10. Malcolm Holcombe :: Pitiful Blues

Hoe leven mijn geliefde singer-songwriters? In wat voor huizen leven ze? Wat doen ze thuis zoal, als ze niet op tournee zijn en geen nieuwe songs schrijven? Ja, dat zijn zo van die vragen die Roeneke zich tijdens zijn avondwandelingen in het bos stelt. Zeker in het geval van Malcolm Holcombe ben ik daar zeer benieuwd naar. Waar is Jambers als je hem nodig hebt? Wat er ook van zij, Malcolm Holcombe is de liefste mens die ik ken in de wereld der singer-songwriters. Vooral als je hem persoonlijk spreekt, komt zijn zachtaardige kant naar boven. Ik zag hem ondertussen al een handvol keren live en het viel het me dit jaar op dat hij de laatste jaren rustiger geworden is op het podium. Hij zit niet langer als een gestoorde bezetene vervaarlijk heen en weer te wiebelen op zijn stoel terwijl hij zijn antieke countryfolk-songs speelt. Tegelijk worden zijn platen ook beter met de jaren en met deze nieuwe ‘Pitiful Blues’ maakte hij wat mij betreft zijn allerbeste plaat ooit. Malcolm bedrijft nog altijd traditionele countryfolk en countryblues, maar zijn songs klinken meer gefocust en verfijnder dan op zijn vorige platen. Zo werd ‘Pitiful Blues’ niet alleen één van de meest beluisterde platen @ Roen’s Ranch, maar ook de meest beluisterde Malcolm Holcombe-plaat, met een dik verdiende plaats 10 in mijn jaarlijst tot gevolg.

Favoriete track 1: ‘For the love of a child’

Favoriete track 2: ‘Words of December’ (niet op joetjoep gotverrr)

Favoriete track 3: ‘Pitiful blues’

 

9. Lieven Tavernier :: Wintergras

Voor het eerst staat Lieven Tavernier in mijn jaarlijst en dan nog wel meteen in de top 10. Terecht, want ‘Wintergras’ bevat minstens een handvol nieuwe klassiekers die naast Tavernier zijn heilige drievuldigheid (‘De eerste sneeuw, ‘De fanfare van honger en dorst en ‘De verdwenen karavaan’) mogen staan. Eigenlijk telt de plaat niet één zwak moment, maar als ik dan toch een handvol favoriete songs moet kiezen, dan ga ik voor het mysterieuze ‘La belle dame sans merci’, het bespiegelende, catchy ‘In de dagen van mijn duisternis’, het intrieste ‘In Toscane’, het verstilde ‘Laat de nacht je vriend zijn’ en ‘Het werd, het was, het is gedaan’. Vooral dat laatste nummer gaat met z’n confronterende tekst door merg en been. De helaasheid der dingen en vergankelijkheid, dat zijn de hoofdthema’s die Tavernier op ‘Wintergras’ behandelt en dat heeft niet bepaald tot vrolijke meezingers geleid. Zoveel zwaarmoedigheid resulteert gelukkig niet in eentonigheid, en dat is te danken aan één man. Wat Tom Morello voor Bruce Springsteen was op diens ‘High Hopes’ is Jean-Marie Aerts voor Lieven Tavernier op ‘Wintergras’. De godfather der Belgische rockgitaristen klieft met enkele rake elektrische gitaar-erupties doorheen enkele songs, wat voor de broodnodige variatie zorgt. Laat dat ‘Wintergras’ maar groeien; over enkele jaren spreken we ongetwijfeld van een grootse Belgische klassieker. Tot zolang is het alvast het absolute meesterwerk van Lieven Tavernier.

Favoriete track 1: ‘Het werd, het was, het is gedaan’ (niet op tjoep)

Favoriete track 2: ‘La belle dame sans merci’ (met dank aan Camiel Delclef)

Favoriete track 3: ‘De dagen van mijn duisternis’ (niet op tjoep)  

 

8. Eriksson Delcroix :: For Ever

Tja, nu ik aan de begeleidende tekstjes zit te werken, begin ik plots te twijfelen over de beste Belgische plaat van het jaar. Komt die eer eigenlijk niet toe aan Lieven Tavernier? Uiteindelijk winnen Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix op punten: ‘For Ever’ heb ik vanwege de vroegere release vaker beluisterd dan ‘Wintergras’. De tijd en de jaren zullen dus moeten uitwijzen welke plaat het langste zal meegaan, maar ik heb zo’n donkergrijs vermoeden dat het ‘Wintergras’ zal zijn. In ieder geval kleurden Eriksson en Delcroix ietsje meer dan Tavernier mijn 2014. Nuja, “kleurden” is veel gezegd, want met hun duistere gothic country galoppeert het koppel alleen ‘s nachts over de Vlaamse prairies. Waar Beck met z’n ‘Morning Phase’ tekende voor de soundtrack bij de meeste ochtenden van 2014, was ‘For Ever’ de soundtrack bij de meeste nachten van 2014 @ Roen’s Ranch.

