ASH WILSON - CAHIER DE BROUILLON - HOOGSTRATEN 30 SEPTEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De laatste dag van september trokken we richting Hoogstraten om het enige concert van Ash Wilson in België bij te wonen. Veel muziekliefhebbers kennen Ash Wilson als de uitstekende gitarist van de Sean Webster Band. De ambitie van Ash reikte hoger dan alleen maar de lead gitarist zijn in een band en hij verliet de Sean Webster Band om zich op een solo carrière te storten. In april van dit jaar verscheen zijn debuut album 'Broken Machine', dat door de pers goed onthaald werd. Nu was Ash op tournee door Nederland en België om het album te promoten en voor het laatste concert van deze tour hield Ash halt in jeugdhuis Cahier De Brouillon, in het centrum van Hoogstraten.

 

 

 

Voor meer foto's van Ash Wilson, kijk op mijn flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157687323474054

 

 

Omstreeks tien uur begonnen frontman Ash Wilson, diens broer Phil op drums en bassist Steve Amadeo aan hun eerste van drie sets met 'Peace & Love' uit het debuut album 'Broken Machine'. Drummer Phil Wilson en de boeiende baslijn van bassist Steve Amadeo zorgden voor de stomende groove in deze Texas shuffle. Ash zong het verhaal van een relatie die veel problemen kent op overtuigende wijze en wanneer hij vooraan op het podium kwam staan met zijn Fender Stratocaster liet hij meteen horen dat hij een uitmuntend gitarist is. Dat Ash Wilson gefrustreerd is door de huidige wereldgebeurtenissen hoorden we in 'World's Gone Crazy'. Phil Wilson drukte zijn stempel op deze verschroeiende rocker met een ZZ Top drum beat. Ash Wilson zette zijn woorden de nodige kracht bij met gierende korte gitaar riffs. Ash, Steve en Phil bleven bij het debuut album met de bluesrocker 'Out Of Time', waarin duidelijk Johnny Guitar Watson invloeden te horen waren. Bassist Steve Amadeo en drummer Phil Wilson zorgden nogmaals voor de stuwende basis en Ash plaatste zelf de kers op de taart met een vingervlugge, pittige solo op zijn Strat. Ook Steve met een imposante solo op bas en Phil met een paar korte stevige solo's op drum mochten volop in de schijnwerpers en kregen daar verdiend een daverend applaus voor. Het was toen al duidelijk te horen dat Ash muzikaal de bluesmuziek verlaten had voor een stevigere rock sound. Voor het beste nummer van de eerste set keerde Ash toch terug naar de blues met de beklijvende slowblues 'Whiskey Blues'. Minutenlang stond Ash te soleren met gevoelvol vingerwerk op zijn Fender en bevestigde zo al het goeds wat al over deze gitarist geschreven is. De eerste set werd afgesloten met een zinderende, maar veel te luide versie van Jimi Hendrix zijn 'Killing Floor'. De drie muzikanten konden zich in dit nummer volledig uitleven en ze etaleerden alle drie hun instrumentale virtuositeit.

 

 

 

 

 

 

