40. Sturgill Simpson :: Metamodern Sounds In Country Music

Vorig jaar miste ik Sturgill Simpson z’n fel bejubelde debuut ‘High Top Mountain’. Net als onder meer Hank III, Jamey Johnson en Whitey Morgan evoceert ook Sturgill Simpson de outlaw country-beweging van de jaren ‘70, en hij doet dat wat mij betreft het beste van allemaal. Niet moeilijk, want de geest van wijlen Waylon Jennings huist in het lichaam van Simpson. Kan niet anders. Luister maar eens naar die reusachtige stem, die meermaals vervaarlijk huilt als een coyote op de prairies rond Roen’s Ranch. Sturgill Simpson is een fenomeen én de Redder van de ouderwetse, pure Country.

Favoriete track: 'Turtles all the way down'

39. Jonah Tolchin :: Clover Lane

Net als Sturgill Simpson doet ook de 21-jarige Jonah Tolchin uit New Jersey oude tijden herleven. Het sterkste staaltje pre-war blues en folk kwam dit jaar niet van Justin Townes Earle (zijn nieuwe ‘Single Mothers’ viel me zwaar tegen), maar van deze Tolchin. “Debuut van het jaar!” riep ik dolenthousiast op facebook toen ik ‘Clover lane’ voor het eerst hoorde, ware het niet dat ‘Clover Lane’ bij nader inzien al de tweede proeve van bekwaamheid is van Tolchin. 21 pas en toch al kunnen rekenen op de bereidwillige medewerking van oude wolf Steve Berlin; dan ben je geen sukkel, maar een groot talent.

Favoriete track: 'Diamond mind'

38. The Sore Losers :: Roslyn

De meest opwindende rockplaat van het jaar kwam niet van de Foo Fighters en al evenmin van de nieuwste kutgroep uit Engeland, maar van een bende losers uit eigen land. Als volleerde ‘street fighting men’ bestormden The Sore Losers de Belgische podia en ‘De afrekening’ met hun vunzige, vettige, doch übercatchy garagerock. Hun passage op de Vredefeesten in Sint-Niklaas in september was één van de allerbeste concerten die ik dit jaar zag en dreunt vandaag nog altijd na in mijn hoofd. Met hun tomeloze energie én deze beresterke instant Belpop-klassieker onder de arm kwamen, zagen en overwonnen ze vermoedelijk wel meer festivals dit voorbije jaar. Mochten ze de nieuwste kutgroep uit Engeland zijn, waren The Arctic Monkeys al lang vergeten. Pech dus voor The Sore Losers dat ze Belgen zijn. Begin met dergelijke achterstand maar eens aan een internationale carrière.

Favoriete track: 'Tripper'

37. Geppetto & The Whales :: Heads Of Woe

Het is zowat het hele jaar een mysterie geweest voor mij: waar komt de plaattitel ‘Heads Of Woe’ vandaan? Ik heb de plaathoes en het label van de plaat wel tientallen keren minutieus bestudeerd, maar nergens wordt die titel vermeld. Er is een song die de titel ‘Heads’ draagt, maar nergens wordt de titel ‘Heads of woe’ expliciet vermeld. Ik kende de naam Geppetto & The Whales overigens alleen van horen zeggen in den Humo; ik had nog nooit één noot muziek van de groep gehoord. Dat komt ervan als je zoals ik al jaren niet meer naar de radio luistert en te lui bent om een youtube-clipje aan te klikken. Dat heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik zonder vooringenomenheid ‘Heads of woe’ kon beluisteren. Vanwaar toch altijd die verbazing als ik hoor hoe goéd jonge Belgische groepjes als The Sore Losers en Geppetto & The Whales zijn? Bij Amerikaanse en Engelse groepen en artiesten is dat altijd een vanzelfsprekendheid, maar van Belgische groepen ben ik dat nog steeds niet gewoon. Tja, typisch een Belgische attitude zeker, dat ik ‘ambitie’ en ‘Belgisch groepke’ verbazingwekkend vind. En ‘Heads of woe’ klinkt énorm ambitieus. Zelfs de hoes schreeuwt ‘ambitie’ met de vermelding van ‘Abbey Road studio’s’ en de naam van een Amerikaanse producer. Met ‘Heads of woe’ hebben Geppetto & Zijn Walvissen de lat bijzonder hoog gelegd voor hun internationale genre- en generatiegenoten. Jazeker, de hemelse samenzang en melodieën doen me meestal ook denken aan Fleet Foxes. Méér Fleet Foxes dan Mumford & Sons overigens, want de Walvissen musiceren net zo subtiel als de Vossen en slechts een enkele keer  (‘Animals’) zo drammerig als Mumford & Zonen. Meer Amerikaanse folk dan Britse folk dus, al herinnert het Britpopperige ‘1814’ dan weer aan ‘Parachutes’, dat droomdebuut van Coldplay. Maar net als The Sore Losers hebben Geppetto & The Whales dus ook de pech dat ze Belgen zijn.