Favoriete track 1: ‘Home is where the angels roam’

Favoriete track 2: ‘At the car graveyard’

Favoriete track 3: ‘Riding on a snake with a bottle of tequila in my hand’

 

7. The Secret Sisters :: Put Your Needle Down

De Vergeten Parel van 2014. Alleen mijn facebookvriend Martin Overheul schreef een Nederlandstalige recensie over ‘Put Your Needle Down’ voor de altcountryforum website. Je valt je overigens ook geen breuk over internationale reviews. En dat voor zo’n wondermooie rootspop plaat, die bovendien geprodjoest werd door T bone Burnett. Phil & Don Everly leven voort in de betoverende samenzang van de zussen Laura & Lydia Rogers, die met het loom wiegende ‘Lonely Island’ overigens een opname van The Everly Brothers coverden. Verder gaven Laura & Lydia eigen interpretaties aan songs van Brandi Carlile en PJ Harvey en ‘Dirty lie’ is zelfs een onafgewerkt nummer van Bob Dylan dat ze verder afwerkten. Maar het zijn vooral enkele zelf geschreven songs die nog het meeste indruk maken, zoals bijvoorbeeld de geweldige afsluiter ‘River Jordan’, dat wel een stokoude traditional lijkt. En dat is precies de sterkte van de zusjes hun zelf geschreven composities: je zou zweren dat ze al 100 jaar oud zijn; zo vertrouwd klinken ze.

Favoriete track 1: ‘River Jordan’

Favoriete track 2: ‘Lonely island’

Favoriete track 3: ‘Rattle my bones’

 

6. Damien Rice :: My Favourite Faded Fantasy

Ergens schuilt er een 16-jarig pubermeisje in Roeneke. Die verborgen kant van Roeneke houdt enorm veel van de in puberliefdesverdriet verdrinkende songs van Damien Rice. Nu, zonder gezever, als je de puberale poëzie van deze 41-jarige Ier laat voor wat het is en je je puur op de songs concentreert, dan moet je toegeven dat Damien Rice een meester is in zowel componeren als arrangeren. Met het lang uitgerekte ‘It takes a lot to know a man’ stijgt hij zelfs boven zichzelf uit in die disciplines. Daarnaast is Rice ook een meester in het bespelen van emoties. Een emotionele bom als het intimistische ‘The greatest bastard’ droppen na het opperste muzikale genot van het groots opgezette ‘It takes a lot to know a man’ is een meesterzet waarmee Damien Rice bevestigt dat hij na Ryan Adams wellicht de beste singer-songwriter van zijn generatie is.

Favoriete track 1: ‘It takes a lot to know a man’

Favoriete track 2: ‘The greatest bastard’

Favoriete track 3: ‘I don’t want to change you’

 

5. Sun Kil Moon :: Benji

Iedereen van mijn generatie heeft ooit tijdens zijn prille kinderjaren wel eens de melige jeugdfilm ‘Benji’ uit 1974 (mijn geboortejaar!) gezien. Eigenlijk was ik die film al lang vergeten, totdat Mark Kozelek hem terug in herinnering bracht met zijn gelijknamige nieuwe plaat. In de song ‘Micheline’ herinnert Kozelek zich haarscherp het goeie gevoel dat hij als 7-jarige had, toen hij de film zag in een bioscoop in Los Angeles. Het is een tekenend beeld voor deze sombere plaat, die vol staat met dergelijke, melancholische dagboekfragmenten. Je zou dus kunnen stellen dat ‘Benji’ een soort van auditieve biografie is. Meestal gaan Kozelek zijn melancholische overpeinzingen aan vroeger gepaard met levendige herinneringen aan dierbare overledenen, zoals zijn grootmoeder en andere familieleden en goeie vrienden. Die manier van songschrijven zorgt ervoor dat je tijdens het beluisteren van de plaat zelf terugdenkt aan je eigen melodramatische, tragische en mooie levensmomenten. Een plaat die zoiets teweeg kan brengen is een bijzonder meesterwerk, en misschien is ‘Benji’ daarom wel de beste plaat van het jaar.

