20 Van 2020 Deel 1 - door Roen Het Zwoen

Reports

About: 
20 Van 2020 Deel 1 - door Roen Het Zwoen
Artist: 
20 Van 2020 Deel 1
Date: 
29/12/2020
Venue: 
Roens Ranch
Your Reporter on the Spot: 
Roen Het Zwoen

“Het lijkt wel alsof hij het over jou heeft deze week”, zei mijn vrouw toen ze zaterdag in de bijlage van De Morgen de nieuwe column van schrijver Marnix Peeters las. Peeters had het daarin over zijn bijna negentigjarige vader en diens verbetenheid om zo lang mogelijk proberen te leven door zo weinig mogelijk risico’s te nemen. Hoewel ik nu al bijna twintig jaar zeg dat ik niet lang meer te leven heb, hoop ook ik stiekem de honderd te halen. En net als vader Peeters ben ik eveneens tegen elke vorm van verandering in of aan het huis, ga ik niet graag op reis en heb ik nog nooit van m’n leven een laptop of tablet gehad. Ik word al bloednerveus als ik mijn vrouw en kinderen met die moderne prullen bezig zie. Dat ik een smartphone heb, is puur toeval. In 2010 had mijn oude gsm de geest gegeven en Telenet had toen een actie lopen waarbij je een nieuwe gsm voor 1 euro kon kopen. Dat je de daadwerkelijke prijs voor die gsm afbetaalde met het daaraan verbonden abonnement had ik, zoals gewoonlijk bij zulke dingen, niet door. En toen de gsm enkele dagen later aan huis werd gebracht, was ik verbaasd dat het toestel geen toetsen had. Wonderlijk vond ik dat, toen ik achteraf merkte dat het toestel werkte van zodra je het scherm aanraakte. Sindsdien zeg ik altijd dat mijn volgende gsm terug een ouderwetse met knoppen zal zijn, want dat ik die apps schijtbeu ben. Ondertussen ben ik al aan mijn vierde smartphone toe, want ik kan niet zonder de Strava-app…

Ook in de muziek huiver ik van verandering. We hebben dan wel een gezinsabonnement op Spotify, maar ik ben in ons gezin diegene die er het minst gebruik van maakt. Ik stream enkel muziek, zoals nu, tijdens het schrijven. En dan nog enkel de muziek van wijlen Johann Johannsson. Puur uit protest tegen dat hele streaming-gedoe koop ik sinds enkele jaren zo nu en dan nieuwe releases op cassette. Dat cassettes tegenwoordig terug hip zijn, is handig meegenomen, want zodoende worden er steeds meer nieuwe releases op dat schitterende fysieke formaat uitgebracht. Daarnaast koop ik nog steeds alle nieuwe releases op de goeie oude, vertrouwde compact disc, die jammer genoeg ieder jaar wat dieper in het verdomhoekje geduwd wordt. Nieuw vinyl koop ik, in tegenstelling tot de rest van het platen kopende publiek, steeds minder omdat het tegenwoordig de spuigaten uit loopt met de astronomische bedragen die men ervoor vraagt.

In dit coronajaar kocht ik trouwens ongeveer evenveel nieuwe platen als de voorbije jaren en zo groeide mijn collectie dit jaar alweer aan met 194 exemplaren. Meer dan de helft daarvan heb ik nog maar hooguit twee keer beluisterd. Vanwege mijn ‘High Fidelity time’-reeksen op facebook – waarover ik het in mijn vorige bericht had – luisterde ik immers iedere dag bijna naar niets anders dan oude platen en cd’s. Zodoende herontdekte ik mijn eigen collectie en zwolg ik steeds dieper weg in nostalgie. 

