25 JAAR DE MENS - HET DEPOT - LEUVEN 24 NOVEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Vijfentwintig jaar en al tien albums op hun palmares, dat moest gevierd worden en De Mens deed dat met twee uitverkochte concerten in Het Depot in Leuven. De kaartjes voor deze jubileum concerten van Frank Vander Linden, Michel De Coster, Dirk Jans en David Poltroc waren in een mum van tijd uitverkocht. Gelukkig konden wij van concert monkey bij dit groots feestje van de koningen van de Nederlandse rock aanwezig zijn. De eerste geluiden kwamen van de toetsen van David Poltroc, die solo begon aan de intro van 'Dit Zou Het Kunnen Zijn', uit het nieuwe album '24 Uur', dat twee maanden geleden verscheen. Even later betraden ook de drie andere leden van De Mens het podium en vanaf het moment dat de andere instrumenten het orgel van David vervoegden, kwam ook meteen een massaal ritmisch handgeklap de band begeleiden. Het was niet meer 'Dit Zou Het Kunnen Zijn', neen DIT was het feestje van De Mens en het was vanaf het eerste moment duidelijk dat zowel de band, als het publiek van plan waren om er een onvergetelijke avond van te maken. De sfeer zat er meteen in en het ritmisch handgeklap bleef verder duren tijdens de geweldige rocker 'Dit Is Mijn Huis'. Al vijfentwintig jaar oud, want hij komt uit het debuutalbum 'De Mens' uit 1992, maar het nummer heeft nog niets van zijn energie verloren en is nog steeds razend populair bij het publiek. 'Dit is Mijn Huis' zorgde ook voor het eerste massale meezing moment in Het Depot. Het kwartet op het podium heeft al heel wat levenservaring en die deelde ze met het publiek in 'Sex Verandert Alles'. Daarna ging De Mens terug naar het nieuwe album, met hun ijzersterke single 'Vier akkoorden' dat voor vuurwerk zorgde in Leuven.

 

 

 

 

 

 

Dan volgden een paar nummers die zelden op de setlist van dit populaire viertal staan, zoals de uptempo rocker 'Denk Aan Mij', maar de echte fans, en er waren er veel in Het Depot wisten dit vijfentwintig jaar oude nummer toch mee te zingen. Ook 'Einde Van De Eeuw' en 'Kim Is Dood' zorgden voor de nodige ambiance bij het publiek. Frank Vander Linden is een frontman die het publiek steeds betrekt bij het concert en hij hoeft in zijn spontane en speelse bindteksten nooit naar woorden te zoeken. Het grote podium van Het Depot leek voor de weer heel energieke Michel De Coster nog te klein, want ik denk dat deze schitterende bassist weer verschillende malen elke centimeter van het podium verkend heeft. De geweldig mooie melodie, het catchy refrein en de heerlijke tekst vol heimwee van 'Oh, Wat Ben Je Mooi (Als Je Weer Wegloopt)' liet niemand in Het Depot onberoerd. Frank, Michel, Dirk en David kwamen van het podium en gingen door het publiek naar een klein podium, dat tussen het zittend en staand publiek was geplaatst en speelden daar een akoestisch getint setje van een vijftal nummers. 'Jeroen Brouwers Schrijft Een Boek', één van hun eerste hits, was het eerste lied in deze akoestische setting en de band werd nogmaals beloond met een daverend applaus. Frank wist te vertellen dat zijn moeder niet blij was met het volgende nummer 'Soms Denk Ik Dat Ik Een Weeskind Ben' uit 1996. Hoelang zou dat al geleden zijn dat dit nummer op de setlist stond? David Poltrock was constant en uitstekend aanwezig met wervelend toetsenwerk. Het werd intiemer met een paar liefdesliedjes zoals het trieste pareltje 'Lukt Het Met Hem', waarin Frank met weemoed in zijn stem terug blikte op een vroegere relatie en met het erg gevoelige 'Angst', dat Frank samen met schrijver Herman Brusselmans schreef. Voor De Mens hun kleine podium verliet werd het gaspedaal volledig ingeduwd voor een verschroeiende versie van 'In Gent'.

