50. Joe Henry :: Invisible Hour

De rode lantaarn van mijn album top 50 vind ik even belangrijk als de winnaar. Beiden moeten de juiste platen zijn. En ‘Invisible Hour’ is de enige juiste plaat op deze positie. Ik heb ‘Inivisible Hour’ regelmatig beluisterd sinds de release, want het is een mooie plaat om bij voorkeur tijdens de nachtelijke uren, als het allemaal wat trager mag, te savoureren. De plaat deed me zin krijgen om al het voorgaande werk van Henry te herbeluisteren en dat had ik niet moeten doen, want het heeft mijn gedachten over ‘Invisible hour’ sterk beïnvloed. Mijn conclusie was dat Henry vroeger beter was: leg pakweg het 20 jaar oude ‘Kindness of the world’ naast ‘Invisible hour’ en je hoort een hemelsbreed verschil in songkwaliteit. Bovendien viel me ook enorm op dat alle platen sinds het tien jaar oude ‘Tiny Voices’ onderling inwisselbaar zijn. Henry heeft zich een elegant, strak muzikaal pak aangemeten waarin hij zich duidelijk goed voelt, maar voor veel variatie binnen zijn oeuvre heeft dat niet meer gezorgd. Niet dat Henry er zich steeds makkelijk vanaf maakt: over elke klank, elk instrument en elk woord is nagedacht en dat leidt ook op ‘Invisible hour’ weer tot spaarzame, warme songs, gevuld met verhalen om in te verdwalen. Alleen is hij alweer vergeten om memorabele melodieën bij zijn romantische hymnen te verzinnen.

Favoriete track: 'Sign'

49. Mirel Wagner :: When The Cellar Children See The Light Of Day

Dit was het voorbije jaar ongetwijfeld dé soundtrack in de cel van Marc Dutroux.Hij zal nogal genoten hebben van de lugubere horrorverhalen over kindermoord en kindermisbruik in de spaarzame, gothic folksongs van Mirel Wagner. Zelf werd ik aanvankelijk ook nogal overrompeld door deze griezelige plaat, maar tegelijk vroeg ik me af wat Wagner ertoe dreef om haar akelige songs vol kinderlijkjes te verbergen. Het is niet bepaald alledaags om songs over begraven kinderlijkjes onder een boom of in een kelder op een plaat aan te treffen. Wagner werd geboren in Ethiopië, maar groeide op in Finland en blijkbaaar kreeg ze daar alle kansen om haar muzikale talenten van kindsbeen af te ontwikkelen. Ik kan me dan ook moeilijk voorstellen dat ze een ongelukkige jeugd heeft gehad of ooit misbruikt is geweest. Ik raakte gefascineerd en schafte ook het debuut uit 2012 van Mirel Wagner aan en dat was nefast voor mijn appreciatie van deze nieuwe plaat. Het debuut is namelijk stukken beter. Wagner zal moeten opletten dat ze zich bij een volgende plaat niet alweer herhaald, want dat zal dan de plaat teveel zijn met dit soort elementaire, tot op het bot afgekloven folksongs.

Favoriete track: 'Oak tree'

48. Kris Dane :: Rose Of Jericho

De Antwerpse Brusselaar Kris Dane heeft er al een hele carrière in de Belpop opzitten: hij maakte deel uit van het oer-dEUS, toerde Europa rond met Ghinzu en maakte tussendoor al twee soloplaten. En toch kende ik de naam Kris Dane totaal niet. Zijn nieuwe, derde plaat ‘Rose Of Jericho’ was dus mijn eerste aangename kennismaking met de man. Het fijne is dat het geen plaat is die zich opdringt middels een schreeuwerige productie, maar een plaat die volledig leunt op de kwaliteit van de songs. Want prachtige, rustieke songs smeden, kan hij, die Kris Dane. Beluister maar eens het goudklompje ‘Golden rain’, wat zich vanaf de eerste beluistering aandient als een instant Belpop classic. Die aanpak heeft wel tot gevolg dat Kris Dane een figuur in de marge zal blijven, en dat we binnen een jaar of 30, 40 over ‘Rose Of Jericho’ in termen van een ‘vergeten Belpop-klassieker’ zullen spreken. ‘Rose of Jericho’ staat dus eenzelfde lot te wachten als het 40 jaar oude  ‘Jus d’orange’ van Lieven (Coppieters), nog zo’n vergeten Belpop-klassieker waar ‘Rose of Jericho’ me vanaf de eerste beluistering aan herinnerde.

Favoriete track: 'Golden rain'

47. Sons Of Bill :: Love & Logic

Sons Of Bill zijn daadwerkelijk de zonen van Bill (Wilson) en stonden in 2010 al eens in mijn jaarlijst met de plaat ‘One Town Away’. ‘Love & logic’ is inmiddels plaat nummer 4 en je hoort dat de groep gegroeid is dankzij het intensieve touren. De broers zijn het liederlijke feesten tijdens die tournees duidelijk ontgroeid en dat heeft geleid tot een collectie subtiele, knap gearrangeerde alt.country-songs. De uitbundigheid die op de vorige platen heerste, heeft plaats geruimd voor melancholie en introspectie en dat maakt van ‘Love & logic’ de beste Sons Of Bill-plaat tot nu toe.

