ROZEDALE – ROZEDALE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rozedale is een Franse bluesrock band die in 2016 werd opgericht door zangeres Amandyn Roses en gitarist Charlie Fabert. Deze laatste werd bekend als gitarist van Fred Chapelier, Paul Cox en Janet Robin. De muziek van Rozedale is een mix van traditionele en moderne invloeden van rock en bluesrock, die op het podium nog aan kracht wint. De band was nog maar net opgericht en toch speelde Rozedale in 2017 al op een aantal festivals in Frankrijk. In 2016 verscheen hun eerste EP 'Before The Storm', met daarop vijf songs. Het was een limited edition en de driehonderd EP's waren al zo goed als uitverkocht voor de officiële release datum. Op 26 mei 2017 verscheen hun debuutalbum 'Long Way To Go' en de release party was in The New Morning in Parijs. In Frankrijk waren alle recensies over dit album lovend. Vijf van de negen songs werden geschreven door Charlie Fabert en ook in de vier andere songs had hij zijn aandeel. Op 9 november 2018 verscheen de opvolger 'Wide Awake', met daarop met daarop tien songs. De meeste nummers werden geschreven door gitarist Charlie Fabert, sommige alleen, andere in samenwerking met Amandyn Roses, Paul Cox, Celia Wilson of Larry Telford. In datzelfde jaar won Rozedale de Award van beste band van 2018 op de Zicazic Awards. Omdat de vraag van de fans naar een live album zo groot werd, besliste Rozedale begin 2021 om de fans een digitaal live album te geven waar ze om vroegen. Het album 'Live At Wood Stock Guitares' bevat tien songs en werd live opgenomen op één van Rozedale's favoriete locaties, namelijk de legendarische Wood Stock Guitares in Ensisheim, Frankrijk op 10 december 2020. Op achtentwintig mei komt het nieuwe album uit. Het kreeg 'Rozedale' als titel en het bevat tien originele songs die door Charlie Fabert werden geschreven. Vier songs schreef hij alleen, voor de andere zes kreeg hij hulp van Amandyn Roses (4), Celia Wilson (3) en Cali(1). 'Rozedale' werd opgenomen in de ICP Studios in Brussel door Erwin Autrique. De mixing gebeurde in Londen door Chris Sheldon, bekend van zijn werk met Jeff Beck, Roger Waters, The Foo Fighters en Radiohead.

 

 

 

 

 

 

Het album opent met 'Ghost', de single die al iets eerder verscheen om het album te promoten. De stroves kennen een heel knappe opbouw naar het sterke en catchy refrein. Het strakke slagwerk van Hervé Koster en de stuwende baslijn van Icheme "Zou" Zouggart zorgen voor de dragende kracht in de stroves. Het nummer wordt met veel overtuiging en passie gezongen door Amandyn Roses en Charlie Fabert strooit het gehele nummer gretig rond met sterke gitaar riffs. Halfweg het nummer zet Charlie de kers op de taart met een scheurende en zinderende snarensolo. Drummer Hervé Koster trekt de mooie ballade 'Brand New State' op gang. Het is een nummer dat opgebouwd is rond een sterke, steeds weerkerende riff en het heeft een sterk en melodieus refrein. Toetsenist Michaël Lecoq is het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig. Het ritme gaat de hoogte in voor de gedreven rocker 'Shine'. Covid 19 heeft zeker invloed gehad op de tekstschrijvers, wanneer dit album geschreven werd. In 'Shine' zingt Amandyn: Shine, before your light fades away. De boodschap is dat je zoveel mogelijk moet genieten van het leven en dat zolang je kunt. Het kan elk moment gedaan zijn. De corona pandemie, met zijn vele sterfgevallen, eenzaamheid en de bijbehorende vrijheidsbeperkingen die we opgelegd kregen van de overheid zijn daar een goed voorbeeld van. 'Shine' is een vloeiende song, die dankzij de prachtige gevoelvolle gitaar riffjes van Charlie Fabert en het melodieuze toetsenwerk van Michaël Lecoq nog een extra touch krijgt.

