/div>

Laten we in het kort samenvatten wie Ian Siegal & Jimbo Mathus zijn. Ian Siegal is een Britse blues muzikant met een uitgebreide catalogus. Het leverde hem acht Britse Blues Awards en drie Europese Blues Awards op. Tevens kreeg hij drie nominaties voor de Amerikaanse Blues Music Awards. De Amerikaan Award winnaar Jimbo Mathus is van Mississippi en is songwriter en multi instrumentalist. Ook hij kan terug blikken op een lange muzikale carrière. Ze leerden elkaar kennen in 2013 wanneer Jimbo Mathus meewerkte aan Ian's album 'The Picnic Sessions'. Dat album werd opgenomen in de staat Mississippi en Jimbo is te horen op de banjo en de mandoline. De twee mannen konden het goed met elkaar vinden en Ian's akoestische en slide gitaar paste perfect bij de mandoline, mondharmonica en kazoo van Jimbo. Ze besloten samen te gaan optreden en op 23 november 2014 waren deze twee jongens te gast in De Noot te Amersfoort. Dat concert werd opgenomen en is nu uitgebracht. Het bevat eenentwintig tracks, waarvan er wel een deel gesproken woorden zijn tussen twee nummers. De songs zijn een mix van eigen nummers, maar vooral covers van traditionele blues songs. De chemie tussen deze twee ras muzikanten zorgt voor vierenzeventig minuten akoestisch luister plezier. Dit album kent veel succes, dus besloten beide heren een grote tournee te maken. Het optreden in Geldrop was het achtendertigste concert in 42 dagen en het voorlaatste concert van die slopende tournee. Siegal begon solo op zijn resonator aan 'Silver Spur'. De Brit kondigde zijn Amerikaanse vriend aan en ze begonnen aan 'Jessie James', een western country song die door Jimbo werd gezongen en waarin Ian de perfecte tweede stem vertolkte. Tussen elk nummer vertelden beide heren waar de volgende song over ging en Jimbo zei dat er een speciale relatie is tussen country en blues en dat je die combinatie wel meerdere keren zou horen tijdens hun concert. Het volgende oude nummer 'Ludella' was daar een mooi voorbeeld van. Aan het mooie 'Talkin' Overseas Pirate Blues' zat een fijn verhaal dat Ian met plezier vertelde. Maar het is niet alleen country en blues dat beide heren ons voorschotelden, zo hadden ze bijvoorbeeld een geweldige versie van de traditionele gospel song 'Mary, Don't You Weep'. Het zorgde voor spontaan ritmisch handgeklap bij het publiek. Ian had zich al een paar maal boos gemaakt omdat er achteraan in de zaal teveel lawaai gemaakt werd, terwijl Jimbo met zijn typische humor voor tegengewicht zorgde.  Jimbo zette het verhaal van de spoorweg ingenieur 'Casey Jones' in met de mondharmonica en de mix van Ian's gitaar met Jimbo's mandoline zorgde voor heerlijke klanken. We waren op het spoor, dus mocht het erg knappe uptempo nummer 'I'm A Train' van Ian Siegal niet ontbreken. De samenzang van beide heren in 'Too Much Water Under The Bridge'en het gezamenlijk jammeren in Willie Nelson zijn 'Crazy Old Soldier' waren andere heerlijke momenten uit dit uitstekende concert. Na het vrolijke 'Old Earl' werden Merle Haggard, Mohamed Ali en nog andere heroes herdacht die tijdens deze 'Wayward Sons' tournee naar de eeuwige jachtvelden gingen met een heel emotioneel 'I'll Fly Away'. Het was meteen het einde van het concert, maar de verrassing van de dag kwam eraan. Voor de toegiften kregen Ian en Jimbo versterking van Ben Prestage en volgens presentator Leo was dit een première. Er volgden waanzinnige versies van 'Call The Wolf', een ode aan John Lee Hooker en de klassieker 'Ditrty Old Town', dat de meesten wel kennen in de versie van The Dubliners. Uitstekend concert dat nog zoveel beter tot uiting was gekomen indien sommigebezoekers van het festival wat meer respect getoond hadden.

