Duvel Blues Festival
Ruisbroek (B)
Zaterdag 27 Mei 2017                                                           Tekst & Fotoalbum: Philip Verhaege

Het inmiddels gerenommeerde Duvel Blues Festival staat al zestien edities lang met stip genoteerd in onze concertkalender. Nu het More Blues Festival in Zottegem verhuisd is naar het eerste weekend van juni is Duvel Blues het allereerste grote evenement die we deze zomer aandoen. Het kwik van onze thermometer steeg tot ruim boven de dertig graden. Het werd dus een tropische editie die de hoofdsponsor met plezier aanschouwde. Duvel Blues verhuisde alweer van locatie. Back the roots, zeg maar….teug naar Ruisbroek, waar het eigenlijk allemaal begon voor Gust Meeus en zijn team trouwe medewerkers. In 1996 organiseerde Gust in het vreedzame dorpje Ruisbroek een fuif voor zijn veertigste verjaardag. Aan de toog worden nogal snel plannen gesmeed. Zo toen ook in het jeugdhuis Kabal. Na enkele jaren in en rond het jeugdhuis te vertoeven barste het festival werkelijk uit zijn voegen. Een verhuisde naar het lyrische Hof Van Colhem in Puurs was dan ook een necessiteit. Daar sloeg het zijn tenten op tot vorig jaar. Toen werd er intrek genomen in JOC Wijland in Puurs. Nu verhuist het blues circus dus naar de plek waar het allemaal begon, het JH Kabal in Ruisbroek.

Onze nationale trots Marinno Noppe mocht op het hoofdpodium de nieuwe locatie inspelen. De meest authentieke Chicago bluesman van de Lage Landen schreef geschiedenis met zijn  Maxwell Street bluesband. Als ‘special guest’ had Marinno niemand minder dan gitarist Arne Demets meegebracht. Met zijn subtiele gitaarsolo’s en inventieve ritmes drijft hij de baslijnen van Carlo van Belleghem aan. Op drums vervulde Bernd Coene zijn begeleidersrol haast integer maar uiterst functioneel. Zanger-(slide)gitarist Marino zelf is na al die jaren nog steeds ongenaakbaar. We kregen zoals steeds een hoeveelheid Chicago blues en Elmore James geënthousiasmeerde gitaarriffs. Met nummers als ‘Kokomo’ en het bluestrage ‘I’m A Lover’ steeg de temperatuur zelfs nog enkele graden in de tent. En dan moest de onvermijdelijke boogie ‘The Nope Boogie’ nog de revue passeren. Marrinno Nope weet waar het muzikaal op staat, en was dan ook de perfecte opener!

Davina & The Vagabonds mogen hun ding doen in de idyllische opgesmukte zaal. Vijf jaar geleden maakte deze dame reeds furore op Duvel Blues met een meer dan gesmaakte set. Davina Sowers en haar vagebonden komen uit de Twin Cities, Minnesota. Samen met Zack Lozier (trompet) , Steve Rogness (trombone), drummer Connor McRae en bassist Matt Blake betovert ze ons alweer met heel wat opwindende New Orleans tunes, blues, vooroorlogse jazzy en knappe R&B. Davina weet als geen ander hoe haar publiek te bespelen. Met grimmige bindteksten  betoverde ze ons met de boogiewoogie opener ‘Drink Muddy Water’ en het jazzy en sexy gestructureerde ‘Sugar In My Bowl’ van Nina Simone. Ze is blij om terug te zijn, vertelt ze tussendoor en laat de vocale honneurs even voor Connor McRae in de vooroorlogse ritmiek van ‘Shake That Thing’. Maar Davina liet zich niet onbetuigd in het meeslepende ‘Sunshine’ en het heerlijke ‘I’d Rather Go Blind’.