Favoriete track 1: ‘Micheline’

Favoriete track 2: ‘I watched the film the song remains the same’

Favoriete track 3: ‘Richard Ramirez died today of natural causes’

 

4. U2 :: Songs Of Innocence

Ja, lach Roeneke nu gerust maar uit. Ik zal u zelfs nog wat harder doen lachen: indien ik mijn jaarlijst eind oktober had opgesteld, was ‘Songs Of Innocence’ mijn plaat van het jaar geweest. Waarom? Omdat ik sinds eind april ben beginnen fietsen. Correctie: koersen. Niet in groep of met een compagnon. Nee, ik reed alléén tegen de natuurelementen en de angstduivel in mijn hoofd. En deugd dat het doet, dat koersen. De Muur, de Congoberg, de Bosberg, de Onkerzeleberg, de Kesterheideberg: alle zware cols buiten categorie in de buurt van mijn ranch heb ik dit jaar meermaals bedwongen. Ter aanmoediging kreeg ik in september een kadootje van U2 en Apple in mijn iTunes. Ik brandde ‘Songs Of Innocence’ op een cd’tje en sindsdien beluisterde ik de plaat iedere dag alvorens ik aan mijn koers van de dag begon. Puur om mezelf op te pompen. Niet dat ‘Songs Of Innocence’ een agressieve plaat is. Nee, de positieve vibes die de plaat uitstraalt, gaven me de moed om zowat iedere dag opnieuw de fiets te nemen om die gigantische bergen hier te bedwingen. Bovendien vind ik ‘Songs Of Innocence’ een héle goeie U2-plaat. Beter dan ‘All That You Can’t Leave Behind’. En onder ons gezegd en gezwegen: ik vind ‘m ook stukken beter dan hun nineties rommel ‘Zooropa’ en ‘Pop’. Wie goed opgelet heeft, weet dus dat ik ‘Songs of innocence’ hun beste vind sinds ‘Achtung baby’. Spijtig genoeg ondergaat het eens zo geliefde U2 tegenwoordig het hoongelach dat onder meer Pink Floyd en Genesis in de vroege jaren ‘90 moesten ondergaan. Velen haten de groep zelfs. En waarom eigenlijk? Omdat Bono veel te eerlijk en veel te menslievend geweest is de voorbije decennia? Je moet tegenwoordig eigenlijk een psychopathische klootzak zijn zoals De Wever om geliefd te zijn. Ik trek me in ieder geval geen bal aan van het zure gezeik en geniet ook vandaag nog steeds van deze fantastische, bezielde nieuwe U2-plaat. Wat dat betreft: de OOR-recensent van dienst bestempelde ‘Songs Of Innocence’ als een zielloze plaat. Hoe kan hij dat nu beweren als ik en miljoenen anderen met mij houden van de plaat? En hoe durft hij dat nu te beweren terwijl de plaat met ‘Iris’ een bloedmooie song bevat waarin Bono zijn veel te vroeg gestorven moeder herdenkt en eert? ‘Songs Of Innocence’ is een wereldplaat en dat hadden ze bij Rolling Stone, Mojo en Uncut gelukkig wel begrepen.

Favoriete track 1: ‘Every breaking wave’

Favoriete track 2: ‘Iris’

Favoriete track 3: ‘California’

 

3. BRUCE SPRINGSTEEN :: HIGH HOPES

Omver geblazen. Gewoon omver geblazen was ik na de eerste luisterbeurten van ‘High Hopes’. “Hier ligt de lat voor de rest van het jaar!”, riep ik op facebook iin het begin van het jaar. Uiteindelijk zijn er slechts 2 platen die die sprong met succes genomen hebben. En dan beweerde The Boss droogweg dat ‘High Hopes’ een verzameling restjesmateriaal was met oude songs die hij opnieuw opgenomen had. Natuurlijk is het dat ook, maar de plaat klinkt zo coherent en zo sterk dat ik het beschouw als een echte nieuwe studioplaat. Wat een genot ook, om de betreurde doden Clarence Clemons en Danny Federici op sommige songs terug in volle glorie te horen. Maar dé verantwoordelijke voor deze beste Springsteen-plaat sinds ‘Born In The USA’ heet Tom Morello. Zijn massieve, splijtende gitaarriffs stuwen de meeste songs naar ongekende hoogten en creëren een massief hooggebergte in het Heartlandrock-landschap van Springsteen. Net als je denkt dat je alles gehoord hebt, slaan Tom en Bruce je met een indrukwekkende herbewerking van ‘The ghost of Tom Joad’ op het einde van de plaat definitief knock-out. Deze magische classic rock-versie van het ooit zo ingetogen ‘The ghost of Tom Joad’ is dan ook de beste song die ik dit jaar gehoord heb en verdient, net als ‘Rainbow’ van Robert Plant, voortaan een hoge plaats in tijdloze lijsten. Na zijn magere jaren ‘90 beleefde Springsteen sinds ‘The Rising’ een revival die dit jaar met het monumentale ‘High Hopes’ absolute recordhoogte qua hoogtepunt bereikte.