Set twee werd op gang getrokken met de melodieuze midtempo rocker 'Broken Machine', de titeltrack van Ash zijn debuut album. Ash Wilson pakte meteen uit met stevig en vet snarenwerk. In de eerste set hoorden we al Johnny Guitar Watson invloeden en dat was zeker het geval tijdens de funky cover 'Real Mother For Ya'. Dit heel herkenbare nummer zorgde dadelijk voor meer sfeer in Cahier De Brouillon en het funky ritme zorgde er ook voor dat er hier en daar gedanst werd op de tonen van deze aanstekelige sound. Ash is nog niet zolang vader en op de terugweg van de bakker naar zijn huis hoorde Ash het pijnlijke gesprek tussen een zwanger meisje en haar vriend. Die kwam in gezelschap van zijn nieuwe vriendin zeggen dat hij iemand anders had en dat zij haar plan maar moest trekken. Het greep Ash zo hard aan dat hij er het erg mooie, maar trieste  'Words Of A Woman' over schreef. Deze emotionele ballade stak instrumentaal weer erg knap in elkaar. Ash zong het nummer met veel emotie in zijn stem en dezelfde emotie was ook terug te vinden in zijn prachtige gitaarwerk. De waanzinnige gitaar solo op het einde was om duimen en vingers af te likken. Speciaal voor de vrouwen in Cahier De Brouillon speelde het trio een erg knappe en zoete poprock versie van Michael Jackson zijn 'Way You Make Me Feel', dat meteen herkend werd door het overwegend jong publiek. Ash slaagde er ook in om de meeste aanwezigen aan het zingen te krijgen tijdens deze mooie versie. Ash keerde met 'Hold On Now' terug naar zijn debuut album. Deze heavy, rauwe bluesrocker 'Hold On Now', deed wat aan Jimi Hendrix denken en met behulp van de Wah Wah pedaal gaven de scheurende, vervormde gitaar geluiden nog wat extra power aan deze 'Hold On Now'. Peter Green schreef in 1969 voor Fleetwood Mac 'Oh Well'. Ash maakte in Hoogstraten van deze klassieker een funky gitaar gedreven versie, die erg goed aansloeg bij het publiek. Steve Amadeo en Phil Wilson zorgden voor de dansbare funky groove en nogmaals slaagde Ash er in om het publiek te laten meezingen. Knap einde van een tweede aantrekkelijke set.

 

 

 

 

 

 

 

Het was al zondag toen Ash Wilson aan set drie begon met de psychedelische rocker 'Show Me How To Love', een nummer dat ons meenam naar een ver verleden. Naar de periode (rond 1890) dat de slaven sporen bouwden tussen de grote rivieren rond de Mississippi Delta. De stomende ritme sectie met Phil Wilson op drums en Steve Amadeo op bas leverden prachtwerk en de vlijmscherpe en door merg en been klievende gitaar riffs van Ash waren een lust voor het oor. 'Show Me How To Love' was een song die door zijn apart geluid wel indruk maakte. Met de cover 'The Revelator' was er weer een zeer herkenbare sound en dat merkte je meteen aan het publiek. Met het zelf geschreven, jazzy getinte 'Holding Hands' leerden we weer een andere sound van Ash Wilson kennen. Zoals meerdere songs op zijn album ging ook deze emotionele 'Holding Hands' over een relatie die spaak liep. In dit verhaal bloeide de relatie wel terug open maar het litteken van de breuk bleef aanwezig. Er klonk heel wat heimwee in de emotionele ballade 'The Hitcher'. De stemmen van Ash en de backing vocals van broer Phil zorgden voor een dromerige sfeer en de gevoelvolle vlijmscherpe solo van Ash raakte elke vezel van je lichaam. De vloeiende uptempo rocker 'Lonely Room' kende een heerlijke groove en had een uitstekende ritme wisseling in het midden het nummer. Het sterk en catchy refrein gaven het nummer nog meer cachet. De afsluiter 'Make It Wit Chu', een cover van Queens Of The Stone Age, was een uitstekende keuze van Ash Wilson want met deze song veroverde Ash alle jonge harten in Cahier De Brouillon. Natuurlijk werd er weer gezorgd voor een geweldig meezing moment en het publiek kwam nu echt los. Als toegift volgden nog twee songs uit de eerste set, namelijk 'Peace & Love' en 'World Gone Crazy'. De sfeer zat er nu echt in en het jonge publiek bleef maar om meer vragen, maar het was onverbiddelijk gedaan. Prachtig concert van Ash Wilson, Steve Amadeo en Phil Wilson, al moet ik er wel bij zeggen dat de blues liefhebbers met een concert als dit niet veel aan hun trekken komen. Het concert in Hoogstraten was meer een rock concert en in dat genre moet Ash zeker een plaats hebben.

 

 

 

 

 

Foto's, filmpjes en verslag: Walter Vanheuckelom