Op naar de tent dan voor de Amerikaanse Southern blues rocker Marc Ford. Een naam die al langer in ons geheugen geprint zit. Hij is een voormalig leadgitarist van The Black Crowes. Ford begon zijn carrière in de late jaren ’80 rond Los Angeles bij de power blues rock formatie Burning Three. Deze band was helaas geen lang leven beschoren. Tot medio 1991 hij Jeff Cese vervangt bij The Black Crowes. Amper een jaar later was deze band succesvol met de release ‘The Southern Harmony and Musical Companion’. Het album bereikte de nummer één positie in de Amerikaanse Billboard Charts en behaalde een dubbel platina certificaat. Ford is ook te horen op de albums ‘Amorica’ uit 1994 en ‘Three Snakes and One Charm’ van dik twee jaar later.

Een jaar later waagde Ford zich noodgedwongen op het solo pad. Nu is hij ‘on the road’ met zijn Neptune Blues Club project. En ook Marc had heel wat mooi volk rond zich verzameld op het podium. Mike Malone stond in de spotlight met zijn vocals, keys en vaak innemende mondharmonica. Antoine Arvizu hanteerde als een volleerd artiest de drumsticks en John Bazz had zowaar zijn basgitaar meegebracht. Ford opende minzaam met het nummer ‘Deep Water’ uit zijn album ‘The Vulture’. Maar vooral de Southern rockers ‘Ghetto Is Everywhere’, ‘The Ride’ en het stemming wisselende ‘I’m Free’ (uit het album Holy Ghost uit 2013)  zette aan tot de eerste danspassen van de middag. Of wat dacht je dat van het funky nummer  ‘Shining Again’ deed?

Tijd voor een Duvel, want zonder hoofdsponsor, geen festival en een broodje. Al snel komen Hat Fitz & Cara het podium opgewandeld. De Australische singer-songwriter/gitarist Hat Fitz ontmoette de Noord-Ierse Cara Robinson op zijn tournee doorheen de Keltische highlands. Hij werd getipt door enkele ‘locals’ om zangeres Cara Robinson te gaan bewonderen. Maar Hat werd deze avond niet alleen verliefd op haar stem. Cara trok mee in zijn spoor ‘down under’, ze werden een echtelijk koppel en samen offreren ze vorig jaar met ‘After The Rain’ een vierde langspeler. Naast Cara’s indrukwekkend mooi stemgeluid speelt ze ook washboard en vintage drums. Hat beperkt zich nu vocaal tot enkele nummers, maar toont zich een meester op zijn Beton resonator gitaar, mandoline en elektrische gitaar. De minimalistische instrumentatie en heavy sound zijn meteen een constante in een inmiddels verhitte zaal. We kregen vooral nummers uit de recentste cd. Tijdens songs als ‘After The rain’, ‘Rosie Hackett’ en Jessie Mae Hemphill’s ‘Black Cat Bone’ druiste de zweetdruppels langs Fitz goddelijk baardhaar. “I believe my baby got a black cat bone. I believe my baby got a black cat bone. Seems like everything I do, seem like I do it wrong” ‘Heerlijk!

