KIM WILSON - TAKE ME BACK! THE BIGTONE SESSIONS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Amerikaan Kim Wilson werd geboren in Detroit, Michigan op 6 januari 1951, maar hij groeide op in Goleta, Californië, waar hij soms optrad onder de artiestennaam Goleta Slim. Hij begon met de blues in de late jaren 1960 en werd begeleid door mensen als Muddy Waters, Jimmy Rogers, Eddie Taylor, Albert Collins, George 'Harmonica' Smith, Luther Tucker en Pee Wee Crayton en werd beïnvloed door harmonica spelers zoals Little Walter, James Cotton, Big Walter Horton, Slim Harpo en Lazy Lester. Voordat hij in 1974 verhuisde naar Austin, Texas, was hij de leider van de band Aces, Straights and Shuffles in Minneapolis, Minnesota. In Austin vormde hij de Fabulous Thunderbirds met gitarist Jimmie Vaughan. Ze werden de huisband bij Antone's, de populaire bluesclub van Clifford Antone. Wilson speelt tot driehonderd concerten per jaar. Hij speelt op bluesfestivals en bluesclubs over de hele wereld, zowel als leider van de Fabulous Thunderbirds als met zijn Kim Wilson's Blues Allstars. In 2016 won Kim Wilson een Blues Music Award als beste mondharmonicaspeler. Wilson heeft opgenomen met grootheden, zoals Peter Frampton, Buddy Guy, Mark Knopfler, Paul Simon en Eric Clapton. Het aantal albums waarop Kim Wilson meewerkte is niet meer te tellen. Na zeventien jaar keert Kim Wilson terug naar M.C. Records om er zijn zevende solo album 'Take Me Back! The Bigtone Sessions' op te nemen. Het is Kim's eerste solo release in drie jaar. In 2001 en 2003 bracht Kim Wilson bij M.C. Records 'Smokin ’Joint' en 'Lookin’ For Trouble' uit, beide albums werden genomineerd voor een Grammy Award in de categorie Traditional Blues. Het nieuwe album 'Take Me Back! The Bigtone Sessions' is diep, authentiek en gevuld met de hartverscheurende bluesklanken die Kim al meer dan veertig jaar beroemd maken. Live opgenomen in de studio, in mono, levert Kim de blues zoals zijn helden dat deden in de jaren vijftig van vorige eeuw. Kim en zijn all star band spelen zestien songs, waaronder zeven nieuwe Wilson nummers. De overige songs zijn een mix van geweldige blues en R & B juweeltjes van onder meer Jimmy Rogers, Jimmy Nolan, Larry Williams. Kim Wilson draagt dit album op aan zijn oom, de legendarische Jimmy Rogers.

 

 

 

 

 

 

'Take Me Back! The Bigtone Sessions' werd opgenomen in de studio van Big Jon Atkinson, waar alle apparatuur, zoals versterkers en microfoons ontworpen zijn om het vintage geluid van de klassieke labels, zoals Chess, Blue Note en Cobra vast te leggen. De opnames gebeurden dadelijk in mono, met niet meer dan vier sporen. Het album werd zonder overdubs, live opgenomen in de studio. In de opener 'You've Been Goofing', een cover van Jimmy Nolen uit 1955, blijft Wilson redelijk dicht bij het origineel. De versie van Kim Wilson is wel iets trager dan het origineel. Wilson heeft een prachtige stem en hij weet deze blues shuffle op een uitstekende wijze en met veel overtuiging te brengen. Drummer Marty Dodson en bassist Kedar Roy zorgen voor de knappe shuffle groove en gitarist Jon Atkinson, pianist Robert Welsh en saxofonist Johnny Viau kruiden de sound met uitstekend snaren, toetsen en blaaswerk. Heel leuke opener. Na deze cover krijgen we twee originele, door Kim Wilson geschreven songs. Eerst is er het instrumentale 'Wingin' It', een swingend nummer met een grootse Kim Wilson op mondharmonica in de hoofdrol. 'Fine Little Woman' is een blues shuffle met een uitstekende Billy Flynn op gitaar en een fantastische Robert Wesh op piano. Natuurlijk mag een mondharmonica solo niet ontbreken en zoals we van Kim gewend krijgen we er eentje van top kwaliteit. De liefhebbers van rock'n roll zullen naar de dansvloer gezogen worden met de Larry Williams cover 'Slow Down'. Het is een levendig nummer dat heel goed in het repertoire van The Fabulous Thunderbirds zou passen. Instrumentaal is het genieten van de geweldige saxofoon solo van Johhny Viau en het levendige en fantastische toetsenwerk op de piano van Robert Welsh.