Favoriete track: 'Jonathan'

36. Marissa Nadler :: July

Halverwege het jaar was dit nog mijn tweede favoriete plaat van het jaar. Wat is er ondertussen fout gelopen tussen mij en Marissa Nadler? Niets eigenlijk, ik vind Marissa nog altijd een lekker geil wijfje, alleen heb ik ‘July’ sindsdien domweg niet meer beluisterd. ‘July’ baadt nochtans in dezelfde donkere gothic folk-sferen als ‘Victorian America van Emily Jane White, mijn ‘plaat van het jaar’ van 2009 én een plaat waar ik na 100000 keer nog niet op uitgeluisterd ben. Het verschil tussen beide dames zit ‘m in de tekstuele aanpak. Emily Jane White is een naar oude, vervlogen tijden hunkerende ziel. Marissa Nadler is een melancholische, romantische ziel die, naarmate de plaat vordert, verdrinkt in haar hopeloze verlangens.

Favoriete track: 'Dead city Emily'

35. Ben Howard :: I Forget Where We Were

Soms lijkt het alsof ik in een grot leef. Ik kende de naam Ben Howard louter van naam; zijn muziek had ik nog nooit gehoord. Howard zijn succesvolle debuut is ‘n paar jaar geleden compleet aan me voorbij gegaan. In ieder geval vind ik ‘I Forget Where We Were’ een uitstekende plaat en sommige songs doen me denken aan het debuut van Flying Horseman. Net als onze Vliegende Paardenman creëert Howard middels een ruimtelijke productie en echoënde gitaren nachtelijke, desolate sferen. In hét absolute hoogtepunt ‘End of the affair’ belandt Howard zelfs even in U2-land, waar de straten geen namen hebben en The Edge op de gitaren van jetje lijkt te geven.

Favoriete track: 'End of the affair'

34. Timber Timbre :: Hot Dreams

Deze plaat bracht me dit jaar meermaals terug naar eind oktober, begin november 2001 toen ik met mijn madam naar Disneyland Parijs ben geweest. Dat reisje was destijds mijn cadeau voor haar voor ons tienjarige jubileum. Het pretpark baadde in Halloween-sferen en bleef daarom enkele dagen tot ver na middernacht open. Toen de doodsklokken middernacht sloegen op de avond van Halloween stonden we in het voor de gelegenheid prachtig gedecoreerde Phantom Manor. Mijn madam kon er eigenlijk niet om lachen, maar ik genoot met volle teugen toen de figuranten in het spookhuis interactie met de bezoekers opzochten. Sinds de eerste luisterbeurt wist ik meteen dat ik ‘Hot Dreams’ van Timber Timbre al ergens van kende en inmiddels ben ik er achter: de plaat was destijds namelijk ook de soundtrack in dat vervloekte huis. Zeker het geheimzinnige, behekste ‘Run From Me’ heb ik er toen gehoord. Dertien jaar later is het in ieder geval één van mijn favoriete songs van het jaar.

Favoriete track: 'Run from me'

33. Leonard Cohen :: Popular Problems

Dit jaar kwam het definitief goed tussen mij en Leonard Cohen. Ik heb de meeste van zijn platen al jarenlang in de kast staan, maar ze wisten mij nooit te grijpen. Dat was overigens allemaal de schuld van de sossen! Euh nee, van ‘Ten New Songs’ bedoel ik; de plaat waarmee ik destijds, in 2001, Cohen ontdekte. Dat was niet bepaald de beste introductie tot Cohen, want die plaat zeurde zichzelf in slaap middels het doodsaaie new age-geneuzel van Cohen en zijn muzikanten. Maar ergens tijdens onze troosteloze winter - die meer op veel te vroege lente leek -  begin dit jaar klikte het plots met Cohen zijn debuutplaat en vervolgens met de rest van zijn oeuvre. Maandenlang heb ik avond na avond Cohen beluisterd en dat bleek een openbaring. Toen vervolgens het nieuwe ‘Popular Problems’ verscheen, was ik meteen verkocht. Niet dat de plaat kan tippen aan zijn beste werk, maar het is een aangename luisterplaat waarop Cohen vitaler klinkt dan zijn leeftijd doet vermoeden.

