7de BLUESROCK FESTIVAL - ZALENCENTRUM DE SCHAKEL REUVER 16 APRIL 2017 - WALTER VANHEUCKELOM

Reports

About: 
7de BLUESROCK FESTIVAL - ZALENCENTRUM DE SCHAKEL REUVER 16 APRIL 2017 - WALTER VANHEUCKELOM
Artist: 
Bluesrock Festival
Date: 
16/04/2017
Venue: 
Zalencentrum De Schakel
Place: 
Reuver
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
7de BLUESROCK FESTIVAL – ZALENCENTRUM DE SCHAKEL - REUVER 16 APRIL 2017 - WALTER VANHEUCKELOM
 
 
 
 
Het zevende Bluesrock Festival in Reuver kon op grote belangstelling rekenen, want de organisatie had met Joost De Lange, Ben Poole, Henrik Freischlader en King King voor een heel mooie affiche gezorgd. Op het laatste moment gebeurde er iets wat we geen enkele organisator toewensen, namelijk dat de headliner wegens gezondheidsredenen verstek moet laten gaan. Alan Nimmo, de frontman van King King werd serieus ziek en moest het optreden in Reuver spijtig genoeg afzeggen. Gezondheid is het belangrijkste en gaat altijd voor. Wij wensen Alan een spoedig herstel toe. Op het kantoor van de organisatie zal het zaterdag wel een heksenketel geweest zijn om een waardige vervanger voor King King te vinden. Uiteindelijk vond men die in eigen land met AJ Plug, niet de eerste de beste, want AJ Plug werd onlangs door de Dutch Blues Foundation nog uitgeroepen tot beste Nederlandse blueszangeres 2016. Je kunt natuurlijk geen appelen met peren  vergelijken, want beide bands spelen een ander soort muziek. Maar toch een pluim voor de organisatie die op zo'n korte tijd toch een sterke vervanger vond en ook een pluim voor AJ Plug en haar jongens, omdat zij wilden inspringen. Tussen de optreden op het hoofdpodium kregen op het zijpodium de Britse band Tony Dowlers Hellhounds elke keer een twintig minuten de tijd om hun stevige rocknummers aan het publiek te presenteren. Het trio speelde een mix van eigen songs en bekende covers. Deze covers werden door het publiek steevast goed onthaald en meegezongen. Veel heb ik spijtig genoeg niet kunnen zien of horen van dit trio. De innerlijke mens moet ook versterkt worden.
 
 
 
 
 
 
Het festival begon iets na drie uur in de namiddag met Joost De Lange Blues/Rock Experience. Verleden jaar stond het trio nog op het zijpodium, maar ze hadden zoveel succes dat de organisatie bijna niet anders kon dan Joost, Ramses en Mitchell een plaats geven op het hoofdpodium editie 2017. Het kwam de band ook goed uit want hun nieuwe album 'Live In Antwerp' verscheen in de week voor het festival en dus was het Bluesrock Festival in Reuver de ideale plaats om het live album te promoten. De setlist van Joost bestond voornamelijk uit songs die ook op het album te vinden zijn. Het werd een mix van eigen nummers en goed gekende Hendrix en Rory Gallagher covers. Wie van het stevigere bluesrock werk houdt komt met dit trio steeds aan zijn/haar trekken. Een stomende ritme sectie en spetterend snarenwerk op de Fender Stratocaster waren de ingrediënten van een waanzinnige versie van 'Dust My Broom'. Het gaspedaal bleef stevig ingedrukt voor het eigen geschreven 'Wandering' en een mooie versie van Gallagher's 'Moonlight'. Het eigen geschreven 'The Rambler', met duidelijke Deep Purple en ZZ Top invloeden, was één van de hoogtepunten van het concert. Het vette slide werk vonden we terug in 'In Your Town'. Na dit stomende begin kwam er met de mooie ballade 'The River' een eerste rustpunt, waarin Joost uithaalde met een vlijmscherpe meeslepende solo. Er waren nog maar een paar noten gespeeld van 'Voodoo Chile' en er klonk al een daverend applaus in de zaal. Deze heel herkenbare Hendrix klassieker is heel herkenbaar en staat nog steeds garant voor succes. De Ierse bluesrock legende Rory Gallagher is één van de grote idolen van Joost De Lange, dus mocht er met 'Bad Penny' een tweede cover van Rory in de show. Mitchell Goor kreeg zijn moment in de schijnwerper met een knappe en gevarieerde bas solo. Hij kreeg een  daverend welverdiend applaus. Joost De Lange Blues/rock Experience sloten hun concert toepasselijk af met 'Party', een stevige uptempo rocker waarin het de beurt was aan Ramses Donvil om zich in de kijker te spelen. De jongeman wist dadelijk de harten van de muziekliefhebbers te bekoren. Na de solo werden alle registers terug open getrokken en zo sloot de band hun concert af zoals ze begonnen waren. Prima opener.
 