Favoriete track: 'Brand new paradigm'

46. Cory Branan :: The No-hit Wonder

Geen one-hit wonder, maar een no-hit wonder; zo beschouwt Cory Branan zichzelf. Nochtans bulkt de plaat van de instant hits. Onweerstaanbare hooks en gouden melodieën werden verpakt in een dozijn oorwurmen die zich meteen vanaf de eerste luisterbeurt in het geheugen nestelen om er nooit meer uit te komen. Niet moeilijk als je ziet dat Branan kon rekenen op de muzikale inbreng van onder andere Jason Isbell, Tim Easton, Craig Finn, Austin Lucas en Caitlin Rose voor het tot stand komen van ‘The No-hit Wonder’.

Favoriete track: 'The No hit wonder'

45. Mary Gauthier :: Trouble & Love

Beter dan haar vorige studioplaat, het meesterwerk ‘The Foundling’, kon ‘Trouble & Love’ onmogelijk worden. Op die plaat stortte Mary Gauthier haar hele ziel en triestige levensverhaal uit in een dozijn aangrijpende songs. Logisch dus dat een nieuwe plaat niet meer diezelfde impact heeft, maar toch is Mary Gauthier erin geslaagd je gedurende een half uur alweer midscheeps te treffen middels 8 nieuwe zielenroerselen. Alleen jammer van dat ene storende element genaamd ‘Worthy’ ergens halverwege de plaat. Het is het soort song dat aantoont dat de scheidslijn tussen een aangrijpende klaagzang en enerverend, zeurderig geëmmer bijzonder dun is in de country muziek.

Favoriete track: 'How you learn to live alone'

44. Nathan Bell :: Blood Like A River

Wens voor 2015: een optreden van Nathan Bell (en liefst niet te ver van onze ranch). Nathan Bell was voor mij dit jaar een nieuwe naam, maar hij bleek al wat langer mee te gaan in Americana-land. Nathan Bell klinkt op zijn - naar ik vermoed - tweede plaat zoals ik mijn singer-songwriters het liefst lust: voorzien van een rauwe, doorleefde stem met spaarzame, basale begeleiding op gitaar en tot de tanden bewapend met zinnenprikkelende, verhalende songs. Het kalmerende ‘Blood Like A River’ doet de tijd bij iedere beluistering een uurtje stil staan en bracht zodoende het voorbije jaar meer dan eens broodnodige rust in mijn hoofd.

Favoriete track: 'Names'

43. Otis Gibbs :: Souvenirs Of A Misspent Youth

Ik heb Otis Gibbs zijn Europese passage jammer genoeg gemist dit jaar en dat heeft er wellicht voor gezorgd dat ik zijn nieuwe plaat niet voldoende naar waarde heb kunnen schatten. In ieder geval wijkt Gibbs nog steeds geen millimeter af van zijn vertrouwde muzikale terrein en dat resulteert op plaat nummer 7 opnieuw in een dozijn goudeerlijke, verhalende countryfolksongs, gezongen met die heerlijke, door het leven getekende, gruizige stem van ‘m. Dat heeft echter tot gevolg dat Gibbs wellicht een figuur in de marge zal blijven, maar dat zal hem wellicht geen barst kunnen schelen. Zoals Otis Gibbs zouden er meer in de hedendaagse muziekwereld moeten zijn: geen ambities koesteren en tevreden zijn met wat je hebt.

Favoriete track: 'Ghosts of our fathers'

42. Willie Nelson :: Band Of Brothers

Zou de bejaarde Willie Nelson zelf nog weten hoeveel platen hij inmiddels uitgebracht heeft? Ik ben te lui om het na te tellen op wikipedia, maar het zullen er ongetwijfeld meer dan 100 zijn. Levende outlaw legende Nelson heeft het op ‘Band Of Brothers’ simpel en klein gehouden en dat resulteerde in zijn beste plaat sinds ‘Teatro’ uit 1998. Openingstrack ‘It’s hard to be an outlaw’ werd geschreven door Billy Joe Shaver en staat ook op diens dit jaar verschenen nieuwe plaat ‘Long In The Tooth’ in duetvorm met Willie Nelson. Het is echter deze solo-uitvoering van Willie waar de meeste zeggingskracht van uitgaat, wat het meteen tot één van mijn favoriete songs van het jaar maakt.

Favoriete track: 'It's hard to be an outlaw'

41. Johnny Cash :: Out Among The Stars

Deze verloren gewaande plaat van Johnny Cash zag 30 jaar na de opnames alsnog het levenslicht en dat is maar goed ook. ‘Out Among The Stars’ viel verbazingwekkend goed uit, want de opnames gebeurden in de vroege jaren ‘80; een periode die nochtans niet geboekstaafd staat als Cash z’n beste periode. Er is echter iets magisch aan ‘Out Among The Stars’. De plaat wekt naast Johnny ook vrouw June Carter en bloedbroeder Waylon Jennings opnieuw tot leven middels schitterende duetten. Die magie is wellicht mede te danken aan zoon John Carter Cash die nieuwe opnames toevoegde aan de bestaande. Voor deze toegevoegde waarde zorgden onder meer klassebakken als Jerry Douglas, Buddy Miller, Marty Stuart, Sam Bush en stiefdochter Carlene Carter. Ook Elvis Costello verleende zijn medewerking, maar zijn hernieuwde versie van ‘She usded to love me a lot’ werd gelukkig slechts als bonus track gebruikt. De originele versie, die gelukkig ook op de plaat staat, is stukken beter en is ook al één van mijn favoriete songs van het jaar.

Favoriete track: 'She used to love me a lot'