AYNSLEY LISTER – DE BOSUIL – WEERT 9 OKTOBER 2020

Mijn laatste concertbezoek was op 6 maart  dit jaar. Sindsdien heb ik geen optreden van een band/artiest bijgewoond vanwege de coronaperikelen. Er zijn ergere dingen in het leven, maar persoonlijk ervaar ik dit toch wel als een gemis, de muziek en sociale contacten die daar bij horen.

Maar goed, eindelijk kon ik weer eens op pad om mijn trommelvliezen te verwennen met live muziek. Ainsley Lister onderbrak zijn Duitse oktobertour om een avond in Weert te spelen. De zaal en balkon zaten vol. En dat is niet zo moeilijk tegenwoordig vanwege de huidige C- maatregelen. Maar de organisatie van De Bosuil had hun zaak goed voor elkaar.

Met eenrichting verkeer door het gehele gebouw en verplicht mondkapjes op, trotseerden de bezoekers en personeel het C virus.  Beneden aangeklede tafels met krukken en op het balkon barkrukken die dienst deden als tafel met 2 stoelen erlangs. En als je dorst had, dan was n seintje naar de bar voldoende, om binnen no time je drankje geserveerd te krijgen. Het is even rondkijken en wennen, maar deze ongebruikelijke setting heeft zeker een bepaalde charme. Een groot gemis is al meteen het sociale gebeuren, maar weer eens live band zien en horen, verdrijft en overwint dat gemis.

Het C gebeuren heeft helaas meteen invloed gehad op de samenstelling van de band. Andrew Price die normaliter de zwart/witte toetsen van een piano beroert, moest juist voordat de tour begon achterblijven in Engeland vanwege, juist ja.  Het Ainsley Lister trio bestaat verder uit Boneto Dryden achter de drumkit en Jono Martin op basgitaar.

Nadat Ainsley uitgebreid verteld heeft, over hoe blij ze zijn om weer ‘on tour’ te zijn en om te spelen voor publiek, opent de band met All of your Love een catchy nummer met een mooi refrein en heerlijke gitaar rifjes. Het 2^e nummer Il grande Maffioso komt ook van zijn laatste album Eyes wide Open. Dit album dateert van 2016 dus het is eigenlijk weer eens tijd voor n opvolger van dat album.

Dat het C-tijdperk ook iets positiefs kan brengen, blijkt wanneer Ainsley verteld, dat hij tijd zat had om te schrijven, en dat het nieuwe album voor 80% af is en in het voorjaar van 2021 uitgebracht gaat worden. Vanavond laat hij het publiek alvast kennis maken met 3 nieuwe liedjes in de 1^e set. Het 1^e liedje gaat over Social Media (niet alles geloven wat je leest/hoort) en het 2^e pakkende liedje Bide my Time gaat over hoe deze (nare) tijd door te komen.  De 3^e song gaat over het leven in een Bubble, met een  geweldige 2^e stem van Jono Martin.

Met een instrumentaal  jaren 60-70 blues nummer met volgens Ainsley veel Eric Clapton invloeden, sluit Ainsley de 1^e set van een uur af. Ainsley wijst het publiek erop dat er merchandise te koop is, en dat je op gepaste afstand n praatje met hem kunt maken bij de garderobe. Het publiek bedankt de band met een ferm applaus. De pauze wordt door het publiek benut om een drankje te scoren, om iets te kopen bij Ainsley en om buiten toch wat te buurten.

Na precies 30 minuten trapt de band met het nieuwe liedje Sundown de 2^e set af.  Stuwend basspel van Jono en een paar tempo wisselingen vallen op in dit liedje. Met het wonderschone Stay en de Freddie King klassieker I am Toredown horen we een paar vertrouwde livenummers van Ainsley. Deze klassieker is een hoogtepunt door het virtuoze gitaarspel van Ainsley op zijn Gibson. Ondanks dat het Ainsley Lister trio de pannen van het dak speelt, mis ik toch het uitstekende toetsenwerk van Andrew Price.

Andrew hoort er gewoon bij, maar de band had last minute geen optie meer, en wij als band missen Andrew natuurlijk ook, vertelde Ainsley me.

Met een stevige drumintro zet Boneto de 4^e nieuwe song Is this really Happening in gang. In de laatste nieuwe song  Today laat Ainsley het publiek genieten van heel mooi slidewerk op zijn Fender. Boneto en Jono begeleiden hem met ingetogen bas en drumwerk. Na deze nieuwe goede en toch zeker als Lister herkenbare songs wordt er ook ouder werk gespeeld. Want in Posessions van het album Home excelleert Ainsley nog eens op zijn Fender. Tijdens een live optreden van Ainsley en zijn band ontbreekt zelden of nooit de Prince klassieker Purple Rain. Na deze song bedankt Ainsley het publiek en vertelt nog maar eens hoe geweldig het is om als muzikant weer op te kunnen treden. Een volgt een vet applaus van het publiek, dat zich tevens zachtjes afvraagt of er nog een toegift volgt. Want het is tijd en volgens de C-regels moet het publiek meteen de zaal uit.

Maar na een minuut of 5 keert de band terug op het podium en in de rockende song Handful of Doubt gaan de heren nog eens lekker los. Het plezier spat er vanaf. De band en het publiek bedanken elkaar met applaus voor een geweldige avond.

Dit was een memorabele avond omdat er even licht aan het einde van de C- tunnel gloorde, en iedereen, zowel band als publiek weer n beetje van het ‘oude normaal’ kon genieten en beleven. Momenteel(29okt) is het C-virus helaas weer de baas over ons leven.

Hopelijk doorstaat iedereen deze(culturele) crisis, en ontmoet iedereen elkaar snel in betere tijden.

Verslag en foto’s: Berry Rombouts