 
 
 
 
 
Ben Poole, één van de grootste Britse talenten stond inmiddels klaar op het hoofdpodium. Hij begon met 'Let's Go Upstairs', de funky titelsong van zijn voorlaatste album. Toetsenist Joe Mac droeg het nummer, en mocht als eerste alle registers open gooien met een pittige solo, even later nam Ben grandioos over op zijn Fender Stratocaster. Ook in de tragere shuffle 'Win Over You' eiste de jongeman achter de toetsen een hoofdrol op en net als in de opener nam Poole erg knap over van Joe. Ben vertelde hoe hij op dertien jarige leeftijd kennis maakte met de blues. Hij had van zijn vader het verzamel album 'Backtrackin' van Eric Clapton gekregen. Daar stond muziek op van Clapton solo, maar ook werk van toen Eric nog lid was van Cream en Derek &The Dominos. Het nummer dat het meeste indruk maakte op de jonge Brit was 'Have You Ever loved A Woman'. Ben begon met een lange solo op de Gibson aan deze Freddie King klassieker. Het was een betoverend begin met alleen Ben's stem en het gepingel op de gitaar. Joe Mac was heel nadrukkelijk aanwezig met zijn warme orgel klanken. De tijd vloog voorbij met dit geweldige nummer en voor we het beseften waren we een kwartier verder en elke seconde van het nummer had het publiek genoten. Een daverend applaus was dan ook het logische gevolg. Nog zo'n pareltje was de langdurige versie van 'Someday You'll Have Your Own', met een mooie bassolo Beau Barnard en zinderend en verschroeiend snarenwerk van Ben. Ook in de rocker 'Lying To me' strooide Joe gul met opwindende riffjes op het orgel. Ben maakte gretig gebruik van de Wah Wah pedaal om met een verschroeiende solo uit te halen. We kregen daarna nog een paar songs uit het uitstekende recentste album ' Time Has Come'. Ben vertelde dat 'Longing For A Woman' één van zijn favoriete nummers op het album was. Deze meeslepende song werd rustig opgebouwd en barstte helemaal open tijdens een explosief einde. Tijdens 'Stay At Mine', een mix van blues, rock, funk en soul, kreeg het publiek een erg pittig duel tussen toetsenist Joe Mac en gitarist Ben Poole voorgeschoteld. Voor deze instrumentale meesterwerkjes kom je naar een concert. 'Time Might Never Come' droeg Ben op aan Gary Moore en aan zijn vriend Alan Nimmo. Het was één van de hoogtepunten uit dit meer dan uitstekende concert. Gary Moore is één van de grote idolen van Ben en hij had het geluk om samen met Gary te mogen spelen. Hij schreef deze song voor de Ierse gitaar legende. In dit tragere nummer kwam het sterkste punt van Ben, namelijk zijn enorm sterk en gevoelvol gitaar werk weer ten volle tot uiting.  De zang en de lange akkoorden van het Hammond zijn gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurde overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo, tot plots Ben vernietigend uithaalde op de Les Paul en minuten lang het beste van zichzelf bleef geven met erg intens vingerwerk op de hals van zijn Gibson. Het gevoel van angst en eenzaamheid werd zo perfect weergegeven door de gitaar dat je er kippenvel van kreeg. De gitaar jankte, huilde, schreeuwde, ze raakte je in elke vezel van je lichaam. Sam Wade, Joe Mac en Beau Barnard leverden groots werk in functie van hun frontman. Wat was dit wonderlijk mooi. We moeten er zeker één zin uit onthouden en dat is de volgende: Het moet vanavond gebeuren, want morgen is het misschien te laat. Afsluiten deed Ben Poole met 'Hanging In The Balance'. Naar mijn gevoel verwoordde het nummer perfect hoe de muzikant zich momenteel voelt. De jonge muzikant weet goed wat hij wil en zijn leven is in balans. Net als in een paar vorige songs begon deze 'Hanging In The Balance' erg rustig, om na een paar minuten helemaal te exploderen. Voor de laatste keer konden we genieten van het indrukwekkend gitaarspel van deze jonge Engelsman.
 
