een ritme en sfeerwisseling en na wat psychedelische klanken van iemand dronken die een shot alcohol nodig had, werd het nummer weer knap op gang getrokken voor een verwoestend instrumentaal slot. Het rauwe 'Black Snake Moan' was voor mij één van de hoogtepunten van het uitstekende concert van The Dogs. De heerlijke swampy Southern rock invloeden gaven het nummer het nodige cachet. Dries en Bart zorgden voor de dreigende en dwingende groove waarop frontman Jan Willem met uitstekend snarenwerk de kers op de taart mocht plaatsen. Naar mijn gevoel had een gruizige bluesharp dit waanzinnige nummer nog beter gemaakt.

 

 

 

 

 

 

Bart Spits martelde zijn trommels en Dries Van Der Werf zorgde voor een zware bas groove tijdens 'Death Is An Ugly Disease'. Ook deze bonkende midtempo rocker kende een erg aanstekelijk refrein. Terwijl Bart ritmisch op zijn toms klopte kondigde Jan Willem zijn gast aan en dat was niemand anders dan Steven Troch, één van de beste Europese bluesharp spelers en dat mochten we al dadelijk aan den lijve ondervinden tijdens 'Shotgun Blues/ Bad Moon Rising'. De muziek van The Dogs is gemaakt voor gruizige mondharmonica en samen met de gitaar van Jan Willem kleurde de bluesharp van Steven Troch deze stevige bluesrocker instrumentaal erg knap in. Daarna sloeg de vlam helemaal in de pijp met de Texas rocker 'Take Me Back To Rock And Roll', dat een geweldig aanstekelig meezing refrein had. Het nummer sprak het publiek duidelijk aan want het klapte massaal ritmisch in de handen en ook wanneer Jan Willem vroeg om het refrein mee te zingen, liet het publiek zich massaal horen. De frontman wist nog te vertellen dat ze momenteel een paar opnames gemaakt hadden bij Starman Records en dat we daar in de nabije toekomst zeker nog meer nieuws zouden over horen. Met een splijtende gitaar riff begon Jan Willem aan het stomende 'Baby Got A Gun', een typisch Dogs nummer en volledig in lijn met wat we de vorige vijfenveertig minuten gehoord hadden, namelijk een verschroeiende ritme sectie en vlijmscherp gitaarwerk. Ook in deze stomende rocker kwam de gruizige bluesharp van Steven Troch volledig tot zijn recht. De knappe ritme versnelling naar het einde toe gaf het nummer nog een extra touch. Voor het trio aan hun laatste nummer begon stelde Jan Willem zijn medemuzikanten voor en meteen daarna rolden de eerste noten van 'Little Bo Evil' uit de boxen van De Bosuil. Voor de laatste maal deze namiddag plukte Dries Van Der werf aan de dikke snaren van zijn Fender Bas en martelde Bart Spits zijn trommels en cymbalen. Jan Willem haalde nogmaals fel uit, deze keer op zijn flying V Gibson gitaar en Steven Troch was nogmaals een surplus op de bluesharp. Het kwartet kreeg een daverend applaus van het dankbare publiek.

 

 

 

 

 

 

Het was bijna dag op dag, drie jaar geleden dat Aynsley Lister nog eens te gast was in De Bosuil te Weert. Met bijna dezelfde band als toen, alleen toetsenist Andrew Price was nieuw, startte Aynsley zijn concert met het verschroeiende bluesrock nummer 'All Of Your Love'. De stuwende baslijn van Steve Amadeo en het strakke slagwerk van Boneto Dryden zorgden voor de opwindende groove. De erg sterk aanwezige toetsen van Andrew Price gaven de sound een grote meerwaarde en de prachtige stem van Aynsley deed de rest. In dit lied dat over de fundamentele behoefte naar liefde gaat, gaf de sound dat verlangen op een erg knappe wijze weer. Wanneer de frontman naar het einde toe ook nog fenomenaal uithaalde op zijn witte Fender Stratocaster kon het helemaal niet meer stuk. Geweldige song en grootse opener. Boneto Dryden begon met een strak ritme op zijn drums, solo aan het heel soulvolle 'Inside You'. Het knappe ritme en de verleidelijke melodie kluisterde het publiek aan het podium en Aynsley plaatste met een mooie melodieuze snaren solo de kers op de taart. We kregen heel andere muziek te horen tijdens 'Il Grande Mafioso'. De gitaar en toetsen zorgden voor een lange, uitgesponnen intro. Dit meer dan zeven minuten durende epos hebben we te danken aan de liefde van Lister voor gangsterfilms. In dit nummer, dat een knappe soundtrack zou zijn, maakte Aynsley Lister veel gebruik van de reverb en vibrato op de gitaar. 'Hide 2612' met zijn catchy refrein was het volgende nummer dat Lister voor ons in petto had. We mochten in dit nummer genieten van het knappe slide werk van de Brit, maar ook het uitstekend vingerwerk van Lister kwam weer aan bod tijdens een machtige gitaar solo waarmee hij het nummer weer prachtig opbouwde naar het refrein. Applaus altijd gegarandeerd. Deze knappe onvoorziene instrumentale gedeeltes maken het altijd weer, meer dan de moeite waard om live een concert bij te wonen. Met 'Running Out On Me' ging Aynsley tien jaar terug in de tijd en naar het album 'Equilibrium'. Deze aanstekelige blues shuffle werd gekleurd door het pittige duel tussen de gitaar van Aynsley en de toetsen van Andrew Price.