 

 

 

 

 

 

De Covid 19 pandemie is ook aanwezig in de prachtige ballade 'Burning'. Met veel gevoel en emotie zingt Amandyn: Waiting on the cross we’ll bear tomorrow. 'Burning' begint heel ingetogen, maar barst explosief open wanneer Louis Bertignac uithaalt met een zinderende en splijtende snarensolo. Waar er liefde is volgt er liefdesverdriet zingt Amandyn in 'Where Loves Goes'. Het nummer begint heel rustig en er wordt geduldig opgebouwd naar het melodieus en aantrekkelijk refrein. 'Where Love Goes' werd geschreven door Charlie Fabert en Amandyn Roses, de twee speerpunten van de band. Rozedale is een Franse band en met 'Ce Soir Je T'Aime' laten ze horen dat ze ook in hun eigen taal stevig kunnen rocken. Het is een rechtaan rechttoe rocksong en Amandyn in het Frans horen zingen geeft deze song nog meer cachet. 'Ce Soir Je T'Aime' zal tijdens de komende concerten van Rozedale zeker voor de nodige ambiance zorgen. In 'Can't Get Enough' klinkt de stem van Amandyn somber en weemoedig als ze zingt dat het leven stilaan en monotoon voortkabbelt. Charlie Fabert zorgt met zijn atmosferisch gitaargeluid voor de voornaamste begeleiding. In 'Before I Go', een nummer dat Charlie Fabert schreef, gaat de band dieper in op levensvragen, zoals wat het doel en het nut is van ons korte leven hier op aarde. 'Before I Go' pakt je vanaf de eerste noten meteen vast bij je nekvel en laat je pas los wanneer de laatste klanken uitgestorven zijn.

 

 

 

 

 

 

Ook voor Charlie Fabert heeft de Corona pandemie lang genoeg geduurd en dat weet hij in de laatste twee nummers op het album goed weer te geven. Het zijn nummers waarin hij hoopvol naar de toekomst kijkt, maar waarin hij ook een stevige waarschuwing geeft om er het beste van te maken en zorg te dragen voor moeder aarde. In 'At The End Of The Day' zorgen drummer Hervé Koster en bassist Icheme Zouggart weer voor de perfecte basis. Charlie Fabert zet zijn waarschuwing kracht bij door het gehele nummer kwistig rond te strooien met splijtende en priemende gitaar riffs, die door merg en been gaan. Ingetogen en met veel gevoel zingt Amandyn de afsluitende piano gedreven ballade 'Somewhere In The Mess'. Ze levert hier misschien wel haar beste vocale prestatie op het album. Het hoopgevende 'Somewhere In The Mess' is voor mij het beste nummer op dit album. Geef de moed niet op, want er is altijd iets positiefs in de puinhoop. Hoe klein het ook is, het geeft je hoop, moed en kracht om de toekomst hoopvol tegemoet te zien. Icheme Zouggart schreef de arrangementen voor de strijkinstrumenten en de uitstekende strijkers zijn echt een toegevoegde waarde voor de sfeer en sound van 'Somewhere In The Mess'. Wat aan het nieuwe album 'Rozedale' opvalt is dat de gitaar van Charlie Fabert, toch één van de sterkste wapens uit hun vorige albums, hier minder uitdrukkelijk aanwezig is. In de vorige albums was het genieten van de uitstekende solo's van deze schitterende gitarist. Op dit nieuwe album is zijn gitaarwerk fijner en geraffineerder. Het gitaarwerk staat nu meer in dienst van het nummer. Is dat positief of negatief, dat zal voor elke muziekliefhebber anders zijn. De slotsom is dat Rozedale na 'Long Way To Go' en 'Wide Awake' een volgende stap gezet heeft in hun muzikale volwassenheid. Met dit nieuwe album zal Rozedale hun fanbase zeker verder uitbreiden. Wie hen aan het werk wil zien kan dat zeker op 16 september 2021 in Spirit Of 66 in Verviers (B) en op 27 maart 2022 in LSA Music in Aalten (NL). (7,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Ghost

02. Brand New State

03. Shine

04. Burning

05. Where Love Goes

06. Ce Soir Je T'Aime

07. Can't Get Enough

08. Before I Go

09. At The End Of The Day

10. Somewhere In The Mess

 

 

Amandyn Roses : zang

Charlie Fabert : gitaren

Icheme "Zou" Zouggart : Bas + strings arrangement on "somewhere in the mess"

Hervé Koster: Drums en percussie

Michaël Lecoq : Piano en keyboards

 

Louis Bertignac: Gitaarsolo op "Burning"