Moulin Blues  Ospel    5 mei 2018 dag 2.

Het is ook vandaag schitterend festivalweer in Ospel.  Helaas heb ik het optreden van de Ragtime Rumours op het hoofdpodium gemist omdat ik te laat arriveerde.  Maar in het Cafe kan ik genieten van de Nederlandse band The Electrophonics.  Ze spelen jump n jive,bebop en blues oude stijl uit de jaren 50. De bezetting is met 1 tenorsax  en 1 bariton sax en een contrabas en piano en drums uitermate goed gekozen om dit authentiek te laten klinken. Trouwens de heren staan er netjes  op met hun stijlvolle zomer outfit, en vermaken het publiek met swingende muziek. De scheurende sax duetten en solo’s en de honky tonk pianoklanken zijn de kersen op de muzikale taart.

Op het hoofdpodium gaat de jonge Engelse gitarist Aaron Keylock met zijn jonge band het publiek vermaken met stevige blues/rock.   Aaron heeft een krachtige stem maar zingt toch vrij nasaal. Zijn gitaarspel op zijn Gibson is gelukkig wel spannend en boeiend. De band heeft een wat ongepolijst geluid maar is gewoon goed. In een  paar nummers is er de fijne bijdrage van een harpspeler, wat zorgt voor variatie in hun set. Vooral in n song van Howlin’Wolf zijn Aaron en de harpspeler op dreef. Aaron is wel n baasje op het podium, Daar gaan we ongetwijfeld nog van horen.

In Denemarken wordt ook blues gespeeld en een goede exponent daarvan is The Cornfeds. De heren spelen met name de traditionele blues uit de jaren 40,50 op hun geheel eigen wijze. Je hoort n banjo, wasbord, een minimaal drumstel met n hele grote basdrum, akoestische gitaar en een harp voorbij komen.  In het Cafe spelen ze in hun 1^e set lekkere up tempo en slow blues met passie. Het publiek geniet ervan.  De 2^e set heb ik niet gezien.

Op de ‘main stage’ is het de beurt aan Corey Dennison en zijn in stemmig zwart geklede band om de zomerse temperatuur nog wat verder op te laten lopen. Corey vertegenwoordigt de dampende Chicago blues. De band neemt met de eerst 2 swingende songs de honneurs waar voor Corey die blijkbaar nog niet in ‘the house’  is. Hier staat een verdomd goede band. Tijdens het 3^e nummer verschijnt de imposante Corey op het podium, maakt zijn excuus,maar zegt er meteen bij ‘Nightlife a Good life’ is. Jaja, hij vindt trouwens ook dat er teveel Bumps in de Limburgse wegen zitten.  Corey heeft een geweldige stem, kan erg goed gitaar spelen, en entertainen. Het publiek gaat los bij de klassieker ‘Dreams to remember’ van Otis Redding. Na dit voorlopige hoogtepunt komen er nog meer soulvolle Chicago bluessongs. Uitsmijter is de Marvin Gaye song ‘What’s going on’( met wat gitaar akkoorden van Chiq erin verweven) die op een geheel eigen wijze vertolkt wordt.  De  temperatuur is inmiddels goed opgelopen in de tent, met dank aan deze geweldige C.D. band.

In de catering tent waar alles goed en overzichtelijk geregeld is neem ik wat te eten en te drinken. Ik kom er ook een paar bekenden tegen die erg te spreken zijn  over het festival.

Op het hoofdpodium weer een band uit de VS,(het is Amerikanen dag) namelijk Robert Jon &the Wreck.  De band speelt Southern rock  doorspekt met blues en soul op hun eigen manier en dit slaat aan bij het publiek. Ze spelen ook  een paar wat ingetogener songs met mooie zangkoortjes, die je doen denken aan de Eagles.  Maar de meeste songs zijn toch meer  van het steviger  rock werk. Zanger/gitarist Robert Jon is een  opvallende gepassioneerde muzikant die uitstekend zingt,  en hij wordt bijgestaan door een goede band, waarin gitarist James Henry opvalt met felle solo’s.   Robert Jon & the Wreck is  vette Southern rock met ballen, punt.