Dankzij de radio wentel ik me dezer dagen overigens nog wat meer in dat heerlijk wollige nostalgische deken. De voorbije jaren zapte ik in deze periode van het jaar de hele tijd tussen de ‘1000 klassiekers’ op onze Radio 2 en de ‘Top 2000’ op de Nederlandse Radio 2, maar dit jaar koos ik ervoor om naar ‘de Tijdloze countdown’ op Studio Brussel te luisteren; een programma waarin afgeteld wordt naar ‘De Tijdloze 100’ die op oudejaarsdag uitgezonden wordt. Eigenlijk komt het erop neer dat Studio Brussel hun ‘Tijdloze 100’ nu ook al een top 1000 geworden is. Toen mijn vrouw vanavond thuis kwam van haar werk, begonnen ze net aan de nummer 543 waar REM met ‘Drive’ genoteerd staat. “Wat? Zo laag? Zo’n mooi lied zou toch op z’n minst in de top 100 moeten staan!”, zei mijn vrouw spontaan en ietwat verontwaardigd. “Dan moet ge in’t vervolg maar stemmen eh”, antwoordde onze dochter laconiek. Ze weet immers maar al te goed dat haar moeder de moeite niet doet om zelf te stemmen voor tijdloze muzieklijstjes. Meestal vul ik wel een formulier in voor haar, op haar naam en emailadres. Dat ze zo’n fan is van de prachtige REM-klassieker ‘Drive’ heb ik overigens in al die jaren nooit geweten…

Allemaal goed en wel, maar wat nu met mijn traditionele jaarlijst? Vorig jaar had ik al aangekondigd dat mijn lijst van 2019 de allerlaatste zou zijn. Na dertig jaargangen vond ik dat het stilaan tijd werd om ermee te stoppen. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat er een pandemie zat aan te komen. Het zou dan ook zonde zijn om in dit bijzondere jaar waarin veel bijzondere platen verschenen geen jaarlijst samen te stellen en dus doe ik het nog één keer. Uiteindelijk waren er van mijn 194 nieuwe aankopen 32 platen waar ik regelmatig naar teruggreep. Genoeg dus om daaruit een top 20 te distilleren. 

Zoals uit mijn lijst mag blijken, huiver ik ook van vernieuwing wat nieuwe muziek betreft. Liever koop ik me platen van oude, vertrouwde artiesten en groepen dan het werk van nieuwe namen, tenzij ik weet dat die nieuwelingen in de muzikale voetsporen van oude helden treden. Verder valt in mijn lijst van dit jaar het contrast tussen hard en zacht, tussen zalven en slaan nogal op. Ik luisterde, onder invloed van vriend Bart, vooral tijdens de zomer veel naar zowel oude als nieuwe metal. Oude metalen helden als Paradise Lost, Testament en Lamb Of God maakten sterke nieuwe platen die gerust naast hun oude klassiekers mogen staan. Dat kan trouwens ook gezegd worden over het nieuwe werk van americana coryfeeën Lucinda Williams en Steve Earle. De alt.country-helden van de Drive-By Truckers getuigen op het indrukwekkende ‘The unraveling’ over het verval in de Verdeelde Staten van Amerika. Lieven Tavernier blijkt al jaren een persona non grata bij de vrt te zijn, want zelfs Radio 1 weigert andermaal om iets uit zijn nochtans alweer wonderschone nieuwe plaat te draaien. ‘Verloren in de tijd’ is nochtans de mooiste Belgische plaat van het jaar, beste Radio 1. Pearl Jam maakte een heerlijke ouderwetse Pearl Jam-plaat, maar helaas wordt ouderwetse gitaarrock tegenwoordig door de hippe muziekliefhebbers op hoongelach onthaald en dus tref je het geweldige ‘Gigaton’ in haast geen enkele jaarlijst aan. Mark Lanegan schreef zijn autobiografie en dat was het beste boek dat ik dit jaar gelezen heb. Zijn nieuwe plaat mocht er ook alweer wezen en zou wellicht hoger in mijn lijst gestaan hebben, indien ik de nummers live had kunnen horen. De nr.19 tenslotte, wordt ingevuld door de Noord-Ierse, nog relatief jonge bloeddorstige honden van Idles. Hun ‘Ultra Mono’ is de ‘Troublegum’ van deze tijd en was een bom op de dansvloer tijdens de talloze, telkens druk bezochte lockdownfeestjes hier in onze ranch…. 

11. Lucinda Williams :: Good Souls Better Angels

12. Steve Earle & The Dukes :: Ghosts Of West Virginia

13. Lieven Tavernier :: Verloren In De Tijd

14. Drive-By Truckers :: The Unraveling

15. Pearl Jam :: Gigaton

16. Paradise Lost :: Obsidian

17. Testament :: Titans Of Creation

18. Lamb Of God :: Lamb Of God

19. Idles :: Ultra Mono

20. Mark Lanegan :: Straight Songs of Sorrow