 
 
 
 
 
Als derde band kwam de Nederlandse formatie AJ Plug aan de beurt. Onlangs werd de blonde zangeres door The Dutch Blues Foundation nog uitgeroepen als beste Nederlandse blueszangeres van 2016. Ze begonnen met het stevige en rauwe 'More To Lose', uit hun debuutalbum 'Let Go Or Be Dragged', waarin de ritme sectie al dadelijk liet horen dat ze uit het goede hout gesneden zijn. Guy Smeets liet zijn Fender Stratocaster schreeuwen dat het een lust was. Uit het recentste album 'Chew Chew Chew', dat overal goed ontvangen werd volgde 'Going Under', een strakke bluesrocker, die dankzij de ritme sectie met Klaas Kuijt op bas en JJ Goossens op drums een knappe dreigende groove had. Met het liefdeslied 'Crazy For You' bouwde AJ Plug een mooi rustig moment in haar set. 'Walk Upon Water' was voor mij één van de beste songs van dit concert. AJ imponeerde weer met haar volle, mooie stem en Frankie V kleurde het nummer met een verschroeiende solo op het keyboards. Met de jonge Nederlander Guy Smeets heeft de band een uitstekende gitarist in haar rangen en hij kreeg van de band ook de ruimte om zijn klasse te etaleren, ook tijdens deze 'Walk Upon The Water' maakte hij daar dankbaar gebruik van. De beklijvend mooie slowblues 'Trouble' werd door AJ intens en met veel emotie gezongen. Wanneer de zangeres stopte met zingen werd de emotie overgenomen door het vlijmscherpe gitaarwerk van Guy. Daarna werd het gaspedaal terug ingeduwd voor de rauwe Southern rocker 'It Ain't Over'. In deze stomende rocker werd gretig gebruik gemaakt van de Wah Wah pedaal. 'I See The Light' is één van de beste songs op 'Chew Chew Chew' en ook live kan het nummer me bekoren. De band bleef op dat elan verder gaan met een lange versie van 'Waiting For Love'. Daarna dacht er een dronken man zijn moment gekomen om de show te stelen, maar die werd vrij snel van het podium gezet. Wanneer AJ , 'Baby, I'm Alright' zong, merkte je ook aan alles dat deze meid goed in haar vel zit. De rock liefhebbers kwamen aan hun trekken met de klasse rocker 'Better Off Whithout You'. Het ijzersterk catchy refrein van de ballade 'Big Sweet Love' gaf deze song, die gedragen werd door de keys van Frankie V, vleugels. Guy Smeets haalde nog eens zinderend uit met vlijmscherpe riffs op zijn Strat, terwijl zijn frontvrouw sensueel rond hem bewoog. Afsluiten deed de Nederlandse band met het sterke 'Down On My Knees'.
 
