ANA POPOVIC - SPIRIT OF 66 VERVIERS 10 NOVEMBER 2016

 

 

Nog geen week geleden was Ana Popovic één van de vele artiesten op de Legendary Rhythm & Blues Cruise naar de Zuid-Oostelijke eilanden van de Caraïben en nu was ze weer paraat voor haar Europese tournee die tot midden december zal duren. Het enige Belgische concert was in de Spirit Of 66 in Verviers. Francis weet Ana bijna elk jaar weer te strikken voor een concert in zijn club en daar zijn de vele fans erg dankbaar voor en ze trekken dan ook massaal naar de erg populaire muziekclub in Verviers als de Servische te gast is. Samen met haar Europese band met Ronald Joncker op bas, Stephane Avellaneda op drums en Michele Papadia op keyboards heeft Ana al voor onvergetelijke concerten gezorgd in de Spirit, dus waren de verwachtingen ook deze keer weer hoog gespannen. Einde mei bracht Ana haar nieuwe album 'Trilogy' uit en Verviers was het eerste optreden in België na het verschijnen van dit uitstekend driedelig album. Drie verschillende albums in één cd pakket het is niet alledaags, maar de Servische heeft het wel goed bekeken met op elke cd een ander muziekgenre te brengen. Zo is er een funky blues cd, een rock cd en een jazzy cd en die tonen de veelzijdigheid die deze gitariste, zangeres en songschrijfster in zich heeft. Ik zag Ana al in de Groene Engel in Oss Nederland na het verschijnen van 'Trilogy', maar de meesten keken toch uit hoe de nieuwe nummers live zouden klinken.

 

 

 

Rond half negen betraden Ronald, Stéphane en Michele het podium en Ronald verwelkomde het publiek en vroeg of ze klaar waren voor de frontvrouw Ana Popovic. Het antwoord kan je waarschijnlijk wel raden, het was inderdaad een heel enthousiast ja dat Ronald als antwoord kreeg. Het trio begon aan een instrumentale intro en even later kondigde Ronald Jonker met heel veel power en enthousiasme zijn frontvrouw aan, die heel luidruchtig onthaald werd door haar fans. Gracieus en elegant als altijd wandelde de Servische onder luid applaus het podium op, nam haar Fender Stratocaster en begon samen met haar jongens aan een heel sterke versie van het instrumentale ‘Ana’s Shuffle’, waarin eerst Michele op de toetsen en daarna Ana op de Strat imponeerden. Na deze shuffle werd er even halt gehouden want er scheelde wat met het pedalen van Ana. Het euvel was snel verholpen en de show kon verder. 'Can You Stand The Heat' was het volgende nummer op de setlist. Inderdaad, geen overbodige vraag want Ana zag er weer schitterend uit en vooraan aan het podium wilde iedereen zo kort mogelijk bij het podium en de zangeres te staan en dat maakte dat het toch enkele graden warmer werd. Ronald Joncker plukte weer met grote klasse aan de vijf dikke snaren van zijn Fender basgitaar en Stephane Avellaneda was weer buitengewoon sterk, met strak en technisch knap slagwerk, waarin het werk op de cymbalen een grote rol speelde. 'Can You Stand The Heat' ging bijna naadloos over in het soulvolle blues nummer 'Object Of Obsession', waarin de blonde frontvrouw imponeerde met haar vaardige vingerwerk op de snaren van haar Stratocaster. Daarna nam Popovic uitgebreid de tijd om haar nieuwe album aan het publiek voor te stellen en ook de reden waarom het drie cd's zijn. Ze vertelde ook welke grote muzikanten meegewerkt hadden aan het album en met Joe Bonamassa, Robert Randolph om er maar twee te noemen weet je dat er klasse aanwezig was tijdens de opnames.

 

 

 