Favoriete track: 'Born in chains'

32. Lana Del Rey :: Ultraviolence

Tijdens mijn talrijke nachtelijke avonturen op het alom bekende Pornhub willen mijn gedachten al eens afdwalen en krijg ik visioenen van onder meer Lana Del Rey. Dan zit de femme fatale van de hedendaagse popmuziek plots op mijn schoot en begint ze me te berijden waardoor we beiden in verre zwoenenstreken belanden en vervolgens samen ongekende hoogtepunten bereiken. Niet toevallig staat tijdens mijn Pornhub-sessies meestal ‘Ultraviolence’ op; een stijlvolle, sexy plaat die zo de soundtrack zou kunnen zijn bij één of andere Penthouse feature. ‘I fucked my way up to the top’ luidt de titel van hét hoogtepunt van de plaat. Ik zou het graag eens uit de mond van opperseut Taylor Swift horen komen, maar nog liever wens ik dat Lana het met haar heerlijke pijplippen door mijn gigantische micro zou zingen.

Favoriete track: 'I fucked my way up to the top'

31. Zaz :: Paris

Niet dat ik er al zo veel gezien heb in mijn leven, maar van alle wereldsteden die ik tot nu toe al bezocht heb, is Parijs mijn favoriete stad. In mijn top 5 van favoriete wereldsteden staat Parijs bovenaan, op ruime afstand gevolgd door achtereenvolgens Londen, Amsterdam, Keulen en Berlijn. Berlijn haat ik overigens, maar dat is een ander verhaal. Sinds 2011 verblijven ik en madam jaarlijks enkele dagen in Parijs voor de verjaardagsconcerten van Elliott Murphy en uiteraard verkennen we dan ook de stad. Vanaf het begin klikte het tussen mij en Parijs. Père Lachaise was de eerste trekpleister die ik er bezocht en ik vind het werkelijk een droom van een kerkhof! Het lijkt me een bijzonder fijne, gezellige plek om daar begraven te liggen. Père Lachaise is niet alleen hét perfecte rustoord voor de doden, maar biedt ook een oase van rust middenin de grootstad voor de nog levende bezoeker. Jazeker, Père Lachaise is mijn absolute favoriete plek van Parijs, maar ook in de vele andere plekken die de Franse Zaz bezingt op haar nieuwe plaat ‘Paris’ voel ik me inmiddels thuis. Zaz ontdekte ik overigens vorig jaar al dankzij facebookvriend Camiel Delclef die haar nummer ‘Je veux’ lang en hoog in zijn persoonlijke wekelijkse hitlijst plaatste. Toch kwam het er nooit van om haar plaat, met het desbetreffende nummer op, te kopen, maar toen de nieuwe single ‘Paris seras toujours Paris’ enkele maanden geleden Radio 1 veroverde, kon ik niet meer om Zaz heen. Toen even later haar nieuwe plaat ‘Paris’ verscheen, schafte ik me meteen haar hele oeuvre aan. Voorlopig ben ik nog niet verder geraakt dan de nieuwe plaat, maar op het nieuwe ‘Paris’ blijkt die aanstekelijke single ‘Paris seras toujours Paris’ geen toevalstreffer. De gouden tijden van het Franse chanson herleven op ‘Paris’ en zelfs ouwe snoeper Charles Aznavour mocht een duet met lekkere lolita Zaz opnemen. Volgende keer mag ze verdorie eens mijn gigantische micro gebruiken om een liedje in te zingen; het moeten niet altijd die ouwe vieze geilaards zijn die alle geluk van de wereld hebben.

Favoriete track: 'Paris seras toujours Paris'

11:39 Gepost door RoenHetZwoen in Jaarlijst 2014