Tot nu toe hadden we op het dertiende Open Blues Festival alleen traditionele blues, country en gospel gekregen, met Leif De Leeuw Band en Wille And The Bandits gingen we een heel andere richting uit. De jonge Leif De Leeuw Band won in 2015 de Dutch Blues Award en daarna ook nog eens de European blues Award 2015 voor beste band. Voor vele kenners zijn gitarist Leif De Leeuw, Zangeres/ gitariste Britt Jansen, Eibe Gerhartl op bas en Tim Koning op drums de toekomst op bluesrock gebied van Nederland. Voor mij zijn ze een prima jonge band die verschillende stijlen probleemloos in hun repertoire mixen. Zo hoor je tijdens hun optredens of albums, bluesrock, funk, jazz, blues maar ook fusion. Het is die verscheidenheid die een eigen nieuw geluid creëert en dat ook de sleutel is van het succes van de Leif De Leeuw Band. Het viertal opende met 'Just Fine', een funky rock nummer dat ex Toto gitarist Tony Spinner hielp schrijven en dat op het album 'Leelah' te vinden is. In 'What About Grey', een mix van funk en jazz fusion, haalde Leif voor de eerste keer fors uit op zijn lichtblauwe Panucci gitaar. Op het album staan drie songs over Leelah en tijdens hun concerten bundelt het viertal deze nummers tot een suite. Deze suite stond ook zaterdag bol van de sfeer en ritme wisselingen. Frontvrouw Britt Jansen bewees dat ook zij een erg goede gitariste is, Leif nam het daarna met stijl van haar over met een erg melodieuze solo. Ook bassist Eibe die voor dit nummer zijn zes snaren bas genomen had, mocht zich in de belangstelling spelen met een pittige bas solo. Leif maakte erg goed gebruik van de bottleneck in de poppy rocker 'Real This Time'. Britt nam de akoestische intro van de beklijvende ballade 'Right Back Home' voor haar rekening, een nummer dat ze trouwens met erg veel emotie zong. 'One Of These Nights' de klassieker van The Eagles kon me minder bekoren, al maakte de band dat dadelijk goed met 'Strictly Condidential', één van de beste nummers van hun optreden. Leif bewees nogmaals dat hij een uitstekend gitarist is, maar ook Tim en Eibe toonden hun klasse. Eindigen deden de jonge Nederlanders met twee covers. Een verrassende, maar erg goede cover was 'Whipping Post' van The Allman Brothers. Leif De Leeuw Band had duidelijk hun eigen stempel gedrukt op deze klassieker en weer mochten Britt en Leif verschroeiend uithalen op de gitaar. Ook in de Warren Haynes cover 'Fire In The Kitchen' toonde de band enorm veel klasse en de mix van Southern rock en psychedelische rock ligt deze band bijzonder goed. Als toegift kregen we daar nogmaals bevestiging van met 'Hocus Pocus' van de Nederlandse formatie Focus. Leif had voor de gelegenheid zijn Gibson genomen en liet weer klasse flitsen horen, ook drummer Tom Koning kreeg zijn moment van glorie met een energieke en gevarieerde solo. Leif De Leeuw Band speelde misschien niet de blues die het publiek in Geldrop verwacht had, maar ze kunnen toch terug blikken op een sterke prestatie en aan het applaus te horen, was een groot gedeelte van het publiek in Geldrop het daar mee eens, .