 
 
 
 
 
Henrik Freischlader was een plaatsje opgeschoven en was nu de headliner op het zevende Bluesrock Festival in Reuver. Van Henrik verscheen begin deze maand een nieuw album 'Blues For Gary'. Met originele bandleden van Gary Moore, zoals bassist Pete Rees en toetsenist Vic Martin naast hem op het podium verwachtte iedereen dat de Duitser veel werk uit dat nieuwe album zou spelen. Dat was dan zonder de gedachten van Henrik gerekend, want er zou geen enkel nummer uit 'Blues For Gary' gespeeld worden. Het zou een mix worden van oudere eigen nummers en veel covers. Het begon met 'The Blues' de titeltrack van zijn album uit 2006. Op zijn rode Gibson liet hij ons genieten van zijn fijn en grandioos snarenwerk. De Duitser kent zijn helden en de blues shuffle 'You Upset Me' was een heel mooie ode aan BB King. Vic Mees was weergaloos op de toetsen en Henrik nam het even later met snel vingerwerk over. Origineel is 'Don't You Lie To Me' al bijna tachtig jaar oud en ontelbare keren gecoverd, onder andere door Stevie Ray Vaughan en Albert King. Toch slaagde Henrik en zijn band er in om een eigen touch aan het nummer geven. Henrik vroeg om het refrein mee te zingen en daar ging het publiek in Reuver gretig op in. De slowblues 'Stormy Monday' was om van te smullen. Moritz Meinschäfer op drums en Pete Rees op bas zorgden voor de strakke ritmische begeleiding en toetsenist Vic Martin droeg het nummer met zijn warme Hammond klanken. Henrik zong het nummer met erg veel gevoel, maar hij stal toch de show met hetgeen hij op zijn six string liet horen en dat was in één woord fenomenaal. Nog zo'n pareltje van een ballade was 'I Loved Another Woman' van Peter Green. De liefhebbers van het fijne gitaarwerk kwamen echt wel aan hun trekken in Reuver en dat hadden ze te danken aan de uitstekende nummer keuze en de klasse van Henrik Freischlader. De Realtone versterkers en de Vox luidsprekers waren een ideale combinatie om het geluid van deze gitaarvirtuoos zo goed mogelijk over te brengen. Er kwam terug tempo in het concert met de swingende shuffle 'Since I Met You Baby'. Er werd opnieuw gas terug genomen voor de Donny Hathaway cover ' I Love You More Than You'll Ever Know'. Het redelijk rumoerige publiek in het zalencentrum werd zelfs stil van zoveel moois. Het werd een superlange versie, waarin elke akkoord en elke noot waardevol en belangrijk waren. Het was het kippenvel moment van dit zevende Bluesrock Festival. Het publiek had bij het omwisselen van de sets ook wel gezien dat de versterkers van Ben Poole en Guy Smeets bleven staan op het podium. Het moment was gekomen dat beide heren hun Duitse collega kwamen versterken. Wat daarna volgde was zo mooi, dat woorden te klein zijn om het weer te geven. De goede band met drie uitstekende gitaristen maakten er een groots feestje van op het podium. Iedereen kreeg ruimschoots de ruimte en de kans om zich in de kijker te spelen gedurende deze vijfenveertig minuten durende party. Het eerste nummer dat de drie heren brachten was de swingende shuffle 'Did We Go Wrong'. De drie gitaristen namen het knap van elkaar over en zowel Henrik, als Ben, als Guy lieten zich niet kennen. Met de stomende blues versie van 'Oh Pretty Woman' zette de band in Reuver het feestje verder en wij konden alleen maar blij zijn met die hemelse gitaarklanken. Afsluiten deed Henrik met de slowblues 'The Sky Is Crying' van Elmore James en het enige wat ik kan doen is in herhaling vallen, maar het gaat niet anders. Als gitaarliefhebber kon je niets anders dan geboeid blijven kijken luisteren naar de drie uitstekende gitaristen op het podium. Een bisnummer kwam er niet, maar dat hoefde voor mij ook niet. Het was mooi geweest en beter kon niet meer.
 
 
 
Foto's en verslag : Walter Vanheuckelom