In de coulissen hoorden we dat Walter ‘Wolfman’ Washington al langer op het verlanglijstje stond van de organisatoren. Een zwaargewicht uit de blues, weliswaar geïnd in een breekbaar corpus. De inmiddels 73-jarige Washington is dan ook een icoon uit de New Orleans blues scéne. Zijn geboortestad. Tijdens zijn tienerjaren speelde hij in Lee Dorsey’s band. Maar midden jaren zestig vormde Walter zijn eigen band en speelde in clubs in en rond New Orleans. Tien jaar later trad hij toe tot de Johnny Adams Band, tot hij in de late jaren zeventig zijn Roadmaster oprichtte en zijn eerste soloalbum ‘Ranin’ In My Life’ promootte. De kern van zijn sound omkaderd zich nog steeds tussen blues, NewOrleans funk en R&B. Zo creëert Walter zijn eigen uniek sound.  Met bassist Jack Cruz, Wayne Moureau (drums), Steve De Troy (keys), saxofonist Tom Fitzpatrick en trompettist Antonio Gambrell werd een uniek funky New Orleans feest geconstrueerd. The Wolfman is bijzonder goed geluimd en krachtig bij stem. Zijn overheerlijke groovy gitaarlicks komen meteen tot uiting in de openingssong ‘Heatin It Up’. De toon bleek meteen gezet. Een oogwenk naar de uitstekend spelende bassist Jack Cruz was voldoende om een volgend nummer in te zetten. De tent liep vol. Het was party time bij funky nummers als  ‘Two Dollars’, The Meters-achtige ‘Shake It Up’ en het aanjagende  ‘Funk Is In The House’. Washington werd zoals verwacht teruggeroepen voor een bisronde. De band repliceerde met de nummers ‘Please Come Back To Me’ en het tropische ‘At Night In The City’.

Nog een laatste keer terug naar de zaal. Wel, dat waren alvast onze plannen. Maar helaas, er was geen doorkomen meer aan. Bomvol, barstensvol, eivol en/of overvol. Oververhitte toestanden voor ene Mat Andersen. Hij is een Juno Award genomineerde Canadese singer-songwriter/blues gitarist uit Perth-Andover, New Brunswick. Matt heeft sinds vorig jaar met ‘Honest Man’ een nieuw album te promoten. Hij timmert al langer aan zijn muzikale weg en is een graag gezien gast op heel wat podia. Met zijn soulvolle bariton stem en behoorlijke slidegitaar imponeert hij letterlijk en figuurlijk. ‘Honest Man’, de titeltrack met zijn Memphis rockgroove en de hartbrekende ballade ‘I’m Giving In’ ware de enige songs waarbij we een glimp konden opvangen van ene Matt Andersen.

Tot slot mochten we nog Rick Estrin & The Nightcats verwelkomen in de tent. Toen deze West-Coaster het podium betrad waren we haast middernacht. Deze band werd opgericht nadat Little Charlie & The Nightcats na dertig jaar werd ontbonden. Harmonica virtuoos/zanger, tekstschrijver en Award winnende Rick Estrin , de Noorse import gitarist Kid Andersen , bassist Lorenzo Farrell en drummer Alex Peterson vormden de basis voor deze Nightcats. En ze zijn gelukkig nog steeds een van de meest veelzijdige en moderne blues bands. Estrin is stijlvol uitgedost in maatpak en leidt zijn band doorheen een set van opwindende West Coast blues tunes. Met zijn ingetogen humor en wrange teksten ondersteund hij haast zijn stellaire en opwindend harpspel. Al haalt Kid Andersen even vaak de spotlight naar zich toe.  Met zijn innemende gitaarriffs brengt hij met het nummer ‘Keep Your Big Mouth Shut’ heel wat sfeer in de zaal. Estrin’s genuanceerde bindteksten en unieke bluesharp fraseringen houden uiteraard ook onze aandacht. Als comfortabele bandleider waren zijn nummers ‘Never Trust A Woman’ en ‘My Old Ex-Wife’ culminerende hoogtepunten. Het klinkt allemaal zo astrant, maar toch oh zo uniek. En net dat kenmerkt de sound van Rick Estrin & The Nightcats!

Bij velen had het rijkelijke gestenat reeds hun intrede dito werk gedaan. Diep in de nacht vervolgen we onze weg. Op naar een volgend festival. En op naar een zeventiende editie van het schitterende Duvel Blues Festival anno 2018. Bedankt Gust en zijn voltallige team medewerkers!

Met dan aan Duvelblues

Tekst & Fotoalbum: Philip Verhaege

Lees meer op :

https://liveactsbelgium.com/2017/05/28/2017-review-duvelblues-festival/

http://www.keysandchords.com/all-concert-reports/duvel-blues-o-27-mei-20...