Favoriete track 1: ‘The ghost of Tom Joad’

Favoriete track 2: ‘American skin (41 shots)’

Favoriete track 3: ‘Just like fire would’

 

2. RYAN ADAMS :: RYAN ADAMS

Dat ik dat nog mag meemaken: Ryan Adams goes Bryan Adams op zijn nieuwe titelloze plaat! Galmende classic-rock tracks als ‘Gimme something good’, ‘Trouble’ en ‘Stay With Me’ kan je immers zo naast ‘Summer of ‘69’, ‘Run to you’ en ‘Somebody’ leggen. En terwijl je dan toch dingen naast mekaar aan het leggen bent: leg de hoes van deze ‘Ryan Adams’ maar eens naast ‘Reckless’ en let vooral op het gebruikte lettertype op beide albums. Kleffe ballads van het type ‘Heaven’ staan er gelukkig niet op ‘Ryan Adams’; dat was voor Ryan blijkbaar ook de brug te ver. Nee, op de spaarzame, intimistische songs als ‘My wrecking ball’, ‘Shadows’ en vooral ‘I just might’ klinkt Ryan eerder als Bruce Springsteen anno 1987, ten tijde van ‘Tunnel Of Love’. Toch kon ik het niet laten om de nieuwe Ryan met mijn oude platen van Bryan af te wisselen. En ja dat mag, want ik ben 40 en op je 40ste mag je terug genieten van de platen van Bryan Adams. Het staat ongetwijfeld zelfs in het regeerakkoord. Maar dat er ergens in mij nog altijd dat 16-jarige Roeneke, die destijds van die platen hield, schuilt is een feit. Het heeft 14 platen en evenveel jaren geduurd, maar met ‘Ryan Adams’ heeft Ryan Adams eindelijk zijn grote meesterwerk en zijn definitieve klassieker te pakken. Maar hij strandt wel, zoals gewoonlijk, op plaats 2 van mijn jaarlijst.

Favoriete track 1: ‘Gimme something good’

Favoriete track 2: ‘I just might’

Favoriete track 3: ‘Stay with me’

 

1. BECK

~~~~~~~~

MORNING PHASE

 

Misschien was ik wat te negatief in het voorwoord bij mijn album top 50 door te stellen dat 2014 geen grote platen kende. Bij het schrijven van deze stukjes merkte ik echter dat 2014 best wat meesterwerkjes en instant classics gebaard heeft. Het was zelfs een boerenjaar voor de Belgische muziek. En kijk, In een jaar met 2 nieuwe Neil Young-platen staat Beck op nummer 1 van mijn jaarlijst. Voor wie het nog niet opgevallen was: Neil staat zelfs geen enkele keer in mijn top 50. Maar genoeg gezeurd over Neil. Net zoals vele andere singer-songwriters evoceerde ook Beck de Laurel Canyon van de vroege jaren ‘70 met ‘Morning Phase’. De plaat lijkt wat dat betreft wel een nakomeling van ‘If I Could Only Remember My Name’ van David Crosby. ‘Morning Phase’ was in ieder geval zowat iedere dag mijn vaste ochtendplaat. Het zure gemekker van de bellende luisteraars tijdens ‘Hautekiet’ op Radio 1 maakte dat ik elke dag met plezier opstond om vervolgens de dag écht te beginnen met de onthaastende, idyllische folkpop van ‘Morning Phase’. Ik draaide ‘Morning Phase’ voor de lol ook eens ‘s nachts, maar dan werkt de plaat totaal niet. Je moet ‘Morning Phase’ ‘s ochtends bij het ontbijt savoureren om je dag alvast goed te beginnen. ‘Morning Phase’ bezorgde me zoveel levensvreugde, dat ik de songs zelfs stond mee te blèren toen de plaat op stond in de Gentse Music Mania tijdens Record Store Day. Tot grote ergernis overigens van de andere klanten die in mijn buurt stonden. Niks kunnen de mensen nog verdragen, zelfs geestesverwanten als muziekliefhebbers niet. De songs stonden toen dus al in mijn hoofd gebrand; iets wat me met andere nieuwe platen nog nauwelijks lukt. En nu duiken er zelfs op de meest onverwachte momenten tekstflarden op in mijn hoofd, zodat ik fragmenten van bijvoorbeeld ‘Heart is a drum’ en ‘Country down’ spontaan begin te zingen tijdens het douchen, tijdens de afwas, tijdens het koken, tijdens mijn avondwandelingen, tijdens het beffen of tijdens andere, gênantere momenten. Enfin - het wordt tijd om er hier eens een einde aan te breien - het mag duidelijk zijn: ‘Morning Phase’ van Beck was mijn beste vriend in 2014.

Favoriete track 1: ‘Country down’

Favoriete track 2: ‘Heart is a drum’

Favoriete track 3: ‘Blue moon’