20. John Hiatt :: Terms Of My Surrender

Ik was na de release van deze nieuwe Hiatt weer iets te enthousiast en schreeuwde het uit dat ‘Terms Of My Surrender’ “zeker in mijn top 5 zou staan dit jaar”! Jaja, mijn voeten ook. Een half jaar later strandt de plaat dan op plaats 20. Allemaal de schuld van de sossen! Of van die andere 19 platen die ik beter vind, dat kan ook natuurlijk. Ik vind het in ieder geval nog altijd Hiatt zijn beste plaat sinds ‘Crossing Muddy Waters’ uit 2000. Niet dat ‘Terms Of My Surrender’ ook maar enigszins in de buurt komt van dat monumentale meesterwerk. Hiatt grijpt wel terug naar de eenvoud van die plaat, maar zijn nieuwe collectie elementaire bluessongs halen lang niet hetzelfde niveau van toen. ‘Terms Of My Surrender’ onderstreept nog maar eens dat John Hiatt gewoon geen slechte platen kan maken, maar een essentiële plaat is het alweer niet. Het zal overigens wel toeval zijn zeker, dat ‘Marlene’, mijn favoriete song van de plaat, nogal lijkt op ‘Canaries in the mind’ van Elliott Murphy...

Favoriete track: ‘Marlene’

19. Matt Harlan :: Raven Hotel

‘I bow and be simple’ is het levensmotto van de Texaanse singer-songwriter Matt Harlan en die eenvoud blijft hij gelukkig ook hanteren op zijn platen. Geen arty-farty gewank of andere experimentele moeilijkdoenerij voor Matt. Gewoon goudeerlijke, traditionele liedjes schrijven, is wat hij het beste kan en dat bewees hij op ‘Raven Hotel’ voor de derde keer op rij. De viool-intro van de fraaie openingstrack ‘Old Spanish moss’ luidde de lente van 2014 in en is het mooiste stukje muziek dat ik dit jaar gehoord heb. Ook noemenswaardig is het zeer persoonlijke, hartverscheurende ‘We never met (time machine)’ dat tegelijk alle geliefden ter wereld een spiegel voorhoudt. Maar met het verhalende, filmische ‘Old Allen Road’ overtrof Harlan zichzelf en het is niet alleen één van mijn favoriete songs van het jaar, maar bij uitbreiding ook van de 21ste eeuw.

Favoriete track 1: ‘Old Allen Road’

Favoriete track 2: ‘Old Spanish moss’

Favoriete track 3: ‘We never met (time machine)’

18. Mad About Mountains :: Harlaz

De derde beste Belgische plaat van het jaar én tevens de beste Neil Young-plaat van het jaar wat mij betreft. Opper-MAM Piet De Pessemier had duidelijk veel oude Neil Young-platen beluisterd; een invloed die onmiskenbaar in ‘Harlaz’ geslopen is. Niet dat ‘Harlaz’ een kopie van een oude Neil Young-plaat geworden is overigens. Nee, de groep gebruikte die invloed louter als leidraad om vervolgens met een volstrekt eigen, hedendaags geluid bloedmooie, atmosferische americana songs te schrijven zoals het machtige ‘Down the river home’ en het lieflijke ‘Little lady’. ‘Harlaz’ is niets minder dan een belpop-klassieker in spe.

Favoriete track: ‘Down’ the river home’ en ‘Little lady’, maar gezien beiden niet op joetjoep staan, kies ik dan voor de nieuwe single ‘Winter’.

17. Damien Jurado :: Brothers And Sisters Of The Eternal Son

Ik ben er haast zeker van dat Damien Jurado net als ik een psychiatrische patiënt is. Psychiatrische patiënten voelen mekaar immers goed aan. Net als ik sluit Jurado zich bij voorkeur af in zijn cocon waar hij, ver weg van de boze buitenwereld, in zijn eigen wereld kan ronddwalen. ‘Maraqopa’ heet zijn eigen fantasiewereld, en van daaruit stuurde Jurado het psychedelische folk-meesterwerk ‘Brothers And Sisters Of The Eternal Son’ de echte wereld in. Psychedelische folk, jazeker, maar het resulteerde gelukkig niet in pompeuze Flaming Lips exuberanties. Nee, Jurado hield zijn wondermooie, dromerige songs compact en klein, waardoor ‘Brothers And Sisters Of The Eternal Son’ het hele jaar door in mijn cd-speler belandde.

Favoriete track: ‘Metallic cloud’

16. Sharon Van Etten :: Are We There

Ik ben een ongelooflijke stommekloot. Na haar concert in de Botanique in mei kreeg ik zomaar gratis sex aangeboden door de supergeile (en duidelijk zichtbaar in hogere sferen verkerende) Sharon Van Etten. Haar verleidelijke, zaad vragende oogjes en poeslieve stemmetje deden mijn broek bijna ontploffen van pure goesting. Ik wilde dat geile sletje best wel total loss neuken, ware het niet dat ik plots achterom keek en mijn wachtende madam zag staan. Ik scheet bijna in mijn broek van de schrik.en droop dan maar als een braaf, mak hondje af en keerde met mijn madam huiswaarts. Wég hete sex en tot overmaat van ramp had mijn madam geen goesting die avond. Zoals steeds is Pornhub dan de redder in nood. Och ja, voor ik het vergeet: Sharon had op dat concert haar prachtige nieuwe plaat ‘Are We There’ mee; een plaat waarop de tranen uit de groeven druppelen terwijl Sharon haar frustraties over een verstikkende relatie uithuilt in 11 melodramatische emosongs.