Wille And The Bandits waren dit jaar de headliners van het Blues  Open Festival. Dit Britse trio met Wille Edwards op gitaar en zang, Andrew Naumann op drums en percussie en bassist Matt Brooks verdienen deze status zeker en vast. Zowel op cd, als live is deze band met hun unieke, bijna niet definieerbaar geluid een lust voor het oog en het oor. Zij verstaan de kunst om met hun instrumenten een bepaalde opdwepende, hypnotiserende sound weer te geven die het publiek vastgrijpt en blijft vasthouden. Ze timmeren langzaam maar zeker aan de weg omhoog en hebben momenteel al drie studio albums en één live cd op hun naam. Ze begonnen overweldigend aan hun optreden met ‘Miles Away’. De goede, aangename en sterke stem van Wille is buiten zijn sublieme instrumentale vaardigheden, een extra troef. Drummer Andrew Naumann was dadelijk present met zijn opdwedende drum groove en Matt Brooks bespeelde de zes snaren bas met veel bravoure. Wille gebruikte om beurt zijn akoestische gitaar, zijn Weissenborn gitaar en zijn Lapsteel gitaar, en steeds wist  hij door zijn instrumentale virtuositeit en met behulp van het pedaalbord die speciale sound weer te geven, die zo kenmerkend is voor de band. 'Watch You Grow', het lied dat Wille schreef voor zijn dochter was ook in Geldrop weer één van de hoogtepunten van dit overweldigende optreden en raakte elke vezel van je lichaam. Andrew zorgde met zijn tong drum note 8 voor het heel aparte geluid. Wat het antwoord was op de vraag of er fans van Peter Greene in de zaal waren, zullen we het antwoord maar niet geven. Enkele seconden later was de zaal in Geldrop gevuld door de heerlijke klanken van 'Black Magic Woman', waarin Andrew zorgde voor het Latijnse ritme met zijn djembé. De jongens hebben al een paar nieuwe nummers klaar voor het nieuwe album dat er in de herfst moet aankomen en ‘Living Free’ is er daar één van. Het is hun eigen verhaal, toen hun bestelwagen eigenlijk hun huis was, waar ze in sliepen en verder reisden naar een volgend optreden. Een song die al honderden keren is gecoverd, is het Robert Johnson nummer 'Crossroads'. Ook op deze cover drukten Wille And The Bandits duidelijk hun eigen stempel. Met zijn rauwe klagerige stem en met de Lapsteel op de schoot begon de frontman aan deze legendarische song. Matt Brooks op bas en Wille  op zijn Lapsteel gingen nog een pittig en heerlijk duel aan en daar konden wij alleen maar blij om zijn. Met de strijkstrok op de FarWest Electric Upright Bass begon Matt aan de intro van 'Love Me'. Het slagwerk van Andrew was weer van topkwaliteit en hij zorgde met erg gevarieerde slagen voor een extra positieve impuls. Het gaspedaal werd nog wat verder ingeduwd voor het verschroeiende 'Bad News' en 'Virgin Eyes'. De moeder van Wille overleed negen jaar geleden en speciaal voor haar schreef hij 'Angel', een nummer waarmee Wille And The Bandits altijd hun optreden afsluiten. In deze instrumentale ‘Angel’ zat heel wat emotie en natuurlijk wat instrumentale hoogstandjes. Andrew gebruikte zowel zijn drumstel, als de djembé. Op een bepaald moment was er nog alleen percussie. Andrew op het slagwerk, Matt op de djembé en Wille op de jambox. Als kers op de taart imponeerde bassist Matt Brooks nog met een waanzinnig vette, diepe bas solo. Deze bijna vijftien minuten durende instrumentale ode aan de overleden moeder van Wille, was puur genieten en het publiek wist al dat moois duidelijk te waarderen want de band kreeg een oorverdovend applaus. Het publiek bleef maar roepen om meer en dus kwam er rond middernacht nog een toegift met '1970'. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en daar gaat deze bluesrocker ook over. Onder ritmisch handgeklap werd de band nog voorgesteld. Matt nam de microfoon over en vroeg het publiek om met hem mee te zingen en daarop werd heel intens en massaal op in gegaan. Daarna ging de muziek naar zijn einde. De aanhang van Wille And The Bandits is na dit optreden zeker weer groter geworden.