9de BLUESROCK FESTIVAL OPPE RUIVER - ZALENCENTRUM DE SCHAKEL - REUVER 21 april 2019 - Berry Rombouts

Reports

About: 
9de BLUESROCK FESTIVAL OPPE RUIVER - ZALENCENTRUM DE SCHAKEL - REUVER 21 april 2019 - Berry Rombouts
Artist: 
9de Bluesrock Festival Oppe Ruiver
Date: 
21/04/2019
Venue: 
Zalencentrum De Schakel
Place: 
Reuver
Your Reporter on the Spot: 
Berry Rombouts

9de Blues rock  festival Oppe Ruiver -  Zalencentrum De Schakel – Reuver 21 april 2019 – Berry Rombouts

Op deze zonovergoten zondag rij ik naar Reuver om te genieten van een (kleinschalig) Blues festival met 6  Europese bands.  De bands zijn; Danny Giles uit de UK.  Jimi Barbiani met Enrico Gravellaro uit Italie. Pat Mc Manus band uit Ierland. BB & the Blues Shacks uit Duitsland. Laurence Jones  en Nine below Zero, beiden uit de UK.

In een nagenoeg volle zaal, mag  de voor mij onbekende Danny Giles Band het festival openen. Deze Engelse reus wordt bij gestaan door John Chase op de bas en Alan Taylor achter de drums.  Dit trio speelt bijna een uur stevige rock met blues invloeden. Vanwege het goede weer zijn er toch aardig wat mensen naar buiten gegaan. In de lange toegift ‘Hold On’ gaat Danny  eerst gemeen, en halverwege wat subtieler tekeer op zijn Fender. Met zijn wat rauwe stem zingt/schreeuwt hij de tekst. Degelijke set gehoord zonder echte uitschieters.

Na wat aanpassingen op het podium is het tijd voor de Italiaan Jimi Barbiani en zijn maat  Enrico Gravellaro. Van Jimi Barbiani wel, maar van Enrico Gravellaro had ik nog nooit gehoord, komt misschien wel doordat Italie geen land is waar de blues een historie heeft. Ik ken alleen de Italiaanse bluesgitarist Dany Franchi, maar die woont de laatste jaren in Amerika. De bezetting is naast Jimi, Pietro Taucer-keys en Alessandro Mansutti op drums. Geen bassist, maar een baspartij kan ook door een organist gespeeld worden. Jimi speelt voornamelijk traditionele texas blues en hij is vooral een geweldige (slide) gitarist. Opvallend was de gitaar battle ,in een instrumentale song, met zijn maat Enrico die op een gitaar met dubbele hals speelde, maar toch maar op een hals speelde. Ook het Prince nummer ‘Purple Rain’ komt voorbij, met een gelikte gitaar solo en stuwend organ spel van Pietro. Je kan aan Jimi’s Engelse zang uitspraak goed horen dat hij een Italiaan is. De ‘Boogie man’ blijft een lekker blues nummer, ook in deze uitvoering van Jimi’s band. De gitaartalk tussen Jimi en Enrico was een hoogte punt in deze set.

Omdat er nu wat veel moet gebeuren op het podium, is er buiten ook een podium geplaatst om het programma vlot te laten verlopen. Inmiddels staat er veel publiek buiten. Op het podium staat de Ierse Pat Mc Manus band.  Pat speelt gitaar, viool en zingt. Paul Faloon, drumt en Marty McDermott speelt bas en zingt. Tijdens de Rory Gallagher song ‘What’s going on’ hoor je meteen dat hier een goede ervaren band speelt. En belangrijk, ze spelen met plezier en emotie. Vooral Pat straalt dat uit en hij is een echte frontman, praat, gebaart en lacht veel. In ‘Red House’ imponeert Pat met snel en  spannend snaren spel op zijn PRS gitaar. Maar Pat kan meer, hij  speelt ook nog eens viool en goed. Hij speelt in 2 songs, (waarvan ik de naam niet meekreeg) viool, een song is rock blues en 1  folksong. Dan zegt hij; de fiddle was n beetje uit de toon, maar dat heeft niemand gemerkt, of wel? Hij sluit deze set af met een Freddie King instrumentaaltje,’Hide Away. De ritme sectie is ook top. Later op de middag spelen ze buiten nog een set. Een geweldige set beleefd.

Ondertussen staat binnen de Duitse band BB & the blue Shacks op het podium, en is er weer veel publiek binnen. De band bezetting is als volgt; Andres Arlt, gitaar en zang.- Michael Arlt, zang en bluesharp.- Fabian Fritz, keys.- Henning Hauerken, bas.- Andre Voorman, drums. Deze band speelt voornamelijk Texas en Chicago blues, vanmiddag worden er het meest up tempo songs gespeeld. In het begin komt er zelfs een rock a billy song voorbij. In hun brede repertoire horen we nog een BB King  slow blues en een Freddie King song. Tijdens de BB King song zingt Michael niet helemaal zuiver, maar zijn harpspel is top.  Henning speelt afwisselend basgitaar en contra bas. En Andres speelt ingetogen, en voornamelijk cleane solo’s op zijn Gibson. Op het eind nodigt Michael het publiek uit om een dansje  te wagen, tijdens de lange catchy song, ‘Too much Mystery.’ En inderdaad zijn er aardig wat mensen die dansen. Deze heren leveren ‘ein grundlichen’ set af.