 

 

 

 

 

 

Wilson en zijn band spelen de Howlin' Wolf cover 'No Place to Go' iets trager en dat geeft de song een extra touch. Aan de in de vroege fifties uitgebrachte Percy Mayfield cover 'Strange Things Happening', geeft Wilson een swampy Delta blues touch. In deze prachtige versie schittert Kim zowel vocaal als op zijn mondharmonica. Met 'Play Me' belanden we weer bij een origineel geschreven nummer van Wilson. De danslustigen onder ons gaan heel blij zijn met dit vrolijk, levendig en swingend nummer. Met Billy Flynn en Jon Atkinson zijn twee schitterende gitaristen aanwezig, toch gaat de meeste aandacht naar de fantastische harpsolo van Kim en het uitstekende pianospel van Barrelhouse Chuck. In de inleiding kon je al lezen dat Kim Wilson dit album opdraagt aan James A. Lane beter bekend als bluesmuzikant Jimmy Rogers. Er staan maar liefst vier Jimmy Rogers cover op het album. Wilson speelde in de jaren zeventig nog samen met Jimmy in de bluesclub Antone's. De eerste Jimmy Rogers cover is 'If It Ain't Me' uit 1956. Wilson's versie klinkt veel moderner en hij bewijst hier nogmaals dat hij een erg begaafd mondharmonicaspeler is. 'The Last Time' is een vloeiende en aanstekelijke bluessong, met een sterk en catchy meezing refrein. Ook in het trieste liefdeslied 'Money, Marbles & Chalk' weet Wilson te imponeren met zijn stem en mondharmonica. De laatste Jimmy Rogers cover is 'Goin' Away Baby'. Met een uitstekende pulserende baslijn zorgt bassist Kedar Roy voor een heerlijke groove, waarop Wilson zich weer kan uitleven op zijn mondharmonica.

 

 

 

 

 

 

Dat doet Kim ook in het instrumentale 'Strollin'' en 'Rumblin'', twee songs die hij zelf schreef en waarin hij zijn grote klasse als mondharmonicaspeler nogmaals etaleert. Little Walter is één van de grote voorbeelden voor Kim Wilson en het is dan ook vanzelfsprekend dat Kim ook een cover van Little Walter koos voor dit album. Het werd 'Take Me Back' uit 1956 en het is meteen de titeltrack van het nieuwe album. Wilson blaast dit pareltje nieuw leven in. Billy Flynn en Jon Atkinson zijn twee van de meest traditionele bluesgitaristen van vandaag en ze schitteren beide ook in de vloeiende bluesrocker 'I'm Sorry'. Zoals op de meeste songs zorgen bassist Kedar Roy en drummer Marty Dodson voor een uitstekende groove. Ook pianist Barrelhouse Chuck schittert in dit geweldige nummer. Het album wordt afgesloten met de instrumentale blues shuffle 'Out Of The Fryin' Pan'. Een feestelijk nummer, met de mondharmonica in de hoofdrol. 'Out Of The Fryin' Pan' zal zeker voor de nodige ambiance zorgen tijdens de concerten van Kim Wilson. Voor de liefhebbers van de bluesmuziek en de mondharmonica is deze 'Take Me Back! The Bigtone Sessions' een absolute aanrader. 'Smokin ’Joint' en 'Lookin’ For Trouble', de twee vorige albums van Kim Wilson bij M.C. Records werden destijds alle twee genomineerd voor een Grammy Award in de categorie Traditional Blues. Het zou me niet verwonderen dat 'Take Me Back! The Bigtone Sessions' ook genomineerd zou worden voor een Grammy Award. (8/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. You’ve Been Goofin’

02. Wingin’ It

03. Fine Little Woman

04. Slow Down

05. No Place To Go

06. Strange Things Happening

07. Play Me

08. If It Ain’t Me

09. Strollin’

10. The Last Time

11. Money, Marbles and Chalk

12. Take Me Back

13. Rumblin”

14. I’m Sorry

15. Goin’ Away

16. Out Off the Fryin’ Pan