Na het vuurwerk van Robert Jon ga ik naar Levi Parham (VS) in het Cafe, waar het inmiddels lekker druk is. Levi is de vertolker van de wat relaxtere Americana muziek met akoestische gitaar. Als je daarop ook slide speelt, dan heb je meteen een van de kenmerken van de America muziek.  In het nummer’Finest Hour’   spelen de heren een mooi gitaar duet met een versterkt akoestische en een Fender gitaar. Ook de meerstemmige zang is top en kleurt mooi bij Levi’s krachtige stemgeluid.

In de grote tent is inmiddels Ruf’s Blues Caravan binnengerold. Dit is een collectief van zeg maar reeds  gearriveerde muzikanten aan/ ingevuld met jong talent. Deze formule is jaren geleden bedacht door de baas van Ruf Records.  Zo is bv Laurence Jones redelijk bekend geworden. In deze editie zijn Bernard Allison, Mike Zito de bekende namen en is Vanja Sky het talent. De ritmesectie bestaat ook uit ervaren musici, nl Roger Innis op bas(ex Laurence Jones) en Mario Dawson achter de drums. Is 3 topgitaristen teveel in een band? Nee, want ze kunnen elkaar uitdagen en inspireren,  en  als ze hun  ego thuis laten ook samenspelen. In dit concept van Ruf hebben de 3 gitaarvirtuozen ook hun eigen setje. Bernard pakt uit met oa een Jimi Hendrix nummer, Voodoo Chile. Helemaal goed!  Vanja pakt uit met o.a. een  song van Rory Gallagher. Jaja ,n vrouw doet Rory. Ze speelt het goed een heeft ook wat ruws in haar stem, klasse. Mike Zito put uit zijn eigen repertoire en levert ook n energieke set af.  Ook een compliment aan de ritmesectie, die leveren de gitaristen de noodzakelijke steun om te kunnen excelleren.  Toegift is het nummer ‘Serious’ wat meerstemmig gezongen wordt en  waarin ook ieder zijn/haar zang en gitaarpartij voor zijn/haar rekening neemt.                           Conclusie, dit is een topband en Vanja is een veelbelovend toptalent.

De 2^e Amerikaan uit Oklahoma maakt zijn opwachting in het Cafe, namelijk Paul Benjaman en zijn  band. De band speelt  rhythm en blues, maar wat slower, bij een nummer moest ik aan JJ Cale denken. Er wordt ook in verschillende nummers slide gespeeld en ook een stevige gitaarsolo ontbreekt niet.  Meerstemmige zang is goed, hier speelt een goede band.

Op het hoofd podium bliksemt en dondert het! Slaat het mooie weer om? Nee hoor, Mr Eric Gales komt op. Eric Gales is tegenwoordig n grote naam in de blues rock wereld. Hij heeft o.a. opgetreden met Beth Hart.  Eric begint zijn optreden met n korte uiteenzetting van zijn leven de laatste 22 jaar.  In 20 jaar is hij door de diepste en donkerste dalen gegaan door excessief drank en drugs gebruik.   De laatste 2 jaar is hij compleet sober en dat feit wil hij wel met het publiek vieren.  Hij vraagt 100% commitment van het publiek en geeft er dan 1000% voor terug, wat wil je nog meer?  De linkshandige Eric is een virtuoos op de gitaar en speelt alle stijlen.  In zijn band speelt zijn vrouw LaDonna  percussie.  Komt ook niet vaak voor in n blues band, percussie en je eigen vrouw. Het moet gezegd, zijn vrouw is goed, evenals zijn band. Een paar nummers (toevallig covers) springen eruit; het is ‘’Voodoo Chile’ van Jimi Hendrix  (met stukje Black Dog van Led Z erin) en ‘Don’t fear the Reaper’ van Blue Oyster Cult uit lang vervlogen tijden. Toch n kritiekpuntje. Op enig moment hoor je helemaal niks herkenbaars van de song, geeft eigenlijk niks, maar Eric verliest zich dan in ellenlang geimproviseer, met passie en emotie ,en keert op het einde terug naar het herkenbare van de song. Hij speelt trouwens toch lang uitgesponnen songs. Net alsof  hij nog wil bewijzen hoe goed hij is. Hoeft hij echt niet meer, hij is buitencategorie.  Was een weergaloze set van Eric Gales band.