Buiten ga ik de inwendige mens wat versterken, en nog even kijken bij de Pat Mc Manus band die aan de 2e set bezig is. Ze spelen weer van alles, blues, rock, folk met veel passie. Pat en zijn mannen krijgen veel applaus en na afloop wordt er goed zaken gedaan bij de merchandise stand van Pat.

De Laurence Jones band maakt binnen hun opwachting. Laurence toert al een paar jaar met dezelfde muzikanten.  We hebben Phil Wilson achter de drums. Bennett Holland beroert de toetsen van piano en Hammond orgel, en hij doet backing vocals. Greg Smith laat zijn vingers over de dikke bassnaren glijden, en Laurence Jones zingt en speelt gitaar.  De dames Tyzereena en Conny nemen de backing vocals voor hun rekening. De zaal is volgestroomd. Laurence en zijn band hadden vanmiddag ook nog een gig op het Paaspop festival in Schijndel. En nog 4 andere gigs in Nederland achter de rug op opeen volgende avonden. Niettemin stonden de heren monter op het podium. De band opent met een paar  rockende songs, oa; ‘What its’ gonna Be’ en ‘Never good Enough’ en ‘Gone Away’.  Je hoort de mooie koortjes van de dames en Bennett. Vet gedreven basspel van Greg en strak drumwerk van Phil, en natuurlijk de scherpe gitaarsolo’ van Laurence op zijn nieuwe Gibson. Wat later in de set mag  Bennett de show stelen met een Joe Cocker cover, ‘Feelin’Allright’. Het publiek geniet van virtuoos  piano en Hammond spel, en van de soulvolle vocals van Bennett, en de dames. Op het eind speelt Laurence zonder band een cover van zijn held Eric Clapton, ‘Driftin’. Het publiek wordt verwend met gevarieerd, weergaloos gitaarspel van Laurence. Hij zingt deze song zonder micro, maar helaas, na een paar zinnen loopt Laurence weer terug naar de micro. Hij komt met zijn zang niet boven het pratende deel van het publiek uit. Jammer!  Als toegift sluit de band  af met het swingende ‘Live it Up’. Laurence nodigt het publiek uit om het refrein mee te zingen en dat gebeurt met veel enthousiasme. Een lang applaus valt de band ten deel. Dit was een dampende set.

De Engelse band Nine below Zero sluit deze avond af en mag proberen de set van Laurence Jones te evenaren of te overtreffen. Nine below Zero bestaat al lang, 40 jaar! De band is opgericht door Dennis Greaves , vocals en gitaar. En Mark Feltham, vocals en bluesharp.   De andere bandleden zijn, Mickey Burkey, drums- Ben Willis bass.- Andrew Noble, keys. Maar Mickey en Andrew zijn vanmiddag niet van de partij, en worden vervangen door 2  jonge musici.

De band trapt af met ‘Ridin’ on the L and N, een bluesrock song. De Bintangs uit ons eigen land hebben er vroeger ook n hit mee gehad.  Met ‘Can’t do my Homework’ speelt de band een stevig eigen nummer. In  het aanstekelijke ‘You don’t love me Anymore’  vervult Mark de hoofdrol met scheurend harpspel. De band speelt nogal wat bekende covers oa. Stompin blues, Sugar Pie Honey. De band speelt over het algemeen strak ,stevig en hard. Er komt ook nog n slow blues voorbij en met de Canned Heat song ‘On the road Again’ zelfs n boogiesong. Dennis Greaves is goed bij stem en Mark pakt weer uit met uitstekend harpspel. Dit zijn erg geroutineerde goede muzikanten. Dennis zet zichzelf in de spotlight met een uitstekende gitaarsolo in ‘Stompin’ Ground. De jonge organist mag zich onderscheiden met een vloeiende solo in het uitgesponnen ‘Everyday I have the Blues’. Mark en Dennis doen om beurten de leadzang in deze song. De ritme sectie houdt de band gedurende de hele set in het strakke spoor. Of de band de Laurence Jones set overtreft durf ik niet te stellen, maar ze hebben wel een energieke set gespeeld met veel passie en vakmanschap. Het publiek beloonde de band met veel applaus.

De organisatie kan met deze 9e editie van het festival terugzien op een geslaagde middag. Een goede line up, goede organisatie/planning, en goed weer zorgen voor een enthousiast publiek. En daar doe je het voor als organisatie. Op naar de jubileum editie.

 

Verslag en foto’s : Berry Rombouts