Favoriete track 1: ‘You’re love is killing me’

Favoriete track 2: ‘Every time the sun comes up’

15. Natalie Merchant :: Natalie Merchant

Na het ambitieuze project ‘Leave Your Sleep’ uit 2010 en de meesterlijke vertolkingen van folktraditionals op ‘The House Carpenter’s Daughter’ schreef Natalie Merchant voor het eerst sinds ‘Motherland’ uit 2001 eindelijk nog eens nieuwe songs. Op haar nieuwe titelloze album keert Merchant terug naar haar folkpop roots, maar nooit eerder klonken haar melancholische songs zo sierlijk, sfeervol en elegant als nu. Zodoende maakte Natalie Merchant de plaat die ik eigenlijk van Joe Henry had verwacht. De aangename luisterplaat ‘Natalie Merchant’ werd dan ook één van de meest beluisterde cd’s @ Roen’s Ranch.

Favoriete track 1: ‘Lulu’

Favoriete track 2: ‘Giving up everything’

Favoriete track 3: ‘Texas’

14. The Delines :: Colfax

Leden van The Decemberists, The Damnations, The Minus 5 en Richmond Fontaine verenigden zich dit jaar in de supergroep The Delines. Meestal leidt een supergroep tot egotripperij (zie recent Black Country Communion en Monsters Of Folk), maar niet zo bij The Delines. De muzikanten spelen ten dienste van de songs én van zangeres Amy Boone. Met haar melancholische, bloedmooie stem bleek zij de ideale vertolkster van Willy Vlautin zijn filmische teksten, met de getoonzette roadmovie ‘Colfax’ tot gevolg. Ook dit werd één van de meest beluisterde cd’s dit jaar @ Roen’s Ranch.

Favoriete track 1: ‘The oil rigs at night’

Favoriete track 2: ‘Colfax Ave.’

Favoriete track 3: ‘82nd Street’

13. Lucinda Williams :: Down Where The Spirit Meets The Bone

Het was al van 2007 en het album ‘West’ geleden dat Lucinda Williams nog eens in mijn jaarlijst stond. Net als toen bekleedt Lucinda ook nu plaats 13. Ik had Lucinda inmiddels al afgeschreven vanwege de oersaaie, ongeïnspireerde platen die volgden na ‘West’. Maar op deze nieuwe, een dubbelaar nog wel, neemt Lucinda revanche en leverde ze een plaat af die over ‘West’ springt en zich naast haar meesterwerk ‘Car Wheels On A Gravel Road’ hijst. Men zegt wel eens dat de meeste artiesten slechts één meesterwerk in zich hebben en dat alleen de allergrootsten, zoals een Bob Dylan, Neil Young en Bruce Springsteen, tot meer in staan zijn. Ik denk dat we aan dat selecte clubje nu ook Lucinda Williams mogen toevoegen, want ‘Down Where The Spirit Meets The Bone’ is meer dan een meesterwerk; het is een Americana Monument.

Favoriete tracks: ‘Protection’, ‘Burning bridges’ en ‘Cold day in hell’, maar het staat blijkbaar niet in het regeerakkoord dat er iets op joetjoep mag van tante Lu.

12. Tom Petty & The Heartbreakers :: Hypnotic Eye

Nooit verwacht, toch gekregen: een goeie, ouderwetse Classic Rock-plaat! Van Tom Petty en zijn Heartbreakers nog wel! Het is op de kop af 20 jaar geleden dat Petty, weliswaar zonder zijn Heartbreakers, in mijn jaarlijst stond met het bescheiden solo meesterwerkje ‘Wildflowers’. ‘Hypnotic Eye’ is allesbehalve bescheiden. Breedgeschouderde, briesende gitaren, hondsbrutale drums, stomende bassen, hemelsbrede refreinen, aanstekelijke melodieën: Petty & The Heartbreakers haalden alles uit de kast en boksten hun beste plaat sinds klassieker ‘Damn The Torpedos’ in mekaar.

Favoriete track 1: ‘Red river’

Favoriete track 2: ‘Shadow people’

Favoriete track 3: ‘All you can carry’

11. Robert Plant & The Sensational Space Shifters :: Lullaby And… The Ceaseless Roar

Dé middenvinger van het jaar is deze ‘Lullaby And… The Ceaseless Roar’. Een middenvinger gericht tegen overbodige reissues, een lucratieve reünie, oude bandmakkers en zijn eigen roemruchte verleden in de grootste rockgroep die deze wereld ooit gekend heeft. Robert Plant keek niet meer achterom, zegde ook Buddy Miller, ex-geliefde Patty Griffin en daarmee in één moeite de Americana-wereld vaarwel en richtte zijn blik op de toekomst. Plant schudde zodoende een nieuw groots meesterwerk uit zijn wapperende, goudgrijze manen. In het in mystiek gehulde ‘Rainbow’ huilt Plant als vanouds naar de maan en eigenlijk verdient die wereldsong een plaats in alle tijdloze lijsten. Het wordt immers tijd dat de ‘Stairway to heaven’ die naar andere heilige huisjes als ‘Child in time’ en ‘Bohemian rhapsody’ leidt ook maar eens gesloopt wordt. De vraag is alleen of dat wel in het regeerakkoord staat...

Favoriete track: ‘Rainbow’