 

 

 

For more pictures of Aynsley Lister at De Bosuil: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157691117426612

 

 

 

 

In het vloeiende en melodieuze 'Other Part Of Me' had Aynsley het over het zich compleet voelen, wetende dat er iemand is die voor je gekozen heeft en er altijd voor je wil zijn. Het orgelwerk van Andrew Price en de gitaarsolo van Aynsley waren weer om duimen en vingers af te likken. In 'Other Part Of Me' ging het over euforisch zijn in de liefde en in 'Stay' was het net het tegenovergestelde. Het vertelde het verhaal van een destructieve liefde met veel problemen, onzekerheden en wanhoop. Ook hier wist Lister met zijn stem en met zijn gitaar het gevoel van wanhoop echt goed over te brengen. Op de knappe baslijn van Steve Amadeo kon je een rots bouwen en Andrew Price was constant en uitdrukkelijk aanwezig op de toetsen. Lister wisselde zijn Fender Strat voor zijn Gibson en even later genoot het publiek in Weert met volle teugen van het melodieuze 'Home', waarin Andrew Price op de toetsen weer een grote inbreng had. Drummer Boneto Dryden en bassist Steve Amadeo zijn al jaren de vaste ritme sectie van Lister en zij voelen hun frontman perfect aan en dat was in De Bosuil goed te horen. Steve plukte gedreven op de snaren van zijn Fender bas tijdens 'Home' en Aynsley vulde De Bosuil met heerlijke vette warme gitaar klanken uit zijn Gibson Les Paul. De kwaliteiten van Aynsley Lister als songwriter kwamen nogmaals volledig tot hun recht dit wondermooie nummer. Lister ging jaren terug in de tijd met de Freddie King cover 'I'm Tore Down', waarin de klasse van de ritme sectie met Boneto Dryden op drums en Steve Amadeo op bas weer kwam boven drijven. Andrew Price voelde zich als nieuwkomer al goed thuis in de band en dat uitte zich in een voortreffelijke toetsen solo, maar het was toch de frontman die met alle eer ging lopen door minuten lang zijn klasse op de gitaar te etaleren. Na het wel verdiende applaus in ontvangst genomen te hebben ging hij Andrew Price opzoeken en samen gingen ze een pittig duel aan dat door het publiek erg gesmaakt werd.

 

 

 

 

 

 

 

'Everything I Have To Give' was een melodieuze bluesrocker met een geduldige, maar sterke opbouw. Het nummer werd op een erg soulvolle manier gezongen en het vlijmscherpe gitaarwerk zette de klasse van Lister als gitarist nogmaals in de kijker. Een nummer dat zelden ontbreekt op de setlist van Aynsley Lister is de Prince cover 'Purple Rain'. Aynsley heeft de song een eigen jasje gegeven en vooral het instrumentele gedeelte was weer fenomenaal in De Bosuil. Hij liet de song bijna stil vallen wanneer hij alleen op zijn gitaar bezig was en blies op magistrale wijze weer vuur in dit nummer van Prince. In de slotfase explodeerde 'Purple Rain' in een spervuur van indrukwekkende gitaar klanken en natuurlijk was er het geweldige meezing moment met oh oh oh oh. Na een lange intro waarin Aynsley ook Steve Amadeo, Andrew Price en Boneto Dryden voorstelde werd de opwindende en meeslepende afsluiter 'Possession' op gang getrokken. Voor de laatste keer trokken Aynsley, Steve, Boneto en Johnny alle registers open en ze wisselden regelmatig van tempo en geluidsterkte om zo het nummer nog meer swung te geven, wat hun uiteraard volledig lukte. Onder luid applaus trokken de vier muzikanten backstage om even later terug te verschijnen voor 'Handfull Of Doubt', een vurige funky bluesrocker. Boneto Dryden op drums en Steve Amadeo op bas zorgden nogmaals voor een opwindende groove, waarop Aynsley Lister alle registers los gooide en nog een laatste imponerende en verschroeiende gitaar solo aan zijn enthousiaste fans gaf. Het was weer een prachtige namiddag geweest in De Bosuil, met twee erg sterke bands. Jo Gofers zorgde weer voor een prachtige lichtshow en Patrick Overklift en Guus Giambaressi zorgden voor het prima geluid.

 

 

 

 

 

 

Foto's, verslag en filmpjes: Walter vanheuckelom