 

 

 

Voor meer foto’s van De Mens in Het Depot te Leuven kan je terecht op mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157689617483674

 

 

 

Terug op het grote podium werd met 'Lachen En Mooi Zijn, nummer vijftien op het publiek afgevuurd en dat deze typische De Mens song nog steeds populair is bij het publiek was duidelijk te horen in Het Depot. Dirk Jans verzorgde met zijn basdrum de intro van 'Alsof We Belangrijk Zijn', een nummer waarin Sarah Bettens te horen was op het album 'Nooit Genoeg'. Sarah werd in Leuven niet gemist en dat was helemaal de verdienste van Frank, Michel, Dirk en David, al speelde David wel een foutje en hij werd al grappend door Frank op het matje werd geroepen. Het gaspedaal werd nogmaals volledig ingeduwd voor de stomende rockers 'Patty Blues' en 'Bijna'. Na gehoord te hebben of de mannen of de vrouwen het beste meezongen ging de band verder met hun opwindende en verschroeiende groove. De vier muzikanten staken nog een tandje bij voor 'Een Kamer In Amsterdam' en overal in Het Depot zag je bewegende lichamen. De ritme sectie met drummer Dirk Jans en de schitterende bassist Michel De Coster zorgden voor de verschroeiende groove tijdens deze stomende rockers. De instrumenten zwegen en even later gaven Dirk op basdrum en Michel op bas het ritme aan en de aanwezigen volgden spontaan dat ritme met massaal ritmisch handgeklap. Het publiek was in extase en Frank was van plan om dat zo te houden, dus ging 'Een Kamer In Amsterdam' meteen verder in 'Zonder Verlangen'. De temperatuur in Het Depot was inmiddels al een paar graden gestegen.Frank begon solo met de gitaar aan het wondermooie 'Irene', maar het enthousiaste publiek in Het Depot liet de zanger niet aan zijn lot over, integendeel hij werd massaal vocaal ondersteund door de geweldige massa. Michel voor en Dirk en David achter het drumstel zaten stralend te genieten van dat beklijvende moment. Spijtig genoeg was dit ook het einde van dit geweldige concert.

 

 

 

 

 

 

Het publiek bleef roepen om meer en Michel De Coster verscheen terug op het podium en hij vroeg aan de aanwezigen om Frank zijn naam luidop te scanderen. Op het moment dat Frank op het podium verscheen was David Poltrock op de toetsen al begonnen aan de intro van de ballade 'Sheryl Crow' I Need You So', een nummer dat Frank jaren geleden s'morgens op de Gentse Feesten schreef. We zaten aan lied nummer drieëntwintig en nog eenmaal zouden de jongens van De Mens het gaspedaal volledig induwen in Leuven, dat betekende nog een spetterende rockende finale met drie songs. Eerst was er de stomende rocker 'Nooit Genoeg', met een priemende bassolo van Michel De Coster. Die werd gevolgd door het erg aanstekelige 'Maandag', waarin David Poltrock zich in de schijnwerper speelde met wervelend toetsenwerk. De ritme sectie met Dirk en Michel bleven het ritme aangeven en heel Het Depot brulde Het woord 'Maandag' mee. Het nummer kende een paar stops maar werd steeds weer op gang getrokken. Een paar keer door de band, maar ook door het enthousiaste publiek dat door het dolle heen was en maar bleef meezingen. Frank slaagde er zelfs in om iedereen in Het depot op hun hurken te krijgen om dan na een tijdje weer op te staan en verder te dansen. Echt afsluiten deed de energieke band met 'Altijd Onderweg'. De Mens mag terugblikken op een erg knap concert, maar dat zijn we van deze band al gewend. Het hohoho klonk nog minutenlang massaal uit het publiek nadat de band gestopt was. Hopelijk is deze heerlijke band nog lang onderweg en mogen we ze nog dikwijls tegenkomen in een club, concertzaal of festival. Top concert.

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom