2014: Het Vervloekte Jaar - door Roen Hetzwoen

Reports

About: 
2014: Het Vervloekte Jaar - door Roen Hetzwoen
Artist: 
2014: Het Vervloekte Jaar
Date: 
20/12/2014
Venue: 
Concertmonkey
Place: 
Brussels
Your Reporter on the Spot: 
Roen Hetzwoen

Hier is Roeneke weer met zijn jaarlijkse gezaag over plaatjes. Wat was mijn soundtrack bij 2014? Dat vervloekte 2014 zal overigens de geschiedenisboeken ingaan als een sleuteljaar; het jaar waarin de gemiddelde Vlaming koos voor “ikke ikke ikke en de rest kan stikke” en “alles voor mij, N(iks) V(oor) A(nderen). Het heengaan van jeugd- en volksheld Luc De Vos is dan ook haast symbolisch: sinds zijn dood werd het Hart van Vlaanderen nog wat harder dan het al was, de algemene sfeer grimmiger. Mensen - de vakbonden - die het goed menen, werden omver gereden, aan de schandpaal genageld en gestenigd. Keizer De Wever regeert het land met ijzeren hand en zaait vanuit zijn Schoon Verdiep angst, paniek en verdeeldheid met nog méér haat, nijd, jaloezie, onenigheid, egoïsme, anti-solidariteit, asociaal denken,... tot gevolg. Dat zelfs eeuwenoude vriendschappen hierdoor getroffen worden, ondervind ik aan den lijve op facebook. Ach facebook… Tot een jaar of 4 geleden was het nog een plezante speeltuin. Ondertussen is facebook oorlogsgebied waar je je frustraties uitschreeuwt en mekaar uitscheldt voor rotte vis. Het haalt ook het slechtste in mezelf naar boven en daarom overweeg ik al enkele weken om mijn account definitief af te sluiten. Het zou me alleszins helpen om me voortaan op mijn verwaarloosde blog te concentreren. Krantenpagina’s had ik al uit mijn nieuwsoverzicht geweerd, maar dat helpt slechts gedeeltelijk om alle negativiteit te filteren. Haat en nijd zijn nu éénmaal moeilijk uit te roeien onkruid. Op datzelfde facebook zie ik immers ook dat het met de wereld in ‘t algemeen almaar slechter gaat. In Europa voert het nationalistische gevoel de boventoon en elders leidt religieuze waanzin tot onmenselijke gruwel en onthoofdingen. Anders gesteld: bij ons (en elders in Europa) zijn de jaren ‘30 helemaal terug en elders in de wereld maken de barbaarse middeleeuwen een comeback. Die nationalistische gevoelens worden overigens gevoed door de Europese Unie; dat wereldvreemde, logge Monster dat de mensen veronachtzaamt en ten dienste stelt van de Heilige Economie in plaats van andersom. En dan zwijg ik nog over de Russen die heimwee hebben naar de tijden van Hamer & Sikkel, Het IJzeren Gordijn en de Koude Oorlog. Ik bezweer u, beminde gelovigen: 2015 belooft een aardedonker, gitzwart, bikkelhard rampjaar te worden. Het feestgedruis naar aanleiding van 100 jaar Eerste Wereldoorlog zou wel eens overstemd kunnen worden door de zware artillerie van de naderende Derde Wereldoorlog.

bob carpenter, silent passage

Wellicht wordt dit dus mijn allerlaatste jaaroverzicht. De laatste in de reeks is jammer genoeg geen knaller. Er was geen enkele plaat die er met kop en schouders bovenuit stak, al zullen velen nu “The War On Drugs!” roepen. Nee, de mooiste plaat die ik dit jaar gehoord heb, was de reissue van een schandalig Vergeten Klassieker: ‘Silent Passage’ van Bob Carpenter uit 1974. Platenlabel Warner wilde de plaat destijds niet uitbrengen omdat Carpenter tijdens contractonderhandelingen weigerde te tekenen. Naar het schijnt zouden er zo’n 2500 exemplaren van de afgewerkte plaat jarenlang in de kluizen blijven liggen zijn. Eeuwig zonde, want indien alles normaal was verlopen, stond ‘Silent passage’ vandaag ongetwijfeld in de canon van de popmuziek tussen klassiekers als ‘Harvest’ en ‘Closing time’ en was Bob Carpenter ondertussen een household name van het kaliber Neil Young of Tom Waits. Er doet nochtans zéér schoon volk mee op de plaat: Brian Ahern was de producer van dienst, en liet zijn toenmalige echtgenote Emmylou Harris en Anne Murray backing vocals inzingen. Piano en gitaren werden beroerd door de Little Feat-leden Bill Payne en Lowell George, Ben Keith zorgde voor streepjes steel gitaar in het titelnummer en drummer Russ Kunkel speelde de meeste drumpartijen. Halverwege de jaren '80 werd de plaat alsnog, haast geruisloos, voor het eerst uitgebracht door een klein, obscuur label. En nu, 40 jaar na de opnames, krijgt de plaat dankzij een volwaardige reissue eindelijk de aandacht die ze verdient. Ik ben in ieder geval zeer gelukkig dat ik ‘Silent Passage’ nog in dit leven heb mogen ontdekken. ‘Silent Passage’ is dus mijn échte nummer één van het jaar, maar omdat reissues nooit hebben meegeteld in voorgaande edities kan ik het niet maken om nu een uitzondering te maken. Nee, mijn album top 50 blijft louter bestaan uit nieuwe studioplaten, en hoewel er dit jaar geen top 50 inzat, heb ik toch 50 platen bij mekaar kunnen harken. Zeker de laatste 10 zouden in pakweg de 7 voorgaande edities nooit mijn top 50 gehaald hebben. Zelfs Neil Young ontgoochelde zwaar, en dan vooral met zijn ‘Storytone’. ‘A letter home’ was nog een geslaagd experiment, maar uiteindelijk was het ook niet meer dan een leuk tussendoortje. ‘Storytone’ was pas écht pure ellende. “I’m glad I found you” zingt Neil over zijn nieuwe geliefde. Serieus Neil? Hoe moet zo’n lied niet aangekomen zijn bij dochter Amber en zoon Ben? Op ‘Psychedelic pill’ bezong hij 2 jaar geleden nog vurig zijn liefde voor ex Pegi in ‘She’s always dancing’, en nu klinkt hij alsof er een zware last van zijn schouders gevallen is. Neil zijn woorden raken mij zelfs, want ze doen me denken aan mijn eigen rotzak van ‘n pa. Enfin ja, niets aan te doen, op zijn 69ste is Neil een verliefde puber geworden. Verliefde pubers moeten, zoals ‘Storytone’ eens te meer bewijst, vooral géén platen maken. Dergelijke platen verzanden toch altijd in melige auditieve romcoms die Meg Ryan in herinnering brengen. Alleen speelt Daryl Hannah de hoofdrol op ‘Storytone’.

Ook qua concerten was 2014 gene vette maar dat heb ik louter aan mezelf te danken, want ik kwam nauwelijks buiten voor concerten. Toch moet het zijn dat het gene vette geweest is, want zij die wél veel concerten bezochten, bestempelden het concert van Tweedy in het Depot als hét concert van het jaar. Toevallig was dat een concert waar ik wel aanwezig was, en eerlijk gezegd: zo onvergetelijk vond ik het nu ook weer niet. Voorprogramma Arc Iris vond ik eigenlijk stiekem beter. We kregen met een setlist van 32 songs veel waar voor ons geld, maar Tweedy kwam op mij toch eerder over als een poor man’s Wilco. Enfin, dat ik getuige was op wat iedereen bestempelt als ‘het concert van het jaar’, bewijst dus dat ik voor het overige niet veel gemist heb.

the broken circle breakdown bluegrass band, rivierenhof, deurne, 2014, olt

Nee, dan vond ik Jimmy LaFave & band enkele weken voordien stukken beter in de ongezellige Effenaar in Eindhoven. Een concert van Jimmy LaFave betekent nog altijd 2 uur lang een constant komen en gaan van kroppen in de keel en kiekevel dat zich in rotten van 3 over je armen, rug en nog wat lichaamsdelen beweegt. Zijn weemoedige countrysnik en zijn hartverscheurende countrysongs brachten deze fan na al die jaren nog steeds in vervoering. Iets waar ook The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band in slaagde. Het was nog maar de eerste keer dat ik de bende rond Johan Heldenbergh live aan het werk zag, die mooie zomeravond in het Rivierenhof in Deurne, en het was hartverscheurend mooi. Niet in het minst dankzij meesterviolist Nils De Caster die de oude traditionals en covers omzwachtelde met zijn betoverende, melancholieke vioolspel. Nils zag ik overigens enkele maanden voordien aan het werk samen met Bruno Deneckere in Mechelen. Hun concert deed je hopen dat alles, ondanks de toen pas bekende teleurstellende verkiezingsuitslagen, toch nog goed zou komen - ook een klassieke tripartite behoorde immers tot de mogelijkheden, maar die mogelijkheid zou men nooit een eerlijke kans geven tijdens de onderhandelingen - en zodoende boden Nils en Bruno steun en troost in de dagen voor de echte donkere tijden zouden aanbreken. Iets wat Bruno ook in maart al deed, toen hij samen met HT Roberts het tienjarige feestje van Rootstime mocht openen. Bruno en HT kwamen er hun pas verschenen gezamenlijke cd ‘Heroes & Has-beens’ voorstellen en deden dat, ondanks het rumoerige publiek, goed. Van het Rootstime feestje herinner ik me verder alleen nog de berg gratis lekkere pizza’s en het goed gezelschap van de Rootstime-vrienden.

pokey lafarge, roots & roses, lessines, 2014

Vlak voor de verkiezingen had Pokey LaFarge met z’n band nog een laatste keer vreugde en vrolijkheid gebracht met hun feestelijke old timey concert op het jaarlijkse, zoals vanouds oergezellige Roots & Roses festival in Lessines. Roots & Roses is nog steeds het beste festival van het land dankzij zijn rustige, sfeervolle karakter, zijn overheerlijke artisanale festivalgerechten, zijn écht democratische prijzen en zijn topaffiche. Naast het fenomeen Pokey LaFarge zag ik er dit jaar ook mooie concertjes van Dom Flemons van The Carolina Chocolate Drops, de warmbloedige bluegrass van The Henhouse Prowlers en de ronduit fantàstische Belgische bluesband Rusty Roots. De oudjes van The Sonics en Dream Syndicate leden aan reünitis en ben ik een half jaar later alweer vergeten. Hoewel potsierlijke gimmick acts King Khan & The Shrines en White Cowbell Oklahoma de beide tenten in vuur en vlam zetten, waren dat voor mij de momenten om gauw richting festivalkeuken af te druipen. In ieder geval: vergeet Rock Werchter, Pukkelpop of al die andere commerciële festivals, en kom vooral ook niét massaal naar Lessines afgezakt volgend jaar. Het moet daar immers gezellig blijven! Over reünitis gesproken: Graham Parker & The Rumour zorgden in juni in de AB voor een vermakelijk feel good-concertje, maar ook niet meer dan dat. Gewoon een ouwe mannenclubje dat, als ik de oude youtube-livebeelden bekijk, nog maar een schim is van wat ooit was. Het Heilige Vuur van 35 jaar geleden was bij deze vrolijke bende bezadigde bierbuikjes al lang uitgedoofd. Bij de bejaarde Elliott Murphy laait het Heilige Vuur overgens wel nog hoog op. Het ene concert al wat meer dan het andere, maar kom, Elliott en zijn vriendjes Olivier Durand, Laurent Pardo en Alan Fatras bezorgden me ook dit jaar weer een handvol concerten waar ik met volle teugen van genoten heb. Zeker Elliott z’n traditionele verjaardagsconcerten in Parijs moét je absoluut eens meegemaakt hebben. Hoogmissen van de Rock ‘n Roll zijn het, zoals je ze vandaag nog maar zelden beleeft. Maar wat wil je, Elliott Murphy behoort immers tot het uitstervende ras der ‘Last of the Rock stars’.

eels, naked song festival, 2014

Na de verontrustende verkiezingsuitslag vluchtte ik, zoals ieder jaar, naar Eindhoven, alwaar voor de zoveelste keer het sfeervolle Naked Song festival plaatsvond. Naked Song was, zoals de vorige jaren, zijn gemoedelijke zelve. Ook tijdens deze editie was het weer rustig laveren tussen de diverse podia, babbeltjes slaan met Hollandse en Belgische facebookvrienden, genieten van het heerlijke eten en drinken; dat soort dingen. Ow ja, en voor ik het vergeet: ook heerlijk genoten van de sfeervolle, kabbelende concertjes van Dayna Kurtz, Howe Gelb en Eels. Uitschieter én ontdekking was de geheimzinnige Adrian Crowley; een duistere figuur wiens hypnotiserende, zware bariton en constante creepy blik in de ogen mij een lichte depressie bezorgden. Een andere uitschieter was het Belgische Mad About Mountains, dat eigenlijk de mooie, sfeervolle Kleine Zaal verdiende in plaats van het overvolle terras in open lucht. Douglas Dare, Admiral Freebee (solo), Novastar, John Bramwell (van I Am Kloot) en Diana Jones heb ik spijtig genoeg aan mijn neus moeten laten voorbij gaan. Diana Jones haar concert op Naked Song heb ik overigens bewust gemist, want ik had ze in maart al in het cultureel centrum van Scherpenheuvel gezien. Zeer bevreemdende ervaring was dat; Diana Jones alleen met haar gitaar en banjo op dat veel te grote podium voor een quasi lege zaal, met alleen Luc, mijn madam, ik en nog een handvol andere paardenkoppen als publiek. De nachtmerrie van iedere artiest. Ongetwijfeld dat dat miss Jones geraakt zal hebben, maar toch deed ze haar uiterste best om de 10 aanwezigen een wondermooi, onvergetelijk concert te bezorgen middels haar door merg en been snijdende authentieke Appalachian folksongs. Diana Jones verdiende eigenlijk, net als Gillian Welch & David Rawlings in 2011, een staande ovatie in een uitverkochte Arenberg…

Verder ging Roeneke dit jaar voor het eerst naar het CC De Breughel in Bree, waar men de laatste jaren veel tot de verbeelding sprekende singer-songwriters programmeert. Helaas bleek Bree, heen en terug, maar liefst 5 uur reistijd in beslag te nemen, zodat een frequent bezoek gewoon uitgesloten is. Temeer omdat de concerten dan ook nog eens op zo’n onmogelijke dag als de donderdag doorgaan. Bree zal me alleen nog eens terugzien voor singer-songwriters die ik écht wil (terug)zien. Zoals Matt Harlan dus die, geflankeerd door zijn echtgenote Rachel Jones, mij voor de zoveelste keer in Americana Heaven bracht met zijn goudeerlijke liedjes. Ik vond het zo goed dat ik zelfs de onweerstaanbare dwang kreeg om er hier diezelfde nacht nog een verslagje over te schrijven.

malcolm holcombe, ed snodderly, toogenblik, haren, 2014

Maar hét meest onvergetelijke concert maakte ik dit jaar - en dat was al geleden van 2008 - mee in Toogenblik. Tijdens het concert van Malcolm Holcombe in maart werd er geschiedenis geschreven in Toogenblik. Dankzij onbetaalde elektriciteitsfacturen speelden Malcolm en zijn sidekick Ed Snodderly hun hele set unplugged bij kaarslicht. Dé ideale setting natuurlijk voor Malcolm zijn rauwe countrybluessongs waarin hij de bikkelharde realiteit van alledag in The South bezingt. Het deed me beseffen dat ik de definitieve Zwanenzang van Toogenblik beleefde. Jazeker, er zijn sindsdien nog concertjes geweest, maar iedereen die het oude Toogenblik genegen was, weet: Malcolm was eigenlijk het allerlaatste. Al wat daarna kwam en wellicht nog zal komen, zijn de laatste stuiptrekkingen van een comateuze patiënt die niet wil aanvaarden dat hij eigenlijk al dood is. Malcolm Holcombe ging, geassisteerd door misdienaar Ed Snodderly, alvast de begrafenis voor; de weerbarstige dode moet nu alleen nog in zijn graf gaan liggen en rusten.

lieven tavernier, gravensteen, gent, 2014, ht roberts, gijs hollebosch

Voor mijn laatste concert van het jaar, en tevens het tweede onvergetelijke én Allermooiste concert van het jaar, tekende Lieven Tavernier. Muzikaal geruggensteund door HT Roberts en Gijs Hollebosch bezorgde Lieven mij en een 30tal andere happy few met zijn verstilde, donkere folksongs toch, ondanks alle miserie en ellende in dit land, het Ultieme Kerstgevoel,die decemberavond in de indrukwekkende, feeërieke ridderzaal van het Gentse Gravensteen. Met het door Lieven solo gebrachte en aan Luc De Vos opgedragen, hartverwarmende ‘De verdwenen karavaan’ trof Lieven meteen raak en was de toon meteen gezet. De geest van Luc waarde ongetwijfeld door de ridderzaal en bezorgde mij alvast een warm gevoel. En zo werd het toch nog onverwacht Kerstmis.

En dat was het alweer vrienden. Het grimmige jaar 2014 was op alle vlakken een jaar om snel te vergeten, maar tegelijk weet ik dat het ergste vanaf 1 januari 2015 nog moet komen. Tenzij fils à papa Alexanderke rap het stekkerke of het stopcontact terugvindt. Ik wens iedereen met een goed hart dan ook véél sterkte en moed toe in 2015. Hart boven hard, meer dan ooit. We zullen het nodig hebben. Stay tuned de komende dagen voor wat allicht mijn allerlaatste album top 50 zal zijn.

 

Bron : http://roenhetzwoen.skynetblogs.be/archive/2014/12/19/2014-het-vervloekt...

 

Bedankt Roen Hetzwoen