Het erg stevige 'She Was A Doorman' was het eerste nummer van een reeks die we voorgeschoteld kregen uit het uitstekende album 'Trilogy'. 'She Was A Doorman' is volgens Ana een waar verhaal en geen verzinsel. Stephane Avellaneda was weer groots op zijn Tama en zorgde samen met de sterke baslijn van Ronald Joncker voor de geweldige groove. Tijdens deze mix van funk, soul en rock kreeg Ana weer voldoende ruimte en tijd om met behulp van de Wah Wah pedaal een rauwe scheurende solo te geven. 'If Tomorrow Was Today', met een hoofdrol voor Michele Papadia op de toetsen, was het volgende nummer dat het enthousiaste publiek in de Spirit Of 66 te horen kreeg. Popovic haalde verschroeiend uit, ditmaal met de bottleneck rond haar vinger en de ritme sectie met Ronald en Stephane etaleerde wederom hun klasse. Het viertal bleef erg stevige muziek uit 'Trilogy' spelen met 'Long Road Down' waarin het gierend gitaarwerk voor veel animo zorgde. Het was een lust voor het oor, maar ook voor het oog. Want een verleidelijke Ana Popovic die zo gemakkelijk en elegant de snaren van haar gitaar met klasse en veel gevoel beroert en er de mooiste en meest intense geluiden uithaalt dat zie en hoor je niet elke dag. Als gitariste is Ana Popovic is een top gitariste, die de laatste jaren nog enorm sterk gegroeid en ze beheerst haar instrument tot in het kleinste puntje. Het eerste rustpunt kwam er met het heel bluesy 'Johnnie Ray', dat op heel veel respons van het publiek mocht rekenen. Uit de jazz cd koos de zangeres voor het vloeiende 'Waiting On You', waarin haar fijne gevoelvolle gitaar werk opviel en ook het knappe piano werk van Michele Papadia was om van te smullen. Naar het einde toe kreeg de energieke bassist Ronald Jonckers zijn moment in de schijnwerper met een erg knappe bas solo. Soulvolle blues kregen we met 'Woman To Love' en daarna werd het gaspedaal weer volledig ingedrukt voor 'How'd You Learn To Shake Like That', een ouder nummer uit het 'Still Making History' album uit 2007. Overal in de Spirit zag je bewegende lichamen bij deze aanstekelige song. Ana liet de bottleneck gezwind over de snaren van de hals van haar Strat gaan en het publiek leek er niet genoeg van te krijgen. De zangeres vroeg het publiek wat ze graag wilde horen en een paar mensen lieten de naam Hendrix vallen. Ana Popovic is een grote fan van Jimi en er is bijna tijdens elk optreden van haar een nummer van deze legende te horen. Nu was het een uitmuntende slide versie van 'Can You See Me'. Weer maakte de gitariste op hoge hakken indruk met haar slide werk en bewees ze dat ze van alle markten thuis is.

 

 

 

Nog één van Ana's grote favorieten is Stevie Ray Vaughan en in 2003 nam zij zijn nummer 'Navajo Moon' al op in haar album 'Comfort To The Soul'. Met dit instrumentaal oudje liet Ana nogmaals haar klasse als gitariste horen, Haar gitaar schreeuwde, huilde, jammerde dat het een lust was voor het oor. Dit was zonder twijfel één van de top momenten van dit uitstekende concert. Spijtig genoeg kwam na deze wondermooie song een koude douche, Ana deelde mee dat ze aan het laatste nummer was gekomen. Er heerste teleurstelling in de Spirit Of 66, maar wat we toen nog niet wisten was, dat het laatste nummer maar liefst vijfentwintig minuten zou duren en dat het een medley zou worden met als begin het heel funky 'Show Me How Strong You Are' met een grootse Ronald op de bas, die zich helemaal liet gaan in een grandioze solo, waar hij een paar erg bekende intro's in betrok. Na Ronald was het de beurt aan Stephane Avellaneda, één van de beste drummers in het circuit. Stephane ging waanzinnig tekeer op zijn trommels en cymbalen en het publiek genoot met volle tuigen van dit gevarieerd en technisch hoogstaand slagwerk. Het geluid van de laatste slag was nog niet uitgedoofd of Ana begon met een spetterende gitaar riff aan een verschroeiende versie van Freddie King zijn 'Going Down'. Veel werk op het Wah Wah pedaal zorgde voor rauw gitaarwerk en de stomende ritme sectie gaf vol gas. Er werd nog een enorm sterk instrumentaal 'Crosstown Traffic' van Jimi Hendrix aan vastgeknoopt en op het moment dat die song naar het einde liep groette Ana Popovic haar publiek en verliet ze het podium. Ronald, Stephane en Michele deden nog even voort en vervoegden dan hun frontvrouw backstage. Het bijgevoegd filmpje van vijfentwintig minuten zegt meer dan mijn woorden, dus misschien beter dat je het filmpje bekijkt. Een uitgelaten Spirit Of 66 wilde nog meer en bleef maar roepen en in de handen klappen. Het viertal verscheen even later terug voor het heel energieke 'Count Me In' met uitstekend slide werk en een geweldige Michele Papadia op de toetsen. Het definitieve einde kwam er met 'Train', het nummer waaraan Joe Bonamassa zijn medewerking verleende op 'Trilogy'.  In dit trage blues nummer konden de vier muzikanten voor de laatste keer hun hart en ziel leggen en dat deden ze ook met veel overgave. Ana zelf pakte nogmaals uit met vlijmscherp en erg gevoelvol vingerwerk op de hals van haar Strat. Wat een fantastisch slot van een sterk concert. Dat was achteraf ook te merken aan de merchandise tafel waar de nieuwe cd 'Trilogy' vlot verkocht werd. Bedankt Francis voor het zoveelste mooie concert in de Spirit Of 66.

 

 

Foto's, verslag en filmpjes : Walter Vanheuckelom

 

 

Voor meer foto’s klik op het volgende link: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157676456498995