Als ik weer in het volle Cafe aan kom, is de Hollis Brown band aan hun set bezig. Hun muziek is van het betere Southern Rock werk uit de jaren 60/70.   Muzikaal, maar vooral vocaal is dit een top band met name zanger Mike Montali is gezegend met een mooie zuivere stem. (a la David Crosby).   Het publiek geniet met volle teugen.

In de grote tent is het nu de beurt aan blues legende Kim Wilson en zijn band. Kim Wilson is bekend van de Fabulous Thunderbirds met toen ook meester gitarist Jimmy Lee Vaughan in de gelederen. Dus de jaren 50 blues. Kim Wilson is ook een erg goede harpspeler en dat laat hij vanavond veelvuldig horen, en daarnaast neemt Kim ook de leadvocals voor zijn rekening.  Er staat trouwens veel ervaring op het podium.  Je hoort vanavond sfeervolle  authentieke dixie, boogiewoogie voorbij komen. Met het virtuoze harp spel van Kim en het subtiel hamerende pianospel, en het afwisselende  gitaarspel van de heren heeft het publiek kunnen genieten van een geweldige set.  

Voor de laatste keer vanavond ga ik naar het Cafe om nog eens de Zweedse blues band Kokomo te bewonderen. De heren staan er sjiek op met hun geruite kostuums. Dat past trouwens ook goed met de  jaren 50 blues die de heren spelen. Het is voornamelijk boogiewoogie en wat rockabilly blues wat de heren ons voorschotelen. De zanger (ook een goede harpspeler) en de plukkende contrabassist vallen het meest op met hun energieke spel. Dat ook in Scandinavie de blues springlevend is, blijkt weer op deze editie van Moulin Blues.

Ook voor de laatste keer vanavond ga ik naar het hoofdpodium waar de bekende imposante Nick Moss optreedt met de weergaloze harpspeler Dennis Gruenling. De twee hebben in maart jongstleden een Cd uitgebracht met eigen werk , maar toch uitgevoerd in traditionele blues met wat  old skool rock&roll erin verweven.  In ieder geval op het podium leven de heren zich helemaal uit, waarbij vooral Dennis het toonbeeld is van tomeloze energie. Nick Moss laat horen dat hij kan zingen en virtuoos op gitaar is met stevige en ragfijne solo’s. Dennis is zeldzaam goed op de harp en kan ook een aardig moppie zingen. Als je zo goed bent als Nick en Dennis dan ga je met goede musici op pad en dat was te horen. Mooie afsluiter van n gedenkwaardige 33 Moulin Blues editie.

Helaas begon een deel het publiek tijdens het concert al naar huis te gaan.  Naar mijn bescheiden mening komt dat omdat er 3 bands achtereenvolgens geprogrammeerd staan met dezelfde muziekstijl, in hun geval de jaren 50 blues.  Dit geldt denk ik ook met n andere stijl als die door 3 bands achter elkaar vertolkt wordt. In grote en kleine tent.   Er zijn trouwens altijd mensen die eerder gaan, maar ik vond het nogal veel. Verder was het een geweldige Moulin Blues uitgave waarin de programmering en de organisatie top geregeld was.  Hulde!

Verslag en foto’s:  Berry Rombouts